DE EERSTE KEER

Het was zondagavond en we waren gezellig aan het kletsen met ons bezoek toen we opeens de hagel uit de lucht zagen vallen. Het laatste uur trok het al meer dicht aar hagel hadden we niet opgerekend. U zult misschien denken; “Zo erg bijzonder s dat toch ook  niet”. Eigenlijk hebt u ook gelijk. Alleen voor ons was het wel degelijk bijzonder. De laatste winter die wij ons konden herinneren was die van 2008/2009. Toen was het ook koud en lag er ook wat sneeuw, maar toch, het is een goede 6 jaar geleden. Alle keren dat we op verlof kwamen was in de zomer en dan was het meestal “goed” weer. Zeker voor Levi die net 6 was toen we weggingen was de hagel een feestje.
Toen we de hagel uit de lucht zagen vallen en er zelf verwonderd  naar keken riepen we naar Levi dat het hagelde. We verwachtten dat hij uit het raam zou kijken en weer verder zou spelen, maar nee hoor. Hij rende de trap af, stoof ons voorbij met een grote smile op zijn gezicht en rende door om via de bijkeuken naar buiten te rennen. We konden em nog net vertellen dat ie z’n jas aan moest doen en dat ie iets aan zijn voeten moest doen.
Terwijl Levi zijn jas van de kapstok griste gingen wij weer zitten om vervolgend lekker warm en droog vanachter het ram naar buiten te kijken hoe Levi, met een goede vriendin die bij hem op bezoek was, naar buiten ging.
Hij had keurig zijn jas aan en iets aan zijn (blote) voeten, ………… zijn slippers.
WELKOM in Nederland Levi

Mag ik nog wat met u delen over de regen?
Ik herinner mij ook elke eerste keer dat het in Gambia of Senegal regende na een periode van 8 – 9 maanden van droogte.  Heeeeeerlijk was dat, zeker omdat de laatste weken voordat de regen valt de druk en benauwdheid enorm opbouwt, en dan ben je gewoon blij als de regen eindelijk valt. In Gambia waren het dan niet alleen de kids die naar buiten renden maar ook de volwassenen gingen naar buiten om de regen op zich te laten vallen. Tja de temperatuur bleef prettig, niet zoals hier dat als het regent het ook koud is.
In Senegal, op de BCS waar wij woonden en werkten was er zelfs een kwartiertje regenvrij zoals wij hier sneeuwvrij kennen.
Daags voor men verwachtte dat het zou gaan regenen werd er in de gemeenschappelijke eetzaal nog even uitgelegd aan de staff hoe het ookal weer zat: Als de regen valt tijdens de schooluren stopen we de lessen en mogen de kids een kwartiertje naar buiten, lekker nat worden of lekker in de regen dansen. Dit werd dan door luid geklap van de kinderen bevestigt!
dat kwartiertje werd vaal wel wat langer en naderhand hadden de kinderen nog een seen kwartier nodig om droge kleren aan te trekken. Kortom, zo’n lesuur waarin de regen viel was gauw voorbij. Maar dat het zou gebeuren wist je zeker, ..elk jaar.
Hier in Nederland is het leuk dat we een ijsvrij regeltje  hebben, maar wanneer die gebruikt kan worden???????????
 

DE REGEN

De laatste dagen moet ik weer wat meer aan Gambia en Senegal denken. Het is net alsof we in het regenseizoen zitten. Het valt hier in de polder soms met bakken uit de grauwe wolken naar beneden. Het  verschil met het echte regenseizoen in Gambia en Senegal is vooral dat als de regen valt het nog steeds warm is en dan is het soms gewoon leuk om door de regen te dansen en de plassen te stampen. Niet dat ik dat nog deed hoor, daar ben ik te oud voor, ten minste volgens mijn kinderen. Als ik door de plassen wil stampen en dansen zijn zij het die mij vertellen dat ik daar te oud voor ben en dat ik hen voor schut zet. Okay daar ging mijn “maar-je-bent-zo-oud-als-je-je-voelt” houding. Even overviel me het idee om de geraniums maar op te zoeken, maar gelukkig heb je die niet in Gambia en Senegal en bovendien zeiden de kids dat het nou ook weer niet zo erg was.

Iedereen in Gambia en Senegal was echt aan het uitkijken naar het regenseizoen. Na maanden van droogte bouwde het regenseizoen op en voelde je dat het er aan kwam. Piet Paulusma hebben ze daar niet nodig. Vaak probeerde ik dat wel te zijn maar ik zat er vaak ver naast. Als ik zei tegen de Gambianen; “Vandaag gaat het regenen” dan keken ze mij aan, lachten (mij uit) en vroegen: “Oooh heb je met God daarboven gepraat). En vervolgens had ik het dus mis.




Nee dan hier in Nederland. Daar kijken we ook niet naar boven, maar daar kijken we naar HET WEER. We stonden er van te kijken (alsof we het waren vergeten) hoelang een programma duurt dat alleen maar gaat over het weer. We lachten er wat smalend om en hielden onszelf voor dat we het wel per dag zouden zien. Mmmmmh daar zijn we inmiddels wel van terug gekomen. Het is gewoon niet zo fijn en praktisch om door de regen overvallen te worden als je in de stad bent. Dus toch maar dat weer in de gaten houden.
Maar de kids lieten helemaal een (zeg ik nu) geweldige “uitvinding” zien; De buienradar app. Het duurde mij een aantal dagen omdat hele “app” gebeuren te snappen (die hele ontwikkeling is ook aan ons voorbij gegaan e wat er al was snapte ik ook al niet).
Just last week plensde het rond de tijd dat de kids naar school moesten. Heel vaak stopt het  net voordat ze moeten gaan, dan sta je op en hoor je de regen tegen de ramen tikken en denk je’”Arme kids die worden helemaal nat, k zal ze wel moeten brengen), maar dan als het zover is is het wonderwel toch weer droog. Maar dus niet dit keer, het was een minuutje voordat de kids weg moesten toen Lukas met een (in dit geval doorgestuurd) appje kwam; de buienradar.
Die liet zien dat de piek van de bui nu was en dat het met een minuut of 5 af zou nemen en dan zou het volledig stoppen. We moesten er hartelijk om lachen, gingen zitten en keken naar buiten, en warempel de bui werd minder en minder om vervolgens helemaal te stoppen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was stonden de kids op en fietsten naar school, Ze lieten ons verbouwereerd achter…………… Wie is er nu nog niet gesetteld? Zij of wij?

FOTO'S UIT DE OUDE DOOS

KLIMMEN IN HOGE BOMEN

PAINTBALL IN DAKAR

VROUWEN ONDERONSJE MET THAMAR AND ESRA

ONDERWEG NAAR THIES

POTJE VOETBAL MET SENEGALESE STAFF AND VRIEND AMADOU

DIE GOEIE OUWE TIJD

Tja de spannende verhalen stapelen zich hier in Nederland niet zo op als in Senegal of Gambia, dus ik moest even goed nadenken over wat te schrijven.
Nou ja, als ik niets weet kan ik altijd nog wat uit de oude doos halen; een verhaal, of wat foto's.
Zoals dat verhaal over de bewegingsmelders in de dorms op de school waar we werkten en leefden. Op de BCS, de internationale boardingschool van WEC werd van alles gedaan om de veiligheid van de kinderen die er wonen te vergroten en daarmee ook rust voor de dormouders.
Wij waren dormouders van een groep van 9 jongens uit allerlei delen van de wereld en ze waren in de leeftijd van 9 tot 12 jaar. U weet wel die ontdekkende en ondeugende leeftijd.
Die leeftijd waar je JA zegt maar NEE doet, die leeftijd waar je WEE K NIE zegt als jouw gevraagd wordt hoe lang je die (onder)broek al aan hebt. (En ja jullie hebben gelijk dat is vooral het geval bij jongens.)
De directie van de BCS had besloten om in elke dorm bewegingsmelders neer te hangen zodat er geen nachtelijke escapades meer zouden plaatsvinden ( U kent dat wel). Dat moest allemaal uit Europa komen dus het wachten duurde lang.
Maar eindelijk was het er en de technische dienst (haha) ging gelijk aan de slag en na verloop van tijd kon het systeem in werking worden gezet.
We hadden besloten nog niets tegen de jongens te zeggen omdat we nog niet eens zeker wisten of het systeem in de praktijk ook echt zou werken.
De eerste avond dat het alarm aan ging zaten wij na het naar bed brengen van de jongens in ons eigen kleine huisje toen erineens een alarm ging. De alarmunit was in ons huis en maakte zo ene rot lawaai dat we eerst wel het geluid uit moesten zetten voordat we konden gaan kijken in de dorm waar het alarm toch mee te maken had. Het moest in ieder geval betekenen dat er een jongen langs de melder was gelopen en dat betekende dan weer dat hij in de dorm zou uitkomen.
Maar aangekomen in de dorm zag ik niemand, en ik ging weer terug naar ons eigen huisje (zit aan de dorm verbonden).
En het gebeurde een tweede keer. Maar weer niemand.
Voordat de derde keer zou gebeuren dacht ik slim te zijn en vertelde Thamar dat als het alarm af zou gaan zij het alarm moest regelen en ik zou rechtstreeks naar de dorm lopen.
Maar die avond bleef het verder rustig.
Mysterieus hoor, wie kon het nu zijn.
De volgende avond maar weer proberen en hopen dat het weer af zou gaan. En jawel hoor, het alarm. Ik liep vlug naar de dorm toe maar ondanks mijn speed zag ik niemand.
Ik begon te denken dat de jongens me voor de gek hielden, en ik besloot om alvast in de dorm keuken te gaan staan. Nog dichterbij dus.
Toen hoorde ik het alarm weer en jawel ik hoorde ook iets in de linkervleugel waar de jongens hoorden te slapen, maar niemand kwam naar de dorm. Ik liep vlug de vleugel in en zag nog net een jongen terug in zijn bed gaan.
"Aha, jij bent het" zei ik "waarom wilde jij naar de dorm toe? Je mag geen eten meer en lezen ook niet. De jongen verzekerde mij dat hij helemaal niet naar de dorm wilde.
"Ik heb het allemaal gehoord" zei ik "dus vertel het nu mar gewoon".
"Echt niet, ik ben nergens geweest ik heb alleen mijn pyama shirt in de was gegooid. Dat is alles".
Ik snapte er niets van maar geloofde hem en ging weer terug naar de dorm. En terwijl ik terugliep liep ik langs de wasmand waar ik inderdaad het shirt in zag liggen en terwijl ik verder liep zag ik de melder hangen, ....... die was precies gericht op de plek waar de wasmand stond, ......
Al die keren dat het alarm ging was het dus een jongen geweest die iets in de wasmand had gegooid. 
Niets mysterieus, gewoon een schone jongen die wist dat ie zijn shirt te lang aan had, ...
Ach "onze" jongens, we missen ze.

DE MIST

De Herfst, die hadden we ook al lang niet meer meegemaakt. Als we op verlof waren was dat altijd in de zomer, dus de laatste herfst die we meemaakten was zeker 6 jaar geleden. Natuurlijk wist ik in mijn herinnering nog dat die koud en nat was, en daar zag ik dan ook echt niet naar uit. Maar aangezien Levi zich in de eerste maanden nog niet zeker voelde op de fiets bracht ik hem telkens naar school en haalde hem ook weer op. Pfff elke vroege ochtend werd ik dan geconfronteerd met die dalende temperatuur en die neerslag.
Levi heeft snel bijgeleerd en fietst sinds kort alleen naar school. Dapper hoor. Hij is dan 12 jaar maar van die 12 jaar heeft maar 6 in Nederland gewoond en toen niet veel fietservaring opgedaan. Dat komt nu elke dag.
Die ochtenden hoef ik dus niet meer de kou in, maar als we even naar de stad moeten is de neiging om “even” de auto te pakken toch ook wel erg groot. Wel dat probleem is nu ook verholpen want de blazer (aanjager) is ermee opgehouden. Zomaar ineens. Kan ik dus weer op de fiets, en in de kou proberen het probleem op te lossen.
Het was toen ik op weg was naar de stad, supermistig en toen ineens viel de aanjager stil. Snel doorgereden naar de stad, de boodschappen gedaan en weer snel terug. Dat ging gelukkig goed maar een lange reis zie ik niet zitten zonder de blazer/aanjager. Je krijgt het ten eerste niet meer warm op die temperatuur die je wilt en ten tweede zullen de ramen beslaan en dat is veel te gevaarlijk.
Nou ja, ik drink een warme kop thee en dan ga ik maar eens die verdraaide kou in en hopen en bidden dat ik het probleem vind.
…......
Ondertussen is het probleem gevonden, …. niet door mij maar door de garage. De kachelventilator was kapot. Een rotklus om erbij te komen (het dashboard lag in zeker 10 stukken uitelkaar) en om het weer dicht te krijgen. Kosten bijna 500 euro. En dat voor een eerste reparatie, pffffff nou ja we zitten er wel weer warmpjes en ontwasemd bij.

En hier is ons mooie huisje waar we zo fijn wonen