Verstopt!

Bijna 2 weken geleden landden opa en oma op het vliegveld van Banjul. Het was heerlijk om de familie weer te kunnen zien en met ze bij te praten. Zij verbleven in een hotel terwijl wij in the guesthouse van WEC verbleven. Maar mede vanwege de gebroken arm van oma besloten we 3 nachten in het hotel te verblijven om lekker dicht bij elkaar te kunnen zijn, en om oma te kunnen helpen als ze hulp nodig zou hebben. Het was een mooi hotel, en we genoten van de kamer en van het ontbijtbuffet, dat voor ons normaal gesproken uit de tapalape (Gambiaans brood) bestaat. Helaas, de dagen gingen te snel voorbij en vrijdagochtend zouden we alweer vertrekken richting Sibanor. Na het laatste uitgebreide ontbijt ging ik fanatiek aan het inpakken terwijl Thamar nog wat laatste boodschappen deed. Rond half een kwam ze terug en dat was precies de tijd dat ik de koffers naar het hoofdgebouw sleepte. Opeens bekroop mij een “angstig” gevoel. “Waar is de sleutel van het appartement van de kinderen?” We hebben de kamers afgezocht, de tassen overhoop gehaald en aan de balie gevraagd of iemand misschien de sleutel was komen brengen. Maar nee, de sleutel was en bleef weg. De sleutel was gewoonweg niet te vinden. Ook navraag aan de kids leverde niets op. Niemand had enig idee waar de hotelsleutel was. Nou, dan maar eerlijk opbiechten aan het hotel wat er mis was……. Juist op dat moment opende Thamar de toilettas (waarom zou je in vredesnaam daar gaan zoeken?). Tadaaaaaaaaaaaaaaaa, daar was de sleutel. Hardop denkend vroeg ik mij af, hoe die daar nou terecht kwam. Toen kwam er vanaf de bank een schaapachtig “Oh ja ik had em verstopt, maar dat was ik vergeten!” Een zucht van opluchting en een lach verder hebben we de sleutel ingeleverd en zijn we naar Sibanor vertrokken.