koor

Twee jaar geleden ben ik met de zondagsschool kinderen een koortje begonnen. Het zijn 16 kinderen, leeftijd tussen 7 en 15 jaar oud. We zingen wat liedjes van het Ugandese kinderkoor Mwangaza, en de kinderen vinden het helemaal leuk om naar de DVD van dat koor te kijken. Het is natuurlijk verre van professioneel, maar de kinderen hebben er plezier in, en daar gaat het ook om! Samen met een van de moeders proberen we steeds nieuwe liedjes te leren, ik de Engelse, zij de liedjes in de lokale taal.Afgelopen twee jaar hebben ze met kerst een nieuwe "outfit" gekregen, gesponsord door de kinderdiensten in onze thuisgemeente! We zijn nu ook bezig met een (kleine) presentatie die we in de kerk willen geven over hetgeen dat de kinderen in het afgelopen half jaar in de zondagsschool hebben geleerd. Ze hebben 4 heel mooie 'banners' geschilderd over alle verhalen uit het Oude Testament en daar gaan ze wat bij vertellen. Daarna hangen we ze op in het schoollokaal.Leuk om zo bezig te zijn met ze!

Verwend

Donderdag konden we eindelijk Lisa weer omhelzen en knuffelen! Helemaal leuk en fijn om elkaar weer te zien! Voor haar was het al gauw weer ‘als vanouds’ ook al moest ze wel even wennen aan de (erg vochtige) hitte. Ze kwam met twee koffers aan waarvan er één helemaal vol zat met cadeautjes voor ons! Super! We wisten al wel dat ze een oproepje had gedaan in de gemeente (zij wist niet dat wij sinds kort het nieuwsbriefje van de zondag ook krijgen) en dat vonden we zo lief van haar! Maar dat er zoveel met haar mee kwam, dat hadden we niet gedacht!! Van maar liefst 20 verschillende mensen kregen we kaarten, allerlei cadeaus, spellen, boeken, lekkers etc. Zelfs twee heel leuke en handige solar-lampjes. Het leek wel Sinterklaas! Naast de cadeautjes deed het ons gewoon heel goed te merken dat de mensen nog steeds zo met ons meeleven en aan ons denken! Lisa is inmiddels weer op haar oude plekje, bij Kaddy én kleine Lisa! Heel leuk om te zien hoe ze zich gelijk weer helemaal thuis voelt! Eline, Lukas en Levi genieten er ook helemaal van dat ze er is, een heel leuke afwisseling in hun lange (10 weken) vakantie!

Levensgevaarlijk

Zelfs de simpelste karweitjes hier in The Gambia zijn niet saai. Ik heb zelfs ontdekt dat huishoudelijke karweitjes levensgevaarlijk kunnen zijn….., nogmaals hier in The Gambia. Dus helaas mannen van Nederland het volgende verhaal zal bij jullie niet opgaan. Een tijdje geleden was ik weer eens in een actieve bui en ik hielp mee met de huishoudelijke karweitjes. Deed de afwas, ruimde de kamer op, en ik raapte hier en daar wat was op (Alhoewel dat laatste was alweer de volgende dag, kun je nagaan hoe hard ik werk). Toen ik bij de badkamer kwam lag daar ook nog een “stuk” wasgoed. Wasgoed wordt hier makkelijk vuil, zeker als de kinderen spelen. Ik wilde het even snel oprapen en in de wasmand gooien, maar bedacht me omdat het zo vies was, om het voorzichtig op te rapen. U weet wel met twee vingers. Toen ik het optilde zag ik onder het wasgoed een vlek op de grond. Zal ik even voelen of dat een moddervlek is, dacht ik nog? Ik kon dat niet goed zien omdat het nog donker was, dus ik knipte eerst maar eens het licht aan. Tot mijn schrik zag ik dat het een schorpioen was!!!!!!!!!!! Op zich schrikken we niet meer zo van schorpioenen, maar wel als ze in de badkamer zijn en ik er bijna in grijp. De schorpioen bewoog zich niet, en ik was in twijfel of ik Thamar wakker zou roepen (Het was nog vroeg)of dat ik zelf snel het kapmes zou pakken. Ik rende voor een ogenblik uit het gezichtsveld van de schorpioen , pakte het mes, rende terug en …… hij was er nog. Met een ferme klap met het kapmes kwam hij aan zijn einde. Nee, het is nooit saai hier in The Gambia, ook niet de huishoudelijke karweitjes. P.s Nee het dier op de foto is geen schorpioen, maar ik wilde de clou van het verhaal niet gelijk weggeven!

Werken

Na ruim 4 lesweken, werken de studenten nu allemaal in de kliniek. Het is nog een heel geplan om ze allemaal op de juiste plek te krijgen, maar het is gelukt. Elke 6 weken verhuizen ze naar een nieuwe plek. Ik (Thamar) heb de afgelopen weken met ze meegewerkt. Zes dagen in de waiting hall gezeten met een van de studenten. Alle patiënten moeten daar gewogen worden en alle volwassenen de bloeddruk gemeten. Mijn oren tuten ervan, maar het was weer een hele belevenis. Mensen komen vragen of we ze niet ‘even’ kunnen helpen, want…. Ze zijn leraar en moeten terug naar school óf… ze zijn student en moeten terug naar school, …ze zijn politieagent, …ze kennen iemand die in de kliniek werkt etc. etc. Dat ‘helpen’ is dan dus dat ze voor mogen gaan, want gemiddeld wachten de meeste mensen toch wel zo’n 2 tot 3 uur voordat ze aan de beurt zijn. En daarna moeten ze nog wachten voor het laboratorium en de apotheek. Al met al moeten mensen er wel een hele dag voor uit trekken om naar de kliniek te gaan.