Mango’s en Cashewnoten!

Het is weer de tijd voor de mango’s en de cashewnoten. Eindelijk. Na een tijd van de watermeloen in December, was er eigenlijk even een tijd niets. Diegene die zijn bananenbomen regelmatig water geeft heeft wel het hele jaar door bananen. Maar nu dus weer volop fruit tijd. Er is ook nog een ander fruit, lekker, maar de naam weet ik niet meer. De jola’s gebruiken die naam van dat (gele) fruit voor het woord geel. Maar goed de mango’s en cashewnoten. Die groeien in grote aantallen in onze tuin. Prachtig om te zien hoe dat groeit. De mango bomen lijken wel een beetje op kerstbomen met allemaal kerstballen eraan. De cashewboom lijkt wel op een appelboom waarbij je als je dichterbij komt ziet dat er een noot onderaan de appel groeit. De mango’s pluk je gewoon van de boom en je kunt ze eten, de cashewnoten die kun je natuurlijk ook gewoonplukken, maar dan moet je de noot van de appel draaien, een heleboel verzamelen, een vuurtje maken om ze te branden, pellen (wat een vies werkje is na het verbranden), en dan kun je lekker eten. De Cashewnoten hebben we nog niet veel van gezien. De grote boom achter in de tuin, uit ons zicht, wordt, zo vermoed ik regelmatig bezocht door ……. Kinderen. En ook de boom die we wel kunnen zien wordt regelmatig “aangevallen” door de kinderen, waarbij de een het netjes vraagt de ander het gewoon probeert te doen. Ze zijn er echt verzot op. Het zijn voor hun echt hoogtepuntjes in het jaar. Veel andere extra, lekkere dingen hebben zij niet. Wij wel, dus we laten ze maar. Terwijl ik aan een koekje knabbel kijk ik uit het keukenraam en zie de kinderen druk bezig met hun “koekjes”. P.s. Maar die mango’s daar moeten ze toch echt van af blijven. Die delen we wel hoor, maar iets meer gecontroleerd. Vergeet ik toch bijna het juweeltje uit de tuin te noemen. Er groeit een heuse ananas in onze tuin. Men had gezegd dat dat de vorige bewoners het ook jaren hebben geprobeerd, maar zonder succes. Well call us lucky, maar ie dut’t.

Levi op BCS

Het is alweer vrijdag, de schoolweek is voorbij. Levi heeft de hele week meegedraaid op BCS. School (in Engels), eten in de eetzaal en slapen in de dorm. Verder meedoen met devotions in de ochtend en avond, spelletjes en jobs (jam -en pindakaaspotten schoonmaken na het avondeten). Hij had er erg naar uitgekeken, en de eerste drie dagen was hij ook helemaal in de gloria. We kregen hem nauwelijks te zien, de hele tijd was hij aan het spelen met zijn vriendjes/ klasgenootjes. Donderdagochtend werd het hem toch allemaal iets teveel, en wilde hij wel naar huis. Maar hij heeft het prima volgehouden. We zullen nu afwachten wat de school ervan vindt en ook nogmaals wat hij zelf vindt. Of hij al in april zal gaan of toch liever in september.

Wij hebben ook ons steentje hier weer bijgedragen, Silv heeft lekker geklust in het nieuwe gebouw, ik heb wat linnen gesorteerd en genaaid en een paar stoelen gelakt. Verder waren we vooral bezig met ons 'eigen' werk, het voorbereiden van de nurse-training, wat lekker opschiet als je niet de hele tijd onderbroken wordt!

Verkiezingen

Vanwege de verkiezingen in Senegal, was er geen mogelijkheid voor SIPS. HET sportgebeuren voor de kinderen van de BCS. Samen met 3 andere scholen wordt en dan sportief gestreden met onderdelen als hardlopen, voetbal en volleybal. Dat was vorig jaar een heel gebeuren in een echt stadion, maar dit jaar dus niet. De verkiezingen van Senegal werden ingeschat als onrustig, vanwege het zich herverkiesbaar stellen van de president die 85 jaar is. Relatief gezien bleef het toch vrij rustig en konden wij in ieder geval veilig door de Senegalese steden rijden om bij Eline en Lukas te komen. Donderdag was er dan een BCS sportdag ter compensatie van de SIPS. Het was een gezellige dag waar menig ouder trots naar de verrichtingen van hun kind keek. Wij dus ook. In de brandende zon werden mooie prestaties neergezet. Het was ongeveer 30 graden. Sportief gezien doen onze kids mee en dat vinden we, natuurlijk, erg leuk. Vooral Lukas vindt het hardlopen leuk en werd daar ook eerste bij, zowel bij de 400 m als de 80 m. STOERE VENT! Voor Eline was het was lastiger. Zij is een langere aftstandsloper en die aftstanden waren er dit jaar niet bij. Toch deed ze het goed. Het was een leuke dag waarbij je op een gegeven moment toch zag dat de mensen het wel goed vonden en er eigenlijk met hun kinderen vandoor wilden om een paar dagen als gezin compleet door te brengen (De break was maar drie hele dagen, plus de sportdag). Nu genieten we van de gedwongen vakantie MET onze kinderen. Fijn, compleet te zijn. MAAR, hebben Eline en Lukas laten doorschemeren, ….. wij vinden de BCS het leukste. Geen homeschooling, geen terug naar NL, nee hoor gewoon de BCS afmaken, tja en dan maar papa en mama missen. Dat nemen ze er op de koop toe bij!

Mid term break

Mid term break Eindelijk was het weer zover. Na bijna 7 weken zouden we de kids weer zien (Eline en Lukas, want Levi is nog steeds bij ons). Er was echter een probleem, en dat was de auto. Die was na 2 maanden nog steeds niet gerepareerd. Er kon alleen in de weekenden aan gewerkt worden, in Combo en dan schiet het niet zo op. Het probleem was dat de auto oververhitte. Dus dat moest gefixed worden. Net voordat we naar Senegal zoud

en af reizen werd ons verteld dat ie gemaakt was, en dat ze de auto zondagmiddag naar Sibanor zouden rijden. De monteur was helemaal blij dat het eindelijk gefixed was. Hij had al eens gezegd dat hij er een head ache van kreeg. Ze dachten dat het aan de motor lag en het ging zelfs zover dat er een andere 2e hands motor in werd gezet, die was niet goed en toen besloten ze maar om de motor zelf weer nieuw op te bouwen. Zo gezegd zo gedaan, en dus was tie weer klaar! MAAR toen ze de auto naar Sibanor reden bleek dat ie weer, of nog steeds oververhitte. AAAAAARrrrrrrrrrrrrrrrrgggGGGGhhhhhhHH. Ik werd er wat verdrietig van. Maar ze hadden samen nog een laatste idee, en dat was gelukkig een kleine ingreep, met goed resultaat. (Had dan uiteindelijk de motor niet vervangen hoeven worden…….?????) Jawel hoor, alles bijelkaar heeft ervor gezorgd dat de auto in ieder geval niet meer oververhit. (Nu de rest van de problemen nog). Maar goed vanwege de “nieuwe” motor kunnen we er de eerste 1000 km niet harder dan 80 mee rijden. Nu is dat al een hele snelheid hier, maar toch wilde ik niet het risico lopen in Senegal stil te komen staan. Kortom we hebben nogmaals de Toyota van onze collega die op verlof is. En, wauw, we vlogen weer! In 6 uurtjes waren we er. En het was een goede tijd die we samen met de kids konden doorbrengen. Zie next chapter!

Saafuul!!

Gisteren was een geweldige dag! Er was een grote ceremonie georganiseerd om het Nieuwe Testament (Kasofoorak Kunkulak) in Jola te presenteren. De mensen van de kerk waren er al weken druk mee, iedereen had een ‘asobi’ laten maken, dat wil zeggen dat mensen van dezelfde groep dezelfde kleding aan hebben. Wij hadden er een van WEC aan. De kinderen van de zondagsschool hadden weer heel leuke Jola- liedjes gezongen en er was veel vreugde, dansen en zingen. Het hele project van de vertaling is geleid door een Koreaanse zendelinge (samen met haar Engelse echtgenoot) en er waren ook een heel aantal Koreaanse sponsors aanwezig. Verschillende kerken uit de Gambia waren present en zelfs de president had een afgevaardigde gestuurd. Ook was de televisie erbij, en dat moest dan ook meerdere malen uitgebreid gezegd worden! Er was natuurlijk een heerlijke lunch bereid, en daarna bleven de Jola vrouwen nog na om te dansen en te zingen! Uiteindelijk bleef ik net iets te lang hangen, en miste de een na laatste bus (gellygelly) die naar Sibanor ging en moest ik twee uur wachten tot de laatsten weggingen (na het afwassen). Levi staat op de foto met een vriendinnetje, Therese.