En toen stonden we voor een dichte ..... grens

Na 3 weken met de kinderen thuis te hebben doorgebracht was het zover dat we ze terug zouden brengen. Een gedenkwaardige reis want dat zou de laatste autorit zijn. Daarna zou de auto in The Gambia blijven voor de verkoop, en Thamar en ik zouden met het vliegtuig gaan.
We waren al helemaal aan het aftellen; Ha, nog maar 2 keer met de-steeds-weer-met-water-vollopende-veerboot over de rivier, nog maar 2 keer de grens passeren, nog maar 2 keer dat rotstuk dat weg heet maar het eigenlijk niet is omdat de weg gewoon weg is. En de laatste rit betekende ook dat we de auto zo vol mogelijk hadden bepakt vanwege onze op handen zijnde verhuizing naar de school in Senegal.
Maar dat ging dus anders.
Na een vlotte rit kwamen we aan bij de ferry. We moesten een half uurtje op de boot wachten maar daarna konden we snel verder naar de grens. Op de ferry waren we al gewaarschuwd dat de grens dicht was. Nou was dat al langer zo voor het commerciële verkeer, dus we maakten ons geen zorgen.
Totdat we bij de grens kwamen. De slagbomen waren dicht. Zowel aan de Gambiaanse kant als aan de Senegalese kant. Er was bijna geen auto te bekennen. We zijn uitgestapt en hebben aan beide kanten gepraat als “Brugman”. Maar aangezien ze “Brugman” niet kennen hier leverde dat dus niets op.
Daar stonden we dan, wij , de kids, alle bagage. Ook 2 andere ouders stonden er hetzelfde voor (behalve die baggage dan, zij verhuisden niet). We hadden sterk de neiging naar huis terug te keren. Maar besloten dan maar als groep verder te gaan met het “openbaar vervoer” (en de aanhalingstekens kunnen niet groot genoeg zijn). Maar ja, dan zouden er 3 mooie auto’s bij de grens staan vol (zeker die van ons) met spullen. Mmmmmh geen goed idee. Dus uiteindelijk maar besloten dat van elke auto een ouder terug zou gaan met de auto. De andere ouder zou dan met hun kinderen naar de school af reizen.
Zo gezegd, niet zomaar gedaan.
Spullen werden op een paardenwagen geladen, want er mochten immers geen auto Senegal in. Dus de paardenwagen met alle spullen ging in optocht (4 volwassenen en 7 kinderen liepen erachteraan) naar de Senegalese grens. Pas daar konden ze in een bussie (heb er geen ander woord voor) stappen.
Met (bijna) tranen in de ogen heb ik daar afscheid genomen van de kids. Die (prijs de Heer) samen met Thamar veilig aankwamen ( 3 uur later en veel meer vermoeiend dan normaal) op de school.

Afrika, Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrrggggggggggghhhhhhhhhh, af en toe ……………