BEDANKT VOOR HET LENEN VAN DE AUTO

Het is zomervakantie en de BCS, de internationale boardingsschool van WEC International is bijna verlaten. De leerlingen zijn naar hun ouders toe en veel van de staff is op verlof gegaan. Een beetje saai is dat wel maar het heeft ook zo z’n voordelen; we mogen een auto lenen. Aangezien onze eigen auto in The Gambia staat voor de verkoop zijn we ontzettend blij met dit aanbod en we nemen het dan ook met beide handen aan.
En wat er ook gebeurt in de loop van dit verhaal, …. We zijn er echt blij mee hoor. Met de Renault uit de vorige eeuw.
Voordat onze collega’s op verlof gingen kregen we nog een korte uitleg waar we al aandachtig naar moesten luisteren. Voor deze auto bleken er 3 sleutels nodig te zijn wilden we kunnen gaan rijden en ook nog benzine tanken. Daarnaast moesten we een beetje “wiggelen” met de sleutel om de central locking te laten werken. Ach ja na 5 jaar Afrika weet je een beetje hoe de zaken werken alhoewel we dit niet zo snel verwachten bij een “blanke” auto.
Al op een van de eerste ritten bleek dat de auto eigenzinnig is als het aankomt op starten. De eerste keer starten gaat prima, maar als je dan ergens stopt en vervolgens verder wilt moet je maar hopen dat de auto in een goede bui is. Daarnaast bleek dat de central locking wat meer nodig heeft dan een beetje “wiggelen”. He komt er nu op neer dat de central locking alleen werkt op mijn eigen deur ……..

Het dashboard is ook prachtig, een aantal knoppen werkt niet meer zoals het hoort, sterker nog ik ben bang dat als ik ze gebruik ze eraf zullen vallen. En de snelheidsmeter geeft meer een ongeveer aan dan een exacte snelheid. Als ik rijd dan geeft de teller bijv aan 40-50, ….40-50, 40-50. Ach dan zit het wel goed.
Het trillende stuur en de hier-moet-ik-wel-hard-op-trappen remmen noem ik hier verder niet.

Wat wel het meest vervelendste is, is de ruiten wissers. Al weken wacht heel Senegal (In The Gambia regent het al langere tijd) op regen, wij ook. Na een bijna droge periode van een jaar zien we er echt naar uit.
Vandaag eindelijk besloten om er even op uit te gaan en jawel hoor we zijn op weg, “ver” van huis en het begint te regenen. Maar wat ik ook doe de wissers willen niet in beweging komen. Na wat gemompel, okee gemopper toch maar besloten verder te rijden, wel richting huis, maar na 100 meter alweer gestopt want het ging echt niet. We zagen ons uitstapje al in het water vallen (hahaha) toen ineens de wissers besloten het zelf te gaan doen. Alleen op de snelste stand weliswaar maar toch, wij klaagden niet.
Hoe dankbaar we ook zijn, en dat zijn we echt want we zijn zoveel meer mobiel, het doet ons “pijn aan ons hart” te weten dat er een heel goede auto in The Gambia staat te staan.
We gaan nog weer op zoek naar mogelijkheden of onmogelijkheden om onze auto in Senegal te krijgen.
Maar misschien zullen we tot de conclusie komen dat het niet mogelijk is,
dan zullen we zeggen; Cést la vie.

PAK DIE DOOS MAAR WEER UIT, ….. EUH IN

Eindelijk was het zover. De verhuizing. Nou ja eigenlijk waren we al verhuisd, want elke keer als we naar de BCS gingen met de auto om de kinderen te bezoeken dan namen we zoveel mogelijke spullen mee. Dus de laatste weken van onze tijd in The Gambia leefden we al vanuit de koffers.
Na de korte vliegreis (25 minuten) waren veilig met het vliegtuig aangekomen in Dakar, hadden onze laatste spulletjes in de koffers weten te passen, en werden van Dakar opgehaald door een ander Nederlanders echtpaar die ook dormparents zijn op de BCS.
Aangekomen op de BCS gingen we eerst naar een tijdelijke woning. Een appartementje waar we bijna 2 weken zouden wonen omdat de dormparents van “Eagle” nog niet weg waren en nog in hun huisje woonden.
Ach en dat was ook geen probleem. We waren immers bij de kinderen, dan maakt de rest niet zoveel uit. Dus die 2 weken leefden we ook weer uit onze koffers. Eindelijk was het dan zover en konden we vrijdagmiddag ons “nieuwe” huisje betrekken. Dat vonden we heerlijk en we gingen fanatiek aan het werk; schuiven met de meubels en de dozen uitpakken. Dat ging best voortvarend. Dat ging zo het weekend door, totdat iemand van de staff zei dat het huis eigenlijk wel een verfje had kunnen gebruiken. Tja, waren we het wel mee eens, maar ach na 5 jaar Afrika is het al gauw goed. Maar meerdere mensen maakten er een opmerking over, en jawel hoor we gingen ermee akkoord om het huisje te laten verven. Dus die maandagavond en dinsdagochtend zijn wij (okee vooral ik, Silvian) weer “terug gaan” verhuizen, en meer nog want ook de gordijn roedes en dergelijke gingen er nu af. Het was zweten geblazen maat uiteindelijk was het huis weer leeg. Leger dan toen we er in kwamen. Het andere huisje was alweer bezet, en dus stonden al onze spullen in de algemene (grote) woonkamer, inclusief het matras. Dat haalden we de eerste avonden op legden dat dan in de woonkamer (zonder gordijnen) om het vervolgens ochtend weer terug te zetten. Zaterdagochtend was het dan eindelijk allemaal klaar en konden we er eindelijk echt in trekken. U snapt dat het tot nu toe nog niet echt relaxen was tijdens onze vrije dagen (wel leuk hoor).
En nu? Nu is ons huis gezellig Hollands.

En toen stonden we voor een dichte ..... grens

Na 3 weken met de kinderen thuis te hebben doorgebracht was het zover dat we ze terug zouden brengen. Een gedenkwaardige reis want dat zou de laatste autorit zijn. Daarna zou de auto in The Gambia blijven voor de verkoop, en Thamar en ik zouden met het vliegtuig gaan.
We waren al helemaal aan het aftellen; Ha, nog maar 2 keer met de-steeds-weer-met-water-vollopende-veerboot over de rivier, nog maar 2 keer de grens passeren, nog maar 2 keer dat rotstuk dat weg heet maar het eigenlijk niet is omdat de weg gewoon weg is. En de laatste rit betekende ook dat we de auto zo vol mogelijk hadden bepakt vanwege onze op handen zijnde verhuizing naar de school in Senegal.
Maar dat ging dus anders.
Na een vlotte rit kwamen we aan bij de ferry. We moesten een half uurtje op de boot wachten maar daarna konden we snel verder naar de grens. Op de ferry waren we al gewaarschuwd dat de grens dicht was. Nou was dat al langer zo voor het commerciële verkeer, dus we maakten ons geen zorgen.
Totdat we bij de grens kwamen. De slagbomen waren dicht. Zowel aan de Gambiaanse kant als aan de Senegalese kant. Er was bijna geen auto te bekennen. We zijn uitgestapt en hebben aan beide kanten gepraat als “Brugman”. Maar aangezien ze “Brugman” niet kennen hier leverde dat dus niets op.
Daar stonden we dan, wij , de kids, alle bagage. Ook 2 andere ouders stonden er hetzelfde voor (behalve die baggage dan, zij verhuisden niet). We hadden sterk de neiging naar huis terug te keren. Maar besloten dan maar als groep verder te gaan met het “openbaar vervoer” (en de aanhalingstekens kunnen niet groot genoeg zijn). Maar ja, dan zouden er 3 mooie auto’s bij de grens staan vol (zeker die van ons) met spullen. Mmmmmh geen goed idee. Dus uiteindelijk maar besloten dat van elke auto een ouder terug zou gaan met de auto. De andere ouder zou dan met hun kinderen naar de school af reizen.
Zo gezegd, niet zomaar gedaan.
Spullen werden op een paardenwagen geladen, want er mochten immers geen auto Senegal in. Dus de paardenwagen met alle spullen ging in optocht (4 volwassenen en 7 kinderen liepen erachteraan) naar de Senegalese grens. Pas daar konden ze in een bussie (heb er geen ander woord voor) stappen.
Met (bijna) tranen in de ogen heb ik daar afscheid genomen van de kids. Die (prijs de Heer) samen met Thamar veilig aankwamen ( 3 uur later en veel meer vermoeiend dan normaal) op de school.

Afrika, Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrrggggggggggghhhhhhhhhh, af en toe ……………

Autoloze zondag, ….maandag, dinsdag ….. en woensdag

Nog maar een weekje en dan zouden we naar Senegal gaan om eindelijk de kinderen weer te zien en op te halen om samen 3 weken thuis door te brengen. Nou ja, “thuis” is een relatief begrip, want het huis in Gambia is niet het thuis van de kinderen, dat is Senegal. Nou ja we kunnen straks in ieder geval weer 3 weken bij elkaar zijn.
Maar een tijdje terug toen we voor een kort bezoek naar Senegal gingen wilden we voor de grensovergang nog even de tank vullen. Maar aangekomen bij “ons” tankstation kregen we te horen dat er geen diesel te krijgen was. De enige die hopelijk nog wat had zat aan de andere kant van het dorp. Dat hebben we gedaan en gelukkig had hij nog genoeg.
Dus geen probleem en er ook nier meer verder aan gedacht. De week daarop vertelde Thamar na een dag in Kombo te zijn geweest dat ze maar voor een bepaald bedrag mocht tanken bij het tankstation.
Dat maakte alles wel een beetje spannender omdat we vrij snel daarna dus naar Senegal zouden gaan en er zat niet genoeg meer in de tank om Senegal te halen.
De week erop hoorden we zelfs het bericht dat er in het hele land geen diesel te verkrijgen was. Nou zijn er wel vaker geruchten maar deze werden bevestigd doordat we merkten dat de weg die voor ons huis langs gaat opvallend leeg was de daaropvolgende dagen. Wat als voordeel ons wel een goede nachtrust opleverde!
Gelukkig duurde dit maar een aantal dagen en op de dag dat we hoorden dat er weer diesel te verkrijgen was zagen we ook dat weer bevestigd door de toename van de auto’s. (doeii nachtrust). En nu is er gelukkig weer diesel en staan we op het punt naar Senegal af te reizen. We zien er naar uit om de kinderen weer in de armen te kunnen sluiten.
Over een week of 5 hoeven we ons over Gambiaanse diesel helemaal geen zorgen meer te maken. Dan hopen we te verhuizen naar Senegal en zullen we de Senegalese diesel in de gaten moeten houden. Alhoewel dat ook weer relatief is aangezien we de auto zullen moeten verkopen vanwege de zeer hoge invoerkosten.
Nu eerst naar Senegal, ……………..

Criminele bende

Eindelijk was het weer tijd om naar de kinderen te gaan. Na 6 weken alleen maar telefonische met elkaar gesproken te hebben zagen we er allemaal naar uit om elkaar weer te zien. Dat we daarvoor een lange en bijna 8 uur vermoeiende reis moeten ondernemen nemen we op de koop toe. Vrienden van ons wilden graag dat we samen met onze auto zouden reizen. Die van hen werd gerepareerd en bovendien scheelt het in de kosten. We pakten de auto vol, en met vol bedoel ik ook vol want we hopen in mei te gaan verhuizen, en aangezien men geen verhuis service kent hier wilden we alvast spullen meenemen.
Al met al ging het weer mooi georganiseerd. Daar houden Thamar en ik wel van. En zo vertrokken we vroeg in de ochtend (6:45) richting Senegal, richting de school. Met de auto (die we helaas weer zullen moeten verkopen als we definitief naar Senegal verhuizen)schot het lekker op. Ook bij de veeboot (nee er is geen brug om de Gambia rivier over te steken) ging het snel vanwege een conflict tussen Senegal en The Gambia dat ervoor zorgt dat er geen Senegalees vrachtverkeer de ferry over gaat. Ook de grens ging soepel, en de enige top die nu nog verplicht gemakt moest worden was bij Kaolack. Daar moeten we stoppen om een stempel te halen die bewijst dat we ons hebben ingeschreven bij de grens. Deze plaats ligt op meer dan 2 uur rijden van de grens en als je een andere route neemt hoef je geen stempel et halen dus het nut ervan ontgaat ons volledig. Maar dat is wel vaker het geval en dus doe je gewoon wat moet.
Daniel (onze goede Nederlandse vriend) ging met de papieren naar binnen om “even” de stempel te halen. 2 Minuten meer tijd i=neemt het normaal niet. Maar al snel kwam hij weer naar buiten met een douanier op de hielen.
Hij wilde graag de auto zien. En toen hij de volgepakte auto zag moest de achterdeur open en vervolgens wilden hij de inhoud van de dozen zien en dan vooral degene die onderop lagen. Mijn verbazing groeide, dit was al die keren nog nooit gebeurd. Ik wilde verder en was verontwaardigd en in mijn beste Frans probeerde ik duidelijk te maken dat ik dit nog nooit meegemaakt had. Maar verder dan een schaapachtig “jamais” kwam ik door de emoties niet. Nederlands, Engels, Frans en Jola, .. het liep allemaal door elkaar heen.
Een andere doos ging open. Eentje waar we kookspullen hadden meegenomen (het is elke keer weer een hele verhuizing als we met de kinderen ergens in Senegal moeten overnachten), en in die doos zat ook Curry. En ja hoor, die werd ook opengedraaid door de enthousiaste douanier en ze proefden er zelfs van om vervolgens nog niet te weten wat het was.
Gekalmeerd door Thamar liet ik het allemaal maar gebeuren, ook toen ze het spel “kolonisten” openden om te zien of daar weet ik veel wat te vinden was, ….. Na een half uur konden we onze weg weer vervolgen. .. Eindelijk op weg naar de kids.

Van de ratten besnuffeld

“Echt, ik zag em daar naar binnen gaan toen die van ons dak afsprong”. Ik had het tegen de tuinman over de hagedis van 1 meter lang die over het dak liep, met veel kabaal, het is namelijk een golfplaten dak, zich vervolgens van het dak liet vallen en daarna in het beendikke gat verdween. Nou ja om helemaal eerlijk te zijn heb ik em niet in dat gat zien verdwijnen, maar ik zag wel dat ie in de tuin belandde en wegrende. Toen ik em vervolgens achterna ging en dit gat vond telde ik 1 en 1 bijelkaar op en dat was 2, …. Was mij toch geleerd op school??????
Ik liet het voorval voor wat het was en dacht er niet meer aan, maar de volgende dag kwam een medewerker van het onderhoudsteam naar mij toe met een grote kooi. Dat bleek een rattenval te zijn maar voor de gelegenheid was die omgedoopt tot “grote hagedissen val”. De onderhoudsmand wilde wel eens iets anders op zijn menu hebben staan dan rijst met vis en hij wilde de val graag plaatsen zodat ze misschien morgen een feestmaal zouden hebben. Dat vonden wij wel goed. De val stond, het werd donker en al heel snel hoorden we de val dichtklappen. (Even voor de mensen van de Partij van/voor de Dieren; dit is een diervriendelijke val, het dier leeft, zit alleen gevangen, ………. in afwachting van zijn executie).
Ik scheen met mijn Fenix LD20® torch op de kooi en kreeg dankzij het heldere licht een goed blik op de …………………… rat. Toch een rat, de tuinman had het al gezegd. De rat was maatje huiskat, best groot dus.
Het was voor de onderhoudsman geen tegenslag want een rat is namelijk ook lekker om op te eten.
De volgende avond kwam hij weer om de val te zetten omdat hij dacht dat ik dat gevraagd had. Dit was een gevalletje miscommunicatie.
Maar alweer zat er die avond een grote rat in, en de avond erop weer, en die avond erop weer, en weer. Tot 6 keer toe werd er een grote rat gevangen, tot grote vreugde van de onderhoudsman. Die heeft heerlijk gegeten.
Eergisteren kwam hij nog eens na 2 weken, zette de val neer maar 2 dagen gebeurde er niets. Hij wilde toen zijn val maar weer ophalen, maar jawel hoor de volgende morgen rat nummer 7 zat gevangen.
Nu maar hopen dat er geen wezen zijn achtergebleven.
Op de foto ziet u van de 7 de kleinste rat.