Krak zei de tak

Het mango seizoen is weer volop aan de gang. Nog maar sinds kort, want door de aanhoudende koude (echt waar!), okay de aanhoudende relatieve kou, wilden de mango’s maar moeilijk rijpen.
Al maanden hingen ze in de boom mooi te zijn, maar niet rijp. Nu dus wel. Maar toch hebben ze af en toe een zetje nodig om ze uit de boom te krijgen.
Samen met Levi ging ik kijken naar de mango bomen (we hebben er 6 in de tuin, waarvan 2 op dit moment geen mango’s hebben) en in een van de bomen zagen we een paar mooie mango’s. De grootste jongen van de klas klom in de boom en zou ze er wel even uit plukken.
Maar als je dan in die boom zit, zie je alles ineens van de andere kant, en worden de mango’s, althans degene die ik zag, door de bladeren uit het zich onttrokken.
Ik klom nog een stukje hoger, en besloot ook wat verder op de tak te gaan zodat ik wat bladeren opzij kon doen. Dat werkte goed want ik ontdekte de rijpe mango’s weer.
KKKKkkkkrRRRrrr, hoorde ik zacht, achter mij. Verschrikt keek ik op maar het was de poes die het geweldig vond dat het baasje ook nog speels was en in de boom zat.
Nog iets verder voor die ene mango dan maar. Ondertussen stond Levi onder de tak klaar om de mango’s die ik zou laten vallen op te vangen.
KKKkkkkKKKKKRRRRrrrr, begon het weer, en het geluid werd sterker. “Nee dit is toch echt geen poes, maar ja kom op joh Hamstra, het kan toch ook niet die tak zijn. Hoe zwaar ben jij nu helemaal.”
KKkkkkKKKKKKkkrrRRRrRrr, ging het geluid, en harder en wat langer, het was, potverjanheinekont, wel degelijk de tak waar ik op zat die het aan het begeven was en wel met zo een snelheid dat ik niet meer terug kon kruipen
KKKKkkkkkkkkkkkkkkkkRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrRRRRRRR. “LEVI, WEG DAAR, ….. NU” KKKKRRRRRAAkkk. Levi jumpte opzij en terwijl hij dat deed brak de tak af, viel precies op de plek waar Levi eerst stond. Ik greep mij vast aan een kort dood stompje dat ik had gezien rechts van mij toen het tot mij door drong dat de tak zou breken. Dat korte stompje brak mijn val, maar brak zelf ook weer.
Gelukkig zat ik niet hoger dan 2,5 meter boven de grond, en stond ik een fractie later weer met beide benen op de grond, net als de geschrokken Levi. Behalve een paar schaafwonden had ik niets.
Met wiebelende beentjes, de veroverde mango’s en een groot verhaal wachtten we totdat mama thuis zou komen.