dinsdag 27 december 2011

zooo scahttig!

Mijn werkdagen oop de ward zitten er (voorlopig) op. Na onze vakantie gaan we ons richten op de nursing school, die waarschijnlijk half maart van start zal gaan. In januari zal via de radio worden aangekondigd dat we de opleiding gaan starten en iedereen die geinteresseerd is, en aan de juiste kriteria voldoet, kan zich aanmelden en een entree-examen doen. We hopen begin februari dan te weten wie onze 8 studenten zullen zijn voor de komende twee jaar. Maar goed, voor mij dus even geen werk meer in de kliniek, wat ik wel erg jammer vind want ik had het goed naar m'n zin. In de laatste week was er een te vroeg geboren babietje opgenomen. Hij was twee maanden te vroeg geboren en woog maar 1 kilo! Hij was zo klein dat je 'm met een hand kon pakken. Zooo klein, zooo schattig! De moeder had hem steeds op haar buik liggen met een enorme berg dekens erover heen. Elke twee uur werd hij gevoed door een heel dunne sonde(buisje) via de mond. We hebben geen couveuse, dus moet de moeder het zelf warm houden. Op mijn laatste dag werd de naamgevings ceremonie gehouden, dat wordt altijd op de 8e dag gedaan. Het was het eerste kindje van de (jonge)ouders en ik was blij te zien dat ze er veel werk van hadden gemaakt. Ik heb al wel eens eerder gemerkt dat mensen niet veel moeite doen voor een 'zwak' kind, die het misschien toch niet redt. Maar deze vader had alles geregeld: er kwamen allerlei mensen om voor moeder en kind te bidden, er werd een kip geslacht, er werden cola noten uitgedeeld en nog een ander wit goedje dat ik nog niet eerder gezien had. En er werd natuurlijk een naam gegeven: Jerreh. En dat allemaal gewoon op het ziekenhuis terrein...(zie foto's) Het is nog maar de vraag of Jerreh het echt gaat redden, maar ik hoop het wel, zijn moeder was zo blij met 'm.

maandag 26 december 2011

een insluiper

Tot nu toe hebben we ons heel veilig gevoeld in Gambia. Onze collega's hebben wel eens met inbrekers te maken gehad, maar dat was alles. Maar nu waren wij aan de beurt... Silvian was op vrijdagavond in de kliniek om het 'kerst-avond-programma' te doen, namelijk een film draaien die in Mandinka het verhaal van de Bijbel vertelt. Het was een chaotische dag, in de middag waren de koorkinderen geweest en we hadden tot een uur of zes het huis vol. Daarna nog wat kleine dingetjes regelen, en toen iedereen weg was ben ik gelijk naar de keuken gegaan om pannenkoeken te bakken en daarna zijn we (ik en de kinderen) op de bank geploft om een filmpje te gaan kijken. Toen de film bijna afgelopen was, dachten Lukas en ik dat we iets hoorden, maar ja, we horen zo vaak wat: duiven op het dak, vleermuizen of eekhoorntjes. Na de film liep ik naar de veranda en daar stond een man. Ik dacht nog: he, is er nog iemand die zijn telefoon nog moest ophalen (verschillende mensen komen geregeld hun telefoon bij ons opladen), maar toen realiseerde ik me al snel dat dat helemaal niet kon. Het was al pikdonker, de man was donker (hij had geen shirt aan) en ik zag hem richting de deur lopen. Toen begon ik te schreeuwen van hee! wat gebeurt hier? en hij rende ervandoor, de tuin in, waarschijnlijk over de muur heen (was te donker, kon ik niet zien). Eerst konden we niets bedenken wat hij had meegenomen, maar toen Silv met de zaklamp erbij kwam zagen we de computermuis van Lukas liggen, en toen bleek dus dat zijn (mini)laptop weg was.We vonden een T-shirt en een cap, en later een hamer waarmee hij had geprobeerd een deur van het huis van de buurvrouw te forceren. De politie heeft deze dingen meegenomen voor 'onderzoek'.Pas later kwamen we erachter dat hij ook mijn (mini) laptop had meegenomen en onze harde schijf. Al snel begon de dorps-tamtam te werken: op de compound achter ons was iemand die ons kent en die had mij horen roepen. Onze buurman hoorde dat weer en die stond gelijk bij ons op de stoep. Ik had zelf inmiddels Silv gebeld en die ging gelijk op zoek. Iemand anders heeft de politie gewaarschuwd en die kwamen rond 22:30 langs. De volgende dag was zo ongeveer het hele dorp op de hoogte en was iedereen heel boos. Het schijnt dat er langer inbraken gepleegd worden in het dorp. We zijn geschrokken, de kinderen natuurlijk ook.Toch hebben we allemaal prima geslapen en was de schrik de volgende dag al een stuk minder. Het is gewoon heel erg balen, ook omdat de enige computer waarop we internetconnectie hadden weg was. Maar het is ook een goede waarschuwing dat we onze deuren goed dicht (op slot) moeten houden, en onze spullen goed moeten opbergen.En het is geweldig te zien hoe mensen met ons meeleven, en dat er alweer geld beschikbaar is om een en ander te vervangen...

zondag 20 november 2011

Verkiezingen

“Hij die lezen kan, leze tussen de regels door” Het is de week van de verkiezingen hier in The Gambia. Elke 5 jaar is het weer zover. Dan viert de Republiek feest. Sinds een aantal dagen rijden de auto’s met groene vlaggen, groene takken, en dit al toeterend om zo maar duidelijk te maken dat men toch vooral op de partij van de president moet stemmen en dan natuurlijk op de president. Hij heeft veel goeds gedaan sinds zijn coupe in 1994. En hij doet immers nog steeds veel goeds voor de bevolking. De verharde weg, is na 9 jaar eindelijk in Sibanor gekomen en er al voorbij. Dit is voor de president ook fijn, want hij bezoekt regelmatig zijn geboortedorp, waar hij een optrekje heeft. Dan moet hij over dezelfde weg in z’n hummer, en nu is de weg dus klaar! Er zit zelfs elektriciteit aan te komen. Kortom met zeer grote waarschijnlijkheid zal de president weer gekozen worden voor een nieuwe termijn van 5 jaar. Het lijkt een op en top modern systeem te zijn, want de kiezers hebben een kiespas gekregen, ter grootte van een creditcard. Die houd je gewoon bij je. Ook na het stemmen hou je die op zak. Da’s handig want als je een baan wilt, kan de werkgever zien of je van het voorrecht gebruik hebt gemaakt om te gaan stemmen, ..op de president?! Er is oppositie hoor, …. dacht ik tenminste, ……………. dat hoorde ik tenminste, …. dat vertelde men mij tenminste. Maar zij zijn niet erg bekend, op de radio en televisie zijn ze niet veel te zien of te luisteren. Logischerwijs is de president wel veel te zien en te horen. Het is ten slotte zijn eigen zender! We zijn benieuwd hoe de week zal gaan. De verkiezingsdag zelf is een public holiday en ook de dag erna. Er zal vast veel gefeest worden, hopelijk dat alles in vriendelijke sferen blijft en da’s best spannend met al die onrust in andere landen, maar goed daar zat natuurlijk een (strenge) dictator. Bid daar gerust voor!

dinsdag 8 november 2011

Nog even geduld a.u.b

Geduld is niet een van mijn sterkste eigenschappen. In bepaalde situaties dan. Tijdens mijn werk in het ziekenhuis in NL kon het gerust een uur duren voordat een patient naar de badkamer was geschuifeld en ik hem/haar had geholpen met wassen. Geen probleem. Hoe anders was dat als ik op de bus of trein moest wachten, ach u kent dat wel, …toch?
Tja en dan kom je in Afrika, in The Gambia waar men het woord “haast” niet lijkt te kennen. Langzaam, heel langzaam merken we dat we meer gewend raken aan niet te haasten. Begint de kerk een half uur later? Nou toe dan maar. Komt de kennis niet opdagen terwijl dat wel zo was afgesproken? Ach zo gaat dat.
Maar alles heeft z’n grens. …. Dat is ook ongeveer de plaats waar het allemaal begon; de grens. Die waren we net voorbij en we naderden het kantoor, gebouw is het betere woord, waar we de tickets moesten kopen voor de veerboot (uit 1975???).
Maar we konden geen tickets kopen. Er werd aan de weg gewerkt tussen het gebouw en de ferry (3 km verschil) en dus moesten we wachten, en wachten, en wachten. Dat terwijl het net zo voorspoedig was gegaan. De reis in Senegal was alweer achter de rug. Nog een kleine 3 uur en we zouden thuis zijn. Tja dat werden wat meer uren.
Het eerste half uur wachten verstreek en ondanks het feit dat ze ons daar kennen en van alles beloofden om ons snel te helpen was er al een uur voorbij, en er volgden in de zinderende hitte nog eens 4 van die verschrikkelijke uren. Maar we konden niet anders dan wachten want we moeten het water over willen we bij ns huis komen, en een brug, tja daar droomt menigeen al jaaaaaaaaaaaaren van.
Eindelijk na 4 uren wachten werden we naar het kantoortje geroepen (al met al heeft het 10 minuten geholpen dat we bij WEC werken. We hebben een speciaal nummerbord dat ze nu wel herkennen. Maar de beloofde snelle hulp bleef uit, en dat hadden we ook niet anders verwacht hoor!)
Gauw stopte ik Thamar de tickets in handen en reed zo snel als kon naar de ferry. Daar kwamen we erachter dat van de 4 ferries die er lagen er maar 1 in de running was. De hoop die we weer hadden gleed zo weg in de rivier. Dit werd nog eens uren wachten. En ja hoor, na 3 uren wachten konden we dan eindelijk op de ferry (Dankzij het nummerbord). Het was al donker, en dan is het ook echt donker, en de slechtste 60 kilometer van de hele reis moest nog komen.
De 60 kilometer legden we in 2 uur 30 af. Jaja, zo slecht is die weg. En eindelijk waren we thuis. Alle spullen uitgeladen, en daarna in ons bed geploft. Na 13 uur rijden/wachten (320 km) waren we eindelijk thuis. Home Sweet Home!
Vervolgens ging de volgende dag terwijl ik in Combo was de auto stuk. “Hij” ging niet meer in de achteruit. Na een sterk balen moment, was er toch ook een “Dank-U-Heer” moment, eraan denkend dat dit ook op de ferry had kunnen gebeuren, want ook daar moest ik achteruit rijden. En ook de rekening waar we tegenop zagen was een “Dank-U-Heer-dat-valt-gelukkig-nog-een-beetje-mee” moment. We rijden weer!

zondag 30 oktober 2011

Over ‘s heeren wegen


Hoe je dit soort wegen moet noemen weet ik niet. Maar het heeft in ieder geval weinig met de Heer te maken :-)
Een paar dagen terug hebben we de auto ingepakt, klaar voor de reis naar Senegal. Het was alweer 6 weken geleden dat we Eline en Lukas af hadden gezet bij de BCS. Toen hadden we nog hoop, …… hoop op een goede weg naar de school. Maar na 25 goede kilometers was die hoop totaal vervlogen, … of zo u wilt de auto uit geschud.
Toen volgden slechts 60 kilometers hele, hele, hele slechte weg. Een weg waar je eigenlijk net zo goed gewoon rechtdoor kan rijden want de gaten zitten overal in de weg (letterlijk en figuurlijk). De zorgvuldig ingedeelde dozen en koffers waren half leeggeschud, en onze nieren zaten een verdieping lager.
Goed, 2 uur later (jaja, een gemiddelde van 30!) bereikten we weer een stuk goede weg. Niet geasfalteerd maar wel goed. Toen naar de ferry en daar spraken we een jonge man van Ballast Nedam die weer een stukje hoop de grond in boorde. Nee het slechte stuk weg waar wij over hadden gereden was niet een stuk waar zij aan zouden gaan werken. Dat is toebedeeld aan een Senegalees bedrijf, ….. Die doen hun werk echt wel goed, alleen…. wat…… l-a-n-g-z-a-m-e-r.
In Senegal zelf slingerden we van links naar rechts, en van rechts naar links om de kuilen te ontwijken. Soms zie je zo’n kuil pas op het laatst. Als het dan lukt om die nog net te ontwijken, dan slaken we een zucht van verlichting vaak gelijk gevolgd door een kreet van angst vanwege de tegemoet komende vrachtwagen, die over het algemeen wat voller is geladen dan de Nederlandse!

300 kilometer en 8 uur later konden we onze lieve kinderen in de armen sluiten, en konden we gaan genieten van een kleine week samen. Elke keer zijn we heel dankbaar als we weer zonder teveel pech en kleerscheuren dit soort lange reizen hebben kunnen maken. Zeker nu de auto niet helemaal goed is en soms zelf lijkt te willen besluiten om naar links of rechts te gaan.

Nu nog weer terug naar The Gambia

zondag 23 oktober 2011

Een dag uit het leven van de Hamstra’s

Het is woensdag en om 6.30 gaat het alarm van de mobiele telefoon;” onze wekkerradio”. Thamar en ik staan op, Levi kan nog blijven liggen. Wij gaan samen bijbellezen en bidden. Net als wij om 7.10 willen gaan bidden staat de eerste persoon al aan de deur. Het is Mariama, de 12 jarige dochter van onze wasdame. Het is een lieve meid. Ze komt het (kolen)strijkijzer lenen, met kooltjes!
Na het bidden gaan we verder met de dag. Als Thamar net weg is voor het werken in de kliniek, zo rond 7.25 komt de volgende langs. Het is het buurmeisje, ze komt voor haar lunchgeld. Daar heeft ze de vorige dag voor gewerkt, en nu net voor schooltijd komt ze het halen.
Terwijk ik met Levi aan het ontbijt zit komt nummer 3. Het broertje van het buurmeisje. Ook hij komt voor lunchgeld, en ook hij heeft er de vorige dag voor gewerkt.
Het is ondertussen 7.45 en daar is de volgende. Het is iemand die gewoon even komt groeten. Dat doet ie bijna elke dag. Na de begroetingen vervolgt hij zijn weg, en ik mijn ontbijt.
Na het ontbijt en afruimen gaat Levi nog even wat spelen terwijl ik de afwas doe. Het is ongeveer 08:15. Daar komt onze wasdame aan. Een super fijne en leuke vrouw. Een echte Gambiaan. Nog een kwartiertje later komen de tuinman en z’n vrouw, onze hulp in de huishouding. Na de begroetingen starten zij langzamerhand hun werkzaamheden.

Het is ondertussen 8:30 en de school begint. Levi en ik (de meester) gaan aan de slag, dat duurt tot ongeveer 12:30. In de tussentijd is een van de kerkoudsten langs geweest voor een vraag, en is ook de “koekjesdame” langs geweest.
Het is leuk om Levi les te geven (ja toch Lisa?) ik geniet ervan.
Na de school, onze hulp in huis en de wasdame zijn ondertussen naar huis gegaan, ga ik eten koken. Meestal maar voor ons 2en want Thamar komt vaak zo veel later dat het eten alweer koud is.
Juist de dagen dat Thamar werkt (Maandag, Dinsdag en Woensdag zijn de meest drukke dagen van de kliniek.
Terwijl we eten komt de oudere buurjongen langs om zijn werk te doen voor het lunchgeld, en ondertussen neem ik afscheid van de tuinman die overmorgen weer zal komen.
Kong-Kong wordt er geroepen. Er is geen deurbel dus men kong kongt hier. Ik loop naar de voordeur en zie dat er een buurjongen die vlakbij ons oude huis woonde is langs gekomen om te groeten. Na de begroeting vertrekt hij weer huiswaarts.

Het is even een tijd rustig en dat geeft mij de tijd om samen met Levi af te wassen en te drogen om daarna samen nog een spelletje te doen. Thamar komt om 15:00 thuis en heeft een drukke dag gehad op de afdeling (15 bedden voor allerlei patiënten met van allerlei ziekten).
We kletsen wat bij en om 16:00 verschijnt onze wasdame alweer om de hoek, met in haar kielzog wat van haar kinderen. Die blijven tot ongeveer 18:00 rond hangen terwijl Mama de strijk doet.
Veelal kloppen er andere kinderen aan die ook willen spelen, of ze komen om de bal te lenen.
Als dan eindelijk de was is gestreken en de kinderen vertrokken zijn wordt het rustig in
Hamstra-kunda. Nog niet helemaal trouwens want de twee mensen die ook nog ’s middags waren langs geweest om hun mobieltjes te chargen komen die nu weer ophalen.

Het is ondertussen 19:00 geweest en tijd om wat te eten, en daarna nog de lessen van morgen voor bereiden. Tja en dan is de dag alweer voorbij,….. hij vliegt echt!

zaterdag 8 oktober 2011

De ‘ward’


Deze week was mijn eerste week alleen op de afdeling van het ziekenhuis, de ward. Vorige week ben ik ingewerkt door een Zwitserse verpleegkundige die deze week weer vertrokken is. En deze week (maandag t/m woensdag) dus alleen. Nou ja alleen, ik had mijn vriendin en taalhelpster,Sally, gevraagd om ook te komen zodat ze voor mij kan vertalen en me kan helpen. Zij zou op haar beurt weer heel graag de opleiding tot verpleegkundige willen gaan doen, en dit is een mooie manier voor haar om er een beetje in te komen (en voor nu wat geld te verdienen). Dus waren we samen nieuw.

De ward bestaat uit 13 bedden, daarnaast zijn er nog 2 isolatiekamers. Bezoek loopt de hele dag door in en uit en ook de kippen lopen geregeld even binnen (die jaag ik er dan weer gauw uit). Alle patiënten hebben minstens één escort, die hen helpt met van alles en nog wat, en die vaak ook voor ze kookt. Aan basiszorg hoef ik dus niet veel te doen, hoewel wij wel de speciale voeding (bestaande uit melk/bloem/suiker/olie/vitamines) moeten maken. De meeste tijd ben ik bezig met medicijnen uitdelen, controles doen, opnames regelen en bezig zijn met ‘spoedgevallen’.

Elke ochtend na onze gebedsbijeenkomst is de ward-round. De artsen (2) gaan dan langs de patiënten en schrijven op wat er die dag gebeuren moet aan medicijnen, lab-testen, controles enz. Ook bepalen ze dan of er iemand naar huis mag, ja of nee. Ongeveer de helft van de bedbezetting bestaat uit ondervoedde kinderen. Zodra kinderen overgaan van borstvoeding op vast voedsel, gebeurt het nogal eens dat de kinderen niet genoeg voedingsmiddelen binnen krijgen (het eten hier is niet altijd even gevarieerd). Deze week waren er ook veel pasgeboren babies met een sepsis (bloedvergiftiging). Die moeten dan elke keer antibiotica- injecties krijgen, en da’s echt geen pretje in die kleine, magere beentjes!

Voor mij is het zo’n 12 jaar geleden dat ik voor het laatst in een ziekenhuis heb gewerkt en dat kon ik ook wel merken! De omstandigheden hier zijn sowieso niet te vergelijken met een ziekenhuis in Nederland, maar ik merk ook wel dat veel kennis is weggezakt. Daarbij heb ik nooit op een kinderafdeling gewerkt. Geloof maar dat ik deze week veel gebeden heb dat alles goed mocht gaan.
Het was ongelofelijk druk. De ward is vrijwel steeds volledig vol, gaat er iemand weg dan ligt er binnen een paar uur weer iemand anders. De eerste dag van ‘s morgens 8 tot ’s middags 4 aan een stuk door gegaan, zonder te eten of te drinken. Dat was niet zo handig vond ik later, zeker niet voor Sally, want zij is 4 maanden zwanger! Dinsdag en woensdag dus toch maar even een korte pauze ingelast.
Van alles en nog wat meegemaakt; mensen in coma, cerebrale malaria, epileptische aanvallen, veel te hoge bloedsuikers (en geen insuline beschikbaar!), en tot overmaat van ramp had ik dinsdag ook nog een prikaccident (=mezelf geprikt met een gebruikte naald)! Gelukkig was de moeder van het baby’tje die ik de injectie had gegeven negatief getest op hiv. Ongeveer de helft van de patiënten draagt het hiv-virus, dus wel iets om erg voorzichtig mee te zijn.
Mijn Gambiaanse collega’s zijn erg behulpzaam, ook al hebben zij het zelf vaak nog drukker dan ik, ze zijn altijd bereid me te helpen met wat dan ook. Ik heb bijvoorbeeld nooit geleerd om een iv-canule in te brengen, dus vraag ik daar iemand voor. Later wil ik het zelf natuurlijk ook doen.

Het was een drukke start in de kliniek, maar ik heb er van genoten. Het is soms eng om de verantwoording voor die heel zieke mensen te hebben, maar God is erbij! Wat is het leven hier toch anders dan in NL, ik leer steeds meer de Gambiaanse cultuur te waarderen.

Donderdag mochten wij de gebedsdag leiden, dat was fijn. Vrijdag nog wat gesprekken hier en daar, boodschappen doen en nu…lekker weekend! We hoorden al dat in Nederland het nu echt herfst is, hier is het super benauwd, het regenseizoen is bijna over! Pas half november zal het weer wat koeler worden, kijken we naar uit!

Achtervolging door oude man

De vergadering was nog niet afgelopen maar ik moest terug voor Levi en Ndeh. Zij zou komen om te strijken (met het kooltjesstrijkijzer). Ik liep naar buiten en zag een groepje jongens vlakbij de groente/fruittuin van het ziekenhuis zitten.
Wat willen jullie? Vroeg ik ze. Ze lachten wat en zeiden dat ze niets wilden. “okay than you have to go” zei ik. Op dat moment zag ik 1 van de jongens uit de fruittuin komen, met 2 Guaves in zijn hand.
“En geef die maar aan mij. Die zijn niet van jou” zei ik tegen die jongen. Nonchalant gooide hij eentje naar mij toe, en kort daarop verwachtte ik dat de tweede zou komen. Die kwam niet. In plaats daarvan zette hij, en de rest van de groep, het op een lopen. Ik liep rustig verder naar huis, samen met Levi, pretending dat het me niets kon schelen maar ondertussen scherp in de gaten houdend waar ze heen liepen. Ons huis is tegenwoordig vlakbij, dus ik zette Levi af, en stelde mij verdekt op, vast besloten om ze een lesje te leren.
Ons buurmeisje vroeg nog of ik die jongen zou gaan slaan als ik em te pakken had. “Nee, nee,ik wil alleen maar dat hij goed schrikt en ik wil met hem praten dat wij dit niet willen”zei ik tegen haar.
Toen het groepje achter een grote vrachtcontainer/opslagruimte verdwenen wachtte ik nog even (dat was een inschattingsfout) zodat mij zouden vergeten.
Ik schopte mijn slippers uit en begon te rennen op mijn blote voeten over een zeer ongelijke weg bezaaid met kleine steentjes. Maar de jongens waren al verder dan ik had ingeschat dus ze hadden een grote voorsprong. He, maar ik gaf niet op. De jongens schrokken zich wild en begonnen te rennen. Links af, rechts af. Ik kon mij ineens goed voorstellen hoe een luipaard zich voelt als hij de prooi niet te pakken krijgt. FRUSTRATIE en duidelijk voelend dat “de motor” ermee op ging houden. Ik zag ze voor me rennen, maar kon ze niet inhalen. Mijn hart klopte ondertussen in mijn keel, en mijn energie werd steeds minder. Ik moest de strijd staken. De oude man gaf op.
Dagen later met wat blaren en wonden op mijn voeten moest ik menigeen nog uitleggen waarom ik toen toch zo hard door het dorp rende. Er werd heel wat gelachen, … ook door mijzelf hoor!

zaterdag 24 september 2011

Kliniek


Afgelopen week ben ik begonnen in de kliniek. Een heftig begin, soms wat
overweldigend maar super leuk en interessant met als leuke afsluiter een
ritje met de ambulance!
Vanaf volgende week zal ik op maandag, dinsdag en woensdag op de 'ward'
(afdeling) zijn. De afdeling telt 12 bedden en er zijn nog twee bedden
in de 'isolation rooms'. De bedden zijn veelal bezet door ondervoede
kinderen en door hiv-patienten.
Maar deze week heb ik eerst meegelopen bij de 'behandelaars'. Op maandag
de outpatients, dat kunnen volwassenen of kinderen zijn die ziek zijn of
een of ander lichamelijk probleem hebben. In de kamer waar ik was werden
twee mensen tegelijk geholpen, door twee behandelaars en tussendoor
lopen er mensen in en uit. Net aan de andere kant van de muur zitten de
mensen te wachten en ondertussen mee te luisteren. Erg chaotisch
allemaal. Tussendoor nog een noodgeval, een vrouw die de avond ervoor
thuis was bevallen, maar nog hevig bloedde. Ook het kind bloedde, ook
erg chaotisch allemaal.
Op dinsdag komen de zwangere vrouwen. Controle, scan, hiv-test etc.
Tussendoor ook nog weer twee vrouwen bevallen...
Op woensdag komen dan de kinderen, Wegen, meten, vaccinaties etc. Ik zat
in de dokterskamer, daar komen de speciale gevallen waar de behandelaars
ook niet meer weten wat ze moeten doen. Kleine operaties, zoals het
draineren van een abces is mogelijk, alleen lokale verdoving. Een vrouw
verdacht van buitenbaarmoederlijke zwangerschap moest met spoed naar
Banjul (als ze zou gaan bloeden zouden wij niets voor haar kunnen doen,
dus in de ambulance! Als wij zelf naar de stad rijden, gaan we meestal
niet harder dan 100km en dan vaker nog zo'n 80km/uur. Met de ambu
onafgebroken 120 gereden, als er iets in de weg stond: hup sirene aan,
iedereen aan de kant. Ik zat voorin, af en toe met kromme tenen, en
halfdoof door het enorme lawaai van de sirene. In een uurtje stonden we
in Banjul!
Maandag wordt ik ingewerkt op de ward, benieuwd hoe dat zal zijn!

vrijdag 23 september 2011

Geen benzine meer


We deden de laatste boodschappen en reden naar het benzinestation toe om de tank te vullen voordat we de volgende dag naar Senegal zouden vertrekken. De auto heeft 2 tanks, er kan dus een behoorlijke hoeveelheid in en dat is handig als we lange ritten gaan maken (zoals naar Senegal). Benzinestations zijn er nog niet zo heel veel. Ik kan beter zeggen;die zijn er best wel veel, alleen zijn die niet handig verspreid over het land. En dan heb ik het over ons eigen land. Senegal heeft het toch beter voor elkaar.
We besloten de grote tank te laten vullen (ja die vullen zij daar voor je, da’s wat je noemt service!), en de kleinere te laten met wat erin zat. Er was gewoonweg geen geld meer voor. Maar ja, het moest wel kunnen, die reis naar Senegal.
In de vroege ochtend zijn we toen op pad gegaan.
6.45 vertrokken, in de regen, die in de nacht begonnen was en niet meer had opgehouden sindsdien. Het schoot lekker op. We waren meer dan 4 maanden die kant niet opgeweest en waren een beetje vergeten hoe de weg was, hadden zelfs gehoopt dat ze verder hadden gewerkt. Helaas, helaas. Na een aantal kilometers begon de onverharde weg. En die was in werkelijk zo’n enorm slechte staat dat ik even dacht dat de auto zei; “Ik stop ermee”. Zo slecht hadden we de weg nog nooit gezien (en ook niet onze collega’s die toch al wat jaren op het veld zijn).
Eindelijk na 2 uur waren we bij de Ferry…….. alleen die ging nog niet, want z’n diesel was op. Geloof jij dat. Ja dat kan in Gambia.
(Onze collega’s die een uur eerder waren vertrokken stonden ook nog te wachten. Hahaha). Uiteindelijk ging de ferry weer en zijn we na veel gehobbel veilig en wel aangekomen op de BCS.

vrijdag 9 september 2011

Muurvast


Het regenseizoen is behoorlijk nat geweest. Vooral ’s nachts ging het tekeer. Nu lijkt het alweer wat op zijn retour, maar de wegen zijn nog net zo onbegaanbaar! Gelukkig hebben wij een 4WD….. nou ja gelukkig?
Die dag waren de werkers weer langs geweest; de tuin was aangeharkt en geschoffeld, het huis aangeveegd en geboend. In de tussentijd had ik twee stoelen, die de vorige bewoners hadden laten staan, in de auto geschoven.
Ik had beloofd dat als de werkers klaar waren, dat ik hen beiden naar huis zou brengen in een dorp 5 km verderop en landinwaarts. We stapten in en gingen op weg. We passeerden ons oude huis en reden het bos bij Kaimo in. Grote plassen water doemden op, maar dat gaf niks, ik had al 2 regenseizoenen meegemaakt en door vele plassen gereden. En als de kelli-kelli het kan (een soort openbaar vervoer van Mercedes busjes) dan kan ik het zeker.
De eerste plas kwam eraan, ik minderde vaart, keek waar ik wat gras kon ontwaren omdat daar de grond wat steviger is, en stuurde in. Paniekerig begon onze tuinman te wijzen dat ik ergens anders moest rijden, zeker niet daar. Maar terwijl hij het zei/gebaarde voelde ik dat het te laat was. De auto zakte diep weg in de modder en kwam gelijk vast te zitten. Ik voelde wel dat dit iets meer was dan gewoon vast zitten…… Balen.
De werkers stapten uit om te duwen en ik bleef zitten om te sturen en gas te geven. Eerst de 4WD aan gezet, en dan moest het wel lukken toch? Maar met geen mogelijkheid kwam er ook maar een cm beweging in.
Was ik eerst nog voorzichtig uitgestapt en de broekspijpen opgerold om niet te vies te worden, nu kon het mij niets meer schelen, en ik knielde naast de auto neer, tot aan mijn middel in het water, om de modder weg te graven en takken onder de wielen neer te leggen. Poging na poging was er nodig. Cm voor cm en na zeker een half uur was de auto er eindelijk uit en konden we de reis voort zetten. Voor de terugweg, die ik alleen moest afleggen vroeg ik nog even duidelijk waar ik wel en niet moest rijden.
Ps ik ben weer veilig thuis gekomen … het eten was wel koud geworden!

donderdag 1 september 2011

Feest

Dinsdag was de laatste dag van de Ramadan, de vastenmaand. Pas op maandagavond konden ze met zekerheid zeggen dat de volgende dag de feestdag zou zijn, want ze moeten eerst de maan kunnen zien. Dinsdag en woensdag waren dus feestdagen, voor ons als team was het wat rustiger, want de kliniek was min of meer gesloten. Voor Koriteh (suikerfeest) krijgen de meeste kinderen nieuwe kleren en gaan ze in de middag langs de huizen voor hun 'salibo' dat zoiets als 'zegen' betekent. Ze verwachten dan wat geld of snoep te krijgen van de mensen. De lunch die gemaakt wordt is vaak met vlees of kip en de buren krijgen ook wat. Wij kregen dus ook van verschillende mensen een bowl met eten. Er kwamen een heleboel kinderen langs en van allemaal maakte ik een mooie foto (ze zien er dan zoo mooi uit!) en ze krgen allemaal wat snoepjes. Ons nieuwe huis ligt direct aan de weg, en er is heel wat meer drukte om ons heen. Wel gezellig hoor. Er komen geregeld alweer kinderen vragen of ze mogen spelen en of we alweer ''stories'' gaan doen (kidsclub). Voorlopig nog even niet, we zijn nu nog te druk met 'settelen'. We voelen ons in het huis al wel aardig thuis, ook de kinderen vinden het fijn. Over ruim een week gaan Eline en Lukas weer naar Senegal, het is fijn dat we deze tijd nog samen hebben.

Hartelijke groeten uit Gambia!

woensdag 31 augustus 2011

Heel erg nat!

22 augustuis was het zover en zijn we weer terug gevlogen naar The Gambia. We zagen er naar uit om weer terug te gaan en dat maakte het afscheid een stuk makkelijker. Tuurlijk af en toe nog steeds wel even slikken, maar toch.
Midden in de nacht kwamen we aan in The Gambia. Samen met al onze koffers. Heerlijk weertje en geen vuiltje aan de lucht.
Na een paar dagen(geen regen!!) van acclimatiseren in de hoofdstadregio hebben we ons klaargemaakt voor de reis landinwaarts naar Sibanor. Omdat er toch wel veel bagage was moest er ook het een en ander op het dak. We waren nog maar paar meter onderweg toen de eerste regenbui sinds dagen losbarstte, en .... ik had geen zeil over de tassen gedaan, die nu lanzamerhand, nou ja, vrij snel eigenlijk, nat begonnen te worden. Langs de kant gestopt en in de stromende regen een zeil over de tassen gedaan. Dat heb ik onderweg nog een aantal malen moeten herhalen omdat het door de sterke wind steeds losraakte. Drijfnat zaten we in de auto en drijfnat kwamen we aan in Sibanor bij ons nieuwe huis. Om vervolgens door te gaan met de verhuizing van de spullen die opgeslagen stonden in ons oude huis. Was ik al een beetje droog geworden tijdens de verhuizing werd ik helemaal doorweekt.
Maar ook de tassen bovenop waren helemaal natgeworden, want het in Gambia gekochte zeil bleek absoluut niet waterdicht. Kortom na heel wat water-ellende waren we dan toch eindelijk in ons nieuwe huis.

woensdag 24 augustus 2011

Terug in Gambia

Afgelopen dinsdagnacht hebben we weer voet op Gambiaanse bodem gezet. Na een goede reis, zonder al te vele vertraging en met alle 5 de koffers (+ 5xhandbagage) werden we door een teamlid van het vliegveld opgehaald. In de guesthouse alle spullen naar boven gesjouwd en dan lekker slapen! Weliswaar was de moskee de hele nacht bezig, waar we pal naast slapen, maar ach als je erg moe bent hoor je het niet zo...Het is nog ramadan, volgende week dinsdag of woensdag is de laatste dag, dus dat feest kunnen we weer meemaken.

Alles is alweer gauw vertrouwd: het verkeer, de plakkerige hitte, het stof, de moskee, de modder en natuurlijk de mensen! Fijn om iedereen hier weer te zien.
Morgen als we naar Sibanor gaan, zal het wel helemaal leuk zijn om de mensen daar weer te ontmoeten.
De kinderen verheugen zich enorm om de poezen weer te zien en samen zijn we benieuwd hoe het huis erbij staat. Vandaag hebben we al wat verf gekocht, voor Eline blauw en voor de jongens groen. Het zal wel erg lang duren voordat de verf droog is, gezien de hoge luchtvochtigheid. Het is absoluut niet de goede tijd om te verven, maar ja, de kinderen vinden het zo leuk (tenminste, dat denken ze nu nog). We zullen het wel zien.

Een rondje boodschappen doen leerde ons dat de prijzen behoorlijk gestegen zijn. Als goed geaarde Nederlander weten we toch wel een beetje wat wat kost, en veel dingen zijn gewoon flink in prijs gestegen. Nu waren we toch al wel van plan om meer lokaal te gaan, ook wat voeding betreft, maar ja, daar moet eerst nog veel in geleerd worden. Dus straks in het dorp toch meer de markt op en saus leren koken zoals de Gambiaanse vrouwen dat doen!

Wordt vervolgd...
Groetjes van de Hamstra-family!

zaterdag 20 augustus 2011

HET VERLOF IS WEER VOORBIJ

Doeiii Nederland! Het zit erweer op. 4 Maanden verlof zijn omgevlogen. Maar het waren bewogen maanden. We hebben veel gedaan.

Eerst natuurlijk de familie gezien en bezocht in o.a Eindhoven, Hoogezand Sappemeer, toen de vrienden en de presentaties in Doetinchem, Zwolle, Emmeloord, Nijmegen. Kraambezoek in Bergen aan zee, Eindhoven. Daar tussendoor bedenken wat we willen gaan doen als we terug komen; Blijf ik (silvian) nou wel of niet in die kliniek werken, stort ik mij volledig op het kerkwerk. En Thamar dan? Gaat zij als verpleeg- kundige in de kliniek werken. Etc.

Verwend dat we zijn. Familie en vrienden hebben ons uitgenodigd naar leuke pretparken (jahaa, ook de efteling; cool), dierentuinen en restaurants. We zijn nog nooit in zoveel geweest in zo'n korte tijd.

Kortom het was een goede tijd, maar de hele tijd was er ook het gevoel dat we graag weer terug wilden naar The Gambia, terug naar Sibanor.Naar ons nieuwe huisje, naar onze lieve collega's.

We hebben er echt zin in. We hopen ook dat de internet verbinding beter is en dat het ons lukt om de blog beter bij te houden. Als Lisa het kan moeten wij het ook kunnen.
Tja, die meid zullen we gaan missen. Ze mag gerust mee; ze zou zelfs wel willen, maar ze heeft besloten om in Utrecht te gaan studeren. Lieve Lisa all the best and see you around!

P.s dat telt voor iedereen. Wij vliegen komende maandag, en arriveren dinsdagochtend erg vroeg in Gambia!!


Liefs van ons; De Hammies