zooo scahttig!

Mijn werkdagen oop de ward zitten er (voorlopig) op. Na onze vakantie gaan we ons richten op de nursing school, die waarschijnlijk half maart van start zal gaan. In januari zal via de radio worden aangekondigd dat we de opleiding gaan starten en iedereen die geinteresseerd is, en aan de juiste kriteria voldoet, kan zich aanmelden en een entree-examen doen. We hopen begin februari dan te weten wie onze 8 studenten zullen zijn voor de komende twee jaar. Maar goed, voor mij dus even geen werk meer in de kliniek, wat ik wel erg jammer vind want ik had het goed naar m'n zin. In de laatste week was er een te vroeg geboren babietje opgenomen. Hij was twee maanden te vroeg geboren en woog maar 1 kilo! Hij was zo klein dat je 'm met een hand kon pakken. Zooo klein, zooo schattig! De moeder had hem steeds op haar buik liggen met een enorme berg dekens erover heen. Elke twee uur werd hij gevoed door een heel dunne sonde(buisje) via de mond. We hebben geen couveuse, dus moet de moeder het zelf warm houden. Op mijn laatste dag werd de naamgevings ceremonie gehouden, dat wordt altijd op de 8e dag gedaan. Het was het eerste kindje van de (jonge)ouders en ik was blij te zien dat ze er veel werk van hadden gemaakt. Ik heb al wel eens eerder gemerkt dat mensen niet veel moeite doen voor een 'zwak' kind, die het misschien toch niet redt. Maar deze vader had alles geregeld: er kwamen allerlei mensen om voor moeder en kind te bidden, er werd een kip geslacht, er werden cola noten uitgedeeld en nog een ander wit goedje dat ik nog niet eerder gezien had. En er werd natuurlijk een naam gegeven: Jerreh. En dat allemaal gewoon op het ziekenhuis terrein...(zie foto's) Het is nog maar de vraag of Jerreh het echt gaat redden, maar ik hoop het wel, zijn moeder was zo blij met 'm.

een insluiper

Tot nu toe hebben we ons heel veilig gevoeld in Gambia. Onze collega's hebben wel eens met inbrekers te maken gehad, maar dat was alles. Maar nu waren wij aan de beurt... Silvian was op vrijdagavond in de kliniek om het 'kerst-avond-programma' te doen, namelijk een film draaien die in Mandinka het verhaal van de Bijbel vertelt. Het was een chaotische dag, in de middag waren de koorkinderen geweest en we hadden tot een uur of zes het huis vol. Daarna nog wat kleine dingetjes regelen, en toen iedereen weg was ben ik gelijk naar de keuken gegaan om pannenkoeken te bakken en daarna zijn we (ik en de kinderen) op de bank geploft om een filmpje te gaan kijken. Toen de film bijna afgelopen was, dachten Lukas en ik dat we iets hoorden, maar ja, we horen zo vaak wat: duiven op het dak, vleermuizen of eekhoorntjes. Na de film liep ik naar de veranda en daar stond een man. Ik dacht nog: he, is er nog iemand die zijn telefoon nog moest ophalen (verschillende mensen komen geregeld hun telefoon bij ons opladen), maar toen realiseerde ik me al snel dat dat helemaal niet kon. Het was al pikdonker, de man was donker (hij had geen shirt aan) en ik zag hem richting de deur lopen. Toen begon ik te schreeuwen van hee! wat gebeurt hier? en hij rende ervandoor, de tuin in, waarschijnlijk over de muur heen (was te donker, kon ik niet zien). Eerst konden we niets bedenken wat hij had meegenomen, maar toen Silv met de zaklamp erbij kwam zagen we de computermuis van Lukas liggen, en toen bleek dus dat zijn (mini)laptop weg was.We vonden een T-shirt en een cap, en later een hamer waarmee hij had geprobeerd een deur van het huis van de buurvrouw te forceren. De politie heeft deze dingen meegenomen voor 'onderzoek'.Pas later kwamen we erachter dat hij ook mijn (mini) laptop had meegenomen en onze harde schijf. Al snel begon de dorps-tamtam te werken: op de compound achter ons was iemand die ons kent en die had mij horen roepen. Onze buurman hoorde dat weer en die stond gelijk bij ons op de stoep. Ik had zelf inmiddels Silv gebeld en die ging gelijk op zoek. Iemand anders heeft de politie gewaarschuwd en die kwamen rond 22:30 langs. De volgende dag was zo ongeveer het hele dorp op de hoogte en was iedereen heel boos. Het schijnt dat er langer inbraken gepleegd worden in het dorp. We zijn geschrokken, de kinderen natuurlijk ook.Toch hebben we allemaal prima geslapen en was de schrik de volgende dag al een stuk minder. Het is gewoon heel erg balen, ook omdat de enige computer waarop we internetconnectie hadden weg was. Maar het is ook een goede waarschuwing dat we onze deuren goed dicht (op slot) moeten houden, en onze spullen goed moeten opbergen.En het is geweldig te zien hoe mensen met ons meeleven, en dat er alweer geld beschikbaar is om een en ander te vervangen...