Criminele bende

Eindelijk was het weer tijd om naar de kinderen te gaan. Na 6 weken alleen maar telefonische met elkaar gesproken te hebben zagen we er allemaal naar uit om elkaar weer te zien. Dat we daarvoor een lange en bijna 8 uur vermoeiende reis moeten ondernemen nemen we op de koop toe. Vrienden van ons wilden graag dat we samen met onze auto zouden reizen. Die van hen werd gerepareerd en bovendien scheelt het in de kosten. We pakten de auto vol, en met vol bedoel ik ook vol want we hopen in mei te gaan verhuizen, en aangezien men geen verhuis service kent hier wilden we alvast spullen meenemen.
Al met al ging het weer mooi georganiseerd. Daar houden Thamar en ik wel van. En zo vertrokken we vroeg in de ochtend (6:45) richting Senegal, richting de school. Met de auto (die we helaas weer zullen moeten verkopen als we definitief naar Senegal verhuizen)schot het lekker op. Ook bij de veeboot (nee er is geen brug om de Gambia rivier over te steken) ging het snel vanwege een conflict tussen Senegal en The Gambia dat ervoor zorgt dat er geen Senegalees vrachtverkeer de ferry over gaat. Ook de grens ging soepel, en de enige top die nu nog verplicht gemakt moest worden was bij Kaolack. Daar moeten we stoppen om een stempel te halen die bewijst dat we ons hebben ingeschreven bij de grens. Deze plaats ligt op meer dan 2 uur rijden van de grens en als je een andere route neemt hoef je geen stempel et halen dus het nut ervan ontgaat ons volledig. Maar dat is wel vaker het geval en dus doe je gewoon wat moet.
Daniel (onze goede Nederlandse vriend) ging met de papieren naar binnen om “even” de stempel te halen. 2 Minuten meer tijd i=neemt het normaal niet. Maar al snel kwam hij weer naar buiten met een douanier op de hielen.
Hij wilde graag de auto zien. En toen hij de volgepakte auto zag moest de achterdeur open en vervolgens wilden hij de inhoud van de dozen zien en dan vooral degene die onderop lagen. Mijn verbazing groeide, dit was al die keren nog nooit gebeurd. Ik wilde verder en was verontwaardigd en in mijn beste Frans probeerde ik duidelijk te maken dat ik dit nog nooit meegemaakt had. Maar verder dan een schaapachtig “jamais” kwam ik door de emoties niet. Nederlands, Engels, Frans en Jola, .. het liep allemaal door elkaar heen.
Een andere doos ging open. Eentje waar we kookspullen hadden meegenomen (het is elke keer weer een hele verhuizing als we met de kinderen ergens in Senegal moeten overnachten), en in die doos zat ook Curry. En ja hoor, die werd ook opengedraaid door de enthousiaste douanier en ze proefden er zelfs van om vervolgens nog niet te weten wat het was.
Gekalmeerd door Thamar liet ik het allemaal maar gebeuren, ook toen ze het spel “kolonisten” openden om te zien of daar weet ik veel wat te vinden was, ….. Na een half uur konden we onze weg weer vervolgen. .. Eindelijk op weg naar de kids.