We zaten nog steeds wat onwennig in ons nieuwe huisje in Sibanor. Het was 2009 en de grote stap naar The Gambia was dan eindelijk een feit.
Het huisje was wat afgelegen, het was letterlijk het laatste huis aan de rand van het dorp. Eigenlijk was het dorp al afgelopen en dan kwam 100 meter later ons huisje pas.
Het lag op weg naar het volgende dorp dat meer in the bush lag; Kaimo. En er waren veel leerlingen die uit het dorpje Kaimo kwamen lopen (4km) naar school. Dan passeerden ze onze compound, probeerden een glimp op te vangen van de nieuwe blanken die er waren komen wonen. Maar ja tijd om te stoppen was er niet want dan zouden ze te laat op school komen en iedereen wist daar de consequenties van; lijfstraffen, meestal in de vorm van tikken met de stok van de meester, en dat ging niet zachtzinnig in deze cultuur.
Maar in de middag was er meer tijd om eens bij de blanken te kijken. Veel leerlingen stopten dan ook op de weg naar huis. Ze dronken wat water uit de pot van klei (water blijft daar heerlijk koel in, ook bij 40+ graden, .... wel even in de schaduw zetten) die wij hadden neergezet na een tip van de lokale bewoners.
Terwijl ze dronken probeerden ze naar binnen te kijken in de keuken (nou ja, keuken. Menig stacaravan in Nederland heeft een betere keuken) en vervolgden dan hun weg. Langzaam nam de drukte dan weer af en stierven de schoolgeluiden ook uit.
Toch hoorde ik nog wat en ik keek uit het raam, dat wil zeggen, het gat in de muur dat was "gedicht" met ijzerwerk tralies en muggengaas, niks geen glazen ramen.
Op het hek voor aan onze compound zaten nog wat leerlingen. Ik wilde wel wat contact met ze maken en dus kwam ik de keuken uit en liep naar ze toe. De geluiden verstomden, er werd wat schichtig mijn kant opgekeken maar ze bleven wel zitten.
Omdat we nog maar net waren komen wonen lag er veel zwerfafval in onze tuin op de grond. En terwijl ik naar de kinderen toeliep, bukte ik mij om wat van die rotzooi op te rapen. En voordat ik het wist waren de kinderen van het muurtje gesprongen en in alle richtingen weggelopen. Op veilige afstand stopten ze en keken naar mij, verwachtend dat ik zou gaan schreeuwen en gooien met datgeen ik net had opgeraapt. Dat is wat ze gewend waren. In ieder geval van de Gambianen maar ik vermoed ook van de vorige (blanke) bewoners.
Met veel moeite kon ik ze duidelijk maken dat ik dat absoluut niet van plan was om te doen. Ik gooide mijn net opgeraapte rotzooi weer weg (Aarrghh) en met mijn meest vriendelijke stem "lokte" ik ze weer terug om met ze te kunnen praten.
Ze kwamen terug en het was leuk om met ze te praten, maar mijn grootste cultuur shock had ik gehad door simpelweg wat rotzooi op te pakken, .......
Ik had nog veel te leren.
