Als de stroom er is, en er is ook nog internet, en dit alles is er zeer geregeld niet, dan houden we jullie graag op de hoogte van de dingen die we hier meemaken. Hier weer een avontuur.
Zaterdagavond geeft Eline ineens aan dat ze eigenlijk de hele dag al buikpijn heeft. Ze ziet er ook witjes uit. Als verpleegkundigen gaan er gelijk allerlei belletjes rinkelen en we gaan aan de slag. Die nacht kan ze gelukkig redelijk goed slapen. alhoewel ze er soms wel uit moet om naar de wc te gaan. Zondag ochtend is de buikpijn er nog steeds, en Eline krijgt alweer spookbeelden van een hernieuwde opname inhet ziekenhuis wat ze echt niet wil (wij trouwens ook niet). Die avond gaat er een vliegtuig naar Brussel en in gedachten ben ik (Silvian) of Thamar al in Nederland met Eline. Maar gaande de dag voelt Eline zich steeds beroerder en ze is absoluut niet in staat om ook maar een meter met het vliegtuig te gaan. We geven haar de nodige medicatie en gaan dan de zondagnacht in, die heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang duurt. Met zijn drieen draaien we een soort nachtdienst waarbij Eline soms een half uurtje kan slapen en vervolgens weer naar de wc moet. Thamar en ik zijn erg veel wakker en proberen Eline op allerlei manieren te helpen. Ondertussen is er in Nederland en Gambia veel voor Eline (en fam.) gebeden.
Aan het eind van de lange nacht gebeuren er dingen waardoor Eline lijkt op te knappen en de ziekenhuisopname lijkt net op tijd afgewend. De maandag gaan we door met allerlei medicijnen na overleg met de artsen van het WEC team en Eline slaapt en drinkt weer. Wat zijn we opgelucht en dankbaar die dag.
Vanacht was een nog betere nachten ze heeft 12 uur achter elkaar geslapen. Ze heeft de regen niet gehoord, net zomin als de hond (die echt uren achterelkaar blaft), en ook niet de moskee (die zijn onze buren hier in Fajara/hoofdkantoor WEC).
Voorzichtig gaan we het eten weer opbouwen en we hopen dat ze snel weer de oude wordt.
Gevolg is wel dat we nog steeds niet zijn waar we "moeten" zijn, namelijk ons huis in SIbanor. De meeste spullen zijn er al wel, dus we leven de laatste weken echt uit de koffer. Nou ja, het went hoor
Geen opmerkingen:
Een reactie posten