Dit mag een gekke titel lijken, maar het is toch echt waar. Oke, we noemen het het koude seizoen. Wij zijn Nederlander dus wij zeggen dat het winter is; De temperatuur is gekelderd tot soms wel onder de 30 graden, en zeker ’s nachts is het afzien als het kwik zelfs onder de 20 graden komt. Pyama’s of T shirts gaan weer aan (die zijn echt te heet in de .. zomer), extra lakens worden op bed gelegd en zelfs een fleece deken ontbreekt niet. En als het echt koud is kruioen we lekker behaaglijk tegen elkaar aan. Zeg nu zelf dat doe je toch alleen als het winter is.
Daarnaast lijkt het soms alsof het hier gesneeuwd heeft. We houden onszelf graag voor de gek, maar hier trappen zelfs wij niet in; Het is dan nacht en er is geen andere verlichting dan de volle maan. Het lijkt dan net of er een laagje sneeuw ligt. Echt prachtig.
En het is ook nog eens vroeg donker hier, …. In alle eerlijkheid, dat is het hier altijd. Om en nabij 7 uur is het gewoon donker. Om 18:45 is er nog licht, 15 minuten later, is het aarde donker. Zeker als de maan er niet is, en zeker nu de straat verlichting, die we met gejubel hebben “binnengehaald” toen het kwam, het al maanden niet meer doet. We waren er al bang voor, dat toen de bliksem insloeg in een van de straatlantaarns, het gedaan was met de verlichting. En nu na maanden doen veel straatlantaarns het weer, alleen voor ons huis dus niet.
Vanavond gaan we maar weer een vuurtje stoken buiten in de tuin. Het is een verkleinde versie van het paasvuur, want we hebben heel veel geknipt groen. Dat moet dus verbrand worden. De jongens hebben dan weer een gezellige avond.
En de brandweer? Die zegt er niets van hier, ……….. want die hebben we hier in het dorp niet.
Lieve mensen allemaal een hel fijne en gezegende Kerst en geniet van oud en nieuw (dat gaan we hier ook doen met die ene vuurpijl die hier misschien afgeschoten gaat worden)
woensdag 18 december 2013
maandag 9 december 2013
BCS here we come
Eigenlijk moeten we nog iets toevoegen aan die titel, want we gaan wel vaker naar de BCS. De internationale school waar onze kinderen wonen en scholen. Gemiddeld elke 6 weken gaan we er naar toe, kunnen we zeggen; BCS here we come. En omdat het best moeilijk is om papa en mama 6 weken niet te zien (of; het is best moeilijk om je kinderen 6 weken niet te zien) proberen we tegenwoordig elke 3 weken te gaan. Een vermoeiende reis die ons over The Gambia River voert in oude, hele oude veerboten, die ons over de grens naar Senegal voert waarbij aan beide zeiden zoveel papierwerk gedaan wordt dat Sanoma, Misset of elk andere drukkerij er een fabriek naast zou kunnen bouwen die alleen de grensovergang van boeken en schriften zou voorzien.
De reis voert ons door de prachtige landschappen van The Gambia en Senegal, want wat is het hier mooi.
Dat mooie landschap wordt af en toe ruw verstoord als we met ons hoofd tegen het dak van de auto stuiteren vanwege ietwat achterstallig onderhoud aan de weg voor enige tientallen kilometers.(Gambia is bijna klaahaar, …. Nog 6 km slechte weg, they are on it)
Eindelijk na meer dan 7 uur reizen over 325 km kunnen we dan eindelijk zeggen; BCS HERE WE ARE.
Dit keer is het anders. Een aantal weken geleden hadden we namelijk besloten dat we graag als gezin weer samen wilden zijn en dat konden we eigenlijk alleen maar doen door te solliciteren op een functie op BCS. Dat hebben we gedaan.
We zagen ernaar uit om op de BCS te gaan werken, maar we hoorden dat er ook een ander echtpaar zich had aangemeld met dezelfde kwaliteiten. Dus we zagen onze kansen slinken. Zeker omdat zij zich eerder hadden aangemeld.
Maar goed. We hebben ervoor gebeden en gezegd; Hoe het gaat zo gaat het! Daarna hebben we het gewoon en in alle rus afgewacht tot die ene mail waarin ze ons vertelden dat we zijn aangenomen voor het volgende schooljaar (2014-2015). We sprongen een gat in de lucht, en zelfs onze kinderen die in het prille begin fel tegen het idee alleen al waren dat papa en mama naar de BCS zouden komen, waren heel erg blij. Het vooruitzicht dat we straks als gezin weer bij elkaar zijn maakt ons erg blij en dankbaar.
BCS HERE WE COME, ……. FOR AT LEAST A YEAR
De reis voert ons door de prachtige landschappen van The Gambia en Senegal, want wat is het hier mooi.
Dat mooie landschap wordt af en toe ruw verstoord als we met ons hoofd tegen het dak van de auto stuiteren vanwege ietwat achterstallig onderhoud aan de weg voor enige tientallen kilometers.(Gambia is bijna klaahaar, …. Nog 6 km slechte weg, they are on it)
Eindelijk na meer dan 7 uur reizen over 325 km kunnen we dan eindelijk zeggen; BCS HERE WE ARE.
Dit keer is het anders. Een aantal weken geleden hadden we namelijk besloten dat we graag als gezin weer samen wilden zijn en dat konden we eigenlijk alleen maar doen door te solliciteren op een functie op BCS. Dat hebben we gedaan.
We zagen ernaar uit om op de BCS te gaan werken, maar we hoorden dat er ook een ander echtpaar zich had aangemeld met dezelfde kwaliteiten. Dus we zagen onze kansen slinken. Zeker omdat zij zich eerder hadden aangemeld.
Maar goed. We hebben ervoor gebeden en gezegd; Hoe het gaat zo gaat het! Daarna hebben we het gewoon en in alle rus afgewacht tot die ene mail waarin ze ons vertelden dat we zijn aangenomen voor het volgende schooljaar (2014-2015). We sprongen een gat in de lucht, en zelfs onze kinderen die in het prille begin fel tegen het idee alleen al waren dat papa en mama naar de BCS zouden komen, waren heel erg blij. Het vooruitzicht dat we straks als gezin weer bij elkaar zijn maakt ons erg blij en dankbaar.
BCS HERE WE COME, ……. FOR AT LEAST A YEAR
maandag 2 december 2013
WEC international 100 jaar
Al in het begin van dit jaar hadden we een groot feest in Combo gevierd omdat WEC 100 jaar bestaat. In 1913 richtte C.T. Studd de WEC op (Nou ja in werkelijkheid is het iets ingewikkelder maar daar ga ik u niet mee vermoeien. Waar ik u wel mee wil vermoeien is het feest dat we hier in Sibanor zelf hielden. We wilden graag ook voor de mensen waar we zo nauw mee leven en werken een feest organiseren ter ere van dat 100 jarige bestaan.
Het zou niet zo een groot feest worden als we al hadden gehad in de hoofdstad, dit zou kleiner worden. Maar ja het moest nog wel even georganiseerd worden. Samen met een collega durfde ik het wel aan, zeker toen er nog een 3e bij kwam vond ik het wel goed. Het werd immers toch geen groot feest.
Na verloop van tijd kreeg de staff van het ziekenhuis door dat we een feest gingen houden, en als Gambianen horen van een feest zijn ze er als de kippen bij. Feesten daar houden ze echt van, en dat kan ik me goed voor stellen aangezien het een van de weinige “uitspattingen” is die er überhaupt is hier in Sibanor.
Ze wilden heel graag meehelpen met organiseren en dat kwam ons wel goed uit. Zij weten veel beter wat cultureel goed is en wat niet. Dus werden ze uitgenodigd me te organiseren. Langzaam maar zeker zagen we de organisatie uit onze handen glippen. Toch waren we daar niet echt rouwig om, we hadden nog veel meer te doen.
Gevolg was echter we dat het feestje wat groter werd. In plaats van de door mij geschatte maximaal 100 personen was er nu al sprake van 400 tot 500 personen. En bovenden hadden ze allerlei plannen die ze graag wilden doorvoeren. Daarop hebben we de organisatie toch maar weer iets meer in onze hand genomen.
Het eindresultaat mocht er zijn. Wij hadden onze zin want het was duidelijk een WEC feest waarin we God bedankten voor zijn trouw aan WEC de afgelopen 100 jaar. En de staff had hun zin vanwege het lekkere eten en de after”party”.
Leuk als het was ben ik toch vooral blij dat dat nu achter de rug is, …… kerst here we come!
Het zou niet zo een groot feest worden als we al hadden gehad in de hoofdstad, dit zou kleiner worden. Maar ja het moest nog wel even georganiseerd worden. Samen met een collega durfde ik het wel aan, zeker toen er nog een 3e bij kwam vond ik het wel goed. Het werd immers toch geen groot feest.
Na verloop van tijd kreeg de staff van het ziekenhuis door dat we een feest gingen houden, en als Gambianen horen van een feest zijn ze er als de kippen bij. Feesten daar houden ze echt van, en dat kan ik me goed voor stellen aangezien het een van de weinige “uitspattingen” is die er überhaupt is hier in Sibanor.
Ze wilden heel graag meehelpen met organiseren en dat kwam ons wel goed uit. Zij weten veel beter wat cultureel goed is en wat niet. Dus werden ze uitgenodigd me te organiseren. Langzaam maar zeker zagen we de organisatie uit onze handen glippen. Toch waren we daar niet echt rouwig om, we hadden nog veel meer te doen.
Gevolg was echter we dat het feestje wat groter werd. In plaats van de door mij geschatte maximaal 100 personen was er nu al sprake van 400 tot 500 personen. En bovenden hadden ze allerlei plannen die ze graag wilden doorvoeren. Daarop hebben we de organisatie toch maar weer iets meer in onze hand genomen.
Het eindresultaat mocht er zijn. Wij hadden onze zin want het was duidelijk een WEC feest waarin we God bedankten voor zijn trouw aan WEC de afgelopen 100 jaar. En de staff had hun zin vanwege het lekkere eten en de after”party”.
Leuk als het was ben ik toch vooral blij dat dat nu achter de rug is, …… kerst here we come!
vrijdag 29 november 2013
Ik heb geen tijd
TJA, AFRIKA
Al zeker een half jaar lang zijn wij in het gelukkige bezit van een wasmachine. Nu niet gelijk denken dat het het laatste model wasmachine is, maar toch. Hij is dus van hout! Het is een halve kuip waar weer een kleinere kuip in zit. Die kun je middels een handvat heen en weer bewegen (Ja bent u er nog. Met de hand dus,… geen electriciteit. Dat bewegen zorgt ervoor dat het water tegen balkjes opbotst en dat moet er dan weer voor zorgen dat het water gaat kolken en dat maakt de was schoon. Na 2 x 10 minuten is je wasje gedaan. Eigenlijk een voorloper van de moderne wasmachine zoals u die toch hoogstwaarschijnlijk thuis hebt staan, nog korter ook. (Nu is het concept va schoon hier in Te Gambia ook anders dan in Nederland)
Nou dus, ik ben er super enthousiast over. Hand gemaakt door een goede vriend, een echte Reindersburger©. De hoeveelheid toeren die het ding maakt dus veel uit hoe snel je het apparaat zelf beweegt. Maar ik vind em geweldig (Ps, Ik = Silvian).
Maar zolang als wij em al hebben zolang probeer ik onze wasdame enthousiast te krijgen voor de wasmachine. Het scheelt haar rugklachten, is sneller en in mijn beleving, als je het goed doet, ook schoner.
Maar zoals vele Gambianen houdt ze niet zo van veranderingen. In mijn beste Jola heb ik de voordelen uitgelegd, een aantal malen heb ik haar uitgelegd hoe het moet er daarbij rekening mee houdend dat niets vanzelfsprekend is (hoe werkt een kookwekker??). ik heb het voorgedaan. Maar tot mijn grote frustratie lukt het haar niet om er enthousiast over te worden, laat staan dat ze het doet zoals ik graag wil…………………………….. Teveel waspoeder, te kort, te langzaam.
Tja dit is Afrika, waar dingen anders werken dan je vaak denkt. Het is en geweldig leuke en lieve vrouw dus we laten haar maar wat gaan met die wasmachine, ……. Mmmmh Maandag heb ik nog wel een keer tijd voor wat nadere uitleg!
Zal ik………
Al zeker een half jaar lang zijn wij in het gelukkige bezit van een wasmachine. Nu niet gelijk denken dat het het laatste model wasmachine is, maar toch. Hij is dus van hout! Het is een halve kuip waar weer een kleinere kuip in zit. Die kun je middels een handvat heen en weer bewegen (Ja bent u er nog. Met de hand dus,… geen electriciteit. Dat bewegen zorgt ervoor dat het water tegen balkjes opbotst en dat moet er dan weer voor zorgen dat het water gaat kolken en dat maakt de was schoon. Na 2 x 10 minuten is je wasje gedaan. Eigenlijk een voorloper van de moderne wasmachine zoals u die toch hoogstwaarschijnlijk thuis hebt staan, nog korter ook. (Nu is het concept va schoon hier in Te Gambia ook anders dan in Nederland)
Nou dus, ik ben er super enthousiast over. Hand gemaakt door een goede vriend, een echte Reindersburger©. De hoeveelheid toeren die het ding maakt dus veel uit hoe snel je het apparaat zelf beweegt. Maar ik vind em geweldig (Ps, Ik = Silvian).
Maar zolang als wij em al hebben zolang probeer ik onze wasdame enthousiast te krijgen voor de wasmachine. Het scheelt haar rugklachten, is sneller en in mijn beleving, als je het goed doet, ook schoner.
Maar zoals vele Gambianen houdt ze niet zo van veranderingen. In mijn beste Jola heb ik de voordelen uitgelegd, een aantal malen heb ik haar uitgelegd hoe het moet er daarbij rekening mee houdend dat niets vanzelfsprekend is (hoe werkt een kookwekker??). ik heb het voorgedaan. Maar tot mijn grote frustratie lukt het haar niet om er enthousiast over te worden, laat staan dat ze het doet zoals ik graag wil…………………………….. Teveel waspoeder, te kort, te langzaam.
Tja dit is Afrika, waar dingen anders werken dan je vaak denkt. Het is en geweldig leuke en lieve vrouw dus we laten haar maar wat gaan met die wasmachine, ……. Mmmmh Maandag heb ik nog wel een keer tijd voor wat nadere uitleg!
Zal ik………
woensdag 20 november 2013
EN ER WAS ……. GEEN LICHT
Het was al laat en ik wilde nu toch echt naar huis, omdat ik wist dat we anders in het donker moesten rijden. En als er iets is dat ik niet graag doe dan is het wel in het donker rijden. Nee, ik ben geen watje, u hoeft nu niet stiekem te grinniken omdat Hamstra “niet in het donker durft te rijden”. Ik heb alleen gezegd dat ik niet graag in het donker rijd, …. Hier in The Gambia. Ach ja dat is waar ook,wij wonen in Afrika en ik kan u vertellen dat dat hel anders rijd dan in Nederland bijvoorbeeld. Als u het daar al niet fijn vindt om in het donker te rijden (nu kunnen we daar natuurlijk ook over discussiëren wat dat dan is; donker), dan rad ik het u hier helemaal af.
We stapten in de auto en begonnen aan de rit van anderhalf uur (90 km). Maar het ging allemaal niet snel genoeg en het laatste half uur moest toch in het donker. Dat kwam mijn humeur niet ten goede.
In dat halve uur zouden we 3 auto’s zonder enig achterlicht tegen komen, 12 met witte achterlichten, 15 met kapotte voorverlichting en 247 met groot licht. Kortom we kwamen veel auto’s tegen met kapotte of verkeerde verlichting, die by the way gewoon worden doorgelaten bij de talloze politiestops die we onderweg altijd tegenkomen.
Maar het ergste moest nog komen. De 90 km gaat over een weg die praktisch op geen enkele plaats verlicht wordt door straatlantaarns, of ze staan zover van de weg af dat er meer sprake is van bermverlichting.
Op een gegeven moment zag ik in de donkere nacht vaag in de verte voor mij een donkere schim waar donkere figuren heen en weer liepen. Ik minderde vaart en zag dat het de zoveelste gestrande auto was waarbij men in de nacht het wiel aan het verwisselen was. Juist op dat moment kwam er een tegenligger aan. Een van die 247 met groot licht, u weet wel. Dus ik remde nog wat verder af, toen ik plots rechts voor me op de weg een wiel zag liggen. In een fractie van een seconde, zo snel ben ik heus wel, remde ik. Net op tijd, of net te laat het is maar hoe je ertegen aan kijkt. Ik stopte op het moment dat ik de band raakte.
Het bleek dus dat in de donkere nacht, een auto op een donkere plek een lekke band had gekregen en ter waarschuwing dat zij bezig waren aan de auto hadden ze dus in de donkere nacht op die donkere plek op de donkere weg een donkere band neergelegd die, zo verzeker ik jullie NIET reflecteert.
Vol ongeloof en ook boos op de mensen van de auto reden we verder in de donkere nacht. Ik heb een donker vermoeden dat dit niet ons laatste avontuur in het donker zal zijn.
We stapten in de auto en begonnen aan de rit van anderhalf uur (90 km). Maar het ging allemaal niet snel genoeg en het laatste half uur moest toch in het donker. Dat kwam mijn humeur niet ten goede.
In dat halve uur zouden we 3 auto’s zonder enig achterlicht tegen komen, 12 met witte achterlichten, 15 met kapotte voorverlichting en 247 met groot licht. Kortom we kwamen veel auto’s tegen met kapotte of verkeerde verlichting, die by the way gewoon worden doorgelaten bij de talloze politiestops die we onderweg altijd tegenkomen.
Maar het ergste moest nog komen. De 90 km gaat over een weg die praktisch op geen enkele plaats verlicht wordt door straatlantaarns, of ze staan zover van de weg af dat er meer sprake is van bermverlichting.
Op een gegeven moment zag ik in de donkere nacht vaag in de verte voor mij een donkere schim waar donkere figuren heen en weer liepen. Ik minderde vaart en zag dat het de zoveelste gestrande auto was waarbij men in de nacht het wiel aan het verwisselen was. Juist op dat moment kwam er een tegenligger aan. Een van die 247 met groot licht, u weet wel. Dus ik remde nog wat verder af, toen ik plots rechts voor me op de weg een wiel zag liggen. In een fractie van een seconde, zo snel ben ik heus wel, remde ik. Net op tijd, of net te laat het is maar hoe je ertegen aan kijkt. Ik stopte op het moment dat ik de band raakte.
Het bleek dus dat in de donkere nacht, een auto op een donkere plek een lekke band had gekregen en ter waarschuwing dat zij bezig waren aan de auto hadden ze dus in de donkere nacht op die donkere plek op de donkere weg een donkere band neergelegd die, zo verzeker ik jullie NIET reflecteert.
Vol ongeloof en ook boos op de mensen van de auto reden we verder in de donkere nacht. Ik heb een donker vermoeden dat dit niet ons laatste avontuur in het donker zal zijn.
vrijdag 18 oktober 2013
David met zijn slinger
Vroeger, en dan praat ik toch echt al over een paar jaartjes terug, geen stoppen aan, leerden we in de kinderdienst het liedje over David die met zijn slinger op de reus Goliath afging. Mooi lied. En dan het verhaal in de bijbel over Goliath. Super spannend, en ik probeerde mij altijd voor te stellen hoe zoiets gegaan zou zijn. David dat kleine menneke dat met alleen maar een steentje die reus van een Goliath verslaat ?????? Tja het stond in de bijbel en die geloof ik dus het zal wel echt gebeurd zijn.
Totdat voor een paar weken terug ik bij een goede vriend op het veld was. Hij was daar omdat hij rijst gepland had en dat was bijna klaar om geoogst te worden. Maar dat is dus precies de tijd dat een bepaald soort vogels de rijst zo lekker vindt. De vriend vertelde mij dat ze hele dagen van 7 uur ochtends tot 7 uur avonds op het veld waren om de vogels weg te jagen.
Terwijl ik daar met hem zat te praten lieten de eerste vogels zich al zien. Hij had ze ook gezien vanuit zijn ooghoeken. Hij stopte het gesprek raapte wat van de grond. Dit bleek later “munitie” te zijn die hij van de termietenheuvels afkapte. Dat is namelijk stevige modder doordat er termietenspuug doorheen zit.
Toen pakte hij een touw dat hij om zijn nek droeg en dat bleek de slinger te zijn. In het midden van de slinger zat een soort verbreding, een soort netje. Hij plaatste de steen daar, maakte 1 soepele beweging richting de vogels en liet op het juiste moment het uiteinde van de slinger los. Met een enorme vaart, verliet de steen suizend en brommend de slinger op even later tegen de boom waar de vogels in zaten, kapot te spatten.
Als daar een mens had gestaan was die gewoon dood geweest, …. Wat een kracht. Nu snap ik het beeld als er staat dat een herder vocht met leeuwen en beren met niets anders dan de slinger. Echt een dodelijk wapen.
Naschrift van de redacteur; Natuurlijk werd Hamstra erg enthousiast toen hij dit zag. Vervolgens vroeg hij zijn vriend om een slinger voor hem te maken. Gevolg? Hamstra heeft zijn slinger en niemand durft nog naar buiten te komen, bang als ze zijn geraakt te worden door een verdwaalde modderklont, ………………….
Totdat voor een paar weken terug ik bij een goede vriend op het veld was. Hij was daar omdat hij rijst gepland had en dat was bijna klaar om geoogst te worden. Maar dat is dus precies de tijd dat een bepaald soort vogels de rijst zo lekker vindt. De vriend vertelde mij dat ze hele dagen van 7 uur ochtends tot 7 uur avonds op het veld waren om de vogels weg te jagen.
Terwijl ik daar met hem zat te praten lieten de eerste vogels zich al zien. Hij had ze ook gezien vanuit zijn ooghoeken. Hij stopte het gesprek raapte wat van de grond. Dit bleek later “munitie” te zijn die hij van de termietenheuvels afkapte. Dat is namelijk stevige modder doordat er termietenspuug doorheen zit.
Toen pakte hij een touw dat hij om zijn nek droeg en dat bleek de slinger te zijn. In het midden van de slinger zat een soort verbreding, een soort netje. Hij plaatste de steen daar, maakte 1 soepele beweging richting de vogels en liet op het juiste moment het uiteinde van de slinger los. Met een enorme vaart, verliet de steen suizend en brommend de slinger op even later tegen de boom waar de vogels in zaten, kapot te spatten.
Als daar een mens had gestaan was die gewoon dood geweest, …. Wat een kracht. Nu snap ik het beeld als er staat dat een herder vocht met leeuwen en beren met niets anders dan de slinger. Echt een dodelijk wapen.
Naschrift van de redacteur; Natuurlijk werd Hamstra erg enthousiast toen hij dit zag. Vervolgens vroeg hij zijn vriend om een slinger voor hem te maken. Gevolg? Hamstra heeft zijn slinger en niemand durft nog naar buiten te komen, bang als ze zijn geraakt te worden door een verdwaalde modderklont, ………………….
woensdag 9 oktober 2013
ZO RIJDEN DE HEREN, ZO RIJDEN DE BOEREN, ….. EN ZO RIJD IK, IN DE NIEUWE AUTO.
Misschien is het goed dat u even gaat zitten. Dat is beter voor het voorstellingsvermogen en veiliger voor het geval u het zich allemaal zo goed kan voor stellen dat u van schrik zou vallen.
Oke, stel u zelf eens de A12 voor. Vanaf Utrecht rijd u naar Arnhem en dan verder richting Duitsland. Het mag ook een snelweg zijn in het Zuiden of Noorden van het land. Dat maakt niets uit. Als het maar een weg is die naar een buurland gaat. ………. JAHAAAA, het mag ook een weg naar België zijn.
Die snelweg heeft aan beide zijden ten minste 2 rijstroken, is goed gescheiden middels een middenberm en heeft goede belijning. Ach ja en natuurlijk heeft die een goede laag asfalt, misschien zelfs wel ZOAB.
Dan gaan we nu stap voor stap richting Senegal. SENEGAL? Vraagt u. Ja Senegal, over Gambia valt er wat wegen betreft niet zoveel meer te klagen.
Van die twee keer 2 rijbanen maak daar nu eens 1 keer 1 rijbaan van voor verkeer in beide richtingen. Mmmmm wordt al wat benauwd he?
Okee, de volgende stap is om de belijning weg te denken. Dat voelt altijd vreemd vind u niet. Als je rijdt op een nieuw stuk asfalt en ze hebben nog geen lijnen getrokken dat voelt altijd zo, …….. tja zo zweverig, zo van geef-mij-toch-eens-een-richting-achtig.
U wiebelt al enigszins in de auto? Okee, we gaan verder, nu wordt het tijd om het asfalt weg te denken, dan stuit u op een rode laag aarde. Zolang die is “aangeharkt” door de speciaal daarvoor bedoelde vrachtwagens is er niets aan de hand, maar nu, nu is het regenseizoen en is er wel iets aan de hand.
Stel u zelf eens 1000 kuilen voor, …. Hebbes? Verspreid die dan over de weg. Niet over de gehele lengte van 300 km, nee, meer over 2km. Hobbelig niet waar? En dan dus voor 40 km lang. Maar soms is er ook een stuk weg waar nog wel asfalt ligt, ……. Om de gaten heen. Gaten die soms de totale breedte van de weg zijn en zeker een halve meter diep. Gaten die soms 2 a 3 meter lang zijn.
Wat heerlijk is het dan om ineens op de goede weg te rijden. Geen doorelkaar gerammel meer, niet meer de cd speler die 568 keer overslaat, ookal staat die uit. Geen angst meer voor lekke banden.
En nu kan de snelheid weer omhoog; van 20 km per uur naar zeker 90 km per uur. Heerlijk, heerlijk, …. Nu alleen oppassen voor het overstekend “wild”. De geiten, schapen, koeien, honden, gieren, apen, katten, kinderen-die-naar-school-gaan-en-niet-uitkijken-als-ze-oversteken, ouden-van-dagen-die-lijken-te-denken-dat-de-weg-een-groot-voetpad-is. U snapt het vast wel dat we elke keer dat we heelhuids aankomen heel blij en erg dankbaar zijn.
Oke, stel u zelf eens de A12 voor. Vanaf Utrecht rijd u naar Arnhem en dan verder richting Duitsland. Het mag ook een snelweg zijn in het Zuiden of Noorden van het land. Dat maakt niets uit. Als het maar een weg is die naar een buurland gaat. ………. JAHAAAA, het mag ook een weg naar België zijn.
Die snelweg heeft aan beide zijden ten minste 2 rijstroken, is goed gescheiden middels een middenberm en heeft goede belijning. Ach ja en natuurlijk heeft die een goede laag asfalt, misschien zelfs wel ZOAB.
Dan gaan we nu stap voor stap richting Senegal. SENEGAL? Vraagt u. Ja Senegal, over Gambia valt er wat wegen betreft niet zoveel meer te klagen.
Van die twee keer 2 rijbanen maak daar nu eens 1 keer 1 rijbaan van voor verkeer in beide richtingen. Mmmmm wordt al wat benauwd he?
Okee, de volgende stap is om de belijning weg te denken. Dat voelt altijd vreemd vind u niet. Als je rijdt op een nieuw stuk asfalt en ze hebben nog geen lijnen getrokken dat voelt altijd zo, …….. tja zo zweverig, zo van geef-mij-toch-eens-een-richting-achtig.
U wiebelt al enigszins in de auto? Okee, we gaan verder, nu wordt het tijd om het asfalt weg te denken, dan stuit u op een rode laag aarde. Zolang die is “aangeharkt” door de speciaal daarvoor bedoelde vrachtwagens is er niets aan de hand, maar nu, nu is het regenseizoen en is er wel iets aan de hand.
Stel u zelf eens 1000 kuilen voor, …. Hebbes? Verspreid die dan over de weg. Niet over de gehele lengte van 300 km, nee, meer over 2km. Hobbelig niet waar? En dan dus voor 40 km lang. Maar soms is er ook een stuk weg waar nog wel asfalt ligt, ……. Om de gaten heen. Gaten die soms de totale breedte van de weg zijn en zeker een halve meter diep. Gaten die soms 2 a 3 meter lang zijn.
Wat heerlijk is het dan om ineens op de goede weg te rijden. Geen doorelkaar gerammel meer, niet meer de cd speler die 568 keer overslaat, ookal staat die uit. Geen angst meer voor lekke banden.
En nu kan de snelheid weer omhoog; van 20 km per uur naar zeker 90 km per uur. Heerlijk, heerlijk, …. Nu alleen oppassen voor het overstekend “wild”. De geiten, schapen, koeien, honden, gieren, apen, katten, kinderen-die-naar-school-gaan-en-niet-uitkijken-als-ze-oversteken, ouden-van-dagen-die-lijken-te-denken-dat-de-weg-een-groot-voetpad-is. U snapt het vast wel dat we elke keer dat we heelhuids aankomen heel blij en erg dankbaar zijn.
zaterdag 21 september 2013
BONJOUR, VOUS HEBBEZ UN MISTAKE GEMAAKT
Sinds 1 Juli van dit jaar moet zo’n beetje de hele wereld een visum hebben om Senegal in te komen. En dat is verdraaid vervelend aangezien we zeker 9 keer per jaar naar Senegal gaan.
Zeker de eerste keer is vervelend als je niet precies weet hoe de aanvraag moet en wat er allemaal kan of niet kan.
De eerste keer waren we nog in Nederland en lieten we de aanvraag via internet verlopen om dan vervolgens het visum op Senegal Airport op te halen.
Zo gezegd zo gedaan en na het overmaken van 52 euro per paspoort keer 5 en maar voor drie maanden geldig gingen we op reis.
Na de nodige vertraging, zie andere blog, kwamen we om 00:00 aan op Dakar Airport. Het verliep goed en soepel en na de douane check werden we naar de hokjes gedirigeerd om het laatste deel van het visum te maken.
Dat ging wat chaotisch in de kleine en rommelige hokjes en we wisten niet van elkaar wat er gevraagd werd.
Toen ik eindelijk ging zitten vroeg hij vrijwel direct of het een eenmalig visum moest zijn of voor meerdere malen. Gelijk gingen de alarmbellen aan en was ik (ook Thamar zo bleek) alert. Als we een multiple visum wilden moesten we volgens de agent 20 euro bijbetalen. Maar de website zei daar helemaal niets over. Zeker toen ik antwoordde dat ik geen 20 euro bij me had en hij vroeg hoeveel ik dan wel bij me had wist ik dat dit niet volgens de regels was.
Ik vertelde hem naar waarheid dat ik geen geld bij me had maar wel degelijk een mutiple visum nodig had. Hij bleef erbij dat dat geld kostte.
Wat verderop stond Thamar nee te schudden en ik herhaalde wat ik al gezegd had. Vervolgens maakte hij het visum klaar.
Toen onze vrienden die mee gereisd waren hoorden dat wij niet betaald hadden wilden zij hun geld terug wat ze onder protest kregen. Dat versterkte het vermoeden dat het niet meer was dan een extra zakcentje bijverdienen.
Blij dat we de 20 euro per persoon hadden uitgespaard zijn we toen de reis naar Gambia begonnen. En er was geen probleem bij de grensovergang.
Zie je wel, …………………………… welkom in Afrika.
Een week later bedachten we ons dat we wel eens spontaan naar Senegal afreisden om de kinderen een hart onder de riem te steken. En omdat het verhaal van multiple visum ook bij anderen terug kwam besloten we het te checken. Dat was niet zo eenvoudig. Op een forum stond het vol met verhalen over het Senegalese visum en het stond vooral vol met vragen daarover.
Thamar kwam terug van wat vrienden en had ineens iets ontdekt. Links boven in het visum stond wel degelijk of ie maar een keer of meerdere keren te gebruiken was. Er was dus wel een keus geweest.
Maar niet op de internetsite en dus wisten we er niets vanaf en dus dachten we dat de Senegalese agenten op de airport iets hadden verzonnen om wat bij te verdienen. Dat was in feite ook zo. Want bij verder navraag bleek dat het prijstechnisch niets uitmaakt welk visum je wil.
Dus de agenten hadden gewoon een multiple visum moeten geven, …….. wat ze, zo bleek ook, bij 8 van de 9 mensen met wie we reisden hadden gedaan. (Het waren dus vooral dreigingen geweest: Als je niet betaald dan geen multiple visum). Het jammere was dat ik (Silvian) de enige was bij wie het dreigement dus ook daadwerkelijk was uitgevoerd. In mijn linkerbovenhoek stond EENMALIG VISUM.
Dus na die ene reis begon het allemaal opnieuw met aanvragen, ditmaal wel via papier via de ambassade, en daar stond wel de keus op, en opnieuw 50 euro betalen.
Na een hele dag heen en weer lopen tussen de ambassade en het WEC hoofdkantoor (we moesten zelf even voor kopien zorgen) en onder veel gemopper had ik dan eindelijk aan het goede visum.
well,…. T.I.A (This Is Africa)
Zeker de eerste keer is vervelend als je niet precies weet hoe de aanvraag moet en wat er allemaal kan of niet kan.
De eerste keer waren we nog in Nederland en lieten we de aanvraag via internet verlopen om dan vervolgens het visum op Senegal Airport op te halen.
Zo gezegd zo gedaan en na het overmaken van 52 euro per paspoort keer 5 en maar voor drie maanden geldig gingen we op reis.
Na de nodige vertraging, zie andere blog, kwamen we om 00:00 aan op Dakar Airport. Het verliep goed en soepel en na de douane check werden we naar de hokjes gedirigeerd om het laatste deel van het visum te maken.
Dat ging wat chaotisch in de kleine en rommelige hokjes en we wisten niet van elkaar wat er gevraagd werd.
Toen ik eindelijk ging zitten vroeg hij vrijwel direct of het een eenmalig visum moest zijn of voor meerdere malen. Gelijk gingen de alarmbellen aan en was ik (ook Thamar zo bleek) alert. Als we een multiple visum wilden moesten we volgens de agent 20 euro bijbetalen. Maar de website zei daar helemaal niets over. Zeker toen ik antwoordde dat ik geen 20 euro bij me had en hij vroeg hoeveel ik dan wel bij me had wist ik dat dit niet volgens de regels was.
Ik vertelde hem naar waarheid dat ik geen geld bij me had maar wel degelijk een mutiple visum nodig had. Hij bleef erbij dat dat geld kostte.
Wat verderop stond Thamar nee te schudden en ik herhaalde wat ik al gezegd had. Vervolgens maakte hij het visum klaar.
Toen onze vrienden die mee gereisd waren hoorden dat wij niet betaald hadden wilden zij hun geld terug wat ze onder protest kregen. Dat versterkte het vermoeden dat het niet meer was dan een extra zakcentje bijverdienen.
Blij dat we de 20 euro per persoon hadden uitgespaard zijn we toen de reis naar Gambia begonnen. En er was geen probleem bij de grensovergang.
Zie je wel, …………………………… welkom in Afrika.
Een week later bedachten we ons dat we wel eens spontaan naar Senegal afreisden om de kinderen een hart onder de riem te steken. En omdat het verhaal van multiple visum ook bij anderen terug kwam besloten we het te checken. Dat was niet zo eenvoudig. Op een forum stond het vol met verhalen over het Senegalese visum en het stond vooral vol met vragen daarover.
Thamar kwam terug van wat vrienden en had ineens iets ontdekt. Links boven in het visum stond wel degelijk of ie maar een keer of meerdere keren te gebruiken was. Er was dus wel een keus geweest.
Maar niet op de internetsite en dus wisten we er niets vanaf en dus dachten we dat de Senegalese agenten op de airport iets hadden verzonnen om wat bij te verdienen. Dat was in feite ook zo. Want bij verder navraag bleek dat het prijstechnisch niets uitmaakt welk visum je wil.
Dus de agenten hadden gewoon een multiple visum moeten geven, …….. wat ze, zo bleek ook, bij 8 van de 9 mensen met wie we reisden hadden gedaan. (Het waren dus vooral dreigingen geweest: Als je niet betaald dan geen multiple visum). Het jammere was dat ik (Silvian) de enige was bij wie het dreigement dus ook daadwerkelijk was uitgevoerd. In mijn linkerbovenhoek stond EENMALIG VISUM.
Dus na die ene reis begon het allemaal opnieuw met aanvragen, ditmaal wel via papier via de ambassade, en daar stond wel de keus op, en opnieuw 50 euro betalen.
Na een hele dag heen en weer lopen tussen de ambassade en het WEC hoofdkantoor (we moesten zelf even voor kopien zorgen) en onder veel gemopper had ik dan eindelijk aan het goede visum.
well,…. T.I.A (This Is Africa)
woensdag 18 september 2013
Welkom thuis
Tuurlijk, heel stiekem hadden we het wel verwacht. Wie zou het niet verwachten? 10 weken zijn we weg geweest, is er niemand thuis geweest, is het rustig geweest. Dus na 10 weken verwachtten we wel dat we welkom geheten zouden worden. Maar dit hadden we echt niet gedacht en verwacht.
Toen we eindelijk na onze lange reis aankwamen (Maandag avond begonnen, aansluitend vliegtuig gemist en dus dinsdagavond weer verder gevlogen, woensdag ochtend de kinderen weggebracht naar school, donderdag weer terug naar Gambia/Kombo, vrijdag eindelijk, … naar huis).
En dus kwamen we eindelijk in Sibanor. Het was erg rustig op de compound, niemand.
Maar eenmaal binnengekomen werden we hartelijk ontvangen door wel 100.000 …………………………………. mieren. Ze hadden zich verschanst onder 2 kasten en toen we met gif de kast hun graf wilden maken, “renden” ze en mass de keuken in. De keuken zag in een mum van tijd zwart van de mieren. Tot 3 keer toe hebben we de gifspuit actie uitgehaald en tot 3 keer toe zwermden ze over de keuken heen. Het heeft ons een hele dag gekost om de keuken weer miervrij te krijgen. En Zondag? Toen was het eindelijk de rustdag, ook voor ons!
Toen we eindelijk na onze lange reis aankwamen (Maandag avond begonnen, aansluitend vliegtuig gemist en dus dinsdagavond weer verder gevlogen, woensdag ochtend de kinderen weggebracht naar school, donderdag weer terug naar Gambia/Kombo, vrijdag eindelijk, … naar huis).
En dus kwamen we eindelijk in Sibanor. Het was erg rustig op de compound, niemand.
Maar eenmaal binnengekomen werden we hartelijk ontvangen door wel 100.000 …………………………………. mieren. Ze hadden zich verschanst onder 2 kasten en toen we met gif de kast hun graf wilden maken, “renden” ze en mass de keuken in. De keuken zag in een mum van tijd zwart van de mieren. Tot 3 keer toe hebben we de gifspuit actie uitgehaald en tot 3 keer toe zwermden ze over de keuken heen. Het heeft ons een hele dag gekost om de keuken weer miervrij te krijgen. En Zondag? Toen was het eindelijk de rustdag, ook voor ons!
dinsdag 10 september 2013
Rondje Lissabon
Het verlof is voorbij dus weer de hoogste tijd voor een stukje op de blog. Misschien volgt er ook nog wel wat over NL, maar daar weten jullie zelf alles van.
Om 17.50 zouden we dan terug vliegen naar Dakar via Lissabon. Met TAP, u weet wel, die van; Take Another Plane (Neem een ander vlegtuig. Niet omdat de vliegtuigen zo slecht zijn maar omdat aansluitingen steeds gemist worden en je dus een ander vliegtuig moet nemen. Een aantal vrienden is dat al overkomen, ……. En ons nu dus ook.
Voor de boardingtime waren we nog even wat aan het eten met de tegoedbonnen die TAP uitdeelde omdat er tijdens de vlucht geen eten beschikbaar zou zijn. De bestelling duurde echter zolang dat het eten naar binnen werd geschoven. Al boerend, hotsend en klotsend begonnen we 10 minuten loop naar de juiste boardinggate (die overigens ook nog eventjes terloops veranderd werd).
Mensen stoven verschrikt aan de kant bij het horen van de groep (samen met onze vrienden toch een man of 9)
10 minuten later kwamen we bij de gate maar bleek er nog niets gaande te zijn en stond er ineens op het bord een vertraging van 25 minuten. We hadden dus alle tijd gehad om normaal te eten ( voor degene onder ons die dat kunnen ….)
We voelden al nattigheid om dat we wisten dat er in Lissabon maar een uurtje overstap tijd hadden.
Om 18.35 vertrokken we eindelijk om na een vlekkeloze vlucht te landen op Lissabon. We werden als groep gelijk opgevangen en de dame ging ons voor. “Yes, yes” dachten we nog ze gaat ons overal langs loodsen en dan halen we het alsnog, “die mensen in het andere vliegtuig zullen wel niet blij met ons zijn. Tja kunnen wij ook niet s aan doen”.
We gingen de bocht om, de vrouw draaide zich en vertelde doodleuk (dit alles niet echt volgens de regels van het “slechtnieuws gesprek”, dat we het vliegtuig op 5 minuten hadden gemist.
GGGkkkklllllRRGGGGGGGG. 5 Minuutjes. Het gevolg wisten we al van vrienden van ons. We zouden in een hotel in Lissabon overnachten en dan de volgende vlucht pakken. Dit betekende wel dat de kids hun schoolstart missen.
Maar goed, hier zitten we dan, in een schitterend hotel, dat dan wel, hopend op de vlucht van dinsdagavond.
En als die ook vertraagd is dan we Take Another Plane
Om 17.50 zouden we dan terug vliegen naar Dakar via Lissabon. Met TAP, u weet wel, die van; Take Another Plane (Neem een ander vlegtuig. Niet omdat de vliegtuigen zo slecht zijn maar omdat aansluitingen steeds gemist worden en je dus een ander vliegtuig moet nemen. Een aantal vrienden is dat al overkomen, ……. En ons nu dus ook.
Voor de boardingtime waren we nog even wat aan het eten met de tegoedbonnen die TAP uitdeelde omdat er tijdens de vlucht geen eten beschikbaar zou zijn. De bestelling duurde echter zolang dat het eten naar binnen werd geschoven. Al boerend, hotsend en klotsend begonnen we 10 minuten loop naar de juiste boardinggate (die overigens ook nog eventjes terloops veranderd werd).
Mensen stoven verschrikt aan de kant bij het horen van de groep (samen met onze vrienden toch een man of 9)
10 minuten later kwamen we bij de gate maar bleek er nog niets gaande te zijn en stond er ineens op het bord een vertraging van 25 minuten. We hadden dus alle tijd gehad om normaal te eten ( voor degene onder ons die dat kunnen ….)
We voelden al nattigheid om dat we wisten dat er in Lissabon maar een uurtje overstap tijd hadden.
Om 18.35 vertrokken we eindelijk om na een vlekkeloze vlucht te landen op Lissabon. We werden als groep gelijk opgevangen en de dame ging ons voor. “Yes, yes” dachten we nog ze gaat ons overal langs loodsen en dan halen we het alsnog, “die mensen in het andere vliegtuig zullen wel niet blij met ons zijn. Tja kunnen wij ook niet s aan doen”.
We gingen de bocht om, de vrouw draaide zich en vertelde doodleuk (dit alles niet echt volgens de regels van het “slechtnieuws gesprek”, dat we het vliegtuig op 5 minuten hadden gemist.
GGGkkkklllllRRGGGGGGGG. 5 Minuutjes. Het gevolg wisten we al van vrienden van ons. We zouden in een hotel in Lissabon overnachten en dan de volgende vlucht pakken. Dit betekende wel dat de kids hun schoolstart missen.
Maar goed, hier zitten we dan, in een schitterend hotel, dat dan wel, hopend op de vlucht van dinsdagavond.
En als die ook vertraagd is dan we Take Another Plane
zondag 23 juni 2013
Daahaaag mobieltje
Groot feest, want een maandag zou de president langskomen. Helaas zouden wij dan nog steeds aan in Senegal zijn.
Maar het liep anders. Het bezoek van de president werd uitgesteld naar de dinsdag. Voor ons nog steeds te laat omdat we verwachtten rond 17:00 thuis te zijn of nog later. Maar de reis was zeer voorspoedig. We kwamen aan bij de ferry, en konden zo de ferry oprijden. Heel bijzonder. Dat maakte dat we al rond een uur of 14:00 thuis waren. Super.
Een paar uur later, en al die tijd hadden de scholieren buiten in de hitte op de president gewacht, kwam de president. Maar zo bleek hij stopte niet, eerst moest hij naar en ander dorp. Dat maakte voor de mensen langs de weg weinig uit. Dolenthousiast zwaaiden ze naar het konvooi van de president. Natuurlijk ook in de hoop dat er koekjes werden uitgedeeld. Die werden dan ook uit de rijdende auto’s gegooid.
In de avond kwam de president dan echt naar Sibanor, en hij had zitting in een school waar een groot feest zou worden gehouden. Thamar was wel voor dat feest te porren en samen met een vriendin/collega ging ze er heen. Maar wat was het druk zei ze. Vele vele mensen stonden de president op te wachten, en toen die kwam werden er weer koekjes uit de auto’s gegooid met als gevolg dat iedereen op de koekjes afrende en vele mensen onder de voet werden gelopen. Thamar en haar collega konden ternauwernood blijven staan in het gedrang.
Dit was ze teveel en ze besloten snel weg te gaan, zeker toen ze zagen dat er ene nieuwe “koekjes uitdeelronde kwam”.
Buiten de drukte kwam Thamar er toen achter dat ons fijne mobieltje met het fijne netwerk gestolen was.
Gllllloeiiii………. Net een weekje voor ons vertrek naar NL.
Jammer, …daahhaaag mobieltje
Maar het liep anders. Het bezoek van de president werd uitgesteld naar de dinsdag. Voor ons nog steeds te laat omdat we verwachtten rond 17:00 thuis te zijn of nog later. Maar de reis was zeer voorspoedig. We kwamen aan bij de ferry, en konden zo de ferry oprijden. Heel bijzonder. Dat maakte dat we al rond een uur of 14:00 thuis waren. Super.
Een paar uur later, en al die tijd hadden de scholieren buiten in de hitte op de president gewacht, kwam de president. Maar zo bleek hij stopte niet, eerst moest hij naar en ander dorp. Dat maakte voor de mensen langs de weg weinig uit. Dolenthousiast zwaaiden ze naar het konvooi van de president. Natuurlijk ook in de hoop dat er koekjes werden uitgedeeld. Die werden dan ook uit de rijdende auto’s gegooid.
In de avond kwam de president dan echt naar Sibanor, en hij had zitting in een school waar een groot feest zou worden gehouden. Thamar was wel voor dat feest te porren en samen met een vriendin/collega ging ze er heen. Maar wat was het druk zei ze. Vele vele mensen stonden de president op te wachten, en toen die kwam werden er weer koekjes uit de auto’s gegooid met als gevolg dat iedereen op de koekjes afrende en vele mensen onder de voet werden gelopen. Thamar en haar collega konden ternauwernood blijven staan in het gedrang.
Dit was ze teveel en ze besloten snel weg te gaan, zeker toen ze zagen dat er ene nieuwe “koekjes uitdeelronde kwam”.
Buiten de drukte kwam Thamar er toen achter dat ons fijne mobieltje met het fijne netwerk gestolen was.
Gllllloeiiii………. Net een weekje voor ons vertrek naar NL.
Jammer, …daahhaaag mobieltje
vrijdag 21 juni 2013
Het kannetje van de weduwe
In de bijbel staat het verhaal van een arme weduwe. Zij is zo arm dat ze op een dag een laatste maaltijd wil maken en daarna zullen zij en haar kind verhongeren omdat er niets meer is. (ik hoor u denken waar gaat dit heen, just keep reading).
Een profeet vertelt haar dan dat haar oliekruikje en de pot met bloem niet leeg zullen raken totdat het regent.
Misschien voor velen van u een mooi verhaal, voor mij een echt gebeurd wonder.
En wonderen gebeuren nog steeds!
Een paar weken geleden kwamen wij terug van een Senegal reis toen onze buurman ons verwelkomde met de mededeling dat de nieuwe waterpomp kapot was. Ook bleek de waterput zelf niet goed meer te zijn. Dat was weer een tegenvaller. Zo vlak voor ons verlof, en dan weer geen running water in ons huis dat daar wel op gebouwd is. Dat is best wel ongemakkelijk. Maar we lieten ons niet uit het veld slaan. We gingen op streng rantsoen van water uit de kraan, en we hebben gebeden. Niet voor een wonder ofzo, maar gewoon dat we hier niet teveel door ontmoedigd zouden raken.
Jerrycans voor water werden opgehaald bij de kliniek en gebruikt voor van alles en nog wat en vooral voor het douchen wilden we graag het stromend water gebruiken.
En terwijl het water bij de buren al weken geleden op was, hebben wij nu, na 3 weken kapotte pomp, nog steeds running water. Tuurlijk we zijn zuinig, maar dit gaat wel heel erg lang mee. We snappen er niets van maar hebben er veel plezier van en veel lol om. Elke keer als we de kraan opendraaien denken we lachend; zal het nu op zijn dan, om vervolgens weer een straal water over ons heen te krijgen. En ik kan u vertellen; ontmoedigd zijn we niet!
Wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Een profeet vertelt haar dan dat haar oliekruikje en de pot met bloem niet leeg zullen raken totdat het regent.
Misschien voor velen van u een mooi verhaal, voor mij een echt gebeurd wonder.
En wonderen gebeuren nog steeds!
Een paar weken geleden kwamen wij terug van een Senegal reis toen onze buurman ons verwelkomde met de mededeling dat de nieuwe waterpomp kapot was. Ook bleek de waterput zelf niet goed meer te zijn. Dat was weer een tegenvaller. Zo vlak voor ons verlof, en dan weer geen running water in ons huis dat daar wel op gebouwd is. Dat is best wel ongemakkelijk. Maar we lieten ons niet uit het veld slaan. We gingen op streng rantsoen van water uit de kraan, en we hebben gebeden. Niet voor een wonder ofzo, maar gewoon dat we hier niet teveel door ontmoedigd zouden raken.
Jerrycans voor water werden opgehaald bij de kliniek en gebruikt voor van alles en nog wat en vooral voor het douchen wilden we graag het stromend water gebruiken.
En terwijl het water bij de buren al weken geleden op was, hebben wij nu, na 3 weken kapotte pomp, nog steeds running water. Tuurlijk we zijn zuinig, maar dit gaat wel heel erg lang mee. We snappen er niets van maar hebben er veel plezier van en veel lol om. Elke keer als we de kraan opendraaien denken we lachend; zal het nu op zijn dan, om vervolgens weer een straal water over ons heen te krijgen. En ik kan u vertellen; ontmoedigd zijn we niet!
Wonderen zijn de wereld nog niet uit!
donderdag 20 juni 2013
TRINIWIE, ………… en BERT. Of TRINITY IS GAAF, ….. en de muziek is ook erg leuk
Ik denk wel een jaar geleden was dat het idee werd geboren (en oh wat was het een zware bevalling, toch Jeanet?) om voor het 100-jarig bestaan van WEC International de band TRINITY uit te nodigen.
WIE?? Vroeg ik Jeanet. Enthousiast legde ze mij uit dat dat een Nederlandse band was die wereldberoemd is in heel Nederland, en een bietje der buten. Ik had er nog nooit (sorry jongens) van gehoord. Maar nu. Na hun bezoek en muziek zal ik ze niet meer vergeten.
Jeanet en Daniel hebben zich een slag in de rondte gewerkt om alles hier in The Gambia (En Senegal) voor elkaar te krijgen, en wat hebben ze een super job gedaan. Ondertussen werd er in Nederland ook van alles georganiseerd om het voor TRINITY mogelijk te maken om in The Gambia en Senegal te komen. (Goed gedaan Jan Hendrik!)
Afgelopen 12 juni was het dan zover. Vanwege de volgorde van de tour zouden ze in Dakar aan komen, worden opgehaald door Daniel en Jeanet en dan zouden ze rechtstreeks naar The Gambia komen.
Maar de vliegmaatschappij TAP deed z’n bijnaam weer eer aan. (Take Another Plane). Ze misten de aansluiting in Lisboa en moesten een ander, en dus later vliegtuig nemen.
De volgende dag de 13e kwamen ze dan eindelijk aan in Dakar. Daarna volgde de lange rit naar Gambia.
En blablabla, ik kan wel uren doorgaan over de avonturen, over het concert in The Gambia in de galmende kerk, maar wel 500 man!, over de rit in onze auto’s weer naar de Senegal, naar de BCS. De Boardingschool van WEC International. Over het prachtige concert dat ze daar gaven. Zij, als MK’s geraakt door BCS en alles daar, en de kids en staff geraakt door de woorden gesproken en gezongen door TRINITY. Over de gezellige uurtjes (het waren er overigens naar mijn smaak wel veel te weinig), met een biertje, die we met z’n allen doorbrachten. Over die belachelijke namen die ze mij gaven. NEE dat ga ik jullie niet vertellen. Hahaha.
Hun vrouwen waren ook mee. En wat is het een prachtige groep samen.(Opr)echt, warm, grappig en daarbij maken ze goede muziek. Het heeft bij vele veel losgemaakt, okay, okay; Het heeft bij mij veel losgemaakt. Ik voelde mij weer even heerlijk relaxed, even vrij van het leventje hier op het platteland in The Gambia. En dat had ik zeker wel nodig.
Jullie hebben er weer een fan bij (Nee, daar zit je op te wachten), en wat mij betreft ook een vriend.
TRINITY, ….. En BERT, geweldig, en hun muziek is ook erg leuk.
Groetjes Fabian Slevian Fatima
WIE?? Vroeg ik Jeanet. Enthousiast legde ze mij uit dat dat een Nederlandse band was die wereldberoemd is in heel Nederland, en een bietje der buten. Ik had er nog nooit (sorry jongens) van gehoord. Maar nu. Na hun bezoek en muziek zal ik ze niet meer vergeten.
Jeanet en Daniel hebben zich een slag in de rondte gewerkt om alles hier in The Gambia (En Senegal) voor elkaar te krijgen, en wat hebben ze een super job gedaan. Ondertussen werd er in Nederland ook van alles georganiseerd om het voor TRINITY mogelijk te maken om in The Gambia en Senegal te komen. (Goed gedaan Jan Hendrik!)
Afgelopen 12 juni was het dan zover. Vanwege de volgorde van de tour zouden ze in Dakar aan komen, worden opgehaald door Daniel en Jeanet en dan zouden ze rechtstreeks naar The Gambia komen.
Maar de vliegmaatschappij TAP deed z’n bijnaam weer eer aan. (Take Another Plane). Ze misten de aansluiting in Lisboa en moesten een ander, en dus later vliegtuig nemen.
De volgende dag de 13e kwamen ze dan eindelijk aan in Dakar. Daarna volgde de lange rit naar Gambia.
En blablabla, ik kan wel uren doorgaan over de avonturen, over het concert in The Gambia in de galmende kerk, maar wel 500 man!, over de rit in onze auto’s weer naar de Senegal, naar de BCS. De Boardingschool van WEC International. Over het prachtige concert dat ze daar gaven. Zij, als MK’s geraakt door BCS en alles daar, en de kids en staff geraakt door de woorden gesproken en gezongen door TRINITY. Over de gezellige uurtjes (het waren er overigens naar mijn smaak wel veel te weinig), met een biertje, die we met z’n allen doorbrachten. Over die belachelijke namen die ze mij gaven. NEE dat ga ik jullie niet vertellen. Hahaha.
Hun vrouwen waren ook mee. En wat is het een prachtige groep samen.(Opr)echt, warm, grappig en daarbij maken ze goede muziek. Het heeft bij vele veel losgemaakt, okay, okay; Het heeft bij mij veel losgemaakt. Ik voelde mij weer even heerlijk relaxed, even vrij van het leventje hier op het platteland in The Gambia. En dat had ik zeker wel nodig.
Jullie hebben er weer een fan bij (Nee, daar zit je op te wachten), en wat mij betreft ook een vriend.
TRINITY, ….. En BERT, geweldig, en hun muziek is ook erg leuk.
Groetjes Fabian Slevian Fatima
donderdag 30 mei 2013
2x gedoopt
Tijdens de mid term break van de school waar zij heen gaan in Senegal, verbleven we een paar dagen in een huisje aan de zee. We hadden gezien tijdens die paar dagen dat de zee wel erg ruig was. We hoopten maar dat dat dinsdag anders zou zijn, dat zou immers de dag zijn dat er 3 mensen gedoopt gingen worden. Niet in een kerk en dan een bad. Nee gewoon in de zee. Helemaal kopje onder.
Maar dinsdag was het niet veel anders. Het was stralend weer, dat wel maar de golven waren nog vervaarlijk hoog. Bijna 100 mensen hadden zich verzameld om getuige te zijn van de doop in de zee. We probeerden wat te zingen, als we konden verstaan wat er gezongen moest worden; de zee maakte zoveel lawaai en de versterker deed het op dat moment niet dat we allemaal onze oren moesten spitsen om het goed te horen.
Toen het zover was liep de eerste jongen naar de zee toe samen met zijn ouders die hij gevraagd had om hem te dopen. Terwijl ze daar stonden werden ze al flink heen en weer geduwd door de golven.
Ze doopten hun zoon, en onder luid applaus liepen ze vervolgens weer terug naar het strand, zich niet bewust van de enorme golf die van achter op hen afkwam. De golf brak precies bij hen en sleepte hen alle drie, volledig onder water verdwijnend, mee naar het strand; papa en mama waren nog een keer gedoopt.
Lukas gaf eerst zijn getuigenis in perfect engels en heel duidelijk waarom hij zelf gedoopt wilde worden. Papa en mama probeerden het droog te houden (wat sowieso niet zou lukken bij dopen in de zee). Daarna was het onze beurt en liepen we naar de zee. Wijs geworden van de eerste doop liepen Eline, Silvian en Lukas niet al te ver het water in, bang dat we zouden verdrinken in plaats van gedoopt te worden.
Het water kwam tot aan de bovenbenen. Mooie hoogte dacht ik nog. Net toen ik Lukas wilden dopen trok het water zich terug en ging Lukas niet helemaal kopje onder. Snel zei ik dat ie nog even zijn adem in moest houden en “duwde” ik hem terug in het water, nu wel helemaal kopje onder gaand…….. Ook Lukas was (2x) gedoopt.
Zwalkend door de stroming van de zee en lachend liepen we terug naar het strand.
Een bijzondere dag, heel speciaal en we kijken er dankbaar op terug.
+-+kopie.png)
Maar dinsdag was het niet veel anders. Het was stralend weer, dat wel maar de golven waren nog vervaarlijk hoog. Bijna 100 mensen hadden zich verzameld om getuige te zijn van de doop in de zee. We probeerden wat te zingen, als we konden verstaan wat er gezongen moest worden; de zee maakte zoveel lawaai en de versterker deed het op dat moment niet dat we allemaal onze oren moesten spitsen om het goed te horen.
Toen het zover was liep de eerste jongen naar de zee toe samen met zijn ouders die hij gevraagd had om hem te dopen. Terwijl ze daar stonden werden ze al flink heen en weer geduwd door de golven.
Ze doopten hun zoon, en onder luid applaus liepen ze vervolgens weer terug naar het strand, zich niet bewust van de enorme golf die van achter op hen afkwam. De golf brak precies bij hen en sleepte hen alle drie, volledig onder water verdwijnend, mee naar het strand; papa en mama waren nog een keer gedoopt.
Lukas gaf eerst zijn getuigenis in perfect engels en heel duidelijk waarom hij zelf gedoopt wilde worden. Papa en mama probeerden het droog te houden (wat sowieso niet zou lukken bij dopen in de zee). Daarna was het onze beurt en liepen we naar de zee. Wijs geworden van de eerste doop liepen Eline, Silvian en Lukas niet al te ver het water in, bang dat we zouden verdrinken in plaats van gedoopt te worden.
Het water kwam tot aan de bovenbenen. Mooie hoogte dacht ik nog. Net toen ik Lukas wilden dopen trok het water zich terug en ging Lukas niet helemaal kopje onder. Snel zei ik dat ie nog even zijn adem in moest houden en “duwde” ik hem terug in het water, nu wel helemaal kopje onder gaand…….. Ook Lukas was (2x) gedoopt.
Zwalkend door de stroming van de zee en lachend liepen we terug naar het strand.
Een bijzondere dag, heel speciaal en we kijken er dankbaar op terug.
+-+kopie.png)
woensdag 22 mei 2013
Krak zei de tak
Het mango seizoen is weer volop aan de gang. Nog maar sinds kort, want door de aanhoudende koude (echt waar!), okay de aanhoudende relatieve kou, wilden de mango’s maar moeilijk rijpen.
Al maanden hingen ze in de boom mooi te zijn, maar niet rijp. Nu dus wel. Maar toch hebben ze af en toe een zetje nodig om ze uit de boom te krijgen.
Samen met Levi ging ik kijken naar de mango bomen (we hebben er 6 in de tuin, waarvan 2 op dit moment geen mango’s hebben) en in een van de bomen zagen we een paar mooie mango’s. De grootste jongen van de klas klom in de boom en zou ze er wel even uit plukken.
Maar als je dan in die boom zit, zie je alles ineens van de andere kant, en worden de mango’s, althans degene die ik zag, door de bladeren uit het zich onttrokken.
Ik klom nog een stukje hoger, en besloot ook wat verder op de tak te gaan zodat ik wat bladeren opzij kon doen. Dat werkte goed want ik ontdekte de rijpe mango’s weer.
KKKKkkkkrRRRrrr, hoorde ik zacht, achter mij. Verschrikt keek ik op maar het was de poes die het geweldig vond dat het baasje ook nog speels was en in de boom zat.
Nog iets verder voor die ene mango dan maar. Ondertussen stond Levi onder de tak klaar om de mango’s die ik zou laten vallen op te vangen.
KKKkkkkKKKKKRRRRrrrr, begon het weer, en het geluid werd sterker. “Nee dit is toch echt geen poes, maar ja kom op joh Hamstra, het kan toch ook niet die tak zijn. Hoe zwaar ben jij nu helemaal.”
KKkkkkKKKKKKkkrrRRRrRrr, ging het geluid, en harder en wat langer, het was, potverjanheinekont, wel degelijk de tak waar ik op zat die het aan het begeven was en wel met zo een snelheid dat ik niet meer terug kon kruipen
KKKKkkkkkkkkkkkkkkkkRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrRRRRRRR. “LEVI, WEG DAAR, ….. NU” KKKKRRRRRAAkkk. Levi jumpte opzij en terwijl hij dat deed brak de tak af, viel precies op de plek waar Levi eerst stond. Ik greep mij vast aan een kort dood stompje dat ik had gezien rechts van mij toen het tot mij door drong dat de tak zou breken. Dat korte stompje brak mijn val, maar brak zelf ook weer.
Gelukkig zat ik niet hoger dan 2,5 meter boven de grond, en stond ik een fractie later weer met beide benen op de grond, net als de geschrokken Levi. Behalve een paar schaafwonden had ik niets.
Met wiebelende beentjes, de veroverde mango’s en een groot verhaal wachtten we totdat mama thuis zou komen.
Al maanden hingen ze in de boom mooi te zijn, maar niet rijp. Nu dus wel. Maar toch hebben ze af en toe een zetje nodig om ze uit de boom te krijgen.
Samen met Levi ging ik kijken naar de mango bomen (we hebben er 6 in de tuin, waarvan 2 op dit moment geen mango’s hebben) en in een van de bomen zagen we een paar mooie mango’s. De grootste jongen van de klas klom in de boom en zou ze er wel even uit plukken.
Maar als je dan in die boom zit, zie je alles ineens van de andere kant, en worden de mango’s, althans degene die ik zag, door de bladeren uit het zich onttrokken.
Ik klom nog een stukje hoger, en besloot ook wat verder op de tak te gaan zodat ik wat bladeren opzij kon doen. Dat werkte goed want ik ontdekte de rijpe mango’s weer.
KKKKkkkkrRRRrrr, hoorde ik zacht, achter mij. Verschrikt keek ik op maar het was de poes die het geweldig vond dat het baasje ook nog speels was en in de boom zat.
Nog iets verder voor die ene mango dan maar. Ondertussen stond Levi onder de tak klaar om de mango’s die ik zou laten vallen op te vangen.
KKKkkkkKKKKKRRRRrrrr, begon het weer, en het geluid werd sterker. “Nee dit is toch echt geen poes, maar ja kom op joh Hamstra, het kan toch ook niet die tak zijn. Hoe zwaar ben jij nu helemaal.”
KKkkkkKKKKKKkkrrRRRrRrr, ging het geluid, en harder en wat langer, het was, potverjanheinekont, wel degelijk de tak waar ik op zat die het aan het begeven was en wel met zo een snelheid dat ik niet meer terug kon kruipen
KKKKkkkkkkkkkkkkkkkkRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrRRRRRRR. “LEVI, WEG DAAR, ….. NU” KKKKRRRRRAAkkk. Levi jumpte opzij en terwijl hij dat deed brak de tak af, viel precies op de plek waar Levi eerst stond. Ik greep mij vast aan een kort dood stompje dat ik had gezien rechts van mij toen het tot mij door drong dat de tak zou breken. Dat korte stompje brak mijn val, maar brak zelf ook weer.
Gelukkig zat ik niet hoger dan 2,5 meter boven de grond, en stond ik een fractie later weer met beide benen op de grond, net als de geschrokken Levi. Behalve een paar schaafwonden had ik niets.
Met wiebelende beentjes, de veroverde mango’s en een groot verhaal wachtten we totdat mama thuis zou komen.
woensdag 8 mei 2013
Kinderboerderij
Wij hebben zo onze eigen “kinderboerderij”. Dat wil zeggen; de dieren hebben zo hun eigen kinderboerderij gemaakt van onze compound. En dan 24/7, oftwel dag en nacht, de kinderboerderij sluit nooit.
“Ach Hamstra, overdrijf je niet een beetje”, ja jullie hebben gelijk het is niet echt een “boerderij”voor kinderen als je naar de soort dieren kijkt.
We beginnen “gewoon”, met de echte kinderboerderij dieren. In de avond en de nacht krijgen we steevast bezoek van 1 of 2 koeien. Die hebben een gat gevonden in de omheining. Dat is op zich niet zo moeilijk want het is meer gat met een stukje omheining. Maar ja het is een enorme omtrek en omdat een kleiner stukje van de tuin (nog steeds groot voor Nederlandse begrippen) wel goed beschermd is laten we het maar zo voorlopig.
Score: koeien.
Maar ja die koeien komen niet alleen. Vaak gaan de geiten en kippen voor hen uit. Eigenlijk leven ze daar gewoon. Kijken op als je in dat stuk tuin komt, zo van: “He wat moet je in onze tuin” om ze vervolgens te zien denken ”Oh nee ships, het is zijn tuin, …..wegwezen.
Score: Koeien, Geiten, Kippen
Als men vergeet om de poort van de voortuin te sluiten dan krijgen we zeker bezoek van schapen. Dat zijn geen schapen zoals in Nederland, nee het lijken wel mislukte geiten. Maar dan weer minder slim. Want die geiten weten precies wanneer ze de weg over kunnen steken. Schapen niet …..
Ach en met een beetje geluk??? Komen de ezels ook nog even op bezoek. En dat zijn dan niet van die schattige kinderboerderij ezels, maar nors kijkende en enorm hard balkende ezels. Zo hard dat je ’s nachts rechtop in je bed zit, geschrokken van dat enge geluid onder je raam.
Laten we maar even door gaan. We gaan wat kleiner. Vogels, heel veel vogels. Rood, groenparelmoer, geel, blauw en rood, we hebben het allemaal, en die zijn hartelijk welkom, want ze zijn prachtig, behalve dan die vleermuizen.
Maar waar vogels zijn zijn ook katten. Een stuk of 4 plus onze eigen kat brengt het op 5.
Score: Koeien, Geiten, Kippen, Schapen, Ezels, Vogels, Vleermuizen en Katten.
Zouden we bijna onze nachtbrakers vergeten, de muizen en eekhoorns die ’s nachts over onze golfplaten dak dansen, …. Bedankt.
Maar dan. Hagedissen, Gekko’s, Mieren en Termieten. Vooral buitenshuis maar ook binnenshuis en de termieten zitten zelfs in de muren (Die zijn van modder) en vreten langzaam maar zeker ons huisje op
Score: Koeien, Geiten, Kippen, Schapen, Ezels, Vogels, Katten, Muizen, Eekhoorns, Hagedissen, Gekko’s, Mieren en Termieten.
En als laatste de schorpioenen en slangen. Maar die laten zich maar weinig zien. Dat is beter voor ons ……. En voor hen, willen wij en zij het er levend van af brengen. Zoals die ene schorpioen die dacht slim te zijn en zich op Lukas en Levi’s kamer te verstoppen. Dat was ie dus niet, …………. hij zal het nooit meer doen.
Score: Koeien, Geiten, Kippen, Schapen, Ezels, Vogels, Katten, Muizen, Eekhoorns, Hagedissen, Gekko’s, Mieren, Termieten, Schorpioenen en Slangen.
Jullie zijn van Harte welkom op deze “kinderboerderij”
“Ach Hamstra, overdrijf je niet een beetje”, ja jullie hebben gelijk het is niet echt een “boerderij”voor kinderen als je naar de soort dieren kijkt.
We beginnen “gewoon”, met de echte kinderboerderij dieren. In de avond en de nacht krijgen we steevast bezoek van 1 of 2 koeien. Die hebben een gat gevonden in de omheining. Dat is op zich niet zo moeilijk want het is meer gat met een stukje omheining. Maar ja het is een enorme omtrek en omdat een kleiner stukje van de tuin (nog steeds groot voor Nederlandse begrippen) wel goed beschermd is laten we het maar zo voorlopig.
Score: koeien.
Maar ja die koeien komen niet alleen. Vaak gaan de geiten en kippen voor hen uit. Eigenlijk leven ze daar gewoon. Kijken op als je in dat stuk tuin komt, zo van: “He wat moet je in onze tuin” om ze vervolgens te zien denken ”Oh nee ships, het is zijn tuin, …..wegwezen.
Score: Koeien, Geiten, Kippen
Als men vergeet om de poort van de voortuin te sluiten dan krijgen we zeker bezoek van schapen. Dat zijn geen schapen zoals in Nederland, nee het lijken wel mislukte geiten. Maar dan weer minder slim. Want die geiten weten precies wanneer ze de weg over kunnen steken. Schapen niet …..
Ach en met een beetje geluk??? Komen de ezels ook nog even op bezoek. En dat zijn dan niet van die schattige kinderboerderij ezels, maar nors kijkende en enorm hard balkende ezels. Zo hard dat je ’s nachts rechtop in je bed zit, geschrokken van dat enge geluid onder je raam.
Laten we maar even door gaan. We gaan wat kleiner. Vogels, heel veel vogels. Rood, groenparelmoer, geel, blauw en rood, we hebben het allemaal, en die zijn hartelijk welkom, want ze zijn prachtig, behalve dan die vleermuizen.
Maar waar vogels zijn zijn ook katten. Een stuk of 4 plus onze eigen kat brengt het op 5.
Score: Koeien, Geiten, Kippen, Schapen, Ezels, Vogels, Vleermuizen en Katten.
Zouden we bijna onze nachtbrakers vergeten, de muizen en eekhoorns die ’s nachts over onze golfplaten dak dansen, …. Bedankt.
Maar dan. Hagedissen, Gekko’s, Mieren en Termieten. Vooral buitenshuis maar ook binnenshuis en de termieten zitten zelfs in de muren (Die zijn van modder) en vreten langzaam maar zeker ons huisje op
Score: Koeien, Geiten, Kippen, Schapen, Ezels, Vogels, Katten, Muizen, Eekhoorns, Hagedissen, Gekko’s, Mieren en Termieten.
En als laatste de schorpioenen en slangen. Maar die laten zich maar weinig zien. Dat is beter voor ons ……. En voor hen, willen wij en zij het er levend van af brengen. Zoals die ene schorpioen die dacht slim te zijn en zich op Lukas en Levi’s kamer te verstoppen. Dat was ie dus niet, …………. hij zal het nooit meer doen.
Score: Koeien, Geiten, Kippen, Schapen, Ezels, Vogels, Katten, Muizen, Eekhoorns, Hagedissen, Gekko’s, Mieren, Termieten, Schorpioenen en Slangen.
Jullie zijn van Harte welkom op deze “kinderboerderij”
dinsdag 23 april 2013
Heel pijnlijk
Het was donderdag en ik bedacht me dat we al lang geen last hadden gehad van schorpioenen en slangen. Ik wist toen nog niet dat daar snel verandering in zou komen.
Voor “zaken” ging ik samen met Levi naar “beneden”, naar Combo. Thamar zou even lekker een momentje voor haar zelf hebben en een rustige nacht zonder mijn gewoel.
Later op de vrijdag avond wilde Thamar naar bed gaan, maar eerst moest het poesje nog even wat eten. Ze pakte wat eten en liep over de veranda naar buiten toen ze opeens een gemene steek in haar voet voelde.
Ze zag niets maar wist dat dit niet goed was. Ze wist dat dit een schorpioen moest zijn geweest.
Een lichte paniek overviel haar, maar gelukkig wist ze de rust te bewaren, strompelde naar de buren en die hielpen haar naar de kliniek te gaan. Ondertussen, en ook toen ik het te horen kreeg, zagen we allerlei doemscenario’s op duiken van helse pijnen die optrekken door het been, en zo een hevige pijn geven dat je liever dood wil, … dat was ons verteld.
Bij de kliniek aangekomen hebben ze haar een shot lidocaine gegeven. Dit voorkomt dat het gif verder het lichaam in gaat, en het verzacht de pijn.
Terugstrompelend naar huis ging ze dan toch maar naar bed. De schorpioen was in geen velden of wegen te bekennen. Het werd een heel slechte nacht, u weet wel die nacht die zo lekker rustig had moeten zijn omdat ik er niet was. Wat wilde ze nu graag dat ik er wel was.
Zaterdag moest ze ook nog werken, en dat heeft ze al strompelend gedaan.
Toen wij die zelfde dag terug kwamen en hoorden wat er gebeurd was waren we natuurlijk ook geschrokken en we besloten om vanaf dat moment allemaal binnenshuis slippers aan te doen. Wetende dat we dat maar een paar dagen zouden volhouden, en dan weer met blote voeten zouden lopen.
Inde avond Levi naar bed gebracht en Thamar maakte zich in de badkamer ook klaar om naar bed te gaan want ze was ook moe.
“SCHORPIOEN” riep Levi ineens hard. Ik rende naar zijn kamer onderwijl een plank pakkend. ”Waar” riep ik. Levi wees naar de mat recht voor zijn bed. Met een harde klap van de plank kwam er een einde aan het leven van de schorpioen
“Aaah, eigenlijk kon hij er ook niets aan doen”, …. Zei Levi nog. De schat
P.s de slippers staan alweer vaak buiten.
Voor “zaken” ging ik samen met Levi naar “beneden”, naar Combo. Thamar zou even lekker een momentje voor haar zelf hebben en een rustige nacht zonder mijn gewoel.
Later op de vrijdag avond wilde Thamar naar bed gaan, maar eerst moest het poesje nog even wat eten. Ze pakte wat eten en liep over de veranda naar buiten toen ze opeens een gemene steek in haar voet voelde.
Ze zag niets maar wist dat dit niet goed was. Ze wist dat dit een schorpioen moest zijn geweest.
Een lichte paniek overviel haar, maar gelukkig wist ze de rust te bewaren, strompelde naar de buren en die hielpen haar naar de kliniek te gaan. Ondertussen, en ook toen ik het te horen kreeg, zagen we allerlei doemscenario’s op duiken van helse pijnen die optrekken door het been, en zo een hevige pijn geven dat je liever dood wil, … dat was ons verteld.
Bij de kliniek aangekomen hebben ze haar een shot lidocaine gegeven. Dit voorkomt dat het gif verder het lichaam in gaat, en het verzacht de pijn.
Terugstrompelend naar huis ging ze dan toch maar naar bed. De schorpioen was in geen velden of wegen te bekennen. Het werd een heel slechte nacht, u weet wel die nacht die zo lekker rustig had moeten zijn omdat ik er niet was. Wat wilde ze nu graag dat ik er wel was.
Zaterdag moest ze ook nog werken, en dat heeft ze al strompelend gedaan.
Toen wij die zelfde dag terug kwamen en hoorden wat er gebeurd was waren we natuurlijk ook geschrokken en we besloten om vanaf dat moment allemaal binnenshuis slippers aan te doen. Wetende dat we dat maar een paar dagen zouden volhouden, en dan weer met blote voeten zouden lopen.
Inde avond Levi naar bed gebracht en Thamar maakte zich in de badkamer ook klaar om naar bed te gaan want ze was ook moe.
“SCHORPIOEN” riep Levi ineens hard. Ik rende naar zijn kamer onderwijl een plank pakkend. ”Waar” riep ik. Levi wees naar de mat recht voor zijn bed. Met een harde klap van de plank kwam er een einde aan het leven van de schorpioen
“Aaah, eigenlijk kon hij er ook niets aan doen”, …. Zei Levi nog. De schat
P.s de slippers staan alweer vaak buiten.
zaterdag 6 april 2013
Wie bent u?
Zoals gezegd; er is veel meer te vertellen over het ongeluk en de nasleep ervan. Misschien zou ik er zelfs wel een boek over kunnen schrijven.
Toen het ongeluk (zie vorige blog) gebeurt was, net 2 meter voor de compound waar de Paasconferentie gehouden werd, liepen Eline, Lukas, Levi en Thamar de compound op om in de schaduw bij te komen van de schrik.
112 bestaat hier niet, net zo min als 911. Maar na een half uur arriveerde er zowaar een politieman. Hij werd gebracht in een auto van het bedrijf van degene die onze collega had aangereden. Mmmh dat geeft al te denken, dacht ik.
Hij bleef een half uur schaapachtig rond de auto’s lopen, stelde wat vage vragen hier en daar. En wachtte, wachtte. Nog wat later kwamen er nog wat meer mensen rond de auto staan. Onze collega stond er ook, en een van de mannen in een oranje T shirt was bezig wat te vragen aan onze collega die de auto bestuurde. Na verloop van tijd begon hij zijn stem te verheffen tegen haar en ook wat tegen Thamar die erbij was komen staan. Het bleek een agent te zijn, (zoals dit zo vaak gebeurt, mensen zonder enig uniform, niet te herkennen) die zich zonder zich ook maar voor te stellen met de zaak begon te bemoeien. Hij was verontwaardigt dat niemand hem tot nu toe had verteld dat er gewonden waren. Thamar diende hem boos van repliek dat niemand kon zien dat hij een agent was. Daarna bekoelde het weer.
Er werd besloten om toch een X ray te laten maken van Eline haar onder arm want die bleef erg pijn doen. Bovendien had een collega veel last van haar onderrug. Gelukkig hebben wij als kliniek een eigen ambulance en dus gingen we (het was intussen avond) naar Banjul. Met zwaailicht en sirene, het was geen spoed maar dat maakt hier niet uit, door het drukke verkeer van Serrekunda en Banjul).
Aangekomen in het ziekenhuis konden ze gelijk naar onze plotselinge “doofheid” kijken. Haha.
Er zat een politieman bij ons in de ambulance om ervoor te zorgen dat de “gewonden” met prioriteit behandelt zouden worden. Het ging dan ook heel snel, maar waarschijnlijk meer door onze chauffeur die al jaren voor ons werkt en iedereen overal kent, dan door de agent die vooral in beslag genomen werd door zijn mobiel.
De X ray werd gemaakt en moest beoordeeld worden. We kwamen in een kamertje waar niemand was. Na 5 minuten kwamen er plots 3 mensen binnen, waarvan de jongste bijna mijn zoon zou kunnen zijn. 20-22? Max. Meer niet.
Zonder enig voorstellen begon de jongeman de X ray’s te bekijken, waarbij hij de rug X ray op het stapeltje plaatste van Eline. Het kostte aardig wat overredingskracht om hem ervan te overtuigen dat die foto niet van Eline was. (Dat haar naam erop stond maar doorgekrast was maakte niet zoveel indruk op hem).
Een vlugge blik, en een vraag waar het het meeste pijn deed en hij was zeker dat er niets gebroken was. Hij wel, …. Ik niet. Vervolgens wilde hij de spalk eraf halen die onze eigen dokter erom had gedaan.
Weer mijn overredingskracht moeten gebruiken om hem ervan te overtuigen dat Eline dat wel fijn vond!
10 minuten later en vragen stellend aan Eline of ze diabetes had (die vraag snapte ze natuurlijk niet en ik antwoordde dus voor haar. Dat vond hij niet zo gepast, … ik wel), wilde hij de spalk eraf halen. Ik hield em tegen (vooral nog steeds in de veronderstelling dat hij een radioloog in opleiding moest zijn), want Eline had pijn.
Het bleek dat hij een dokter was (in opleiding neem ik aan) en hij wilde zien of Eline haar pols nog kon gebruiken. Onder veel pijn en protest onderging Eline de bewegingen.
“Zo nu weten we dat dat niet gebroken is” zei hij. We hielden allemaal onze mond om hier maar zo snel mogelijk weg te kunnen.
Om 12:00 nachts waren we weer thuis. De volgende morgen door onze dokters laten checken en die zeiden dat er wel degelijk breuken te zien waren. Klein weliswaar, maar ze zaten er wel, vlak bij de pols ……. Precies waar die dokter zei dat niets zat en waar hij zo nodig moest bewegen.
Wauw Eline heeft zich zo dapper gedragen.
Ik ben geneigd om nog eens terug te gaan en die dokter in spe nog even fijntjes te vertellen dat hij het mis had!!!!
Toen het ongeluk (zie vorige blog) gebeurt was, net 2 meter voor de compound waar de Paasconferentie gehouden werd, liepen Eline, Lukas, Levi en Thamar de compound op om in de schaduw bij te komen van de schrik.
112 bestaat hier niet, net zo min als 911. Maar na een half uur arriveerde er zowaar een politieman. Hij werd gebracht in een auto van het bedrijf van degene die onze collega had aangereden. Mmmh dat geeft al te denken, dacht ik.
Hij bleef een half uur schaapachtig rond de auto’s lopen, stelde wat vage vragen hier en daar. En wachtte, wachtte. Nog wat later kwamen er nog wat meer mensen rond de auto staan. Onze collega stond er ook, en een van de mannen in een oranje T shirt was bezig wat te vragen aan onze collega die de auto bestuurde. Na verloop van tijd begon hij zijn stem te verheffen tegen haar en ook wat tegen Thamar die erbij was komen staan. Het bleek een agent te zijn, (zoals dit zo vaak gebeurt, mensen zonder enig uniform, niet te herkennen) die zich zonder zich ook maar voor te stellen met de zaak begon te bemoeien. Hij was verontwaardigt dat niemand hem tot nu toe had verteld dat er gewonden waren. Thamar diende hem boos van repliek dat niemand kon zien dat hij een agent was. Daarna bekoelde het weer.
Er werd besloten om toch een X ray te laten maken van Eline haar onder arm want die bleef erg pijn doen. Bovendien had een collega veel last van haar onderrug. Gelukkig hebben wij als kliniek een eigen ambulance en dus gingen we (het was intussen avond) naar Banjul. Met zwaailicht en sirene, het was geen spoed maar dat maakt hier niet uit, door het drukke verkeer van Serrekunda en Banjul).
Aangekomen in het ziekenhuis konden ze gelijk naar onze plotselinge “doofheid” kijken. Haha.
Er zat een politieman bij ons in de ambulance om ervoor te zorgen dat de “gewonden” met prioriteit behandelt zouden worden. Het ging dan ook heel snel, maar waarschijnlijk meer door onze chauffeur die al jaren voor ons werkt en iedereen overal kent, dan door de agent die vooral in beslag genomen werd door zijn mobiel.
De X ray werd gemaakt en moest beoordeeld worden. We kwamen in een kamertje waar niemand was. Na 5 minuten kwamen er plots 3 mensen binnen, waarvan de jongste bijna mijn zoon zou kunnen zijn. 20-22? Max. Meer niet.
Zonder enig voorstellen begon de jongeman de X ray’s te bekijken, waarbij hij de rug X ray op het stapeltje plaatste van Eline. Het kostte aardig wat overredingskracht om hem ervan te overtuigen dat die foto niet van Eline was. (Dat haar naam erop stond maar doorgekrast was maakte niet zoveel indruk op hem).
Een vlugge blik, en een vraag waar het het meeste pijn deed en hij was zeker dat er niets gebroken was. Hij wel, …. Ik niet. Vervolgens wilde hij de spalk eraf halen die onze eigen dokter erom had gedaan.
Weer mijn overredingskracht moeten gebruiken om hem ervan te overtuigen dat Eline dat wel fijn vond!
10 minuten later en vragen stellend aan Eline of ze diabetes had (die vraag snapte ze natuurlijk niet en ik antwoordde dus voor haar. Dat vond hij niet zo gepast, … ik wel), wilde hij de spalk eraf halen. Ik hield em tegen (vooral nog steeds in de veronderstelling dat hij een radioloog in opleiding moest zijn), want Eline had pijn.
Het bleek dat hij een dokter was (in opleiding neem ik aan) en hij wilde zien of Eline haar pols nog kon gebruiken. Onder veel pijn en protest onderging Eline de bewegingen.
“Zo nu weten we dat dat niet gebroken is” zei hij. We hielden allemaal onze mond om hier maar zo snel mogelijk weg te kunnen.
Om 12:00 nachts waren we weer thuis. De volgende morgen door onze dokters laten checken en die zeiden dat er wel degelijk breuken te zien waren. Klein weliswaar, maar ze zaten er wel, vlak bij de pols ……. Precies waar die dokter zei dat niets zat en waar hij zo nodig moest bewegen.
Wauw Eline heeft zich zo dapper gedragen.
Ik ben geneigd om nog eens terug te gaan en die dokter in spe nog even fijntjes te vertellen dat hij het mis had!!!!
donderdag 4 april 2013
Auto ongeluk
Het Paas weekend was aangebroken, en dat betekent dat de Evangelische kerk van Gambia in het plaatsje Kampant bij elkaar komt om Pasen te vieren.
Elk jaar zijn het de blanken die dan hun auto beschikbaar stellen en de mensen naar Kampant brengen. Het dorp ligt precies tussen Sibanor (Onze woonplaats) en Bwiam (wonen onze NL vrienden). Dus het zou maar een ritje van 8 minuten rijden zijn, ware het niet dat onze auto in de hoofdstadregio staat, …. Te Koop. Als we succes willen hebben met de verkoop dan moet ie echt daar staan.
Het betekende wel dat wij net als onze Gambiaanse vrienden een lift moesten krijgen van een van onze collega’s.
Net de week ervoor hadden we Eline en Lukas weer opgehaald van de BCS in Senegal en we genoten ervan om weer als gezin bij elkaar te zijn. Voor het weekend hadden we besloten om de zaterdag naar het kamp te gaan omdat dan ook vrienden van ons gedoopt zouden worden in de rivier.
Ik was er al en in de middag zouden Thamar en de kinderen volgen. Met z’n 10en zaten ze in de auto. Dat klinkt veel maar is precies het aantal dat mag in een Toyota Landcruiser. Toen ze er bijna waren moest de auto afremmen en gaf daarna keurig richting aan. Een auto die met veel te hoge snelheid achter hen aan kwam zag het wel maar heeft waarschijnlijk gedacht dat ze niet de bocht om zou gaan. Het gebeurt hier namelijk heel erg veel dat je een knipperlicht ziet en ze gaan gewoon rechtdoor. Of juist de tegengestelde richting.
Zo niet onze vriendin. Ze deed wat ze moest doen. Keek nog een keer in de spiegel en zag en hoorde tot haar grote schrik hoe de achterste auto bij draaide maar zich alsnog met grote snelheid tegen de linkerachterkant van de Toyota aanramde. De Toyota werd een meter letterlijk door de lucht geduwd en kwam met een klap neer vlakbij de entree van het kamp.
Thamar zat op de middelste rij en de kinderen zaten achterin. Eline zat precies in de hoek waar de klap viel.
Wonder boven wonder (God heeft hier echt ingegrepen) kwamen de meesten er met de schrik vanaf en “alleen” Eline had 2 haarscheurtjes in haar rechteronderarm. Erg genoeg, maar het had zo anders kunnen aflopen.
We zijn zo dankbaar dat ze in een sterke auto zaten en dat ze precies op de hoek van de auto geraakt zijn. Daar waar de auto erg stevig is.
Er gebeurde nog veel meer. Ik probeer dat in de volgende blog te vertellen.
Op de foto staat de auto van de andere chauffeur (hij staat op de linkerweg helft, wilde dus een linksaf slaande auto links in halen!!!!!). De grijze auto is de auto die werd gelanceerd.
zondag 17 maart 2013
EENDAGS …… VL….. EUH.. KAT
U kent vast wel die mop over de eendagsvlieg die zijn dag niet had. Nou zoiets hadden wij ook, maar dan met een kat.
Sinds Levi weer thuis is hebben we het al vaker gehad over een nieuw poesje. Veel over gepraat, steeds niet gedaan totdat bleek dat onze bij-het-huis-horende-nooit -zelf-gekozen-kat weg was, …en weg bleef. Dit beest, best lief hoor, blijft wel vaker een paar dagen weg. Je voelt gelijk de opluchting in huis; “Oh is Simba weer weg. Misschien dit keer echt”. Ach, die lieve kat. Het is niet dat ie iets verkeerds heeft gedaan, er is gewoonweg niet zo een klik. Wat Simba betreft is er wel een slijm, die hij lat zien elke keer dat je em aanhaalt.
Maar goed, Simba was dus ook weg, nu ik dit schrijf al 4 dagen. We blijven hopen, ….. dat dat zo blijft (Nou Hamstra hou je nu op, je houdt heus wel een beetje van die kat. Ja jullie hebben gelijk hoor).
Onze washulp had nog wel een katje over. En die zijn we gaan halen. Doos in de hand en er heen. 6 weken oud, geen gedoe met KITKAT-speciaal-voor-de-jonge-katjes-hele-dure-melk, gewoon met de pot meeeten. Dat wil zeggen, de Gambiaanse pot; rijst en vis.
Zondagmiddag ging het katje met ons mee. Nummer 11 of 12 alweer. Verzin dan maar eens een leuke en originele naam. Denkend aan een lekker drankje dat ze hier verkopen kwam Levi uit op “Malta”.
Eerst een hokkie inelkaar gezet voor em. Buiten wel te verstaan. Maar daar ontsnapte hij steeds weer uit. Dus uiteindelijk hebben we het hek maar weggehaald en mocht hij “vrij” buiten slapen. De volgende dag was hij er nog gewoon en dat gaf hoop……. Tot de middag toen hij n geen velden of wegen te bekennen was. Wij allemaal zoeken, roepen maar nee hij was echt weg. Papa vertelde heel nuchter dat we dan maar ergens een nieuw poesje moesten halen, maar die emotieloze oplossing werd niet gewaardeerd. Een nieuwe zoektocht moest er plaatsvinden. .. . . . . Okay. We stonden op van Levi’s bed en liepen langs een ander bed toen het mij (Silvian) ineens te binnen schoot (Noem het een helder moment, noem het een unicum) dat Levi had gezegd dat Malta ’s ochtends onder dat bed had gelegen.
Zaklamp erbij, EN JA HOOR, daar lag ie heerlijk te pitten in een donker hoekje. Levi’s tranen waren snel gedroogd en maakten plaats voor ene geweldig grote glimlach; zijn vriendje was weer terug.
Sinds Levi weer thuis is hebben we het al vaker gehad over een nieuw poesje. Veel over gepraat, steeds niet gedaan totdat bleek dat onze bij-het-huis-horende-nooit -zelf-gekozen-kat weg was, …en weg bleef. Dit beest, best lief hoor, blijft wel vaker een paar dagen weg. Je voelt gelijk de opluchting in huis; “Oh is Simba weer weg. Misschien dit keer echt”. Ach, die lieve kat. Het is niet dat ie iets verkeerds heeft gedaan, er is gewoonweg niet zo een klik. Wat Simba betreft is er wel een slijm, die hij lat zien elke keer dat je em aanhaalt.
Maar goed, Simba was dus ook weg, nu ik dit schrijf al 4 dagen. We blijven hopen, ….. dat dat zo blijft (Nou Hamstra hou je nu op, je houdt heus wel een beetje van die kat. Ja jullie hebben gelijk hoor).
Onze washulp had nog wel een katje over. En die zijn we gaan halen. Doos in de hand en er heen. 6 weken oud, geen gedoe met KITKAT-speciaal-voor-de-jonge-katjes-hele-dure-melk, gewoon met de pot meeeten. Dat wil zeggen, de Gambiaanse pot; rijst en vis.
Zondagmiddag ging het katje met ons mee. Nummer 11 of 12 alweer. Verzin dan maar eens een leuke en originele naam. Denkend aan een lekker drankje dat ze hier verkopen kwam Levi uit op “Malta”.
Eerst een hokkie inelkaar gezet voor em. Buiten wel te verstaan. Maar daar ontsnapte hij steeds weer uit. Dus uiteindelijk hebben we het hek maar weggehaald en mocht hij “vrij” buiten slapen. De volgende dag was hij er nog gewoon en dat gaf hoop……. Tot de middag toen hij n geen velden of wegen te bekennen was. Wij allemaal zoeken, roepen maar nee hij was echt weg. Papa vertelde heel nuchter dat we dan maar ergens een nieuw poesje moesten halen, maar die emotieloze oplossing werd niet gewaardeerd. Een nieuwe zoektocht moest er plaatsvinden. .. . . . . Okay. We stonden op van Levi’s bed en liepen langs een ander bed toen het mij (Silvian) ineens te binnen schoot (Noem het een helder moment, noem het een unicum) dat Levi had gezegd dat Malta ’s ochtends onder dat bed had gelegen.
Zaklamp erbij, EN JA HOOR, daar lag ie heerlijk te pitten in een donker hoekje. Levi’s tranen waren snel gedroogd en maakten plaats voor ene geweldig grote glimlach; zijn vriendje was weer terug.
vrijdag 8 maart 2013
Goud, zilver, brons ……. Maar niet voor ons
Deze week zijn we in Senegal om samen met de kinderen en de hele BCS school te genieten van een sportweek. Op verschillende locaties in Dakar, inclusief het officiële stadion dat gebruikt wordt voor internationale sportsevents, wordt er dan gesport. We begonnen met volleybal op een school met uitzicht op de zee.
In al de categorieën werd BCS eerste!!!!!!!! Dat was natuurlijk een superstart. De volgende dag was het tijd voor de atletiek. Daar werden we weer met beide benen op de grond gezet. Zeker in het ochtendprogramma kwamen we er wat medailles betreft niet aan te pas. Dat mocht de pret echter niet drukken, en het was dan ook heel gezellig, met zon, muziek en vele aanmoedigingen. De tweede helft van de dag waren er zowaar wat succesjes voor de BCS, helaas niet voor Lukas en Eline die door blessures in de aanloop naar het toernooi niet goed hebben kunnen trainen.
De laatste dag was het voetbal aan de beurt. En dat was ook heel ….. gezellig vooral. Geen medailles, wel goede sportieve prestaties. Zeker Lukas die als goalie een paar prachtige reddingen maakte oogstte veel lof.
We zullen proberen wat sfeer foto’s mee te zenden.
Vanuit Senegal ……
donderdag 21 februari 2013
Maar mevrouw, ik wil alleen maar krediet...
Sinds NAWEC in Sibanor is, is er veel bedrijvigheid aan de rand van het dorp. De oplettende lezer weet van een vorig blog, dat NAWEC de leverancier is van de elekriciteit.
Het systeem voor elektriciteit is zoals je bij de AH een kredietkaartje koopt voor je mobiel. Aan ons huis hangt een “grote mobiel”, model lelijk, en daar moet je een code op invoeren die je meekrijgt van de elektriciteitwinkel aan de rand van het dorp. Heb je de goede code ingevoerd (meer dan 20 cijfers!!!!!) dan laat het apparaat de elektriciteit door naar je huis.
Het is weer wat omslachtig, maar dat zijn we wel gewend.
Op een dag zag ik dat de elektriciteit niet genoeg meer zou zijn, en stapte ik in de auto om naar de winkel te gaan (Zo groot is het dorp dan toch wel weer dat ik met de auto ga, als ik een fiets had was ik met de fiets gegaan, maar die is gelukkig in Senegal, bij Eline. Ik zeg gelukkig omdat toen wij de fiets hadden, het hele dorp dat heel snel wist en elke dag kwamen er wel mensen die de fiets wilden lenen, met als gevolg dat onze fiets meer weg was dan dat ie bij ons stond. Maar dit is in zijn geheel weer een andere blogverhaal).
Ik kwam aan bij de elektriciteitwinkel en stapte het gebouwt(je) binnen. De linkerkant was zo’n glazen en aluminium loketwand. Verder stond er letterlijk niets in het gebouw. Er was totaal niets te doen en de werknemers zaten er dan ook verveeld bij, wat overigens een heel normaal beeld is.
Ik liep naar het loket, en de werknemer erachter kwam langzaam tot leven. Ze richtte zich op en ik keek naar een mooie Gambiaanse jonge vrouw. Ze “kwam op stoom” en gaf mij een warme glimlach en er ontstond zowaar een geanimeerd gesprek terwijl zij bezig ging om de elektriciteitbon uit te printen.
Opeens begon ze een nieuw gespreksonderwerp, ……; Ja ik wil ook graag grotere borsten, ik vind de mijne te klein. Wat doet u? Stel u eens voor dat je samen in de winkel staat en de ander zegt tegen jou; “dat vind ik een mooi schilderij”. ………. Juist je kijkt naar dat schilderij, …….
Dus terwijl ze zei dat ze haar borsten te klein vond ondersteunde ze haar statement met haar handen.
“Ueh, what, oempf, okaaaayyyyyy” Wat moest ik zeggen?; “ Nou mevrouw zo te zien valt dat best mee hoor”? Als verpleegkundige ben ik heel wat gewend, maar niet dit zo plotseling. Zo neutraal als ik maar kon bedenken heb ik gereageerd ondertussen hopend dat de bon snel klaar zou zijn, voordat ze misschien zou denken dat ze haar statement nog meer kracht zou moeten bijzetten.
Met een snel “thank you” pakte ik de bon aan, stapte in de auto en reed met een rood hoofd naar huis.
We hadden weer elektriciteit!
Het systeem voor elektriciteit is zoals je bij de AH een kredietkaartje koopt voor je mobiel. Aan ons huis hangt een “grote mobiel”, model lelijk, en daar moet je een code op invoeren die je meekrijgt van de elektriciteitwinkel aan de rand van het dorp. Heb je de goede code ingevoerd (meer dan 20 cijfers!!!!!) dan laat het apparaat de elektriciteit door naar je huis.
Het is weer wat omslachtig, maar dat zijn we wel gewend.
Op een dag zag ik dat de elektriciteit niet genoeg meer zou zijn, en stapte ik in de auto om naar de winkel te gaan (Zo groot is het dorp dan toch wel weer dat ik met de auto ga, als ik een fiets had was ik met de fiets gegaan, maar die is gelukkig in Senegal, bij Eline. Ik zeg gelukkig omdat toen wij de fiets hadden, het hele dorp dat heel snel wist en elke dag kwamen er wel mensen die de fiets wilden lenen, met als gevolg dat onze fiets meer weg was dan dat ie bij ons stond. Maar dit is in zijn geheel weer een andere blogverhaal).
Ik kwam aan bij de elektriciteitwinkel en stapte het gebouwt(je) binnen. De linkerkant was zo’n glazen en aluminium loketwand. Verder stond er letterlijk niets in het gebouw. Er was totaal niets te doen en de werknemers zaten er dan ook verveeld bij, wat overigens een heel normaal beeld is.
Ik liep naar het loket, en de werknemer erachter kwam langzaam tot leven. Ze richtte zich op en ik keek naar een mooie Gambiaanse jonge vrouw. Ze “kwam op stoom” en gaf mij een warme glimlach en er ontstond zowaar een geanimeerd gesprek terwijl zij bezig ging om de elektriciteitbon uit te printen.
Opeens begon ze een nieuw gespreksonderwerp, ……; Ja ik wil ook graag grotere borsten, ik vind de mijne te klein. Wat doet u? Stel u eens voor dat je samen in de winkel staat en de ander zegt tegen jou; “dat vind ik een mooi schilderij”. ………. Juist je kijkt naar dat schilderij, …….
Dus terwijl ze zei dat ze haar borsten te klein vond ondersteunde ze haar statement met haar handen.
“Ueh, what, oempf, okaaaayyyyyy” Wat moest ik zeggen?; “ Nou mevrouw zo te zien valt dat best mee hoor”? Als verpleegkundige ben ik heel wat gewend, maar niet dit zo plotseling. Zo neutraal als ik maar kon bedenken heb ik gereageerd ondertussen hopend dat de bon snel klaar zou zijn, voordat ze misschien zou denken dat ze haar statement nog meer kracht zou moeten bijzetten.
Met een snel “thank you” pakte ik de bon aan, stapte in de auto en reed met een rood hoofd naar huis.
We hadden weer elektriciteit!
maandag 28 januari 2013
Onbetaalbaar
We hebben goed nieuws. Een ieder van jullie zat natuurlijk de afgelopen weken op het puntje van de stoel om te lezen hoe het ging aflopen met de waterhuishouding/pomp. Nou we hebben sinds vorige week weer stromend water in huis.
Na 10 weken zonder stromend water te hebben geleefd, wat ons gevoel van kamperen nog meer heeft versterkt. Alhoewel je op de camping nog naar het centrale sanitairgebouw kunt gaan en dan heb je vaak warm water voor de afwas of voor het douchen. Dat hebben we hier niet. Wel in Combo hoor, op het hoofdkantoor. Daarom gingen we laatst ook naar de guesthouse van WEC om uit te rusten en om een heerlijk warme douche te nemen. Net op het moment dat Thamar aan het douchen was en zich weelderig had ingesopt ook haar haar, viel de elektriciteit uit (dagelijkse kost op zich), en daarmee de waterdruk en de warmte. De daarop volgende paar minuten zijn niet geschikt voor een blog, haha. Nou ja het was op zijn minst vervelend te noemen.
Goed terug naar ons water. Tussen de bedrijven door moest ik proberen de waterpomp te installeren en alle aanpassingen die daarbij kwamen kijken. Die aanpassingen die waren het grootste probleem. Het halve systeem moest worden aangepast. Dat hadden onze Gambiaanse experts (en tevens onze vrienden hoor) niet verteld. Nieuwe buizen moesten er komen. Okay, geen probleem, ik stapte en reed naar de plaatselijke Gamma, oh nee die hebben we hier niet plaatselijk, sterker nog die hebben we überhaupt niet. Net zo min als de Praxis, Karwei, etc. Nee de shopping moest in Combo gedaan worden, maar daar gaan we meestal maar 1 keer per 2 weken heen. En dan maar hopen dat je niets vergeten bent.
Ik had een mooi schema gemaakt zodat zo weinig mogelijk buis werd gezien, want het oog wil toch ook wat, …. Nou ja, het Europese oog dan, Dat Gambiaanse oog zal het … wezen. En dus werd ik mijn afwezigheid, (met alle goede bedoelingen overigens) het schema aangepast om voor mij nu nog steeds onduidelijke redenen. Maar ja na 10 weken waren we op een punt dat we maar een oogje dichtknepen en ze maar liever op de kraan gericht hielden. Want daar kwam eindelijk het doorzichtige goud uit. ………… Nee ik weet dat dat niet zo heet, maar dat was het voor ons wel. We genieten er nu elke dag enorm van.
Toen het water eindelijk uit de kraan kwam moest ik aan Herman Finkers denken. Hu? Wat? Herman Finkers?... Ja Herman Finkers. In een grijs verleden had hij een cabaretprogramma waarin hij het had over het prijzen van de Heer door Christenen. Hij maakte daar natuurlijk een grap over.
Hij had het over het prijzen van de Heer, wij prijzen Hem steeds meer; euro 2.50, 3.00, 4.50. Dat was grappig, alhoewel ik het destijds wel kantje boord vond. Maar ach, tijden veranderen en ik vind het een goede grap. En zoals nu zeg ik zelf ook. Heer, ik prijs u steeds meer. Dank U wel dat we eindelijk weer water hebben. Dat, en U bent onbetaalbaar.
P.s Op de foto ben ik samen met de buurman bezig de laatste hand te leggen aan het nieuwe systeem
Na 10 weken zonder stromend water te hebben geleefd, wat ons gevoel van kamperen nog meer heeft versterkt. Alhoewel je op de camping nog naar het centrale sanitairgebouw kunt gaan en dan heb je vaak warm water voor de afwas of voor het douchen. Dat hebben we hier niet. Wel in Combo hoor, op het hoofdkantoor. Daarom gingen we laatst ook naar de guesthouse van WEC om uit te rusten en om een heerlijk warme douche te nemen. Net op het moment dat Thamar aan het douchen was en zich weelderig had ingesopt ook haar haar, viel de elektriciteit uit (dagelijkse kost op zich), en daarmee de waterdruk en de warmte. De daarop volgende paar minuten zijn niet geschikt voor een blog, haha. Nou ja het was op zijn minst vervelend te noemen.
Goed terug naar ons water. Tussen de bedrijven door moest ik proberen de waterpomp te installeren en alle aanpassingen die daarbij kwamen kijken. Die aanpassingen die waren het grootste probleem. Het halve systeem moest worden aangepast. Dat hadden onze Gambiaanse experts (en tevens onze vrienden hoor) niet verteld. Nieuwe buizen moesten er komen. Okay, geen probleem, ik stapte en reed naar de plaatselijke Gamma, oh nee die hebben we hier niet plaatselijk, sterker nog die hebben we überhaupt niet. Net zo min als de Praxis, Karwei, etc. Nee de shopping moest in Combo gedaan worden, maar daar gaan we meestal maar 1 keer per 2 weken heen. En dan maar hopen dat je niets vergeten bent.
Ik had een mooi schema gemaakt zodat zo weinig mogelijk buis werd gezien, want het oog wil toch ook wat, …. Nou ja, het Europese oog dan, Dat Gambiaanse oog zal het … wezen. En dus werd ik mijn afwezigheid, (met alle goede bedoelingen overigens) het schema aangepast om voor mij nu nog steeds onduidelijke redenen. Maar ja na 10 weken waren we op een punt dat we maar een oogje dichtknepen en ze maar liever op de kraan gericht hielden. Want daar kwam eindelijk het doorzichtige goud uit. ………… Nee ik weet dat dat niet zo heet, maar dat was het voor ons wel. We genieten er nu elke dag enorm van.
Toen het water eindelijk uit de kraan kwam moest ik aan Herman Finkers denken. Hu? Wat? Herman Finkers?... Ja Herman Finkers. In een grijs verleden had hij een cabaretprogramma waarin hij het had over het prijzen van de Heer door Christenen. Hij maakte daar natuurlijk een grap over.
Hij had het over het prijzen van de Heer, wij prijzen Hem steeds meer; euro 2.50, 3.00, 4.50. Dat was grappig, alhoewel ik het destijds wel kantje boord vond. Maar ach, tijden veranderen en ik vind het een goede grap. En zoals nu zeg ik zelf ook. Heer, ik prijs u steeds meer. Dank U wel dat we eindelijk weer water hebben. Dat, en U bent onbetaalbaar.
P.s Op de foto ben ik samen met de buurman bezig de laatste hand te leggen aan het nieuwe systeem
zondag 13 januari 2013
HAMSTRA EN DE GIER
Het was een donderdagochtend. De auto volgeladen met het gezin en volle tassen vanwege de prayerday en het weekend dat we in Combo door zouden brengen. Wie kon vermoeden dat de reis anders zou verlopen als gedacht.
In de hoofdrol de Fam Hamstra en De Gier.
7.15 Zoals gezegd, bepakt en bezakt startte ik de auto voor de rit van anderhalf uur naar Combo
(90 km). Er stond weer een gebedsdag gepland en dat betekent dat we om 7.15 weg moesten om er om 8.45 te kunnen zijn.
De rit begon rustig. Veel mensen bleven nog binnen, vanwege de kou. Net als in Nederland als het sneeuwt en de wereld pas langzaam op gang komt, zo komt in dit jaargetijde The Gambia ook langzaam op gang vanwege de kou.
De eerste politiepost konden we zo passeren omdat de agenten te druk waren zich te verwarmen aan het door henzelf gestookte vuur. Maar al gauw won de zon aan kracht en moesten we bij de volgende politieposten wel stoppen voor “een gezellig praatje” alvorens we onze weg konden vervolgen.
Onderweg merkte ik al dat er iets niet helemaal klopte. De remmen werkten niet zoals het zou moeten, … sabotage (oh nee das wel erg ver gezocht). Ik merkte het toen ik voor de politiepost moest stoppen en pas een meter na de politiepost tot stilstand kwam. Maar met mijn vriendelijkste glimlach was er geen probleem en konden we door. In de dorpen moesten we voorzichtig rijden vanwege al de kinderen die te voet naar school gingen.
Opeens nadat we een aantal huizen gepasseerd waren zagen we rechtsboven in de lucht grote zwarte vlekken. En we dachten nog; Is het een vliegtuig, is het een vogel, …. Nee het is superman, oh nee het waren toch vogels. Tientallen grote zwarte gieren cirkelden in de lucht rond ene grasveldje waar waarschijnlijk een dode ezel, geit, schaap, hond, kat of koe lag. Plots vlogen ze laag over de weg, maar gelukkig toen ik eraan kwam vlogen ze weer op………….. De meesten tenminste. Net die laatste niet en die was te laat. Met een harde klap en glasgerinkel (oh nee! mijn koplamp) vloog de grote gier, zonder zijn vleugels te bewegen naar de linkerkant van de weg, bijna op de schoot van een vrouw die daar zat. Het zou zijn laatste vlucht zijn. Hij was op zoek naar voer maar werd het uiteindelijk zelf voor zijn collega’s.
Nee hier in The Gambia stop je niet, nee dat is niet zielig het is die vogel zijn eigen schuld. Hij is tenslotte toch geen auto? Ik ga toch ook niet met mijn auto vliegen? (oooh Silvian wat een gemeen grapje). De kinderen hadden het ook zien gebeuren en ik was een beetje bang voor hun reactie. Maar dat had niet gehoeven. Er werd een voorzichtig gelachen over hoe de gier zonder te vliegen toch vloog.
Al gauw was het voorval weer vergeten, en herinnert nu alleen de kapotte koplamp aan de korte samenwerking tussen Hamstra en de Gier.
In de hoofdrol de Fam Hamstra en De Gier.
7.15 Zoals gezegd, bepakt en bezakt startte ik de auto voor de rit van anderhalf uur naar Combo
(90 km). Er stond weer een gebedsdag gepland en dat betekent dat we om 7.15 weg moesten om er om 8.45 te kunnen zijn.
De rit begon rustig. Veel mensen bleven nog binnen, vanwege de kou. Net als in Nederland als het sneeuwt en de wereld pas langzaam op gang komt, zo komt in dit jaargetijde The Gambia ook langzaam op gang vanwege de kou.
De eerste politiepost konden we zo passeren omdat de agenten te druk waren zich te verwarmen aan het door henzelf gestookte vuur. Maar al gauw won de zon aan kracht en moesten we bij de volgende politieposten wel stoppen voor “een gezellig praatje” alvorens we onze weg konden vervolgen.
Onderweg merkte ik al dat er iets niet helemaal klopte. De remmen werkten niet zoals het zou moeten, … sabotage (oh nee das wel erg ver gezocht). Ik merkte het toen ik voor de politiepost moest stoppen en pas een meter na de politiepost tot stilstand kwam. Maar met mijn vriendelijkste glimlach was er geen probleem en konden we door. In de dorpen moesten we voorzichtig rijden vanwege al de kinderen die te voet naar school gingen.
Opeens nadat we een aantal huizen gepasseerd waren zagen we rechtsboven in de lucht grote zwarte vlekken. En we dachten nog; Is het een vliegtuig, is het een vogel, …. Nee het is superman, oh nee het waren toch vogels. Tientallen grote zwarte gieren cirkelden in de lucht rond ene grasveldje waar waarschijnlijk een dode ezel, geit, schaap, hond, kat of koe lag. Plots vlogen ze laag over de weg, maar gelukkig toen ik eraan kwam vlogen ze weer op………….. De meesten tenminste. Net die laatste niet en die was te laat. Met een harde klap en glasgerinkel (oh nee! mijn koplamp) vloog de grote gier, zonder zijn vleugels te bewegen naar de linkerkant van de weg, bijna op de schoot van een vrouw die daar zat. Het zou zijn laatste vlucht zijn. Hij was op zoek naar voer maar werd het uiteindelijk zelf voor zijn collega’s.
Nee hier in The Gambia stop je niet, nee dat is niet zielig het is die vogel zijn eigen schuld. Hij is tenslotte toch geen auto? Ik ga toch ook niet met mijn auto vliegen? (oooh Silvian wat een gemeen grapje). De kinderen hadden het ook zien gebeuren en ik was een beetje bang voor hun reactie. Maar dat had niet gehoeven. Er werd een voorzichtig gelachen over hoe de gier zonder te vliegen toch vloog.
Al gauw was het voorval weer vergeten, en herinnert nu alleen de kapotte koplamp aan de korte samenwerking tussen Hamstra en de Gier.
Abonneren op:
Posts (Atom)
