DIE GOEIE OUWE TIJD

Tja de spannende verhalen stapelen zich hier in Nederland niet zo op als in Senegal of Gambia, dus ik moest even goed nadenken over wat te schrijven.
Nou ja, als ik niets weet kan ik altijd nog wat uit de oude doos halen; een verhaal, of wat foto's.
Zoals dat verhaal over de bewegingsmelders in de dorms op de school waar we werkten en leefden. Op de BCS, de internationale boardingschool van WEC werd van alles gedaan om de veiligheid van de kinderen die er wonen te vergroten en daarmee ook rust voor de dormouders.
Wij waren dormouders van een groep van 9 jongens uit allerlei delen van de wereld en ze waren in de leeftijd van 9 tot 12 jaar. U weet wel die ontdekkende en ondeugende leeftijd.
Die leeftijd waar je JA zegt maar NEE doet, die leeftijd waar je WEE K NIE zegt als jouw gevraagd wordt hoe lang je die (onder)broek al aan hebt. (En ja jullie hebben gelijk dat is vooral het geval bij jongens.)
De directie van de BCS had besloten om in elke dorm bewegingsmelders neer te hangen zodat er geen nachtelijke escapades meer zouden plaatsvinden ( U kent dat wel). Dat moest allemaal uit Europa komen dus het wachten duurde lang.
Maar eindelijk was het er en de technische dienst (haha) ging gelijk aan de slag en na verloop van tijd kon het systeem in werking worden gezet.
We hadden besloten nog niets tegen de jongens te zeggen omdat we nog niet eens zeker wisten of het systeem in de praktijk ook echt zou werken.
De eerste avond dat het alarm aan ging zaten wij na het naar bed brengen van de jongens in ons eigen kleine huisje toen erineens een alarm ging. De alarmunit was in ons huis en maakte zo ene rot lawaai dat we eerst wel het geluid uit moesten zetten voordat we konden gaan kijken in de dorm waar het alarm toch mee te maken had. Het moest in ieder geval betekenen dat er een jongen langs de melder was gelopen en dat betekende dan weer dat hij in de dorm zou uitkomen.
Maar aangekomen in de dorm zag ik niemand, en ik ging weer terug naar ons eigen huisje (zit aan de dorm verbonden).
En het gebeurde een tweede keer. Maar weer niemand.
Voordat de derde keer zou gebeuren dacht ik slim te zijn en vertelde Thamar dat als het alarm af zou gaan zij het alarm moest regelen en ik zou rechtstreeks naar de dorm lopen.
Maar die avond bleef het verder rustig.
Mysterieus hoor, wie kon het nu zijn.
De volgende avond maar weer proberen en hopen dat het weer af zou gaan. En jawel hoor, het alarm. Ik liep vlug naar de dorm toe maar ondanks mijn speed zag ik niemand.
Ik begon te denken dat de jongens me voor de gek hielden, en ik besloot om alvast in de dorm keuken te gaan staan. Nog dichterbij dus.
Toen hoorde ik het alarm weer en jawel ik hoorde ook iets in de linkervleugel waar de jongens hoorden te slapen, maar niemand kwam naar de dorm. Ik liep vlug de vleugel in en zag nog net een jongen terug in zijn bed gaan.
"Aha, jij bent het" zei ik "waarom wilde jij naar de dorm toe? Je mag geen eten meer en lezen ook niet. De jongen verzekerde mij dat hij helemaal niet naar de dorm wilde.
"Ik heb het allemaal gehoord" zei ik "dus vertel het nu mar gewoon".
"Echt niet, ik ben nergens geweest ik heb alleen mijn pyama shirt in de was gegooid. Dat is alles".
Ik snapte er niets van maar geloofde hem en ging weer terug naar de dorm. En terwijl ik terugliep liep ik langs de wasmand waar ik inderdaad het shirt in zag liggen en terwijl ik verder liep zag ik de melder hangen, ....... die was precies gericht op de plek waar de wasmand stond, ......
Al die keren dat het alarm ging was het dus een jongen geweest die iets in de wasmand had gegooid. 
Niets mysterieus, gewoon een schone jongen die wist dat ie zijn shirt te lang aan had, ...
Ach "onze" jongens, we missen ze.