vrijdag 29 januari 2016


Het kost toch beduidend meer moeite om hier elke week een blog te schrijven. (Bij deze dus mijn complimenten aan een eider die dat wel kan en doet). Het is niet te zeggen dat hier in Nederland niets gebeurt; criminelen krijgen veel geld geboden door ministers, het Nederlands voetbal elftal gaat niet naar het EK (en dat net nu wij eindelijk weer eens in Nederland zijn), vluchtelingen komen met vele naar ons landje en worden welkom geheten, …... en soms ook helemaal niet.
Nee dat er niets gebeurd in Nederland kan ik niet zeggen. Maar het zijn toch andere voorvallen dan in The Gambia. Daar schreven we over; de gier die tegen de auto vloog (eerlijker is misschien te zeggen dat ik tegen de vogel aanreed en hij zijn laatste vlucht maakte), het leger dat bij ons aan de deur klopte met de vraag of ik hen wilde sponsoren met een nieuwe accu omdat hun auto al dagen stil stond en de legerleiding gaf niet thuis, of de agent die we meenamen als lifter op we naar zijn vrije weekend die vertelde dat hij door de regio reed om de veiligheid in de gaten te houden, alleen kreeg hij maar 10 liter benzine per week (of was het zelfs per maand) om die veiligheid in de gaten te houden, of onze collega die na in een ongeluk betrokken te zijn geweest (totaal buiten haar schuld) toch een aantekening kreeg op haar Gambiaanse rijbewijs omdat ze roekeloos had gereden (careless in het engels), maar bij het checken van haar rijbewijs chairless (zonder stoel) zag staan, of de ellenlange rijen wachtenden die stonden te wachten, ...... niet totdat ze geholpen werden door een arts, nee ze stonden totdat er plaats was in de wachtruimte.



Nee helaas dat soort verhalen lijkt voor de komende jaren voorbij te zijn. Gelukkig hebben we er een heleboel meegemaakt en komen die vooral naar boven als we als gezinnetje aan tafel zitten voor het eten en denken aan de bijzondere tijden die we daar hebben mogen meemaken. En als ik dan de kinderen en mijn vrouw aankijk denk ik daar een zekere weemoed in te zien. Weemoed naar een tijd die zeker niet makkelijk was, omdat we de taal nooit machtig zijn geworden, omdat de kinderen naar de internationale boardingschool gingen en we ze aar 1 keer per 6 weken zagen, omdat de Gambiaanse cultuur zo anders is dan onze Nederlandse, omdat leven in Gambia meer gericht is op overleven, omdat de waterput waar wij ons water uit kregen instortte, omdat er 4 keer ingebroken werd.
Maar toch weemoed omdat het ook zo mooi was en we echte vrienden hebben mogen maken, omdat het ons zo verrijkt heeft en we meer van de wereld zijn gaan begrijpen, omdat God zo dichtbij voelde, omdat de wereld daar niet ging om; ikke, ikke, ikke. Omdat we beseffen dat we samen iets hebben meegemaakt dat niemand ziet maar wat we alle vijf in ons hart meedragen.... voor altijd.


zaterdag 16 januari 2016

EEN HALF JAAR



Tja, vandaag 16 januari is het precies een half jaar geleden dat 
we voor langere tijd voet op Nederlandse bodem zetten. Aan de ene
kant is het voorbijgevlogen, aan de andere kant lijkt het alsof we al 
weer jaren terug zijn. Of zoals een van onze kids zei;” Het is alsof 
Afrika gewoon niet gebeurd is. Niemand vraagt ernaar.”
En zo is het ook. Je voelt je bijna bezwaart als je (weer) over Afrika
begint, als je (weer) zegt; “Bij ons in Gambia, bij ons op de BCS” …. 
Maar ja we kunnen er niets aan doen dat dat voor 6 jaren ons leven
is geweest dus daar wil je over praten maar niet teveel want dat vind 
men niet altijd fijn......... En dat is best lastig.
Maar een half jaar is voorbij, en er is veel gebeurd in dat halve jaar.
De kinderen zijn al een half jaar dapper naar school gegaan in weer
en wind, vrienden proberen te maken, toetsen te snappen en te wennen 
aan de ander houding van medeleerlingen. Nee dat valt allemaal niet mee.
Maar wat doen ze het goed (met z'n ups and downs) en wat zijn we trots
op onze kanjers. Nu alleen niet vergeten (doordat ze het zo goed doen) 
dat we nog maar een half jaartje in Nederland zijn en dat zij en wij echt
nog tijd nodig hebben om echt te landen.
Wij lijken ondertussen ook wel aardig geland te zijn alhoewel de winkels 
en hun aanbod soms nog behoorlijk overweldigend is. En dat “weer” is natuurlijk helemaal iets dat ons er elke dag aan herinnert dat we niet 
meer in Afrika wonen maar in Nederland. Om precies te zijn Emmeloord. 
Ach geen wereldstad maar je hebt er “alles”, nou laat ik zeggen “veel”, en
ons werk zit maar 5 minuten lopen van ons huisje.
En met dat werk zijn we net in het nieuwe jaar begonnen. Poe, er komt veel nieuwe info op ons af, maar we hebben er veel zin om te gaan werken voor 
WEC Nederland.
Een half jaar weer Nederlander, we hebben het niet gevierd, maar kijken
uit naar het volgend halve jaar, nieuwe uitdagingen, de rapporten van de kinderen en de langere en warmere dagen.
Mmmmmmm

maandag 4 januari 2016

GEEN WOORDEN



4 Januari de eerste werkdag in het nieuwe jaar voor veel mensen. Zo ook voor ons. Na een half jaar verlof waarin we met name de tijd konden nemen om te proberen te “landen” in Nederland en er voor de kinderen te zijn, was dus ook voor ons 4 januari de eerste werkdag van het nieuwe jaar voor ons. Geknipt en geschoren (oh nee dat dan weer niet) melden we ons op de Waalstraat 40 in Emmeloord. Hier zit/staat het hoofdkantoor van WEC Nederland.
Voor sommige van u klinkt Emmeloord ver weg en is het dat ook, voor ons is het slechts een wandeling van 5 minuten. Waarbij ik wel moet zeggen dat ie vanochtend erg lang leek vanwege de kou en sneeuw. Nu vind ik het hier in Nederland sowieso al erg koud maar dat weten de meesten van u ondertussen wel, … sorry.

Het was een fijne en relaxte eerste werkdag. Als goede gewoonte en zeer gewaardeerd wordt er 's ochtends eerst gezongen en gebeden. Dus ook wij zongen mee, nou ja eigenlijk alleen Thamar want  al in het weekend ervoor begon mijn stem het te begeven en nee dat kwam niet door een te wild oud en nieuw feest.
Het enige dat ik voort kon brengen was een laag gekraak. En omdat dat niet zo mooi was hield ik mij maar stil.(geen idee of mijn "gewone" zangstem wel mooi gevonden wordt, ....)

De thee daarna deed goed en ik had zowaar mijn stem voor een paar minuten terug, die ik later op een nieuwsjaarborrel van de gemeente Emmeloord volledig om zeep hielp door mijn poging een praatje aan te gaan met de burgemeester en andere gegadigden. Iets dat ook meer uitliep in een arme poging wat te zeggen dat uiteindelijk meer leek op een vals concert dan dat er iets zinnigs uit kwam.
Ik hield wijselijk maar mijn mond, ….. kon ook niet veel anders.

Maar op het kantoor hoorden we in stilte de eerste informatie aan die ons moet helpen om straks in april het stokje, nou zeg maar gerust stok, over te nemen van de huidige directeuren van WEC Nederland.
Nu wat huiswerk en morgen weer een nieuwe dag. We zien er naar uit. (Natuurlijk ook omdat ik dan jarig ben)


Voor nu; Veel Zegen toegewenst voor het komende jaar.