Lisa

Voor die paar mensen die toch nog zo af en toe es kijken of het nog wat wordt met die Hamstraat, hier is weer eens wat nieuws.

Sinds 3 weken hebben we er een tienerdochter bij. Lisa! Een lieve, leuke, spontane jonge meid die gekomen is om, voor een groot deel, Levi les te geven.

Het is ineens weer gezelliger in huis, want toen Eline en Lukas het huis uit gingen, is het echt wel een stukkie stiller geworden in huis.

Het les geven gaat goed als ik Levi mag geloven. Juf is niet te streng en je kunt er lekker mee lachen. Ja en spelletjes die speelt ze ook graag. Het leek wel of een van de koffers vol zat met leuke spelletjes. Erg leuk, en na een paar keer inkomen, lukt het ons af en toe om ook eens te winnen, ....... maar nog niet zo heel vaak!

Nu nog een paar dagen en dan gaan we Eline en Lukas ophalen in Senegal. 3maanden lang zijn ze niet thuis geweest. En in die tijd hebben we elkaar maar 3 dagen gezien. Wat duren 3 maanden dan lang hoor! We zien er naar uit om ze weer in onze armen te kunnen sluiten.

Dan een paar weken later komt er familie uit NL. Yes! Weer iets om ontzettend naar uit te zien. Die decembermaand lijkt soms nu al voorbij!

WK 2010

Het is niet te geloven. Wonen wij in The Gambia gaat Nederland naar de finale van het WK.
Tot nu toe hadden we maar 1 wedstrijd gezien; Nederland-Japan. Het leek wel of ze hun saaie wedstrijd in de sneeuw speelden, zo slecht was de kwaliteit. Maar goed ik had een wedstrijd gezien. Verder werd ik op de hoogte gehouden door collega's die een betere internetverbinding hebben dan wij.
Totdat we lazen op internet dat de wereld omroep ook uitzond. Toen Nederland eindelijk tegen Brazilie moest voetballen zocht Lukas de wereldomroep op. Krakend en wel werd die gevonden. En al lopend door de tuin, dan weer eens op de watertoren, dan weer eens op het muurtje, probeerden we naar de wedstrijd te luisteren. Men wat was dat spannend met het commentaar van Jack van Gelder, en wat een feest toen we begrepen dat we door waren. We hebben, als enige Nederlanders in Sibanor, door de tuin gedanst.
Nu zijn we in de hoofdstadregio en hier hebben ze TV's en ook grote schermen in de restaurants en cafe's. Dus op de halve finale avond togen Lukas en ik naar een Hollands cafe om via een groot scherm voetbal te kijken. In 1,5 jaar tijd niet zoveel Nederlanders bijelkaar gezien. Wel 100. Supergezellig en lekker als vanouds wat het commentaar betreft.
Ze hadden er zelfs een broodje kroket. Dat was lang geleden. Een mooie wedstrijd gezien en heerlijk feest gevierd.
Wer lazen dat KLM extra reizen organiseert naar Zuid Afrika toe. Nou, ik zou nu wel naar Nederland willen.
Maar goed de finale gaan we waarschijnlijk kijken op het platteland, met het benseeuwde beeld, ... of misschien kan het toch nog anders. We zullen het zien, letterlijk en figuurlijk.

Regenseizoen

Soms is het wel makkelijk om in Afrika te wonen. Er zijn genoeg smoesjes te bedenken waarom het zolang heeft geduurd voordat we weer wat op de blog plaatsen. Nu is het excuus van langzaam internet of geen internet of lang geen bezoek aan de hoofdstad gebracht absoluut waar, maar we zijn het gewoonweg ook vergeten.
Hier maar weer eens wat nieuws.
Het regenseizoen is langzamerhand begonnen. Na 8 maanden kurkdroogte is er een stevige bui gevallen. Dat maakt het heel erg drukkend warm. Maar het is heerlijk om na zo'n lange tijd weer de regen op het dak te horen (een golfplaten dak, dus dat hoor je wel!).
Wat is er ondertussen gebeurt? Veel, erg veel.
Ondertussen werk ik (Silvian) in de kliniek in het HIV/AIDS project. Het is niet gemakkelijk maar wel erg interessant. Ook mijn Jola wordt zo elke week een beetje beter, en dat mag ook wel want dat bleef de laatste tijd wat achter. Het blijkt een erg moeilijke taal, ... nog steeds.
Daarnaast hebben de kinderen zelf besloten dat ze per September naar een internaatschool in Senegal willen. We hadden al van deze school gehoord en hebben een kennismakingsafspraak gemaakt. Na die paar dagen daar waren Eline en Lukas heel erg enthousiast en ze wilden daar wel blijven. Dat ging niet en dus starten ze in September. Dat betekent dat we alleen nog Levi bij ons hebben. Hij is te jong, en bovendien wilden hij zelf ook nog niet. Wat Eline en Lukas betreft, die zullen we dan eens in de 6 weken zien. Soms een lang weekend, soms even wat langer. Hoe zal dat zijn.
Zolang ze nog in Sibanor zijn vermaken ze zich prima hoor. Ze maken genoeg mee. Schorpioenen doodgemaakt en ook nog even een pofadder vlak bij huis. De gieren die in de boom wonen. De koeien en geiten die de fruitbomen willen opeten (banaan, mango, cashew). Nee saai is het niet.
Toc kunnen we niet zeggen dat we ons thuis voelen (Althans papa en mama niet) ik geloof dat wij in een cultuurshock zitten; al geruime tijd hoor! We blijven hopen en bidden dat het beter zal gaan.
Ter afsluiting nog wat foto's (als de verbinding stand houdt). Niet dus! Wacht nu al 10 minuten op de foto's.

Teken van leven uit The Gambia

Hallo

Het is niet te geloven, maar hier zijn we dan weer. Het is nu alweer eind februari en we zitten voor een week in de hoofdstadregio voor een conferentie van de organisatie. En warempel het internet doet het al bijna de hele week. Dus daar hebben we dan ook rijkelijk gebruik van gemaakt.

Ook nog even voor de blog dan.

Hoe gaat het ondertussen hier in The Gambia? Nou de taal die wij leren komt mondjesmaat, veel te langzaam naar onze zin natuurlijk, maar goed we zullen echt geduld moeten hebben want er zit elke maand wel vooruitgang in.

Eteniteni di kasenkenak Kujolaak. Bare funak foken nimamang kasanken Kujolaak. (Met andere woorden; Het is moeilijk om de Jola taal te spreken. Maar op een dag zal ik Jola spreken.)

De cultuur blijft nog steeds een groot leerpunt. Het valt niet mee om deze totaal andere cultuur te kennen en begrijpen. En dat zorgt best voor wat frustratie. Niet omdat het fout is maar gewoon omdat we het totaal niet gewend zijn.Een bekend voorbeeld is natuurlijk de tijd. Het gezegde gaat: Wij (Westerlingen) hebben de klok (horloge), zij (Afrikanen) hebben de tijd. En dat klopt. En ookal wisten we dat al voordat we hier kwamen om er in het echie meegeconfronteerd te worden valt niet altijd mee.

Ik krijg nu toch weer onheilspellende berichten van het internet over niet kunnen publiceren. Ga het dan toch maar weer eens snel proberen voor het echt te laat is.

Een foto van de vogeltjes in onze achtertuin

Vele kinderen komen water halen bij onze put (de waterpomp is trouwens kapot)