woensdag 25 april 2012

Het wiel

Als dit een blog voor de Jola site zou zijn geweest had dit geklopt, ……….. maar dat is het niet en dus kunt u gerust zijn; niemand heeft iets gebroken. De auto echter wel, en aangezien het wiel van de auto in Jola “been/voet” heet weet u nu wel wie, beter gezegd wat wel iets gebroken heeft. De auto. Dinsdag ochtend waren we vertrokken met de auto naar Senegal, om Eline, Lukas en ook Levi dit keer naar school te brengen voor 5 weken. De auto was net verholpen aan het probleem van oververhitting toen hij daar weer last van kreeg. Gelukkig kon dit op het laatste moment verholpen worden en dus gingen we op pad, met een oog scherp lettend op de “warmtemeter” van de auto. Maar alles ging goed. Na het afscheid zijn wij weer aan de terugreis begonnen en we stopten bij een hotel toen het ongeveer donker was geworden. Na een klamme nacht in een kamer zonder raam begonnen weer te rijden en al snel waren we weer in The Gambia en ook de crossing met de ferry ging voorspoedig. Plots hoorden we een behoorlijk geklapper. Dat was zo luid dat mensen omkeken als we er aan kwamen rijden. We stopten om te kijken waar dit vandaan kwam. Maar natuurlijk was er dan niets te zien of te horen dus we vervolgden onze reis. Met 60 a 70 snelden we over de hobbelige zandwegen toen ineens met een harde klap de linker voorkant van de auto naar de grond dook. Ik haalde meteen mijn voet van het gas en met een langslepend geluid stuurde ik de auto, nog zo’n 200 meter verder naar de kant. Eerste dachten we aan een enorme klapband, maar al gauw bleek dat afgebroken was, het zat nog maar vast met 1 moer. Het ging allemaal te snel om echt geschrokken te zijn. Later besef je wel dat het ook anders had kunnen aflopen. En dan ben je al gauw dankbaar dat we aan de goede kant van Gambia dit “ongeluk” kregen, zodoende kon de carmecanic langskomen en we zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Het enig dat we eraan hebben overgehouden is een hele bruine kleur, omdat ik samen met een hele goede vriend de wacht heb gehouden (ongeveer 4uur) totdat de carmecanic weer terug was van de reparatie. Er was totaal geen schaduw bij de auto, en als ware Jona’s hebben we onder een boompje zo goed en kwaad als het ging geprobeerd in de schaduw te zitten. Uiteindelijk is de auto zover gerepareerd zodat we in ieder geval naar huis konden rijden, en bleek al snel dat het gerammel weer een ander probleem was, En zo blijft de auto ons bezig houden. Dus wordt vast vervolgd. En als klap op de vuurpijl was de (gas)koelkast gaan walmen in onze afwezigheid met een behoorlijk zwarte keuken tot gevolg. Aaaaaaaaaaaarrrrrrggggghhhhh!

zondag 22 april 2012

De kids vliegen uit!

Niet te geloven, het is zover. Nog maar een paar dagen en ons huis zal leeg zijn. Stilte, kamers vrij, geen gelach of gehuil meer van de kinderen, eindelijk tijd voor ons zelf. Datgene waar je zoveel over leest in de bladen, staat nu toch ook echt te gebeuren in Huize Hamstra. Alleen, …….. onze kinderen zijn nog zo klein, nee echt, ze zijn nog zo jong. Tuurlijk dat beld houd je altijd als je een ouder bent. Je kinderen blijven tenslotte je kinderen. Maar echt, onze kids, ……………..ze zijn nog zo jong, ……………….. 13, 12 en 8. Dat is toch echt jong, toch? Levi heeft besloten dat hij ook graag naar de BCS wil (De internaatschool in Senegal). Hij heeft er “stage” gelopen, en hij vond het leuk. Daar waren wij blij mee omdat we zagen dat Levi zich in Sibanor behoorlijk verveelde. Zo af en toe speelde hij met wat Gambiaanse vrienden (vooral vriendinnetjes!!!), maar het is en blijft toch anders dan met kinderen die uit dezelfde leefwereld komen. Dinsdag dan is het zover. Als de auto het doet (ja hou maar op, vraag niet verder) gaan we weer om 7:00 op pad om de 300 km in 7 a 8 uur af te leggen. En als dat gelukt is dan gaan we leeg terug. Wat zal dat vreemd zijn. De familie zijn we al “kwijt”, gelukkig komen er regelmatig iemand van de familie langs, nu ook nog de kinderen. Die zien we van de 52 weken maar 18!! Nee dat vinden we nog steeds niet makkelijk, maar ja, de kids willen haast niet anders. Bij de vraag of de kinderen het anders zouden willen doen als ze het over zouden kunnen doen, was hun duidelijke antwoord: NEE, het is goed zo! …… Wat zijn we daar dankbaar voor!

zaterdag 14 april 2012

Ik zei toch, kleur,…….of niet?

Ja, je maakt wat mee hier, ik denk niet dat er een dag komt dat ik zal zeggen dat het saai was. Twee weken geleden waren we in de hoofdstadregio om de lessen van de studenten uit te laten printen. Het ging om een kleine 2000 pagina’s in totaal. De lessen had ik “opgeleukt” met verschillende fotootjes die ik van internet had geplukt. En hier en daar had ik er nog een kleuraccentje in aangebracht. Het was mooi gelukt. We hadden geen tijd om dat zelf uit te gaan printen, want de dingen duren hier wat langer dan we in Europa gewend zijn, en dus besteedden we het uit. We vroegen de secretaresse van WEC of zei dit kon regelen voor ons. Door de wol geverfd, dat dachten wij tenminste, hadden we de gegevens op een cd rom gezet, en keurig 3 mappen gemaakt, met daarachter het aantal kopieën dat we wilden. Dit moest goed gaan toch? ……. Twee weken gingen voorbij, en we reisden weer naar Kombo (hoofdstadregio) om nog wat laatste zaken te regelen en om de kopieën op te halen. Eenmaal aangekomen bleek dat het nog niet klaar was. Sterker nog, op het moment dat ik er ging kijken, een winkeltje in de buurt, waren ze er nog mee bezig. Hoelang heb je nodig????? En tot overmaat van ramp bleek dus dat het allemaal in zwart wit is geprint. Nu zullen de studenten moeten aankijken tegen een zwart,wit,grijs hart en de schijf van 5 is niet echt smakelijk meer te noemen. Tja we moeten het ermee doen, het heeft geen zin om “verhaal te halen” zoals we misschien in Nl wel zouden doen, dat werkt gewoon niet. Gewoon even diep zuchten, en weer doorgaan. P.s de studenten vinden het vast ook niet erg, uiteindelijk zal het waarschijnlijk blijken dat wij de enige zijn die het stoort.

dinsdag 10 april 2012

Hellup brand!

Het is hier momenteel droog, erg droog. De paar spatjes regen die afgelopen week vielen, veel te vroeg voor het jaar, doen daar niets aan af. Voordat het water de grond raakt is het in stoom opgegaan, nou ja bijna dan. In ieder geval het was dus droog. En we waren voor een vergadering uitgenodigd bij de stationsleaders. Terwijl we daar waren werd de lucht ineens heel erg donker, en begon het naar rook te stinken. Nu is het het seizoen dat veel mensen een stuk land verbranden om het “schoon” te maken voor het komende farming seizoen, dus we dachten er eerst niet zoveel van. Maar vanuit het huis konden we zien dat het toch wel een erg groot vuur was. De stationleaders belden met iemand uit het dorp die wist te vertellen dat zij aan de goede kant zaten. Wij deden even wat rekenwerk en begrepen dat hij het had over de plaats van het huis aan een bepaalde kant van de weg, ……………. En ons huis stond dus precies aan de verkeerde kant zo te zeggen. We stapten in de auto, reden naar huis, onder de donkere wolkendeken. Thamar stapte uit bij huis, en ging samen met de kinderen tassen met de meest waardevolle spullen klaarmaken, voor het geval dat we weg zouden moeten. Ik reed samen met een vriend van de kerk naar de brandhaard toe. Op en bepaald moment konden we niet meer dichterbij komen vanwege de rook ontwikkeling en de warmte. (Tenminste, ik vond dat dat niet meer kon terwijl de gelli-gelli – openbaarvervoer- er anders over dacht en in de dikke rook en hitte verdween. En dat ging blijkbaar wel goed). De brand was inderdaad aan 1 kant van de weg, aan “onze” kant. Het waaide heel hard en de vlammen werden opgejaagd tot een paar meter hoog. Gelukkig voor ons zat er nog een zandweg tussen. Daar konden de vlammen niet overheen, ………………… of toch wel. Terwijl we zaten te kijken, sprong het vuur door een harde windvlaag over, en werd het toch wel wat spannender. Gelukkig bleek er nog een zandweg tussen te zitten en waaide de wind in ieder geval niet naar ons huis. Voor de zekerheid hebben we de tassen tot de avond klaar laten staan, maar toen konden we met een gerust hart gaan slapen…… Gelukkig.

maandag 9 april 2012

Filmpje pakken?

In het paasweekend wilde de kerk een film laten zien op het marktplein(tje). Het zou een film worden over het leven van Jezus in een van de lokale talen (Mandinka). Ze wilden daar nog graag wat technische hulp bij, en toen dachten ze aan mij, ….. wie lacht daar? Samen met nog een collega gingen we aan de slag en verzamelden alles wat er nodig was: Een beamer, een versterker, een dvd speler en een generator. Mijn collega had de stekkers gecheckt, want de apparaten kwamen overal vandaan. Uit Australië, Japan, Gambia. We gooiden alles in de auto en reden naar het pleintje toe. Het was nog net schemerachtig, genoeg om alles te kunnen plaatsen, ….dachten we. Het bleek dat de check niet zo goed was geweest als gedacht. De stekkers pasten niet in de stopcontactdozen. Stress, want er stonden al heel wat kinderen om ons heen te vragen wat wij zouden gaan doen, en bovendien werd het nu toch echt donker. Mijn collega stapte in de auto, reed een paar keer heen en weer met verkeerde en goede stekkers en zeker een uur later konden we dan eindelijk beginnen met het vertonen van de film. We richtten de beamer op een witte muur. Maar het bleek dat de bewaker van dat complex een “strenge” moslim was en hij wilde geen christelijke film op de (buiten)muur geprojecteerd hebben. Tja om de lieve vrede maar te bewaren hebben we toen de beamer ergens anders op gericht! Het werd uiteindelijk een goede avond. Veel mensen kwamen kijken. Het maakt vaak niet uit welke film er draait, het vermaak is dat er een film is. Maar toen bleek dat er ook nog een boodschap in de film zat bleven de mensen de hele tijd kijken. En ook naderhand waren er een aantal mensen die vertelden dat ze wel wisten dat deze film de waarheid sprak over Jezus. Gelukkig duurde de avond niet de 4 uur die mijn collega zei, maar was het maar 2 uur en om 23:00 waren we weer thuis, met goede gesprekken en meer kennis over de verschillen in stekkers!