Hoe je dit soort wegen moet noemen weet ik niet. Maar het heeft in ieder geval weinig met de Heer te maken :-)
Een paar dagen terug hebben we de auto ingepakt, klaar voor de reis naar Senegal. Het was alweer 6 weken geleden dat we Eline en Lukas af hadden gezet bij de BCS. Toen hadden we nog hoop, …… hoop op een goede weg naar de school. Maar na 25 goede kilometers was die hoop totaal vervlogen, … of zo u wilt de auto uit geschud.
Toen volgden slechts 60 kilometers hele, hele, hele slechte weg. Een weg waar je eigenlijk net zo goed gewoon rechtdoor kan rijden want de gaten zitten overal in de weg (letterlijk en figuurlijk). De zorgvuldig ingedeelde dozen en koffers waren half leeggeschud, en onze nieren zaten een verdieping lager.
Goed, 2 uur later (jaja, een gemiddelde van 30!) bereikten we weer een stuk goede weg. Niet geasfalteerd maar wel goed. Toen naar de ferry en daar spraken we een jonge man van Ballast Nedam die weer een stukje hoop de grond in boorde. Nee het slechte stuk weg waar wij over hadden gereden was niet een stuk waar zij aan zouden gaan werken. Dat is toebedeeld aan een Senegalees bedrijf, ….. Die doen hun werk echt wel goed, alleen…. wat…… l-a-n-g-z-a-m-e-r.
In Senegal zelf slingerden we van links naar rechts, en van rechts naar links om de kuilen te ontwijken. Soms zie je zo’n kuil pas op het laatst. Als het dan lukt om die nog net te ontwijken, dan slaken we een zucht van verlichting vaak gelijk gevolgd door een kreet van angst vanwege de tegemoet komende vrachtwagen, die over het algemeen wat voller is geladen dan de Nederlandse!
300 kilometer en 8 uur later konden we onze lieve kinderen in de armen sluiten, en konden we gaan genieten van een kleine week samen. Elke keer zijn we heel dankbaar als we weer zonder teveel pech en kleerscheuren dit soort lange reizen hebben kunnen maken. Zeker nu de auto niet helemaal goed is en soms zelf lijkt te willen besluiten om naar links of rechts te gaan.
Nu nog weer terug naar The Gambia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten