Het kost toch beduidend meer moeite om hier elke week een blog te schrijven. (Bij deze dus mijn complimenten aan een eider die dat wel kan en doet). Het is niet te zeggen dat hier in Nederland niets gebeurt; criminelen krijgen veel geld geboden door ministers, het Nederlands voetbal elftal gaat niet naar het EK (en dat net nu wij eindelijk weer eens in Nederland zijn), vluchtelingen komen met vele naar ons landje en worden welkom geheten, …... en soms ook helemaal niet.
Nee dat er niets gebeurd in Nederland kan ik niet zeggen. Maar het zijn toch andere voorvallen dan in The Gambia. Daar schreven we over; de gier die tegen de auto vloog (eerlijker is misschien te zeggen dat ik tegen de vogel aanreed en hij zijn laatste vlucht maakte), het leger dat bij ons aan de deur klopte met de vraag of ik hen wilde sponsoren met een nieuwe accu omdat hun auto al dagen stil stond en de legerleiding gaf niet thuis, of de agent die we meenamen als lifter op we naar zijn vrije weekend die vertelde dat hij door de regio reed om de veiligheid in de gaten te houden, alleen kreeg hij maar 10 liter benzine per week (of was het zelfs per maand) om die veiligheid in de gaten te houden, of onze collega die na in een ongeluk betrokken te zijn geweest (totaal buiten haar schuld) toch een aantekening kreeg op haar Gambiaanse rijbewijs omdat ze roekeloos had gereden (careless in het engels), maar bij het checken van haar rijbewijs chairless (zonder stoel) zag staan, of de ellenlange rijen wachtenden die stonden te wachten, ...... niet totdat ze geholpen werden door een arts, nee ze stonden totdat er plaats was in de wachtruimte.

Nee helaas dat soort verhalen lijkt voor de komende jaren voorbij te zijn. Gelukkig hebben we er een heleboel meegemaakt en komen die vooral naar boven als we als gezinnetje aan tafel zitten voor het eten en denken aan de bijzondere tijden die we daar hebben mogen meemaken. En als ik dan de kinderen en mijn vrouw aankijk denk ik daar een zekere weemoed in te zien. Weemoed naar een tijd die zeker niet makkelijk was, omdat we de taal nooit machtig zijn geworden, omdat de kinderen naar de internationale boardingschool gingen en we ze aar 1 keer per 6 weken zagen, omdat de Gambiaanse cultuur zo anders is dan onze Nederlandse, omdat leven in Gambia meer gericht is op overleven, omdat de waterput waar wij ons water uit kregen instortte, omdat er 4 keer ingebroken werd.

Maar toch weemoed omdat het ook zo mooi was en we echte vrienden hebben mogen maken, omdat het ons zo verrijkt heeft en we meer van de wereld zijn gaan begrijpen, omdat God zo dichtbij voelde, omdat de wereld daar niet ging om; ikke, ikke, ikke. Omdat we beseffen dat we samen iets hebben meegemaakt dat niemand ziet maar wat we alle vijf in ons hart meedragen.... voor altijd.