woensdag 18 december 2013

Ook hier is het winter

Dit mag een gekke titel lijken, maar het is toch echt waar. Oke, we noemen het het koude seizoen. Wij zijn Nederlander dus wij zeggen dat het winter is; De temperatuur is gekelderd tot soms wel onder de 30 graden, en zeker ’s nachts is het afzien als het kwik zelfs onder de 20 graden komt. Pyama’s of T shirts gaan weer aan (die zijn echt te heet in de .. zomer), extra lakens worden op bed gelegd en zelfs een fleece deken ontbreekt niet. En als het echt koud is kruioen we lekker behaaglijk tegen elkaar aan. Zeg nu zelf dat doe je toch alleen als het winter is.
Daarnaast lijkt het soms alsof het hier gesneeuwd heeft. We houden onszelf graag voor de gek, maar hier trappen zelfs wij niet in; Het is dan nacht en er is geen andere verlichting dan de volle maan. Het lijkt dan net of er een laagje sneeuw ligt. Echt prachtig.
En het is ook nog eens vroeg donker hier, …. In alle eerlijkheid, dat is het hier altijd. Om en nabij 7 uur is het gewoon donker. Om 18:45 is er nog licht, 15 minuten later, is het aarde donker. Zeker als de maan er niet is, en zeker nu de straat verlichting, die we met gejubel hebben “binnengehaald” toen het kwam, het al maanden niet meer doet. We waren er al bang voor, dat toen de bliksem insloeg in een van de straatlantaarns, het gedaan was met de verlichting. En nu na maanden doen veel straatlantaarns het weer, alleen voor ons huis dus niet.
Vanavond gaan we maar weer een vuurtje stoken buiten in de tuin. Het is een verkleinde versie van het paasvuur, want we hebben heel veel geknipt groen. Dat moet dus verbrand worden. De jongens hebben dan weer een gezellige avond.
En de brandweer? Die zegt er niets van hier, ……….. want die hebben we hier in het dorp niet.
Lieve mensen allemaal een hel fijne en gezegende Kerst en geniet van oud en nieuw (dat gaan we hier ook doen met die ene vuurpijl die hier misschien afgeschoten gaat worden)

maandag 9 december 2013

BCS here we come

Eigenlijk moeten we nog iets toevoegen aan die titel, want we gaan wel vaker naar de BCS. De internationale school waar onze kinderen wonen en scholen. Gemiddeld elke 6 weken gaan we er naar toe, kunnen we zeggen; BCS here we come. En omdat het best moeilijk is om papa en mama 6 weken niet te zien (of; het is best moeilijk om je kinderen 6 weken niet te zien) proberen we tegenwoordig elke 3 weken te gaan. Een vermoeiende reis die ons over The Gambia River voert in oude, hele oude veerboten, die ons over de grens naar Senegal voert waarbij aan beide zeiden zoveel papierwerk gedaan wordt dat Sanoma, Misset of elk andere drukkerij er een fabriek naast zou kunnen bouwen die alleen de grensovergang van boeken en schriften zou voorzien.
De reis voert ons door de prachtige landschappen van The Gambia en Senegal, want wat is het hier mooi.
Dat mooie landschap wordt af en toe ruw verstoord als we met ons hoofd tegen het dak van de auto stuiteren vanwege ietwat achterstallig onderhoud aan de weg voor enige tientallen kilometers.(Gambia is bijna klaahaar, …. Nog 6 km slechte weg, they are on it)
Eindelijk na meer dan 7 uur reizen over 325 km kunnen we dan eindelijk zeggen; BCS HERE WE ARE.

Dit keer is het anders. Een aantal weken geleden hadden we namelijk besloten dat we graag als gezin weer samen wilden zijn en dat konden we eigenlijk alleen maar doen door te solliciteren op een functie op BCS. Dat hebben we gedaan.
We zagen ernaar uit om op de BCS te gaan werken, maar we hoorden dat er ook een ander echtpaar zich had aangemeld met dezelfde kwaliteiten. Dus we zagen onze kansen slinken. Zeker omdat zij zich eerder hadden aangemeld.
Maar goed. We hebben ervoor gebeden en gezegd; Hoe het gaat zo gaat het! Daarna hebben we het gewoon en in alle rus afgewacht tot die ene mail waarin ze ons vertelden dat we zijn aangenomen voor het volgende schooljaar (2014-2015). We sprongen een gat in de lucht, en zelfs onze kinderen die in het prille begin fel tegen het idee alleen al waren dat papa en mama naar de BCS zouden komen, waren heel erg blij. Het vooruitzicht dat we straks als gezin weer bij elkaar zijn maakt ons erg blij en dankbaar.
BCS HERE WE COME, ……. FOR AT LEAST A YEAR

maandag 2 december 2013

WEC international 100 jaar

Al in het begin van dit jaar hadden we een groot feest in Combo gevierd omdat WEC 100 jaar bestaat. In 1913 richtte C.T. Studd de WEC op (Nou ja in werkelijkheid is het iets ingewikkelder maar daar ga ik u niet mee vermoeien. Waar ik u wel mee wil vermoeien is het feest dat we hier in Sibanor zelf hielden. We wilden graag ook voor de mensen waar we zo nauw mee leven en werken een feest organiseren ter ere van dat 100 jarige bestaan.
Het zou niet zo een groot feest worden als we al hadden gehad in de hoofdstad, dit zou kleiner worden. Maar ja het moest nog wel even georganiseerd worden. Samen met een collega durfde ik het wel aan, zeker toen er nog een 3e bij kwam vond ik het wel goed. Het werd immers toch geen groot feest.
Na verloop van tijd kreeg de staff van het ziekenhuis door dat we een feest gingen houden, en als Gambianen horen van een feest zijn ze er als de kippen bij. Feesten daar houden ze echt van, en dat kan ik me goed voor stellen aangezien het een van de weinige “uitspattingen” is die er überhaupt is hier in Sibanor.
Ze wilden heel graag meehelpen met organiseren en dat kwam ons wel goed uit. Zij weten veel beter wat cultureel goed is en wat niet. Dus werden ze uitgenodigd me te organiseren. Langzaam maar zeker zagen we de organisatie uit onze handen glippen. Toch waren we daar niet echt rouwig om, we hadden nog veel meer te doen.
Gevolg was echter we dat het feestje wat groter werd. In plaats van de door mij geschatte maximaal 100 personen was er nu al sprake van 400 tot 500 personen. En bovenden hadden ze allerlei plannen die ze graag wilden doorvoeren. Daarop hebben we de organisatie toch maar weer iets meer in onze hand genomen.
Het eindresultaat mocht er zijn. Wij hadden onze zin want het was duidelijk een WEC feest waarin we God bedankten voor zijn trouw aan WEC de afgelopen 100 jaar. En de staff had hun zin vanwege het lekkere eten en de after”party”.
Leuk als het was ben ik toch vooral blij dat dat nu achter de rug is, …… kerst here we come!