BONJOUR, VOUS HEBBEZ UN MISTAKE GEMAAKT

Sinds 1 Juli van dit jaar moet zo’n beetje de hele wereld een visum hebben om Senegal in te komen. En dat is verdraaid vervelend aangezien we zeker 9 keer per jaar naar Senegal gaan.
Zeker de eerste keer is vervelend als je niet precies weet hoe de aanvraag moet en wat er allemaal kan of niet kan.
De eerste keer waren we nog in Nederland en lieten we de aanvraag via internet verlopen om dan vervolgens het visum op Senegal Airport op te halen.
Zo gezegd zo gedaan en na het overmaken van 52 euro per paspoort keer 5 en maar voor drie maanden geldig gingen we op reis.
Na de nodige vertraging, zie andere blog, kwamen we om 00:00 aan op Dakar Airport. Het verliep goed en soepel en na de douane check werden we naar de hokjes gedirigeerd om het laatste deel van het visum te maken.
Dat ging wat chaotisch in de kleine en rommelige hokjes en we wisten niet van elkaar wat er gevraagd werd.
Toen ik eindelijk ging zitten vroeg hij vrijwel direct of het een eenmalig visum moest zijn of voor meerdere malen. Gelijk gingen de alarmbellen aan en was ik (ook Thamar zo bleek) alert. Als we een multiple visum wilden moesten we volgens de agent 20 euro bijbetalen. Maar de website zei daar helemaal niets over. Zeker toen ik antwoordde dat ik geen 20 euro bij me had en hij vroeg hoeveel ik dan wel bij me had wist ik dat dit niet volgens de regels was.
Ik vertelde hem naar waarheid dat ik geen geld bij me had maar wel degelijk een mutiple visum nodig had. Hij bleef erbij dat dat geld kostte.
Wat verderop stond Thamar nee te schudden en ik herhaalde wat ik al gezegd had. Vervolgens maakte hij het visum klaar.
Toen onze vrienden die mee gereisd waren hoorden dat wij niet betaald hadden wilden zij hun geld terug wat ze onder protest kregen. Dat versterkte het vermoeden dat het niet meer was dan een extra zakcentje bijverdienen.
Blij dat we de 20 euro per persoon hadden uitgespaard zijn we toen de reis naar Gambia begonnen. En er was geen probleem bij de grensovergang.
Zie je wel, …………………………… welkom in Afrika.

Een week later bedachten we ons dat we wel eens spontaan naar Senegal afreisden om de kinderen een hart onder de riem te steken. En omdat het verhaal van multiple visum ook bij anderen terug kwam besloten we het te checken. Dat was niet zo eenvoudig. Op een forum stond het vol met verhalen over het Senegalese visum en het stond vooral vol met vragen daarover.
Thamar kwam terug van wat vrienden en had ineens iets ontdekt. Links boven in het visum stond wel degelijk of ie maar een keer of meerdere keren te gebruiken was. Er was dus wel een keus geweest.
Maar niet op de internetsite en dus wisten we er niets vanaf en dus dachten we dat de Senegalese agenten op de airport iets hadden verzonnen om wat bij te verdienen. Dat was in feite ook zo. Want bij verder navraag bleek dat het prijstechnisch niets uitmaakt welk visum je wil.
Dus de agenten hadden gewoon een multiple visum moeten geven, …….. wat ze, zo bleek ook, bij 8 van de 9 mensen met wie we reisden hadden gedaan. (Het waren dus vooral dreigingen geweest: Als je niet betaald dan geen multiple visum). Het jammere was dat ik (Silvian) de enige was bij wie het dreigement dus ook daadwerkelijk was uitgevoerd. In mijn linkerbovenhoek stond EENMALIG VISUM.
Dus na die ene reis begon het allemaal opnieuw met aanvragen, ditmaal wel via papier via de ambassade, en daar stond wel de keus op, en opnieuw 50 euro betalen.
Na een hele dag heen en weer lopen tussen de ambassade en het WEC hoofdkantoor (we moesten zelf even voor kopien zorgen) en onder veel gemopper had ik dan eindelijk aan het goede visum.
well,…. T.I.A (This Is Africa)

Welkom thuis

Tuurlijk, heel stiekem hadden we het wel verwacht. Wie zou het niet verwachten? 10 weken zijn we weg geweest, is er niemand thuis geweest, is het rustig geweest. Dus na 10 weken verwachtten we wel dat we welkom geheten zouden worden. Maar dit hadden we echt niet gedacht en verwacht.

Toen we eindelijk na onze lange reis aankwamen (Maandag avond begonnen, aansluitend vliegtuig gemist en dus dinsdagavond weer verder gevlogen, woensdag ochtend de kinderen weggebracht naar school, donderdag weer terug naar Gambia/Kombo, vrijdag eindelijk, … naar huis).
En dus kwamen we eindelijk in Sibanor. Het was erg rustig op de compound, niemand.
Maar eenmaal binnengekomen werden we hartelijk ontvangen door wel 100.000 …………………………………. mieren. Ze hadden zich verschanst onder 2 kasten en toen we met gif de kast hun graf wilden maken, “renden” ze en mass de keuken in. De keuken zag in een mum van tijd zwart van de mieren. Tot 3 keer toe hebben we de gifspuit actie uitgehaald en tot 3 keer toe zwermden ze over de keuken heen. Het heeft ons een hele dag gekost om de keuken weer miervrij te krijgen. En Zondag? Toen was het eindelijk de rustdag, ook voor ons!

Rondje Lissabon

Het verlof is voorbij dus weer de hoogste tijd voor een stukje op de blog. Misschien volgt er ook nog wel wat over NL, maar daar weten jullie zelf alles van.
Om 17.50 zouden we dan terug vliegen naar Dakar via Lissabon. Met TAP, u weet wel, die van; Take Another Plane (Neem een ander vlegtuig. Niet omdat de vliegtuigen zo slecht zijn maar omdat aansluitingen steeds gemist worden en je dus een ander vliegtuig moet nemen. Een aantal vrienden is dat al overkomen, ……. En ons nu dus ook.
Voor de boardingtime waren we nog even wat aan het eten met de tegoedbonnen die TAP uitdeelde omdat er tijdens de vlucht geen eten beschikbaar zou zijn. De bestelling duurde echter zolang dat het eten naar binnen werd geschoven. Al boerend, hotsend en klotsend begonnen we 10 minuten loop naar de juiste boardinggate (die overigens ook nog eventjes terloops veranderd werd).
Mensen stoven verschrikt aan de kant bij het horen van de groep (samen met onze vrienden toch een man of 9)
10 minuten later kwamen we bij de gate maar bleek er nog niets gaande te zijn en stond er ineens op het bord een vertraging van 25 minuten. We hadden dus alle tijd gehad om normaal te eten ( voor degene onder ons die dat kunnen ….)
We voelden al nattigheid om dat we wisten dat er in Lissabon maar een uurtje overstap tijd hadden.
Om 18.35 vertrokken we eindelijk om na een vlekkeloze vlucht te landen op Lissabon. We werden als groep gelijk opgevangen en de dame ging ons voor. “Yes, yes” dachten we nog ze gaat ons overal langs loodsen en dan halen we het alsnog, “die mensen in het andere vliegtuig zullen wel niet blij met ons zijn. Tja kunnen wij ook niet s aan doen”.
We gingen de bocht om, de vrouw draaide zich en vertelde doodleuk (dit alles niet echt volgens de regels van het “slechtnieuws gesprek”, dat we het vliegtuig op 5 minuten hadden gemist.
GGGkkkklllllRRGGGGGGGG. 5 Minuutjes. Het gevolg wisten we al van vrienden van ons. We zouden in een hotel in Lissabon overnachten en dan de volgende vlucht pakken. Dit betekende wel dat de kids hun schoolstart missen.
Maar goed, hier zitten we dan, in een schitterend hotel, dat dan wel, hopend op de vlucht van dinsdagavond.
En als die ook vertraagd is dan we Take Another Plane