Nog even geduld a.u.b

Geduld is niet een van mijn sterkste eigenschappen. In bepaalde situaties dan. Tijdens mijn werk in het ziekenhuis in NL kon het gerust een uur duren voordat een patient naar de badkamer was geschuifeld en ik hem/haar had geholpen met wassen. Geen probleem. Hoe anders was dat als ik op de bus of trein moest wachten, ach u kent dat wel, …toch?
Tja en dan kom je in Afrika, in The Gambia waar men het woord “haast” niet lijkt te kennen. Langzaam, heel langzaam merken we dat we meer gewend raken aan niet te haasten. Begint de kerk een half uur later? Nou toe dan maar. Komt de kennis niet opdagen terwijl dat wel zo was afgesproken? Ach zo gaat dat.
Maar alles heeft z’n grens. …. Dat is ook ongeveer de plaats waar het allemaal begon; de grens. Die waren we net voorbij en we naderden het kantoor, gebouw is het betere woord, waar we de tickets moesten kopen voor de veerboot (uit 1975???).
Maar we konden geen tickets kopen. Er werd aan de weg gewerkt tussen het gebouw en de ferry (3 km verschil) en dus moesten we wachten, en wachten, en wachten. Dat terwijl het net zo voorspoedig was gegaan. De reis in Senegal was alweer achter de rug. Nog een kleine 3 uur en we zouden thuis zijn. Tja dat werden wat meer uren.
Het eerste half uur wachten verstreek en ondanks het feit dat ze ons daar kennen en van alles beloofden om ons snel te helpen was er al een uur voorbij, en er volgden in de zinderende hitte nog eens 4 van die verschrikkelijke uren. Maar we konden niet anders dan wachten want we moeten het water over willen we bij ns huis komen, en een brug, tja daar droomt menigeen al jaaaaaaaaaaaaren van.
Eindelijk na 4 uren wachten werden we naar het kantoortje geroepen (al met al heeft het 10 minuten geholpen dat we bij WEC werken. We hebben een speciaal nummerbord dat ze nu wel herkennen. Maar de beloofde snelle hulp bleef uit, en dat hadden we ook niet anders verwacht hoor!)
Gauw stopte ik Thamar de tickets in handen en reed zo snel als kon naar de ferry. Daar kwamen we erachter dat van de 4 ferries die er lagen er maar 1 in de running was. De hoop die we weer hadden gleed zo weg in de rivier. Dit werd nog eens uren wachten. En ja hoor, na 3 uren wachten konden we dan eindelijk op de ferry (Dankzij het nummerbord). Het was al donker, en dan is het ook echt donker, en de slechtste 60 kilometer van de hele reis moest nog komen.
De 60 kilometer legden we in 2 uur 30 af. Jaja, zo slecht is die weg. En eindelijk waren we thuis. Alle spullen uitgeladen, en daarna in ons bed geploft. Na 13 uur rijden/wachten (320 km) waren we eindelijk thuis. Home Sweet Home!
Vervolgens ging de volgende dag terwijl ik in Combo was de auto stuk. “Hij” ging niet meer in de achteruit. Na een sterk balen moment, was er toch ook een “Dank-U-Heer” moment, eraan denkend dat dit ook op de ferry had kunnen gebeuren, want ook daar moest ik achteruit rijden. En ook de rekening waar we tegenop zagen was een “Dank-U-Heer-dat-valt-gelukkig-nog-een-beetje-mee” moment. We rijden weer!