Picture time

Zomaar wat plaatjes uit het natuurpark hier om de hoek.

Terwijl wij door het park liepen lag er ineens een 2 meter lange hagedis voor Eline's voeten. Ze schrok zich natuurlijk rot. Dat beest ook en voordat ik een foto kon nemen was ie al weg, ... echt!

P.s Komende maandag wilen we toch echt proberen om naar Sibanor te verhuizen!!

De Auto

Eindelijk, we hebben een auto kunnen kopen. Na eerst al veel zoeken in Nederland en daarna in The Gambia hebben we dan eindelijk een auto. En wat geniet ik er van. Niet meer afhankelijk zijn van de taxi of taxibusjes. Die vaak ook nog half uitelkaar liggen. En om dat elke dag met het hele gezin te doen valt echt niet mee.
Zware regenbuien breken nu los. Ik publiceer maar snel voordat internet er weer uit ligt. Rest van het verhaal volgt nog.

De zon schijnt weer. Dus hier de rest van het verhaal.
Wij waren al langere tijd met deze auto bezig, maar de eigenaar rekte en rekte het maar. Bovendien dachten wij door datgeen wat gezegd werd dat we een echt goede koop zouden kunnen slaan. Maar dat pakte iets anders uit. Mede ook omdat wij nou niet echt goede onderhandelaars zijn (niet echt handig wonende in het continent waar handelen een 2e natuur is). Kortom wij waren iets duurder uit dan we dachten en het duurde iets langer dan gehoopt (maar ja we bleven toch nog even in de hoofdstad vanwege alle perikelen rondom Eline).
Maar hij is er en we (vooral Papa) geniet er met volle teugen van. Gisteren verdwaalden we nog in de onverharde binnenstraatjes van ee middelgrote stad. Spannend en best een leuke uitdaging voor de auto en passagiers.

Niet weer!

Als de stroom er is, en er is ook nog internet, en dit alles is er zeer geregeld niet, dan houden we jullie graag op de hoogte van de dingen die we hier meemaken. Hier weer een avontuur.

Zaterdagavond geeft Eline ineens aan dat ze eigenlijk de hele dag al buikpijn heeft. Ze ziet er ook witjes uit. Als verpleegkundigen gaan er gelijk allerlei belletjes rinkelen en we gaan aan de slag. Die nacht kan ze gelukkig redelijk goed slapen. alhoewel ze er soms wel uit moet om naar de wc te gaan. Zondag ochtend is de buikpijn er nog steeds, en Eline krijgt alweer spookbeelden van een hernieuwde opname inhet ziekenhuis wat ze echt niet wil (wij trouwens ook niet). Die avond gaat er een vliegtuig naar Brussel en in gedachten ben ik (Silvian) of Thamar al in Nederland met Eline. Maar gaande de dag voelt Eline zich steeds beroerder en ze is absoluut niet in staat om ook maar een meter met het vliegtuig te gaan. We geven haar de nodige medicatie en gaan dan de zondagnacht in, die heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang duurt. Met zijn drieen draaien we een soort nachtdienst waarbij Eline soms een half uurtje kan slapen en vervolgens weer naar de wc moet. Thamar en ik zijn erg veel wakker en proberen Eline op allerlei manieren te helpen. Ondertussen is er in Nederland en Gambia veel voor Eline (en fam.) gebeden.

Aan het eind van de lange nacht gebeuren er dingen waardoor Eline lijkt op te knappen en de ziekenhuisopname lijkt net op tijd afgewend. De maandag gaan we door met allerlei medicijnen na overleg met de artsen van het WEC team en Eline slaapt en drinkt weer. Wat zijn we opgelucht en dankbaar die dag.

Vanacht was een nog betere nachten ze heeft 12 uur achter elkaar geslapen. Ze heeft de regen niet gehoord, net zomin als de hond (die echt uren achterelkaar blaft), en ook niet de moskee (die zijn onze buren hier in Fajara/hoofdkantoor WEC).

Voorzichtig gaan we het eten weer opbouwen en we hopen dat ze snel weer de oude wordt.

Gevolg is wel dat we nog steeds niet zijn waar we "moeten" zijn, namelijk ons huis in SIbanor. De meeste spullen zijn er al wel, dus we leven de laatste weken echt uit de koffer. Nou ja, het went hoor

some more pictures

De regentonnen

Gisteren kregen we een mail uit Nederland dat onze 4 regentonnen zijn aangekomen in Banjul. Daar zitten vooral de schoolboeken voor volgend jaar in, plus wat andere zaken. Geweldig nieuws natuurlijk. Alleen dat was alle informatie en ik wist niet waar ik het op zou moeten halen. Gelukkig had ik een maand geleden "toevallig" al iemand gesproken van een andere mission organisation die via dezelfde man wat had verscheept. Hij was in de buurt, en wilde mij wel even brengen. Binnen het half uur waren we weer terug met de 4 drums. Het mooie is dat via deze manier de drums de douane al gepasseerd zijn en er dus geen lange wachttijd is. We zijn er superblij mee, en alles is er!! Voor Eline kwam het ook goed uit want die wilde graag haar vertrouwde knuffels, die ik gebruikt had als "gatenvullers".
Komende dinsdag mogen de hechtingen eruit, we zullen eens zien of we kort daarna eindelijk naar ons eigen plekje kunnen gaan!!

En dat in een paar dagen tijd!!

Niet te geloven wat je mee kan maken in maar een paar dagen tijd. Zondag waren we Levi's verjaardagsfeest aan het vieren (zijn 6e verjaardag) toen ik (silvian) het bericht las dat mijn grootvader overleden was. Hij was al langere tijd ziek en eigenlijk had ik al afscheid van hem genomen, maar gaande de dag en al pratend met Thamar besloten we dat het waardevol zou zijn om toch te gaan. We zouden de volgende dag gaan kijken naar een vlucht. Dezelfde zondagavond begon Eline zich ziek te voelen. Eerst dacht ze buikpijn te hebben van de honger maar naar verloop van tijd bleek ze toch echt ziek te zijn. De nacht die volgde was er een van overgeven en veel buikpijn. Maandagochtend vroeg begon ze te klagen over pijn, schuin rechts onder haar navel. Ze kon de pijn plek precies aanwijzen. Alarmbellen gingen rinkelen en we besloten om naar een dokter te gaan om te kijken of het geen appendicitis was. (onze eigen dokters waren niet aanwezig of in de buurt).

Het bleek dus wel degelijk een ontstoken blinde darm te zijn, en Eline zou geopereerd moeten worden. Dat kwam als een schok,maar al snel besloten we dat ze dan maar mee moest naar Nederland omdat ik toch al zou gaan.

Maar na een telefonisch overleg met een van "onze" dokters, waarbij we het ook over de bloedwaarden hadden, bleek er een groot risico te zijn op vergergering als we te lang met de opreatie zouden wachten. Kortom na veel gebed, heen en weer gepraat is Thamar met Eline naar het ziekenhuis gegaan en heeft daar de nacht doorgebracht. De volgende dag is Eline geopereerd om vervolgens woensdag al naar huis te mogen (dit tot grote opluchting van Eline, .. en ons). Ondanks dat het hier in de ziekenhuizen heel erg anders gaat moeten we zeggen dat het er allemaal goed aan toe ging.

Omdat het goed leek te gaan met haar en ze was nu thuis heb ik nog geprobeerd om een vlucht naar Nederland te krijgen, maar helaas is dat niet meer gelukt, en ik kon niet naar de begrafenis. Maar dat was voor Eline wel weer fijn die toch zowel papa als mama om haar heen had.

Het was een enorm hectische tijd, met veel gebel, veel onzekerheid. Maar de halve wereld is voor ons in gebed geweest, heeftf gemaild, heeft gebeld, is langs geweest (niemand uit Nederland hoor:)). Het was heftig maar we voelden ons zo gedragen.

En nu zijn we weer samen en genieten van elkaar.

1 Maand in The Gambia (1 Juli 2009)

We zijn alweer zeker 1 maand in The Gambia en tot nu toe zijn we heel dankbaar voor de manier waarop alles is gegaan. We leven nu in een compleet andere wereld maar voelen ons thuis (voor een groot deel dan). Wat we wel moeilijk vinden is de opdringerigheid van veel Gambianen, die toch ook wel te begrijpen is. Waar we ook lopen, en dan vooral het kustgebied, mensen willen altijd iets aan je verkopen of willen gewoon geld van je. Via allerlei creatieve manieren proberen ze contact met je te maken om vervolgens iets van je te willen. Soms helpt het als we duidelijk maken dat we geen toeristen zijn, maar hier werken en wonen, maar soms ook niet. We zullen er mee om moeten leren gaan en zelf ook weer creatieve manieren vinden om nee te zeggen.

We zijn hier nu naar 2 verschillende kerk diensten geweest. Er zijn duidelijke westerse invloeden te zien/merken, maar op zich is dat oke. Gelukkig zijn er ook Afrikaanse ritmes in de nummers, en de preaching duurt soms wat langer dan we gewend zijn, maar het is wel goede teaching. Voor de kinderen is er een soort kinderdienst, die Levi in ieder geval wel leuk vond. Eline en Lukas vonden het niet leuk. Het was naar hun idee voor de grotere kinderen bedoeld. En, het zal je niet verbazen, het is er erg warm, zeker als de stroom weer eens uitvalt en de ventilators niet werken.

Het is fijn om te merken dat het volledig geaccepteerd is door de bevolking, die grotendeels moslim is, dat er kerken zijn. Er hoeft niets stiekem gedaan te worden.

Vandaag zijn we naar een park geweest waar we wat dieren van The Gambia konden zien. Het was een klein stukje oerwoud waar je zelf (of met gids) doorheen kon lopen en af en toe kwam je dan loslopende beesten tegen, zoals apen, grote salamanders, en ook een grote hagedis/varaan van een meter of twee. Die lag voor ons op het pad en rende ervandoor toen wij eraan kwamen, waardoor wij ons rot schrokken.

Achter de hekken zagen we nog hyena's, krokodillen en bavianen. Met de warme temperatuur erbij hadden we echt het idee in de Afrikaanse jungle te lopen. Het was vermoeiend maar ook een leuk uitje voor ons allemaal. Op de terugweg in een bus taxi gezeten. Die was in een staat waarvan we in Nederland zeggen dat die rijp is voor de sloop. Zolang het rijdt rijdt het, .... toch.

Ondertussen wordt Levi helemaal zenuwachtig als hij er aan denkt dat hij zondag jarig is. We hebben gelukkig cadeautjes meegenomen uit Holland en we kregen er ook een aantal met het eerste pakket (Yessss) dat we uit Nederland ontvingen.