Achtervolging door oude man

De vergadering was nog niet afgelopen maar ik moest terug voor Levi en Ndeh. Zij zou komen om te strijken (met het kooltjesstrijkijzer). Ik liep naar buiten en zag een groepje jongens vlakbij de groente/fruittuin van het ziekenhuis zitten.
Wat willen jullie? Vroeg ik ze. Ze lachten wat en zeiden dat ze niets wilden. “okay than you have to go” zei ik. Op dat moment zag ik 1 van de jongens uit de fruittuin komen, met 2 Guaves in zijn hand.
“En geef die maar aan mij. Die zijn niet van jou” zei ik tegen die jongen. Nonchalant gooide hij eentje naar mij toe, en kort daarop verwachtte ik dat de tweede zou komen. Die kwam niet. In plaats daarvan zette hij, en de rest van de groep, het op een lopen. Ik liep rustig verder naar huis, samen met Levi, pretending dat het me niets kon schelen maar ondertussen scherp in de gaten houdend waar ze heen liepen. Ons huis is tegenwoordig vlakbij, dus ik zette Levi af, en stelde mij verdekt op, vast besloten om ze een lesje te leren.
Ons buurmeisje vroeg nog of ik die jongen zou gaan slaan als ik em te pakken had. “Nee, nee,ik wil alleen maar dat hij goed schrikt en ik wil met hem praten dat wij dit niet willen”zei ik tegen haar.
Toen het groepje achter een grote vrachtcontainer/opslagruimte verdwenen wachtte ik nog even (dat was een inschattingsfout) zodat mij zouden vergeten.
Ik schopte mijn slippers uit en begon te rennen op mijn blote voeten over een zeer ongelijke weg bezaaid met kleine steentjes. Maar de jongens waren al verder dan ik had ingeschat dus ze hadden een grote voorsprong. He, maar ik gaf niet op. De jongens schrokken zich wild en begonnen te rennen. Links af, rechts af. Ik kon mij ineens goed voorstellen hoe een luipaard zich voelt als hij de prooi niet te pakken krijgt. FRUSTRATIE en duidelijk voelend dat “de motor” ermee op ging houden. Ik zag ze voor me rennen, maar kon ze niet inhalen. Mijn hart klopte ondertussen in mijn keel, en mijn energie werd steeds minder. Ik moest de strijd staken. De oude man gaf op.
Dagen later met wat blaren en wonden op mijn voeten moest ik menigeen nog uitleggen waarom ik toen toch zo hard door het dorp rende. Er werd heel wat gelachen, … ook door mijzelf hoor!