donderdag 12 mei 2016

De Hotelbon



Nog niet zo lang geleden had een zekere drogisterij, die steeds verrast en voordelig is , een actie met goedkope hotelovernachtingen. Dti kwam voor ons goed uit omdat we graag wat kwaliteitstijd met de kinderen afzonderlijk wilden hebben. Deze bon maakt dat mogelijk. Voor een paar euro’s boekten we een hotel in Eerbeek.
Op de foto’s (neehee ik weet het die kun je eigenlijk niet vertrouwen) stonden keurig kamers, een schaakspel buiten (u weet wel zo’n grote, waarbij jij zelf bijna deel uit maakt van het spel zelf), en de omgevings foto’s waren ook prachtig.
Het duurde niet lang of ik (Silvian) mocht met Levi gaan. Eerbeek here we come……. Oh eerst nog even naar Burgers Zoo (jawel weer met kortingsbonnen natuurlijk), en daar hebben we genoten van de dieren en de tijd die we samen mochten doorbrengen als vader en zoon.
Daarna richting Eerbeek. Aangekomen via een heel vreemde route, was één van de eerste zaken die we zagen het grote schaakspel. Levi vindt dat leuk om te doen, dat schaken. Ik vind het ook leuk, alleen met dat verschil dat Levi het kan en ik niet!

We stapten uit en meldden ons bij de receptie die ons vervolgens een sleutel overhandigde en ons doorstuurde naar “Het koetshuis” dat een 50 meter verder op lag. Persoonlijk heb ik geen goede ervaringen met het overnachten in een gebouw dat niet het hoofdgebouw is.
Aangekomen deden we de deur van “Het koetshuis” open en kwam ons de geur van oude, versleten vloerbedekking tegemoet. We liepen de trap op, kwamen bij “onze” kamer en openden de deur die maar half open ging omdat ie met een klap tegen een nachtkastje sloeg. De kamer was zo klein dat er maar één plek was voor het bed en dat was achter de deur. Aan de andere kant van het bed kon niet eens een nachtkastje staan. De badkamer had niet misstaan in een jaren 70 woning en de ramen waren enkel glas en konden wel toe met een goede verfbeurt.
Gelukkig maakte het Levi niet zoveel uit, en we speelden gewoon een spelletje en keken wat TV.
De volgende dag bij het verlaten van het hotel vroeg de jonge receptionist of alles naar wens was geweest. Wat aarzelend zei ik van niet omdat we in die ene kamer hadden geslapen. Wat bleek? Hij werkte er nog maar 3 dagen en had geen idee over welke kamer ik het had. Ik wilde er geen halszaak van maken en heb hem geadviseerd om een kijkje in de kamer te nemen, ……. Benieuwd wat hij ervan vindt!!
Nee, deze hotelkamer beste-het-begint-met- FL-en-eindigt-op-ETCHER was de prijs van de bon van de-drogisterij-die-steeds-verrassend-en-voordelig-is maar net waard.
Ach en wij, ….. wij hebben het fijn gehad.



maandag 4 april 2016

HOOG BEZOEK

Hoog Bezoek

Afgelopen weekend was niet alleen bijzonder doordat het Paasweekend was, ons eerste Paasweekend in 7 jaar maar ook omdat we “hoog” bezoek kregen uit Duitsland.

Tijdens ons werk in The Gambia maakten we kennis met veel mensen. Er werkten veel Gambiaanse werkers in de kliniek die van allerlei werk deden. Er waren tuinmannen, verpleegkundigen, nachtwachten (die daar een heel eigen invulling aan gaven door vooral te slapen), apotheekassistenten, onderhoudsmannen van gebouwen en auto’s, etc. En in die laatste categorie kregen wij contact met een jongeman die erg belangrijk voor ons werd. Vooral omdat door de lange zware reizen van de auto er nogal wat kapot ging en we stonden geregeld stil. Wielen die onder de auto weg klapten, schokbrekers die bijna door de auto heen klapperden……. Nou ja, om kort te zijn. Door die reparaties die hij aan de auto’s deed, oh ja en aan onze waterput, kregen we ook een goede vriendschap met hem.
Maar wij waren niet de enige die bevriend met hem werden. Er was ook een Duitse verpleegkundige werkzaam in het ziekenhuis. Een jongedame die met grote inzet werkte op de ziekenhuis afdeling.
Langzamerhand werd de vriendschap intenser en na veel nadenken en bidden besloten ze toch de relatie uit te bouwen en trouwden ze zelfs met elkaar. Nu zijn ze al een jaar getrouwd en wonen ze in Duitsland en het gaat goed. En we hebben genoten om hen te mogen ontvangen on Emmeloord. Daar konden we niet opscheppen over de bergen, maar wel over het wonen op de bodem van de zee. Tja -5 meter beneden zeeniveau, dat is weer eens anders dan 1756 meter boven zeeniveau (alleen qua foto is zo’n berg toch indrukwekkender). Ha, daar hebben de Zwitsers niet van terug, … (Sorry persoonlijke jaloezie t.o.v de mooie Zwitserse bergen).
Het was zo leuk. We hebben uren herinneringen opgehaald over The Gambia en onze gezamenlijke vrienden. En het was zo leuk om te horen dat hij de toubabs (de blanken) nu zoveel beter begrijpt. Waarom ze zoveel binnen leven (Ja het is hier koud hadden we al gezegd) waarom vrienden met agenda’s een afspraak plannen om elkaar te zien (Ja we zijn hier druk hadden we al gezegd). En ookal begrijpt ie het nu wel, snappen doet ie het nog niet altijd, …………..en ik ook niet, die rare Europeanen!

vrijdag 11 maart 2016

XPLORE MISSION

Lieve allemaal,

Voordat ik teveel schrijf en u alweer afhaakt, wil ik gelijk beginnen met XPLORE MISSION
te promoten.
Als er een lezer onder u is die na het lezen van onze prachtige avonturen met God ook graag de zending in wil dan moet je naar XPLORE MISSION gaan.
En dat mogen ook jongeren zijn van boven de 30 hoor (dat was ik ook toen wij begonnen, ... hmm nu ik er aan denk was Jezus ook rond de 30 toen hij begon. Dus dat is een mooie leeftijd.) Maar ook als je jonger bent en graag het (zendings)plan wilt weten dat God met jouw heeft geef je dan op voor een top weekend. Waarin mensen van 3 zendingsorganisaties jou willen helpen dat persoonlijke zendingsplan dat jij denkt dat God met jou heeft te vinden.
CHECK deze site maar WWW.XPLOREMISSION.NL  of je gaat naar de WEC Nederland website daar staat ook meer info WWW.WEC-NEDERLAND.ORG


DOEN HOOR!

vrijdag 4 maart 2016

EEN VERHAAL UIT DE OUDE DOOS



We zaten nog steeds wat onwennig in ons nieuwe huisje in Sibanor. Het was 2009 en de grote stap naar The Gambia was dan eindelijk een feit.
Het huisje was wat afgelegen, het was letterlijk het laatste huis aan de rand van het dorp. Eigenlijk was het dorp al afgelopen en dan kwam 100 meter later ons huisje pas.
Het lag op weg naar het volgende dorp dat meer in the bush lag; Kaimo. En er waren veel leerlingen die uit het dorpje Kaimo kwamen lopen (4km) naar school. Dan passeerden ze onze compound, probeerden een glimp op te vangen van de nieuwe blanken die er waren komen wonen. Maar ja tijd om te stoppen was er niet want dan zouden ze te laat op school komen en iedereen wist daar de consequenties van; lijfstraffen, meestal in de vorm van tikken met de stok van de meester, en dat ging niet zachtzinnig in deze cultuur.

Maar in de middag was er meer tijd om eens bij de blanken te kijken. Veel leerlingen stopten dan ook op de weg naar huis. Ze dronken wat water uit de pot van klei (water blijft daar heerlijk koel in, ook bij 40+ graden, .... wel even in de schaduw zetten) die wij hadden neergezet na een tip van de lokale bewoners.
Terwijl ze dronken probeerden ze naar binnen te kijken in de keuken (nou ja, keuken. Menig stacaravan in Nederland heeft een betere keuken) en vervolgden dan hun weg. Langzaam nam de drukte dan weer af en stierven de schoolgeluiden ook uit.
Toch hoorde ik nog wat en ik keek uit het raam, dat wil zeggen, het gat in de muur dat was "gedicht" met ijzerwerk tralies en muggengaas, niks geen glazen ramen.
Op het hek voor aan onze compound zaten nog wat leerlingen. Ik wilde wel wat contact met ze maken en dus kwam ik de keuken uit en liep naar ze toe. De geluiden verstomden, er werd wat schichtig mijn kant opgekeken maar ze bleven wel zitten.
Omdat we nog maar net waren komen wonen lag er veel zwerfafval in onze tuin op de grond. En terwijl ik naar de kinderen toeliep, bukte ik mij om wat van die rotzooi op te rapen. En voordat ik het wist waren de kinderen van het muurtje gesprongen en in alle richtingen weggelopen. Op veilige afstand stopten ze en keken naar mij, verwachtend dat ik zou gaan schreeuwen en gooien met datgeen ik net had opgeraapt. Dat is wat ze gewend waren. In ieder geval van de Gambianen maar ik vermoed ook van de vorige (blanke) bewoners.
Met veel moeite kon ik ze duidelijk maken dat ik dat absoluut niet van plan was om te doen. Ik gooide mijn net opgeraapte rotzooi weer weg (Aarrghh) en met mijn meest vriendelijke stem "lokte" ik ze weer terug om met ze te kunnen praten.
Ze kwamen terug en het was leuk om met ze te praten, maar mijn grootste cultuur shock had ik gehad door simpelweg wat rotzooi op te pakken, .......
Ik had nog veel te leren.




maandag 15 februari 2016

WIE IS ER EIGENWIJS?



Terwijl Thamar de auto de straat in reed vertelde ze haar vriendin nog net;”Ooh, we zijn zo blij met onze auto, hij rijdt zo fijn”. Ze reed de laatste 25 meter van de rit en stopte de auto voor het huis van onze vrienden. Samen stapten ze uit, en Thamar liep nog even mee naar binnen om iets te pakken en 2 minuten later stond ze alweer buiten en stapte ze in de auto om de laatste 500 meter naar huis te rijden. (Heerlijk joh, zo dichtbij zijn we bij onze vrienden komen te wonen toen we naar Emmeloord verhuisden vanuit Senegal).
Ze stapte in de auto stopte de key card in de key card sleuf (jahaa, wij hebben geen auto sleutel maar een sleutelkaart). Drukte op de knop en verwachtte dat de motor aan zou slaan. Niet dus. Alleen wat moeizaam gepruttel.
“Het zal toch niet” dacht Thamar. Toch wel. Lopend kwam ze thuis.
Wat kon het dan zijn? De accu? Die leek al een tijdje niet zo jofel te zijn, dus dat zou het wel eens kunnen zijn.
“Kan de benzine niet op zijn?” vroeg Eline (mijn bijna 17 jarige dochter). Met een vriendelijke maar ietwat neerbuigend lachje vertelde ik haar dat dat zeer onwaarschijnlijk zou zijn want het is een auto op gas en ik had (een tijd geleden) nog getankt.
Dus, neeee, het zou waarschijnlijk de accu zijn en dat was een beetje zuur want de auto moest klaar zijn voor komende week als we naar Duitsland zullen gaan.
Maar ja, als het nu wel de benzine was dan was het probleem snel en goedkoop opgelost ipv de duurdere accu.
Onze vrienden hadden nog wel een jerrycannetje met 2 liter benzine (voor de boot). We goten dat er in. Stapten achter het stuur stopten de card key erin (jahaa, wij hebben geen auto oooooh wacht dat had ik al geschreven) en drukten op de knop. En waarempel, het moet niet gekker worden, de auto startte. Wat een opluchting. Ik stopte de auto ging terug naar het werk (mijn pauze zat erop) en zou dan de middag naar het tankstation gaan om vol te tanken.
Maar in de middag daar gekomen wilde de auto niet meer starten. Aaaargggghh. Waarschijnlijk was het kleine beetje benzine niet genoeg om de auto weer aan de praat te krijgen. Dus met een andere auto en het jerrycannetje naar het benzine station gereden, daar getankt, weer terug naar de auto, en jawel hoor hij deed het weer.
Met een blij gevoel naar huis gereden om daar de grote triomfantelijke smile van mijn dochter en vrouw te moeten aanzien.
Ach ja, if they’re right, they’re right….. 

vrijdag 29 januari 2016


Het kost toch beduidend meer moeite om hier elke week een blog te schrijven. (Bij deze dus mijn complimenten aan een eider die dat wel kan en doet). Het is niet te zeggen dat hier in Nederland niets gebeurt; criminelen krijgen veel geld geboden door ministers, het Nederlands voetbal elftal gaat niet naar het EK (en dat net nu wij eindelijk weer eens in Nederland zijn), vluchtelingen komen met vele naar ons landje en worden welkom geheten, …... en soms ook helemaal niet.
Nee dat er niets gebeurd in Nederland kan ik niet zeggen. Maar het zijn toch andere voorvallen dan in The Gambia. Daar schreven we over; de gier die tegen de auto vloog (eerlijker is misschien te zeggen dat ik tegen de vogel aanreed en hij zijn laatste vlucht maakte), het leger dat bij ons aan de deur klopte met de vraag of ik hen wilde sponsoren met een nieuwe accu omdat hun auto al dagen stil stond en de legerleiding gaf niet thuis, of de agent die we meenamen als lifter op we naar zijn vrije weekend die vertelde dat hij door de regio reed om de veiligheid in de gaten te houden, alleen kreeg hij maar 10 liter benzine per week (of was het zelfs per maand) om die veiligheid in de gaten te houden, of onze collega die na in een ongeluk betrokken te zijn geweest (totaal buiten haar schuld) toch een aantekening kreeg op haar Gambiaanse rijbewijs omdat ze roekeloos had gereden (careless in het engels), maar bij het checken van haar rijbewijs chairless (zonder stoel) zag staan, of de ellenlange rijen wachtenden die stonden te wachten, ...... niet totdat ze geholpen werden door een arts, nee ze stonden totdat er plaats was in de wachtruimte.



Nee helaas dat soort verhalen lijkt voor de komende jaren voorbij te zijn. Gelukkig hebben we er een heleboel meegemaakt en komen die vooral naar boven als we als gezinnetje aan tafel zitten voor het eten en denken aan de bijzondere tijden die we daar hebben mogen meemaken. En als ik dan de kinderen en mijn vrouw aankijk denk ik daar een zekere weemoed in te zien. Weemoed naar een tijd die zeker niet makkelijk was, omdat we de taal nooit machtig zijn geworden, omdat de kinderen naar de internationale boardingschool gingen en we ze aar 1 keer per 6 weken zagen, omdat de Gambiaanse cultuur zo anders is dan onze Nederlandse, omdat leven in Gambia meer gericht is op overleven, omdat de waterput waar wij ons water uit kregen instortte, omdat er 4 keer ingebroken werd.
Maar toch weemoed omdat het ook zo mooi was en we echte vrienden hebben mogen maken, omdat het ons zo verrijkt heeft en we meer van de wereld zijn gaan begrijpen, omdat God zo dichtbij voelde, omdat de wereld daar niet ging om; ikke, ikke, ikke. Omdat we beseffen dat we samen iets hebben meegemaakt dat niemand ziet maar wat we alle vijf in ons hart meedragen.... voor altijd.


zaterdag 16 januari 2016

EEN HALF JAAR



Tja, vandaag 16 januari is het precies een half jaar geleden dat 
we voor langere tijd voet op Nederlandse bodem zetten. Aan de ene
kant is het voorbijgevlogen, aan de andere kant lijkt het alsof we al 
weer jaren terug zijn. Of zoals een van onze kids zei;” Het is alsof 
Afrika gewoon niet gebeurd is. Niemand vraagt ernaar.”
En zo is het ook. Je voelt je bijna bezwaart als je (weer) over Afrika
begint, als je (weer) zegt; “Bij ons in Gambia, bij ons op de BCS” …. 
Maar ja we kunnen er niets aan doen dat dat voor 6 jaren ons leven
is geweest dus daar wil je over praten maar niet teveel want dat vind 
men niet altijd fijn......... En dat is best lastig.
Maar een half jaar is voorbij, en er is veel gebeurd in dat halve jaar.
De kinderen zijn al een half jaar dapper naar school gegaan in weer
en wind, vrienden proberen te maken, toetsen te snappen en te wennen 
aan de ander houding van medeleerlingen. Nee dat valt allemaal niet mee.
Maar wat doen ze het goed (met z'n ups and downs) en wat zijn we trots
op onze kanjers. Nu alleen niet vergeten (doordat ze het zo goed doen) 
dat we nog maar een half jaartje in Nederland zijn en dat zij en wij echt
nog tijd nodig hebben om echt te landen.
Wij lijken ondertussen ook wel aardig geland te zijn alhoewel de winkels 
en hun aanbod soms nog behoorlijk overweldigend is. En dat “weer” is natuurlijk helemaal iets dat ons er elke dag aan herinnert dat we niet 
meer in Afrika wonen maar in Nederland. Om precies te zijn Emmeloord. 
Ach geen wereldstad maar je hebt er “alles”, nou laat ik zeggen “veel”, en
ons werk zit maar 5 minuten lopen van ons huisje.
En met dat werk zijn we net in het nieuwe jaar begonnen. Poe, er komt veel nieuwe info op ons af, maar we hebben er veel zin om te gaan werken voor 
WEC Nederland.
Een half jaar weer Nederlander, we hebben het niet gevierd, maar kijken
uit naar het volgend halve jaar, nieuwe uitdagingen, de rapporten van de kinderen en de langere en warmere dagen.
Mmmmmmm

maandag 4 januari 2016

GEEN WOORDEN



4 Januari de eerste werkdag in het nieuwe jaar voor veel mensen. Zo ook voor ons. Na een half jaar verlof waarin we met name de tijd konden nemen om te proberen te “landen” in Nederland en er voor de kinderen te zijn, was dus ook voor ons 4 januari de eerste werkdag van het nieuwe jaar voor ons. Geknipt en geschoren (oh nee dat dan weer niet) melden we ons op de Waalstraat 40 in Emmeloord. Hier zit/staat het hoofdkantoor van WEC Nederland.
Voor sommige van u klinkt Emmeloord ver weg en is het dat ook, voor ons is het slechts een wandeling van 5 minuten. Waarbij ik wel moet zeggen dat ie vanochtend erg lang leek vanwege de kou en sneeuw. Nu vind ik het hier in Nederland sowieso al erg koud maar dat weten de meesten van u ondertussen wel, … sorry.

Het was een fijne en relaxte eerste werkdag. Als goede gewoonte en zeer gewaardeerd wordt er 's ochtends eerst gezongen en gebeden. Dus ook wij zongen mee, nou ja eigenlijk alleen Thamar want  al in het weekend ervoor begon mijn stem het te begeven en nee dat kwam niet door een te wild oud en nieuw feest.
Het enige dat ik voort kon brengen was een laag gekraak. En omdat dat niet zo mooi was hield ik mij maar stil.(geen idee of mijn "gewone" zangstem wel mooi gevonden wordt, ....)

De thee daarna deed goed en ik had zowaar mijn stem voor een paar minuten terug, die ik later op een nieuwsjaarborrel van de gemeente Emmeloord volledig om zeep hielp door mijn poging een praatje aan te gaan met de burgemeester en andere gegadigden. Iets dat ook meer uitliep in een arme poging wat te zeggen dat uiteindelijk meer leek op een vals concert dan dat er iets zinnigs uit kwam.
Ik hield wijselijk maar mijn mond, ….. kon ook niet veel anders.

Maar op het kantoor hoorden we in stilte de eerste informatie aan die ons moet helpen om straks in april het stokje, nou zeg maar gerust stok, over te nemen van de huidige directeuren van WEC Nederland.
Nu wat huiswerk en morgen weer een nieuwe dag. We zien er naar uit. (Natuurlijk ook omdat ik dan jarig ben)


Voor nu; Veel Zegen toegewenst voor het komende jaar.