Maar mevrouw, ik wil alleen maar krediet...

Sinds NAWEC in Sibanor is, is er veel bedrijvigheid aan de rand van het dorp. De oplettende lezer weet van een vorig blog, dat NAWEC de leverancier is van de elekriciteit.
Het systeem voor elektriciteit is zoals je bij de AH een kredietkaartje koopt voor je mobiel. Aan ons huis hangt een “grote mobiel”, model lelijk, en daar moet je een code op invoeren die je meekrijgt van de elektriciteitwinkel aan de rand van het dorp. Heb je de goede code ingevoerd (meer dan 20 cijfers!!!!!) dan laat het apparaat de elektriciteit door naar je huis.
Het is weer wat omslachtig, maar dat zijn we wel gewend.
Op een dag zag ik dat de elektriciteit niet genoeg meer zou zijn, en stapte ik in de auto om naar de winkel te gaan (Zo groot is het dorp dan toch wel weer dat ik met de auto ga, als ik een fiets had was ik met de fiets gegaan, maar die is gelukkig in Senegal, bij Eline. Ik zeg gelukkig omdat toen wij de fiets hadden, het hele dorp dat heel snel wist en elke dag kwamen er wel mensen die de fiets wilden lenen, met als gevolg dat onze fiets meer weg was dan dat ie bij ons stond. Maar dit is in zijn geheel weer een andere blogverhaal).
Ik kwam aan bij de elektriciteitwinkel en stapte het gebouwt(je) binnen. De linkerkant was zo’n glazen en aluminium loketwand. Verder stond er letterlijk niets in het gebouw. Er was totaal niets te doen en de werknemers zaten er dan ook verveeld bij, wat overigens een heel normaal beeld is.
Ik liep naar het loket, en de werknemer erachter kwam langzaam tot leven. Ze richtte zich op en ik keek naar een mooie Gambiaanse jonge vrouw. Ze “kwam op stoom” en gaf mij een warme glimlach en er ontstond zowaar een geanimeerd gesprek terwijl zij bezig ging om de elektriciteitbon uit te printen.

Opeens begon ze een nieuw gespreksonderwerp, ……; Ja ik wil ook graag grotere borsten, ik vind de mijne te klein. Wat doet u? Stel u eens voor dat je samen in de winkel staat en de ander zegt tegen jou; “dat vind ik een mooi schilderij”. ………. Juist je kijkt naar dat schilderij, …….
Dus terwijl ze zei dat ze haar borsten te klein vond ondersteunde ze haar statement met haar handen.

“Ueh, what, oempf, okaaaayyyyyy” Wat moest ik zeggen?; “ Nou mevrouw zo te zien valt dat best mee hoor”? Als verpleegkundige ben ik heel wat gewend, maar niet dit zo plotseling. Zo neutraal als ik maar kon bedenken heb ik gereageerd ondertussen hopend dat de bon snel klaar zou zijn, voordat ze misschien zou denken dat ze haar statement nog meer kracht zou moeten bijzetten.
Met een snel “thank you” pakte ik de bon aan, stapte in de auto en reed met een rood hoofd naar huis.
We hadden weer elektriciteit!