Heel pijnlijk

Het was donderdag en ik bedacht me dat we al lang geen last hadden gehad van schorpioenen en slangen. Ik wist toen nog niet dat daar snel verandering in zou komen.
Voor “zaken” ging ik samen met Levi naar “beneden”, naar Combo. Thamar zou even lekker een momentje voor haar zelf hebben en een rustige nacht zonder mijn gewoel.
Later op de vrijdag avond wilde Thamar naar bed gaan, maar eerst moest het poesje nog even wat eten. Ze pakte wat eten en liep over de veranda naar buiten toen ze opeens een gemene steek in haar voet voelde.
Ze zag niets maar wist dat dit niet goed was. Ze wist dat dit een schorpioen moest zijn geweest.
Een lichte paniek overviel haar, maar gelukkig wist ze de rust te bewaren, strompelde naar de buren en die hielpen haar naar de kliniek te gaan. Ondertussen, en ook toen ik het te horen kreeg, zagen we allerlei doemscenario’s op duiken van helse pijnen die optrekken door het been, en zo een hevige pijn geven dat je liever dood wil, … dat was ons verteld.
Bij de kliniek aangekomen hebben ze haar een shot lidocaine gegeven. Dit voorkomt dat het gif verder het lichaam in gaat, en het verzacht de pijn.
Terugstrompelend naar huis ging ze dan toch maar naar bed. De schorpioen was in geen velden of wegen te bekennen. Het werd een heel slechte nacht, u weet wel die nacht die zo lekker rustig had moeten zijn omdat ik er niet was. Wat wilde ze nu graag dat ik er wel was.
Zaterdag moest ze ook nog werken, en dat heeft ze al strompelend gedaan.
Toen wij die zelfde dag terug kwamen en hoorden wat er gebeurd was waren we natuurlijk ook geschrokken en we besloten om vanaf dat moment allemaal binnenshuis slippers aan te doen. Wetende dat we dat maar een paar dagen zouden volhouden, en dan weer met blote voeten zouden lopen.
Inde avond Levi naar bed gebracht en Thamar maakte zich in de badkamer ook klaar om naar bed te gaan want ze was ook moe.
“SCHORPIOEN” riep Levi ineens hard. Ik rende naar zijn kamer onderwijl een plank pakkend. ”Waar” riep ik. Levi wees naar de mat recht voor zijn bed. Met een harde klap van de plank kwam er een einde aan het leven van de schorpioen
“Aaah, eigenlijk kon hij er ook niets aan doen”, …. Zei Levi nog. De schat
P.s de slippers staan alweer vaak buiten.

Wie bent u?

Zoals gezegd; er is veel meer te vertellen over het ongeluk en de nasleep ervan. Misschien zou ik er zelfs wel een boek over kunnen schrijven.
Toen het ongeluk (zie vorige blog) gebeurt was, net 2 meter voor de compound waar de Paasconferentie gehouden werd, liepen Eline, Lukas, Levi en Thamar de compound op om in de schaduw bij te komen van de schrik.
112 bestaat hier niet, net zo min als 911. Maar na een half uur arriveerde er zowaar een politieman. Hij werd gebracht in een auto van het bedrijf van degene die onze collega had aangereden. Mmmh dat geeft al te denken, dacht ik.
Hij bleef een half uur schaapachtig rond de auto’s lopen, stelde wat vage vragen hier en daar. En wachtte, wachtte. Nog wat later kwamen er nog wat meer mensen rond de auto staan. Onze collega stond er ook, en een van de mannen in een oranje T shirt was bezig wat te vragen aan onze collega die de auto bestuurde. Na verloop van tijd begon hij zijn stem te verheffen tegen haar en ook wat tegen Thamar die erbij was komen staan. Het bleek een agent te zijn, (zoals dit zo vaak gebeurt, mensen zonder enig uniform, niet te herkennen) die zich zonder zich ook maar voor te stellen met de zaak begon te bemoeien. Hij was verontwaardigt dat niemand hem tot nu toe had verteld dat er gewonden waren. Thamar diende hem boos van repliek dat niemand kon zien dat hij een agent was. Daarna bekoelde het weer.
Er werd besloten om toch een X ray te laten maken van Eline haar onder arm want die bleef erg pijn doen. Bovendien had een collega veel last van haar onderrug. Gelukkig hebben wij als kliniek een eigen ambulance en dus gingen we (het was intussen avond) naar Banjul. Met zwaailicht en sirene, het was geen spoed maar dat maakt hier niet uit, door het drukke verkeer van Serrekunda en Banjul).
Aangekomen in het ziekenhuis konden ze gelijk naar onze plotselinge “doofheid” kijken. Haha.
Er zat een politieman bij ons in de ambulance om ervoor te zorgen dat de “gewonden” met prioriteit behandelt zouden worden. Het ging dan ook heel snel, maar waarschijnlijk meer door onze chauffeur die al jaren voor ons werkt en iedereen overal kent, dan door de agent die vooral in beslag genomen werd door zijn mobiel.
De X ray werd gemaakt en moest beoordeeld worden. We kwamen in een kamertje waar niemand was. Na 5 minuten kwamen er plots 3 mensen binnen, waarvan de jongste bijna mijn zoon zou kunnen zijn. 20-22? Max. Meer niet.
Zonder enig voorstellen begon de jongeman de X ray’s te bekijken, waarbij hij de rug X ray op het stapeltje plaatste van Eline. Het kostte aardig wat overredingskracht om hem ervan te overtuigen dat die foto niet van Eline was. (Dat haar naam erop stond maar doorgekrast was maakte niet zoveel indruk op hem).
Een vlugge blik, en een vraag waar het het meeste pijn deed en hij was zeker dat er niets gebroken was. Hij wel, …. Ik niet. Vervolgens wilde hij de spalk eraf halen die onze eigen dokter erom had gedaan.
Weer mijn overredingskracht moeten gebruiken om hem ervan te overtuigen dat Eline dat wel fijn vond!
10 minuten later en vragen stellend aan Eline of ze diabetes had (die vraag snapte ze natuurlijk niet en ik antwoordde dus voor haar. Dat vond hij niet zo gepast, … ik wel), wilde hij de spalk eraf halen. Ik hield em tegen (vooral nog steeds in de veronderstelling dat hij een radioloog in opleiding moest zijn), want Eline had pijn.
Het bleek dat hij een dokter was (in opleiding neem ik aan) en hij wilde zien of Eline haar pols nog kon gebruiken. Onder veel pijn en protest onderging Eline de bewegingen.
“Zo nu weten we dat dat niet gebroken is” zei hij. We hielden allemaal onze mond om hier maar zo snel mogelijk weg te kunnen.
Om 12:00 nachts waren we weer thuis. De volgende morgen door onze dokters laten checken en die zeiden dat er wel degelijk breuken te zien waren. Klein weliswaar, maar ze zaten er wel, vlak bij de pols ……. Precies waar die dokter zei dat niets zat en waar hij zo nodig moest bewegen.
Wauw Eline heeft zich zo dapper gedragen.
Ik ben geneigd om nog eens terug te gaan en die dokter in spe nog even fijntjes te vertellen dat hij het mis had!!!!

Auto ongeluk

Het Paas weekend was aangebroken, en dat betekent dat de Evangelische kerk van Gambia in het plaatsje Kampant bij elkaar komt om Pasen te vieren.
Elk jaar zijn het de blanken die dan hun auto beschikbaar stellen en de mensen naar Kampant brengen. Het dorp ligt precies tussen Sibanor (Onze woonplaats) en Bwiam (wonen onze NL vrienden). Dus het zou maar een ritje van 8 minuten rijden zijn, ware het niet dat onze auto in de hoofdstadregio staat, …. Te Koop. Als we succes willen hebben met de verkoop dan moet ie echt daar staan.
Het betekende wel dat wij net als onze Gambiaanse vrienden een lift moesten krijgen van een van onze collega’s.
Net de week ervoor hadden we Eline en Lukas weer opgehaald van de BCS in Senegal en we genoten ervan om weer als gezin bij elkaar te zijn. Voor het weekend hadden we besloten om de zaterdag naar het kamp te gaan omdat dan ook vrienden van ons gedoopt zouden worden in de rivier.
Ik was er al en in de middag zouden Thamar en de kinderen volgen. Met z’n 10en zaten ze in de auto. Dat klinkt veel maar is precies het aantal dat mag in een Toyota Landcruiser. Toen ze er bijna waren moest de auto afremmen en gaf daarna keurig richting aan. Een auto die met veel te hoge snelheid achter hen aan kwam zag het wel maar heeft waarschijnlijk gedacht dat ze niet de bocht om zou gaan. Het gebeurt hier namelijk heel erg veel dat je een knipperlicht ziet en ze gaan gewoon rechtdoor. Of juist de tegengestelde richting.
Zo niet onze vriendin. Ze deed wat ze moest doen. Keek nog een keer in de spiegel en zag en hoorde tot haar grote schrik hoe de achterste auto bij draaide maar zich alsnog met grote snelheid tegen de linkerachterkant van de Toyota aanramde. De Toyota werd een meter letterlijk door de lucht geduwd en kwam met een klap neer vlakbij de entree van het kamp.
Thamar zat op de middelste rij en de kinderen zaten achterin. Eline zat precies in de hoek waar de klap viel.
Wonder boven wonder (God heeft hier echt ingegrepen) kwamen de meesten er met de schrik vanaf en “alleen” Eline had 2 haarscheurtjes in haar rechteronderarm. Erg genoeg, maar het had zo anders kunnen aflopen.
We zijn zo dankbaar dat ze in een sterke auto zaten en dat ze precies op de hoek van de auto geraakt zijn. Daar waar de auto erg stevig is.
Er gebeurde nog veel meer. Ik probeer dat in de volgende blog te vertellen.

Op de foto staat de auto van de andere chauffeur (hij staat op de linkerweg helft, wilde dus een linksaf slaande auto links in halen!!!!!). De grijze auto is de auto die werd gelanceerd.