Maar weer wat fot's

Ik heb de hoop maar opgegeven om elke week of zelfs elke twee weken iets op de blog te kunnen zetten. Jammer maar het werkt echt niet. Es kijken of foto's lukt.

Dat lukt dus wel maar wel wat aan de kleine kant.

Het is vrijdag 2 oktober en we zitten echt af te tellen tot 16 oktober. Dan krijgen we al ons eerste bezoek waar we reikhalzend naar uit zien. Superleuk. Heerlijk om te kunnen laten zien waar we mee bezig zijn, waar we leven vooral ook hoe we leven.

We raken steeds meer gewend aan ons huis en soms als we aan de kust zijn hebben we gewoon zin om naar huis te gaan. Wel vragen we af ons af of we wel echt mensen zijn voor een dorp. Maar goed voor nu zitten we behoorlijk goed op onze plek.

Regentijd is voorbij en dat is ook lekker hoor. Ik was de dagelijkse (soms zeer heftige) regenbuien wel wat zat. Nu regent het nog af en toe en straks, wat later in oktober, zal het tijden niet meer regenen.

Iedereen hier zegt dat oktober nog even eenklamme maand wordt maar dat daarna het koele (koud wordt zelfs gezegd) seizoen begint. We wachten maar af.

Eindelijk

Het is maar moeilijk voor te stellen hoe het is zonder internet. Maar sinds we in The Gambia zijn kunnen we het ons veel beter voor stellen. In ons dorp (Sibanor) kunen we 's middags internetten (inbelverbinding)op het ziekenhuis terrein,.. als er uberhaupt internet is. Dus meestal wachten af totdat we in de hoofdstad zijn, op het hoofdkantoor. Dat internet is sneller, ... als het er uberhaupt is. En zo kan het gebeuren dat we dus bijna twee maanden niet fatsoenlijk op het internet konden. Mail is iets dat nog wel eens tussendoor lukt, .. gelukkig.
We zijn nu ongeveer 4 maanden in Gambia en we kunnen eindelijk zeggen dat het begint te wennen. We moesten heel erg wennen aan de totaal andere cultuur, de totaal andere taal en mensen en de directe omgeving (veel ongedierte en vogels).
Langzamerhand beginnen we dankzij de taalstudie iets te begrijpen van de taal en daardoor ook van de cultuur. Maar er is nog een lange weg te gaan.
De donkere wolken pakken zich weer samen boven de hoofdstad dus ik ga dit bericht eerst maar eens publiceren voordat het weer wegvalt.
Hopelijk tot straks.

Picture time

Zomaar wat plaatjes uit het natuurpark hier om de hoek.

Terwijl wij door het park liepen lag er ineens een 2 meter lange hagedis voor Eline's voeten. Ze schrok zich natuurlijk rot. Dat beest ook en voordat ik een foto kon nemen was ie al weg, ... echt!

P.s Komende maandag wilen we toch echt proberen om naar Sibanor te verhuizen!!

De Auto

Eindelijk, we hebben een auto kunnen kopen. Na eerst al veel zoeken in Nederland en daarna in The Gambia hebben we dan eindelijk een auto. En wat geniet ik er van. Niet meer afhankelijk zijn van de taxi of taxibusjes. Die vaak ook nog half uitelkaar liggen. En om dat elke dag met het hele gezin te doen valt echt niet mee.
Zware regenbuien breken nu los. Ik publiceer maar snel voordat internet er weer uit ligt. Rest van het verhaal volgt nog.

De zon schijnt weer. Dus hier de rest van het verhaal.
Wij waren al langere tijd met deze auto bezig, maar de eigenaar rekte en rekte het maar. Bovendien dachten wij door datgeen wat gezegd werd dat we een echt goede koop zouden kunnen slaan. Maar dat pakte iets anders uit. Mede ook omdat wij nou niet echt goede onderhandelaars zijn (niet echt handig wonende in het continent waar handelen een 2e natuur is). Kortom wij waren iets duurder uit dan we dachten en het duurde iets langer dan gehoopt (maar ja we bleven toch nog even in de hoofdstad vanwege alle perikelen rondom Eline).
Maar hij is er en we (vooral Papa) geniet er met volle teugen van. Gisteren verdwaalden we nog in de onverharde binnenstraatjes van ee middelgrote stad. Spannend en best een leuke uitdaging voor de auto en passagiers.

Niet weer!

Als de stroom er is, en er is ook nog internet, en dit alles is er zeer geregeld niet, dan houden we jullie graag op de hoogte van de dingen die we hier meemaken. Hier weer een avontuur.

Zaterdagavond geeft Eline ineens aan dat ze eigenlijk de hele dag al buikpijn heeft. Ze ziet er ook witjes uit. Als verpleegkundigen gaan er gelijk allerlei belletjes rinkelen en we gaan aan de slag. Die nacht kan ze gelukkig redelijk goed slapen. alhoewel ze er soms wel uit moet om naar de wc te gaan. Zondag ochtend is de buikpijn er nog steeds, en Eline krijgt alweer spookbeelden van een hernieuwde opname inhet ziekenhuis wat ze echt niet wil (wij trouwens ook niet). Die avond gaat er een vliegtuig naar Brussel en in gedachten ben ik (Silvian) of Thamar al in Nederland met Eline. Maar gaande de dag voelt Eline zich steeds beroerder en ze is absoluut niet in staat om ook maar een meter met het vliegtuig te gaan. We geven haar de nodige medicatie en gaan dan de zondagnacht in, die heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang duurt. Met zijn drieen draaien we een soort nachtdienst waarbij Eline soms een half uurtje kan slapen en vervolgens weer naar de wc moet. Thamar en ik zijn erg veel wakker en proberen Eline op allerlei manieren te helpen. Ondertussen is er in Nederland en Gambia veel voor Eline (en fam.) gebeden.

Aan het eind van de lange nacht gebeuren er dingen waardoor Eline lijkt op te knappen en de ziekenhuisopname lijkt net op tijd afgewend. De maandag gaan we door met allerlei medicijnen na overleg met de artsen van het WEC team en Eline slaapt en drinkt weer. Wat zijn we opgelucht en dankbaar die dag.

Vanacht was een nog betere nachten ze heeft 12 uur achter elkaar geslapen. Ze heeft de regen niet gehoord, net zomin als de hond (die echt uren achterelkaar blaft), en ook niet de moskee (die zijn onze buren hier in Fajara/hoofdkantoor WEC).

Voorzichtig gaan we het eten weer opbouwen en we hopen dat ze snel weer de oude wordt.

Gevolg is wel dat we nog steeds niet zijn waar we "moeten" zijn, namelijk ons huis in SIbanor. De meeste spullen zijn er al wel, dus we leven de laatste weken echt uit de koffer. Nou ja, het went hoor

some more pictures

De regentonnen

Gisteren kregen we een mail uit Nederland dat onze 4 regentonnen zijn aangekomen in Banjul. Daar zitten vooral de schoolboeken voor volgend jaar in, plus wat andere zaken. Geweldig nieuws natuurlijk. Alleen dat was alle informatie en ik wist niet waar ik het op zou moeten halen. Gelukkig had ik een maand geleden "toevallig" al iemand gesproken van een andere mission organisation die via dezelfde man wat had verscheept. Hij was in de buurt, en wilde mij wel even brengen. Binnen het half uur waren we weer terug met de 4 drums. Het mooie is dat via deze manier de drums de douane al gepasseerd zijn en er dus geen lange wachttijd is. We zijn er superblij mee, en alles is er!! Voor Eline kwam het ook goed uit want die wilde graag haar vertrouwde knuffels, die ik gebruikt had als "gatenvullers".
Komende dinsdag mogen de hechtingen eruit, we zullen eens zien of we kort daarna eindelijk naar ons eigen plekje kunnen gaan!!

En dat in een paar dagen tijd!!

Niet te geloven wat je mee kan maken in maar een paar dagen tijd. Zondag waren we Levi's verjaardagsfeest aan het vieren (zijn 6e verjaardag) toen ik (silvian) het bericht las dat mijn grootvader overleden was. Hij was al langere tijd ziek en eigenlijk had ik al afscheid van hem genomen, maar gaande de dag en al pratend met Thamar besloten we dat het waardevol zou zijn om toch te gaan. We zouden de volgende dag gaan kijken naar een vlucht. Dezelfde zondagavond begon Eline zich ziek te voelen. Eerst dacht ze buikpijn te hebben van de honger maar naar verloop van tijd bleek ze toch echt ziek te zijn. De nacht die volgde was er een van overgeven en veel buikpijn. Maandagochtend vroeg begon ze te klagen over pijn, schuin rechts onder haar navel. Ze kon de pijn plek precies aanwijzen. Alarmbellen gingen rinkelen en we besloten om naar een dokter te gaan om te kijken of het geen appendicitis was. (onze eigen dokters waren niet aanwezig of in de buurt).

Het bleek dus wel degelijk een ontstoken blinde darm te zijn, en Eline zou geopereerd moeten worden. Dat kwam als een schok,maar al snel besloten we dat ze dan maar mee moest naar Nederland omdat ik toch al zou gaan.

Maar na een telefonisch overleg met een van "onze" dokters, waarbij we het ook over de bloedwaarden hadden, bleek er een groot risico te zijn op vergergering als we te lang met de opreatie zouden wachten. Kortom na veel gebed, heen en weer gepraat is Thamar met Eline naar het ziekenhuis gegaan en heeft daar de nacht doorgebracht. De volgende dag is Eline geopereerd om vervolgens woensdag al naar huis te mogen (dit tot grote opluchting van Eline, .. en ons). Ondanks dat het hier in de ziekenhuizen heel erg anders gaat moeten we zeggen dat het er allemaal goed aan toe ging.

Omdat het goed leek te gaan met haar en ze was nu thuis heb ik nog geprobeerd om een vlucht naar Nederland te krijgen, maar helaas is dat niet meer gelukt, en ik kon niet naar de begrafenis. Maar dat was voor Eline wel weer fijn die toch zowel papa als mama om haar heen had.

Het was een enorm hectische tijd, met veel gebel, veel onzekerheid. Maar de halve wereld is voor ons in gebed geweest, heeftf gemaild, heeft gebeld, is langs geweest (niemand uit Nederland hoor:)). Het was heftig maar we voelden ons zo gedragen.

En nu zijn we weer samen en genieten van elkaar.

1 Maand in The Gambia (1 Juli 2009)

We zijn alweer zeker 1 maand in The Gambia en tot nu toe zijn we heel dankbaar voor de manier waarop alles is gegaan. We leven nu in een compleet andere wereld maar voelen ons thuis (voor een groot deel dan). Wat we wel moeilijk vinden is de opdringerigheid van veel Gambianen, die toch ook wel te begrijpen is. Waar we ook lopen, en dan vooral het kustgebied, mensen willen altijd iets aan je verkopen of willen gewoon geld van je. Via allerlei creatieve manieren proberen ze contact met je te maken om vervolgens iets van je te willen. Soms helpt het als we duidelijk maken dat we geen toeristen zijn, maar hier werken en wonen, maar soms ook niet. We zullen er mee om moeten leren gaan en zelf ook weer creatieve manieren vinden om nee te zeggen.

We zijn hier nu naar 2 verschillende kerk diensten geweest. Er zijn duidelijke westerse invloeden te zien/merken, maar op zich is dat oke. Gelukkig zijn er ook Afrikaanse ritmes in de nummers, en de preaching duurt soms wat langer dan we gewend zijn, maar het is wel goede teaching. Voor de kinderen is er een soort kinderdienst, die Levi in ieder geval wel leuk vond. Eline en Lukas vonden het niet leuk. Het was naar hun idee voor de grotere kinderen bedoeld. En, het zal je niet verbazen, het is er erg warm, zeker als de stroom weer eens uitvalt en de ventilators niet werken.

Het is fijn om te merken dat het volledig geaccepteerd is door de bevolking, die grotendeels moslim is, dat er kerken zijn. Er hoeft niets stiekem gedaan te worden.

Vandaag zijn we naar een park geweest waar we wat dieren van The Gambia konden zien. Het was een klein stukje oerwoud waar je zelf (of met gids) doorheen kon lopen en af en toe kwam je dan loslopende beesten tegen, zoals apen, grote salamanders, en ook een grote hagedis/varaan van een meter of twee. Die lag voor ons op het pad en rende ervandoor toen wij eraan kwamen, waardoor wij ons rot schrokken.

Achter de hekken zagen we nog hyena's, krokodillen en bavianen. Met de warme temperatuur erbij hadden we echt het idee in de Afrikaanse jungle te lopen. Het was vermoeiend maar ook een leuk uitje voor ons allemaal. Op de terugweg in een bus taxi gezeten. Die was in een staat waarvan we in Nederland zeggen dat die rijp is voor de sloop. Zolang het rijdt rijdt het, .... toch.

Ondertussen wordt Levi helemaal zenuwachtig als hij er aan denkt dat hij zondag jarig is. We hebben gelukkig cadeautjes meegenomen uit Holland en we kregen er ook een aantal met het eerste pakket (Yessss) dat we uit Nederland ontvingen.

some foto's

Hoofdkantoor 12:00 23 juni

Nog 2 weken en dan hopen we dat we in ons huisje kunnen. We hebben tegels uitgezocht en grotendeels over de hobbelige weg naar Sibanor gebracht (Ze waren allemaal nog heel). De verf zullen we daar wel kopen. Verder moesten we nog gasflessen kopen voor het gasfornuis en ook voor de koelkast.

Aangezien er in Sibanor geen elektriciteitnet is hebben we ook nog zonnepanelen nodig dus daar zijn we ook naar opz oek gegaan. En zo staan deze weken in het teken van uitrusten en zoeken zoeken en nog eens zoeken. Want we zoeken ook nog steeds een goede auto. Omdat heel veel geimporteerd wordt is Gambia best wel duur en het geld vliegt erdoor. Maar wel voor zaken die nodig zijn en God voorziet echt daarin.

Het wordt zolangzamerhand ook gewoon om met de taxi te gaan. We zijn in ons leven nog nooit zoveel met de taxi geweest en hebben nog nooit zovaak een hotel bezocht. Nou zijn de taxi soms niet om over naar huis te schrijven en kost het ook bijna niets (15 cent voor een behoorlijk ritje ) en de hotels bezoeken we alleen maar voor het zwembad.

We maken ook vorderingen in het Jola. We hebben iemand gevonden die ons hier alvast wat wil leren, en onze woordenschat neemte dagelijks toe. Hier even een zinnetje waar je op mag oefenen; Boobei nupurumulo, ... zegt dat maar eens snel twee keer achter elkaar.

Goed ik ga maar eens eten (inje bee ejaw furi)

Katoraal!

Huisje gezien

Afeglopen maandag zijn we naar "ons" huis in Sibanor geweest. Een korte maar vermoeiende rit van 2 uur over een deels verharde weg.

De locatie van het huis vonden we prachtig. Net aan de rand van het dorp, weg van de "drukke" weg, veel ruimte rondom. En dat terwijl de compound zelf ookal ruim van opzet is. We hebben straks onze eigen cashewnotenboom en ook een eigen mangoboom. Er stonden nog meer bomen maar welke vruchten die voortbrengen was ons niet helemaal duidelijk.

Het huis zelf is ook behoorlijk ruim, maar door een onlogische (maar ook wel gezellige) indeling lijkt het niet zo groot en ruim. Het heeft 5 slaapkamers, 1 daarvan zullen we waarschijnlijk omvormen tot klaslokaal. De vloeren zijn helemaal op, en dus zijn we vandaag rond de hoofdstad wezen kijken voor tegels als bedekking voor de vloer (75m2). ook de muren moeten geverfd worden. Ze zijn erg vies en vlekkerig geworden. Maar gezien de regentijd die er aan komt, en het dus vochtiger wordt in de lucht, moeten we een soort waterverf gebruiken. Die zal dan na een goed jaar alweer aan vervanging toe zijn. Maar goed, zo doen we het eerst, dan bekijken we de rest later wel weer.

Verder is het een vrij donker huis doordat het dak laag afloopt. We hopen door met wit te werken het wat "op te lichten". Daarnaast zouden we geen Nederlanders zijn als we het niet lekker gezellig zouden willen maken. Dus het gaat helemaal goed komen.

We zijn er!!!!

Niet te geloven, we zijn er echt. Dit keer niet voor een stage of vakantie, nee nu voor het echt. Dit is het land waar we zullen gaan wonen en werken.
Donderdag 28 mei vlogen we vanaf Brussel naar Gambia toe. Het afscheid van (schoon)ouders viel niet mee, maar het was erg fijn dat ze ons hadden weggebracht.
Even leek het erop dat we te laat zouden komen door een enorme file in Belgie. Daarna werden we nog opgehouden door de douane die de deodorant en gel tube in de handbagage niet kon waarderen.
Uiteindelijk net op tijd bij het vliegtuig (het sloot zo ongeveer toen wij binnen waren). En eindelijk een paar uur rust na een serie van zeer drukke en hectische weken. Bij de tussenlanding in Dakar vloog het vliegtuig nog tegen een vogel aan en weer een vertraging van een uur.
Daarna gelukkig weer door kunnen vliegen, en met de nodige vertraging kwamen dan eindelijk aan in The Gambia.
Het scheelde eenstuk dat we hier als gezin al eens geweest waren. De kinderen voelden zich al snel op hun gemak, en hebben enheerlijke vakantie week achter de rug. Ook voor ons beiden was het een hele fijne en vooral rustige week. De eerste nachten waren heerlijk, maar nu worden we toch steeds wakker van de oproep tot gebed van de moskee naast het hoofdkantoor.
Hopen maar dat het went, want de eerste 4 weken zijn we in de hooofdstad voor orientatie. Pas daarna zullen we naar SIbanor reizen, naar ons eigen huisje.
Nou dat was het voor nu.
Als het internet blijft werken dan zullen we nog wat meer schrijven, en eventueel foto's. Maar dat is wel lastig want het snelle internet is niet het snelle internet dat wij uit Nederland kennen.

NOG EEN PAAR DAGEN EN DAN, ....

Niet te geloven. Het is nog ene paar dagen en dan zullen we echt gaan vliegen richting The Gambia. Niet voor een vakantie, niet voor stage, maar om er te gaan wonen en werken. Iets dat al zolang in mijn hart leeft (meer dan 30 jaar), iets waar we ons als gezin ruim 3 jaar op voorbereid hebben staat nu toch echt te gebeuren.
De laatste weken stonden in het teken van afscheid nemen, presentaties geven en inpakken. Het afscheid was en is raar. Mensen die zo vertrouwd voor je zijn zul je lange tijd niet meer zien. Dat is iets dat maar moeilijk land in mijn hoofd, en zeker nog niet in mijn hart. Ookal weet ik het rationeel wel natuurlijk.

De presentaties waren erg leuk om te doen. We hebben er heel wat gegeven. Op de school van Eline, Lukas en Levi. Zowel in Emmeloord als in Doetinchem. Ook hebben we nog een presentatie in de kinedrdienst van de kerk van Emmeloord gegeven. Het was leuk en uitdagend om dat genen wat we willen gaan doen aan kinderen uit te leggen.
Maar ook voor de volwassenen hebben we presentaties gehouden en mooie gesprekken gehad ahteraf.

Ach ja en dat inpakken. We hadden al zeker 3 rondes gehad, maar dit is geen gewone verhuizing. Echt alles passeert de revue; gaat dit mee, gaat dt niet mee. Kun je dit daar wel kopen en hoeft het dus niet mee, of is dit niet te krijgen, .... . Past dit nog wel in de koffer? Moet dit echt wel mee?Tot aan gummetjes vragen we ons dit steeds weer af.

En ondertussen willen we de kinderen natuurlijk ook niet vergeten Ze helpen zo goed mee, maar het is toch heel belangrijk dat we ook nog wat tijd samen door brengen. Dus we gaan nog wat leuks doen. Mag je 1 keer raden wat de kids willen doen ,........ de Efteling natuurlijk. We zijn door oma en opa gesponsord, dus dat is geen probleem meer. Nu alleen de afstand nog. Kan iemand die wat verkleinen?

Nou, ik ga maar weer eens wat inpakken.