Kliniek

Afgelopen week ben ik begonnen in de kliniek. Een heftig begin, soms wat
overweldigend maar super leuk en interessant met als leuke afsluiter een
ritje met de ambulance!
Vanaf volgende week zal ik op maandag, dinsdag en woensdag op de 'ward'
(afdeling) zijn. De afdeling telt 12 bedden en er zijn nog twee bedden
in de 'isolation rooms'. De bedden zijn veelal bezet door ondervoede
kinderen en door hiv-patienten.
Maar deze week heb ik eerst meegelopen bij de 'behandelaars'. Op maandag
de outpatients, dat kunnen volwassenen of kinderen zijn die ziek zijn of
een of ander lichamelijk probleem hebben. In de kamer waar ik was werden
twee mensen tegelijk geholpen, door twee behandelaars en tussendoor
lopen er mensen in en uit. Net aan de andere kant van de muur zitten de
mensen te wachten en ondertussen mee te luisteren. Erg chaotisch
allemaal. Tussendoor nog een noodgeval, een vrouw die de avond ervoor
thuis was bevallen, maar nog hevig bloedde. Ook het kind bloedde, ook
erg chaotisch allemaal.
Op dinsdag komen de zwangere vrouwen. Controle, scan, hiv-test etc.
Tussendoor ook nog weer twee vrouwen bevallen...
Op woensdag komen dan de kinderen, Wegen, meten, vaccinaties etc. Ik zat
in de dokterskamer, daar komen de speciale gevallen waar de behandelaars
ook niet meer weten wat ze moeten doen. Kleine operaties, zoals het
draineren van een abces is mogelijk, alleen lokale verdoving. Een vrouw
verdacht van buitenbaarmoederlijke zwangerschap moest met spoed naar
Banjul (als ze zou gaan bloeden zouden wij niets voor haar kunnen doen,
dus in de ambulance! Als wij zelf naar de stad rijden, gaan we meestal
niet harder dan 100km en dan vaker nog zo'n 80km/uur. Met de ambu
onafgebroken 120 gereden, als er iets in de weg stond: hup sirene aan,
iedereen aan de kant. Ik zat voorin, af en toe met kromme tenen, en
halfdoof door het enorme lawaai van de sirene. In een uurtje stonden we
in Banjul!
Maandag wordt ik ingewerkt op de ward, benieuwd hoe dat zal zijn!

Geen benzine meer

We deden de laatste boodschappen en reden naar het benzinestation toe om de tank te vullen voordat we de volgende dag naar Senegal zouden vertrekken. De auto heeft 2 tanks, er kan dus een behoorlijke hoeveelheid in en dat is handig als we lange ritten gaan maken (zoals naar Senegal). Benzinestations zijn er nog niet zo heel veel. Ik kan beter zeggen;die zijn er best wel veel, alleen zijn die niet handig verspreid over het land. En dan heb ik het over ons eigen land. Senegal heeft het toch beter voor elkaar.
We besloten de grote tank te laten vullen (ja die vullen zij daar voor je, da’s wat je noemt service!), en de kleinere te laten met wat erin zat. Er was gewoonweg geen geld meer voor. Maar ja, het moest wel kunnen, die reis naar Senegal.
In de vroege ochtend zijn we toen op pad gegaan.
6.45 vertrokken, in de regen, die in de nacht begonnen was en niet meer had opgehouden sindsdien. Het schoot lekker op. We waren meer dan 4 maanden die kant niet opgeweest en waren een beetje vergeten hoe de weg was, hadden zelfs gehoopt dat ze verder hadden gewerkt. Helaas, helaas. Na een aantal kilometers begon de onverharde weg. En die was in werkelijk zo’n enorm slechte staat dat ik even dacht dat de auto zei; “Ik stop ermee”. Zo slecht hadden we de weg nog nooit gezien (en ook niet onze collega’s die toch al wat jaren op het veld zijn).
Eindelijk na 2 uur waren we bij de Ferry…….. alleen die ging nog niet, want z’n diesel was op. Geloof jij dat. Ja dat kan in Gambia.
(Onze collega’s die een uur eerder waren vertrokken stonden ook nog te wachten. Hahaha). Uiteindelijk ging de ferry weer en zijn we na veel gehobbel veilig en wel aangekomen op de BCS.

Muurvast

Het regenseizoen is behoorlijk nat geweest. Vooral ’s nachts ging het tekeer. Nu lijkt het alweer wat op zijn retour, maar de wegen zijn nog net zo onbegaanbaar! Gelukkig hebben wij een 4WD….. nou ja gelukkig?
Die dag waren de werkers weer langs geweest; de tuin was aangeharkt en geschoffeld, het huis aangeveegd en geboend. In de tussentijd had ik twee stoelen, die de vorige bewoners hadden laten staan, in de auto geschoven.
Ik had beloofd dat als de werkers klaar waren, dat ik hen beiden naar huis zou brengen in een dorp 5 km verderop en landinwaarts. We stapten in en gingen op weg. We passeerden ons oude huis en reden het bos bij Kaimo in. Grote plassen water doemden op, maar dat gaf niks, ik had al 2 regenseizoenen meegemaakt en door vele plassen gereden. En als de kelli-kelli het kan (een soort openbaar vervoer van Mercedes busjes) dan kan ik het zeker.
De eerste plas kwam eraan, ik minderde vaart, keek waar ik wat gras kon ontwaren omdat daar de grond wat steviger is, en stuurde in. Paniekerig begon onze tuinman te wijzen dat ik ergens anders moest rijden, zeker niet daar. Maar terwijl hij het zei/gebaarde voelde ik dat het te laat was. De auto zakte diep weg in de modder en kwam gelijk vast te zitten. Ik voelde wel dat dit iets meer was dan gewoon vast zitten…… Balen.
De werkers stapten uit om te duwen en ik bleef zitten om te sturen en gas te geven. Eerst de 4WD aan gezet, en dan moest het wel lukken toch? Maar met geen mogelijkheid kwam er ook maar een cm beweging in.
Was ik eerst nog voorzichtig uitgestapt en de broekspijpen opgerold om niet te vies te worden, nu kon het mij niets meer schelen, en ik knielde naast de auto neer, tot aan mijn middel in het water, om de modder weg te graven en takken onder de wielen neer te leggen. Poging na poging was er nodig. Cm voor cm en na zeker een half uur was de auto er eindelijk uit en konden we de reis voort zetten. Voor de terugweg, die ik alleen moest afleggen vroeg ik nog even duidelijk waar ik wel en niet moest rijden.
Ps ik ben weer veilig thuis gekomen … het eten was wel koud geworden!

Feest

Dinsdag was de laatste dag van de Ramadan, de vastenmaand. Pas op maandagavond konden ze met zekerheid zeggen dat de volgende dag de feestdag zou zijn, want ze moeten eerst de maan kunnen zien. Dinsdag en woensdag waren dus feestdagen, voor ons als team was het wat rustiger, want de kliniek was min of meer gesloten. Voor Koriteh (suikerfeest) krijgen de meeste kinderen nieuwe kleren en gaan ze in de middag langs de huizen voor hun 'salibo' dat zoiets als 'zegen' betekent. Ze verwachten dan wat geld of snoep te krijgen van de mensen. De lunch die gemaakt wordt is vaak met vlees of kip en de buren krijgen ook wat. Wij kregen dus ook van verschillende mensen een bowl met eten. Er kwamen een heleboel kinderen langs en van allemaal maakte ik een mooie foto (ze zien er dan zoo mooi uit!) en ze krgen allemaal wat snoepjes. Ons nieuwe huis ligt direct aan de weg, en er is heel wat meer drukte om ons heen. Wel gezellig hoor. Er komen geregeld alweer kinderen vragen of ze mogen spelen en of we alweer ''stories'' gaan doen (kidsclub). Voorlopig nog even niet, we zijn nu nog te druk met 'settelen'. We voelen ons in het huis al wel aardig thuis, ook de kinderen vinden het fijn. Over ruim een week gaan Eline en Lukas weer naar Senegal, het is fijn dat we deze tijd nog samen hebben.

Hartelijke groeten uit Gambia!