Toen het ongeluk (zie vorige blog) gebeurt was, net 2 meter voor de compound waar de Paasconferentie gehouden werd, liepen Eline, Lukas, Levi en Thamar de compound op om in de schaduw bij te komen van de schrik.
112 bestaat hier niet, net zo min als 911. Maar na een half uur arriveerde er zowaar een politieman. Hij werd gebracht in een auto van het bedrijf van degene die onze collega had aangereden. Mmmh dat geeft al te denken, dacht ik.
Hij bleef een half uur schaapachtig rond de auto’s lopen, stelde wat vage vragen hier en daar. En wachtte, wachtte. Nog wat later kwamen er nog wat meer mensen rond de auto staan. Onze collega stond er ook, en een van de mannen in een oranje T shirt was bezig wat te vragen aan onze collega die de auto bestuurde. Na verloop van tijd begon hij zijn stem te verheffen tegen haar en ook wat tegen Thamar die erbij was komen staan. Het bleek een agent te zijn, (zoals dit zo vaak gebeurt, mensen zonder enig uniform, niet te herkennen) die zich zonder zich ook maar voor te stellen met de zaak begon te bemoeien. Hij was verontwaardigt dat niemand hem tot nu toe had verteld dat er gewonden waren. Thamar diende hem boos van repliek dat niemand kon zien dat hij een agent was. Daarna bekoelde het weer.
Er werd besloten om toch een X ray te laten maken van Eline haar onder arm want die bleef erg pijn doen. Bovendien had een collega veel last van haar onderrug. Gelukkig hebben wij als kliniek een eigen ambulance en dus gingen we (het was intussen avond) naar Banjul. Met zwaailicht en sirene, het was geen spoed maar dat maakt hier niet uit, door het drukke verkeer van Serrekunda en Banjul).
Aangekomen in het ziekenhuis konden ze gelijk naar onze plotselinge “doofheid” kijken. Haha.
Er zat een politieman bij ons in de ambulance om ervoor te zorgen dat de “gewonden” met prioriteit behandelt zouden worden. Het ging dan ook heel snel, maar waarschijnlijk meer door onze chauffeur die al jaren voor ons werkt en iedereen overal kent, dan door de agent die vooral in beslag genomen werd door zijn mobiel.
De X ray werd gemaakt en moest beoordeeld worden. We kwamen in een kamertje waar niemand was. Na 5 minuten kwamen er plots 3 mensen binnen, waarvan de jongste bijna mijn zoon zou kunnen zijn. 20-22? Max. Meer niet.
Zonder enig voorstellen begon de jongeman de X ray’s te bekijken, waarbij hij de rug X ray op het stapeltje plaatste van Eline. Het kostte aardig wat overredingskracht om hem ervan te overtuigen dat die foto niet van Eline was. (Dat haar naam erop stond maar doorgekrast was maakte niet zoveel indruk op hem).
Een vlugge blik, en een vraag waar het het meeste pijn deed en hij was zeker dat er niets gebroken was. Hij wel, …. Ik niet. Vervolgens wilde hij de spalk eraf halen die onze eigen dokter erom had gedaan.
Weer mijn overredingskracht moeten gebruiken om hem ervan te overtuigen dat Eline dat wel fijn vond!
10 minuten later en vragen stellend aan Eline of ze diabetes had (die vraag snapte ze natuurlijk niet en ik antwoordde dus voor haar. Dat vond hij niet zo gepast, … ik wel), wilde hij de spalk eraf halen. Ik hield em tegen (vooral nog steeds in de veronderstelling dat hij een radioloog in opleiding moest zijn), want Eline had pijn.
Het bleek dat hij een dokter was (in opleiding neem ik aan) en hij wilde zien of Eline haar pols nog kon gebruiken. Onder veel pijn en protest onderging Eline de bewegingen.
“Zo nu weten we dat dat niet gebroken is” zei hij. We hielden allemaal onze mond om hier maar zo snel mogelijk weg te kunnen.
Om 12:00 nachts waren we weer thuis. De volgende morgen door onze dokters laten checken en die zeiden dat er wel degelijk breuken te zien waren. Klein weliswaar, maar ze zaten er wel, vlak bij de pols ……. Precies waar die dokter zei dat niets zat en waar hij zo nodig moest bewegen.
Wauw Eline heeft zich zo dapper gedragen.
Ik ben geneigd om nog eens terug te gaan en die dokter in spe nog even fijntjes te vertellen dat hij het mis had!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten