De ‘ward’

Deze week was mijn eerste week alleen op de afdeling van het ziekenhuis, de ward. Vorige week ben ik ingewerkt door een Zwitserse verpleegkundige die deze week weer vertrokken is. En deze week (maandag t/m woensdag) dus alleen. Nou ja alleen, ik had mijn vriendin en taalhelpster,Sally, gevraagd om ook te komen zodat ze voor mij kan vertalen en me kan helpen. Zij zou op haar beurt weer heel graag de opleiding tot verpleegkundige willen gaan doen, en dit is een mooie manier voor haar om er een beetje in te komen (en voor nu wat geld te verdienen). Dus waren we samen nieuw.

De ward bestaat uit 13 bedden, daarnaast zijn er nog 2 isolatiekamers. Bezoek loopt de hele dag door in en uit en ook de kippen lopen geregeld even binnen (die jaag ik er dan weer gauw uit). Alle patiënten hebben minstens één escort, die hen helpt met van alles en nog wat, en die vaak ook voor ze kookt. Aan basiszorg hoef ik dus niet veel te doen, hoewel wij wel de speciale voeding (bestaande uit melk/bloem/suiker/olie/vitamines) moeten maken. De meeste tijd ben ik bezig met medicijnen uitdelen, controles doen, opnames regelen en bezig zijn met ‘spoedgevallen’.

Elke ochtend na onze gebedsbijeenkomst is de ward-round. De artsen (2) gaan dan langs de patiënten en schrijven op wat er die dag gebeuren moet aan medicijnen, lab-testen, controles enz. Ook bepalen ze dan of er iemand naar huis mag, ja of nee. Ongeveer de helft van de bedbezetting bestaat uit ondervoedde kinderen. Zodra kinderen overgaan van borstvoeding op vast voedsel, gebeurt het nogal eens dat de kinderen niet genoeg voedingsmiddelen binnen krijgen (het eten hier is niet altijd even gevarieerd). Deze week waren er ook veel pasgeboren babies met een sepsis (bloedvergiftiging). Die moeten dan elke keer antibiotica- injecties krijgen, en da’s echt geen pretje in die kleine, magere beentjes!

Voor mij is het zo’n 12 jaar geleden dat ik voor het laatst in een ziekenhuis heb gewerkt en dat kon ik ook wel merken! De omstandigheden hier zijn sowieso niet te vergelijken met een ziekenhuis in Nederland, maar ik merk ook wel dat veel kennis is weggezakt. Daarbij heb ik nooit op een kinderafdeling gewerkt. Geloof maar dat ik deze week veel gebeden heb dat alles goed mocht gaan.
Het was ongelofelijk druk. De ward is vrijwel steeds volledig vol, gaat er iemand weg dan ligt er binnen een paar uur weer iemand anders. De eerste dag van ‘s morgens 8 tot ’s middags 4 aan een stuk door gegaan, zonder te eten of te drinken. Dat was niet zo handig vond ik later, zeker niet voor Sally, want zij is 4 maanden zwanger! Dinsdag en woensdag dus toch maar even een korte pauze ingelast.
Van alles en nog wat meegemaakt; mensen in coma, cerebrale malaria, epileptische aanvallen, veel te hoge bloedsuikers (en geen insuline beschikbaar!), en tot overmaat van ramp had ik dinsdag ook nog een prikaccident (=mezelf geprikt met een gebruikte naald)! Gelukkig was de moeder van het baby’tje die ik de injectie had gegeven negatief getest op hiv. Ongeveer de helft van de patiënten draagt het hiv-virus, dus wel iets om erg voorzichtig mee te zijn.
Mijn Gambiaanse collega’s zijn erg behulpzaam, ook al hebben zij het zelf vaak nog drukker dan ik, ze zijn altijd bereid me te helpen met wat dan ook. Ik heb bijvoorbeeld nooit geleerd om een iv-canule in te brengen, dus vraag ik daar iemand voor. Later wil ik het zelf natuurlijk ook doen.

Het was een drukke start in de kliniek, maar ik heb er van genoten. Het is soms eng om de verantwoording voor die heel zieke mensen te hebben, maar God is erbij! Wat is het leven hier toch anders dan in NL, ik leer steeds meer de Gambiaanse cultuur te waarderen.

Donderdag mochten wij de gebedsdag leiden, dat was fijn. Vrijdag nog wat gesprekken hier en daar, boodschappen doen en nu…lekker weekend! We hoorden al dat in Nederland het nu echt herfst is, hier is het super benauwd, het regenseizoen is bijna over! Pas half november zal het weer wat koeler worden, kijken we naar uit!