De Kerstvakantie

KERSTVAKANTIE

Eindelijk is het dan zover. De Kerstvakantie is aangebroken. Wat zijn de kids blij, en wat zijn wij trots op ze. Terugkijkend op de afgelopen 4 maanden kunnen we niet anders zeggen dan dat ze het geweldig gedaan hebben.
Vanuit een compleet andere wereld hebben ze moeten overschakelen naar deze wereld hier in Nederland.

Vanuit een altijd warm Senegal naar een je-weet-maar-nooit-wat-voor-weer-het-hier-wordt Nederland.

Van een school met bijna 90 leerlingen naar een school met 1000+ leerlingen.

Van een school met alleen maar Engels naar een school met alleen maar Nederlands.

Vanuit een leven waar fietsen goed ging voor 10 meter en dan was er wel weer een lekke band door dorens e.d  naar een land waar de wegen zo mooi en glad zijn, maar waar de fietsdichtheid ook erg groot is.

Naar een schoolsysteem volgens Cambridge naar een school systeem volgens de Dutch systeem
Vanuit een leven waar je woont waar je naar school gaat naar een leven waar school en wonen gescheiden zijn .

Vanuit een school waar je beste vriend een Koreaan is naar een school waar het moeilijk is en beste vriend te krijgen

Van een school waar alle ouders van al je vrienden Christen zijn naar een school waarbij de ouders van je klasgenoten vaak niet Christen zijn.

Van een school waar Kerst begin december al gevierd wordt vanwege vakantie naar een school waar Kerst bijna gewoon op kerst gevierd wordt.

En de lijst kan doorgaan.
De kids zijn er nog niet, we houden een jaar aan voor de kinderen om goed te settlen, maat tot nu toe zijn we zo dankbaar en blij voor hoe ze het vinden en doen op school.

En nu? Nu is het kerstvakantie en is de vakantiemode aan. Uitslapen, eventueel in de kleren maar liever in de pyama, spelletjes spelen en nog meer spelletjes spelen, je vervelen, een film kijken en meer spelletjes spelen. En wij? Wij genieten met volle teugen van de kids en doen vrolijk mee.
Geen kilometers lange reis eerst om daarna een week aan elkaar te moeten wennen en dan pas te kunnen genieten van de vakantie. Nee, gelijk vakantie en gelijk plezier met elkaar als gezin.
Gezegend Kerstdagen!

LE RUCHER

Afgelopen maandag was er geen kans om een blogstukje te plaatsen. Wij waren namelijk naar Amerongen voor een midweek reviewen van ons zendingsverleden. Die maandag had ik toen we er aan waren gekomen nog wel een stukje geschreven om te zeggen dat er nu geen stukje zou zijn. Maar net internet was er wel maar deed het niet op deze computer en dus bleef dat als concept in de computer staan (daar mag het nu dus uit).
Deze midweek van reviewen was ons aangeraden door een aantal mensen en dat klonk zo goed dat we ons inschreven voor december.
Het hoofdkantoor zit in Frankrijk maar de cursus daar was helaas op een ongunstig tijdstip en dus moesten we het doen met Nederland. Was niet erg hoor. Want Nederland is ook best mooi, …. alleen wel een stuk kouder.

We hebben een goede midweek gehad. Samen met andere zendelingen van vele verschillende organisaties hebben we veel gepraat, gegeten en gelachen. Nou dat zijn gelijk wel de 3 belangrijkste zaken in het leven toch?
Elke dag was er een coach available en hadden we gesprekken die ons hielpen het verleden op zijn plek te zetten. We (Thamar en ikzelf) ontdekten dat we dat al best op z'n plek hadden gezet.
Maar ook de gesprekken met de andere zendelingen was erg leuk, interessant en leerzaam.
 
Een bourgondier ben ik niet, maar ik moet toegeven dat het eten geweldig goed was. Van 's morgens tot 's avonds werden we in de watten gelegd wat eten en drinken betreft. Dat is al de helft van een geslaagde midweek. Elke ochtend croissantjes, elke middag wat extra's bij de lunch en 's avonds een heerlijk warme maaltijd. Wat dat betreft had die midweek wel langer mogen zijn.

Al met al ging de tijd te snel voorbij en dat vonden ook de kinderen die door beide opa's en oma's verwend werden waardoor de tijd eigenlijk te snel ging. Mijn tip voor iedereen; zorg dat je je stierlijk verveelt, maak de cursus hartstikke saai dan duurt het langer, …...

Opa's en oma's hartelijk dank voor jullie lieve zorgen voor onze kinderen en Le Rucher bedankt voor een heerlijke week van reviewen!

Als je meer informatie wil kijk dan eens op www.lerucher.org

 

 

Ps ze hebben in februari ook zo'n review cursus voor leiders van gemeentes (kerken) en (zendings)organisaties. Van harte aanbevolen!

CORNERSTONE

 CORNERSTONE

Woensdag is het alweer, en om eerlijk te zijn is het al bijna donderdag. De tijd is deze week erg snel gegaan en dat komt met name door het bezoek aan Cornerstone. De bijbleschool (zendingstraining centrum) van WEC.
We waren uitgenodigd om op de maandagavond te komen spreken over ons zendingsverleden (ja dat is nu al verleden). Al jaren is er op de maandagavond een missionary speaker, die vertelt over ijn of haar, …. Of hun avonturen met God, en dat is vaak in het buitenland.
Nu waren wij aan de beurt en het was heerlijk om weer terug te zijn op de school waar we bijna 10 jaar geleden aan begonnen (2006). Een aantal staffmembers waren er nog steeds en er waren ook studenten die we kenden, bijvoorbeeld doordat ze ook in Gambia hebben gewerkt.
De studenten vinden het leuk als jouw zendingsverhaal wordt ondersteund door een powerpoint. (Ik ben maar zo vrij om voor alle studenten te spreken, maar als ze maar half zijn zoals ik – ik weet niet of je dat wel moet willen – dan vinden ze het echt wel leuk.
Dus wij doken onze foto dozen in* en keken naar de slides van Gambia en Senegal. Ach en toen kwamen de weemoedige gevoelens natuurlijk weer naar boven. Foto’s van onze huizen, de kerk, de kliniek en natuurlijk ………. de auto, euh onze vrienden.
Wat was het fijn om het weer te zien en er over te vertellen.
Kijk en oordeel zelf hoe mooi het wel niet was.

 

* Naschrift Redactie; In vroegere jaren had men nog geen digitale camera, maar een analoge camera waarbij een fotorolletje in de camera geplaatst moest worden. Vervolgens kon men maar een paar foto’s maken die ontwikkelt moesten worden in een winkel. Pas daarna kon men zien wat men gefotografeerd had. Dit leidde vaak tot verrassingen en teleurstellingen –of teleurstellende verrassingen -.
                                                              

DE EERSTE KEER

Het was zondagavond en we waren gezellig aan het kletsen met ons bezoek toen we opeens de hagel uit de lucht zagen vallen. Het laatste uur trok het al meer dicht aar hagel hadden we niet opgerekend. U zult misschien denken; “Zo erg bijzonder s dat toch ook  niet”. Eigenlijk hebt u ook gelijk. Alleen voor ons was het wel degelijk bijzonder. De laatste winter die wij ons konden herinneren was die van 2008/2009. Toen was het ook koud en lag er ook wat sneeuw, maar toch, het is een goede 6 jaar geleden. Alle keren dat we op verlof kwamen was in de zomer en dan was het meestal “goed” weer. Zeker voor Levi die net 6 was toen we weggingen was de hagel een feestje.
Toen we de hagel uit de lucht zagen vallen en er zelf verwonderd  naar keken riepen we naar Levi dat het hagelde. We verwachtten dat hij uit het raam zou kijken en weer verder zou spelen, maar nee hoor. Hij rende de trap af, stoof ons voorbij met een grote smile op zijn gezicht en rende door om via de bijkeuken naar buiten te rennen. We konden em nog net vertellen dat ie z’n jas aan moest doen en dat ie iets aan zijn voeten moest doen.
Terwijl Levi zijn jas van de kapstok griste gingen wij weer zitten om vervolgend lekker warm en droog vanachter het ram naar buiten te kijken hoe Levi, met een goede vriendin die bij hem op bezoek was, naar buiten ging.
Hij had keurig zijn jas aan en iets aan zijn (blote) voeten, ………… zijn slippers.
WELKOM in Nederland Levi

Mag ik nog wat met u delen over de regen?
Ik herinner mij ook elke eerste keer dat het in Gambia of Senegal regende na een periode van 8 – 9 maanden van droogte.  Heeeeeerlijk was dat, zeker omdat de laatste weken voordat de regen valt de druk en benauwdheid enorm opbouwt, en dan ben je gewoon blij als de regen eindelijk valt. In Gambia waren het dan niet alleen de kids die naar buiten renden maar ook de volwassenen gingen naar buiten om de regen op zich te laten vallen. Tja de temperatuur bleef prettig, niet zoals hier dat als het regent het ook koud is.
In Senegal, op de BCS waar wij woonden en werkten was er zelfs een kwartiertje regenvrij zoals wij hier sneeuwvrij kennen.
Daags voor men verwachtte dat het zou gaan regenen werd er in de gemeenschappelijke eetzaal nog even uitgelegd aan de staff hoe het ookal weer zat: Als de regen valt tijdens de schooluren stopen we de lessen en mogen de kids een kwartiertje naar buiten, lekker nat worden of lekker in de regen dansen. Dit werd dan door luid geklap van de kinderen bevestigt!
dat kwartiertje werd vaal wel wat langer en naderhand hadden de kinderen nog een seen kwartier nodig om droge kleren aan te trekken. Kortom, zo’n lesuur waarin de regen viel was gauw voorbij. Maar dat het zou gebeuren wist je zeker, ..elk jaar.
Hier in Nederland is het leuk dat we een ijsvrij regeltje  hebben, maar wanneer die gebruikt kan worden???????????
 

DE REGEN

De laatste dagen moet ik weer wat meer aan Gambia en Senegal denken. Het is net alsof we in het regenseizoen zitten. Het valt hier in de polder soms met bakken uit de grauwe wolken naar beneden. Het  verschil met het echte regenseizoen in Gambia en Senegal is vooral dat als de regen valt het nog steeds warm is en dan is het soms gewoon leuk om door de regen te dansen en de plassen te stampen. Niet dat ik dat nog deed hoor, daar ben ik te oud voor, ten minste volgens mijn kinderen. Als ik door de plassen wil stampen en dansen zijn zij het die mij vertellen dat ik daar te oud voor ben en dat ik hen voor schut zet. Okay daar ging mijn “maar-je-bent-zo-oud-als-je-je-voelt” houding. Even overviel me het idee om de geraniums maar op te zoeken, maar gelukkig heb je die niet in Gambia en Senegal en bovendien zeiden de kids dat het nou ook weer niet zo erg was.

Iedereen in Gambia en Senegal was echt aan het uitkijken naar het regenseizoen. Na maanden van droogte bouwde het regenseizoen op en voelde je dat het er aan kwam. Piet Paulusma hebben ze daar niet nodig. Vaak probeerde ik dat wel te zijn maar ik zat er vaak ver naast. Als ik zei tegen de Gambianen; “Vandaag gaat het regenen” dan keken ze mij aan, lachten (mij uit) en vroegen: “Oooh heb je met God daarboven gepraat). En vervolgens had ik het dus mis.




Nee dan hier in Nederland. Daar kijken we ook niet naar boven, maar daar kijken we naar HET WEER. We stonden er van te kijken (alsof we het waren vergeten) hoelang een programma duurt dat alleen maar gaat over het weer. We lachten er wat smalend om en hielden onszelf voor dat we het wel per dag zouden zien. Mmmmmh daar zijn we inmiddels wel van terug gekomen. Het is gewoon niet zo fijn en praktisch om door de regen overvallen te worden als je in de stad bent. Dus toch maar dat weer in de gaten houden.
Maar de kids lieten helemaal een (zeg ik nu) geweldige “uitvinding” zien; De buienradar app. Het duurde mij een aantal dagen omdat hele “app” gebeuren te snappen (die hele ontwikkeling is ook aan ons voorbij gegaan e wat er al was snapte ik ook al niet).
Just last week plensde het rond de tijd dat de kids naar school moesten. Heel vaak stopt het  net voordat ze moeten gaan, dan sta je op en hoor je de regen tegen de ramen tikken en denk je’”Arme kids die worden helemaal nat, k zal ze wel moeten brengen), maar dan als het zover is is het wonderwel toch weer droog. Maar dus niet dit keer, het was een minuutje voordat de kids weg moesten toen Lukas met een (in dit geval doorgestuurd) appje kwam; de buienradar.
Die liet zien dat de piek van de bui nu was en dat het met een minuut of 5 af zou nemen en dan zou het volledig stoppen. We moesten er hartelijk om lachen, gingen zitten en keken naar buiten, en warempel de bui werd minder en minder om vervolgens helemaal te stoppen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was stonden de kids op en fietsten naar school, Ze lieten ons verbouwereerd achter…………… Wie is er nu nog niet gesetteld? Zij of wij?

FOTO'S UIT DE OUDE DOOS

KLIMMEN IN HOGE BOMEN

PAINTBALL IN DAKAR

VROUWEN ONDERONSJE MET THAMAR AND ESRA

ONDERWEG NAAR THIES

POTJE VOETBAL MET SENEGALESE STAFF AND VRIEND AMADOU

DIE GOEIE OUWE TIJD

Tja de spannende verhalen stapelen zich hier in Nederland niet zo op als in Senegal of Gambia, dus ik moest even goed nadenken over wat te schrijven.
Nou ja, als ik niets weet kan ik altijd nog wat uit de oude doos halen; een verhaal, of wat foto's.
Zoals dat verhaal over de bewegingsmelders in de dorms op de school waar we werkten en leefden. Op de BCS, de internationale boardingschool van WEC werd van alles gedaan om de veiligheid van de kinderen die er wonen te vergroten en daarmee ook rust voor de dormouders.
Wij waren dormouders van een groep van 9 jongens uit allerlei delen van de wereld en ze waren in de leeftijd van 9 tot 12 jaar. U weet wel die ontdekkende en ondeugende leeftijd.
Die leeftijd waar je JA zegt maar NEE doet, die leeftijd waar je WEE K NIE zegt als jouw gevraagd wordt hoe lang je die (onder)broek al aan hebt. (En ja jullie hebben gelijk dat is vooral het geval bij jongens.)
De directie van de BCS had besloten om in elke dorm bewegingsmelders neer te hangen zodat er geen nachtelijke escapades meer zouden plaatsvinden ( U kent dat wel). Dat moest allemaal uit Europa komen dus het wachten duurde lang.
Maar eindelijk was het er en de technische dienst (haha) ging gelijk aan de slag en na verloop van tijd kon het systeem in werking worden gezet.
We hadden besloten nog niets tegen de jongens te zeggen omdat we nog niet eens zeker wisten of het systeem in de praktijk ook echt zou werken.
De eerste avond dat het alarm aan ging zaten wij na het naar bed brengen van de jongens in ons eigen kleine huisje toen erineens een alarm ging. De alarmunit was in ons huis en maakte zo ene rot lawaai dat we eerst wel het geluid uit moesten zetten voordat we konden gaan kijken in de dorm waar het alarm toch mee te maken had. Het moest in ieder geval betekenen dat er een jongen langs de melder was gelopen en dat betekende dan weer dat hij in de dorm zou uitkomen.
Maar aangekomen in de dorm zag ik niemand, en ik ging weer terug naar ons eigen huisje (zit aan de dorm verbonden).
En het gebeurde een tweede keer. Maar weer niemand.
Voordat de derde keer zou gebeuren dacht ik slim te zijn en vertelde Thamar dat als het alarm af zou gaan zij het alarm moest regelen en ik zou rechtstreeks naar de dorm lopen.
Maar die avond bleef het verder rustig.
Mysterieus hoor, wie kon het nu zijn.
De volgende avond maar weer proberen en hopen dat het weer af zou gaan. En jawel hoor, het alarm. Ik liep vlug naar de dorm toe maar ondanks mijn speed zag ik niemand.
Ik begon te denken dat de jongens me voor de gek hielden, en ik besloot om alvast in de dorm keuken te gaan staan. Nog dichterbij dus.
Toen hoorde ik het alarm weer en jawel ik hoorde ook iets in de linkervleugel waar de jongens hoorden te slapen, maar niemand kwam naar de dorm. Ik liep vlug de vleugel in en zag nog net een jongen terug in zijn bed gaan.
"Aha, jij bent het" zei ik "waarom wilde jij naar de dorm toe? Je mag geen eten meer en lezen ook niet. De jongen verzekerde mij dat hij helemaal niet naar de dorm wilde.
"Ik heb het allemaal gehoord" zei ik "dus vertel het nu mar gewoon".
"Echt niet, ik ben nergens geweest ik heb alleen mijn pyama shirt in de was gegooid. Dat is alles".
Ik snapte er niets van maar geloofde hem en ging weer terug naar de dorm. En terwijl ik terugliep liep ik langs de wasmand waar ik inderdaad het shirt in zag liggen en terwijl ik verder liep zag ik de melder hangen, ....... die was precies gericht op de plek waar de wasmand stond, ......
Al die keren dat het alarm ging was het dus een jongen geweest die iets in de wasmand had gegooid. 
Niets mysterieus, gewoon een schone jongen die wist dat ie zijn shirt te lang aan had, ...
Ach "onze" jongens, we missen ze.

DE MIST

De Herfst, die hadden we ook al lang niet meer meegemaakt. Als we op verlof waren was dat altijd in de zomer, dus de laatste herfst die we meemaakten was zeker 6 jaar geleden. Natuurlijk wist ik in mijn herinnering nog dat die koud en nat was, en daar zag ik dan ook echt niet naar uit. Maar aangezien Levi zich in de eerste maanden nog niet zeker voelde op de fiets bracht ik hem telkens naar school en haalde hem ook weer op. Pfff elke vroege ochtend werd ik dan geconfronteerd met die dalende temperatuur en die neerslag.
Levi heeft snel bijgeleerd en fietst sinds kort alleen naar school. Dapper hoor. Hij is dan 12 jaar maar van die 12 jaar heeft maar 6 in Nederland gewoond en toen niet veel fietservaring opgedaan. Dat komt nu elke dag.
Die ochtenden hoef ik dus niet meer de kou in, maar als we even naar de stad moeten is de neiging om “even” de auto te pakken toch ook wel erg groot. Wel dat probleem is nu ook verholpen want de blazer (aanjager) is ermee opgehouden. Zomaar ineens. Kan ik dus weer op de fiets, en in de kou proberen het probleem op te lossen.
Het was toen ik op weg was naar de stad, supermistig en toen ineens viel de aanjager stil. Snel doorgereden naar de stad, de boodschappen gedaan en weer snel terug. Dat ging gelukkig goed maar een lange reis zie ik niet zitten zonder de blazer/aanjager. Je krijgt het ten eerste niet meer warm op die temperatuur die je wilt en ten tweede zullen de ramen beslaan en dat is veel te gevaarlijk.
Nou ja, ik drink een warme kop thee en dan ga ik maar eens die verdraaide kou in en hopen en bidden dat ik het probleem vind.
…......
Ondertussen is het probleem gevonden, …. niet door mij maar door de garage. De kachelventilator was kapot. Een rotklus om erbij te komen (het dashboard lag in zeker 10 stukken uitelkaar) en om het weer dicht te krijgen. Kosten bijna 500 euro. En dat voor een eerste reparatie, pffffff nou ja we zitten er wel weer warmpjes en ontwasemd bij.

En hier is ons mooie huisje waar we zo fijn wonen

The Gambia, ..... Senegal, ..... Nederland

Net even geteld hoe lang we terug zijn in Nederland.
Het is alweer 3 maanden geleden dat we na 6 jaar West Afrika verlieten en terugkeerden naar het koude kikkerlandje. En wat voelt het vreemd om Gambia en Senegal achter ons te hebben gelaten; de vrienden, het werk, de cultuur en het heerlijke weer. Dat is over en voorbij en beiden verwerken we dat op een andere manier. Ik ben een beetje de struisvogel, stop mijn hoofd (nee niet mijn kop) in het zand en denk er niet teveel aan. Dan is het prima te dragen. Maar ja eigenlijk een slechte oplossing natuurlijk; Het betekent anders ook dat ik onze vrienden daar vergeet en dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Ik zal er aan werken…. Heb geduld met mij.

Er is alweer veel gebeurd in de 3 maanden dat we hier in Nederland wonen. De complexiteit van de Nederlandse cultuur is alweer in alle hevigheid over ons heen gekomen. We hebben ons in sneltreinvaart bekend moeten maken met allerlei verzekeringen en vernieuwingen en dat is best lastig. Daarnaast ben ik (Silvian) al naar een conferentie in Turkije geweest over leiderschap. Die was ontzettend goed, en nee dat was geen snoep reisje als je nagaat dat we de hele week eigenlijk maar 3 uurtjes echte vrije tijd hadden en nee, die heb ik niet aan het strand doorgebracht maar in Epheze…….

Toen we vanmorgen bij elkaar zaten om van alles en nog wat door te nemen hebben we ook besloten om eens in de week een blogstukje te plaatsen. Willen we mee in de vaart der moderne volkeren dan is dit toch wel het minimale denken wij, en op deze manier kunnen jullie ons blijven volgen. Want het feit dat we in Nederland zijn komen wonen wil niet zeggen dat we geen avonturen meer meemaken. Toegegeven het zullen niet meer de avonturen zijn met slangen of schorpioenen of banden die onder de auto wegstuiteren vanwege de slechte weg situatie of vragen van het leger of ik ze wil helpen aan een nieuwe accu voor hun militaire voertuig (mmmmm hoe willen zij ooit een oorlog winnen) of die agent die rondreed op zijn motor om de verkeersveiligheid te controleren, ….. met 10 liter brandstof in zijn eigen motor, maar toch zullen we ook hier avonturen beleven, en om eerlijk te zijn vind ik het persoonlijk niet erg dat ik hier de doucheruimte niet hoef te checken op schorpioenen en slangen hoor!
Nou het is al een heel blogstukje geworden en dat zonder een echt avontuur.
Tot de volgende keer

once again Juniorsweekend 2015

Eens in het jaar wordt er en weekendje weg gepland met de juniors. Een kampeerweekendje weg. Nu is kamperen zeg maar niet mijn ding, maar ja ik moest er aan geloven want wij zijn de dormparents van de full boarder juniors. Was ik toch even vergeten dat ALLE juniors mee gaan.Uiteindelijk bleken er 26 juniors (leeftijd 7-11) mee te gaan. Oeps …

Nou is juniorsweekend wel een heel groot woord want uiteindelijk is het maar net iets meer dan 24 uur weg. (1 nachtje slapen) We maakten en lijst van alles dat er mee zou moeten, en dat was best veel; tenten, eten, beddegoed, spelletjes, zwemkleding brandhout voor het kampvuur etc. Gelukkig hadden we een goed team dat ons meehielp en daardoor werd het een stuk makkelijker. Ik belandde uiteindelijk zelfs in een appartementje en niet in de tent. Yaahhooo, ik heb goed geslapen, mijn collega’s niet zo. M
Maar mijn collega is wel een stuk jonger dus hij kan het hebben. Tis toch elke keer weer schrikken als ik tegen mijn collega’s moet zeggen dat ik al 44 ben….

Maar het moet gezegd worden dat het heel leuk was. Er was een goede atmosphere, we hebben leuke spelletjes gedaan, gezellig bij het kampvuur gezeten en gezongen en de meesten van ons sliepen in de tenten (ookal waren die niet altijd helemaal compleet) en in de ochtend hadden we een hele leuke Bijbelstudie van mijn collega. Hij had een playmobil bootje mee en ging zelf met zijn kleren in het zwembad staan en dat vonden de kids natuurlijk erg leuk, zij mochten vervolgens golven maken want de playmobil boot was de boot van Jezus toen er een storm op het meer kwam.
Ondertussen probeerden we een BBQ aan t krijgen, maar ja hier zijn geen aanmaak blokjes dus dat gaat wat lastiger. We hebben bijna de halve compound leeggeplukt en opgebrand voordat we de BBQ aan de gang kregen. Maar het is gelukt.
Eigenlijk was er gewoon te weinig tijd om alles te doen dat we wilden. Moet dat weekend toch maar langer dan????? ……….

Juniorsweekend 2015

Eindelijk was het dan zover; het juniorsweekend. De juniors hadden er al langere tijd naar uitgekeken, wij (Thamar en ik) juist niet. Het vooruitzicht om met 26 juniors te kamperen was nou niet bepaald waar wij warm van werden. Maar om maar met de deur in huis te vallen. Het viel mee, we hebben het overleefd. Mede dankzij de hulp van onze dormhelpers en 2 leraren die mee waren.
Natuurlijk was er wel weer genoeg gebeurd, waarbij het brillenglas avontuur wel de beste was.
Zaterdagochtend stond ik (Silvian) op toen ik na verloop van tijd opmerkte dat er een schroefje miste van mijn bril. Als ik niet op zou passen zou het glas er uitvallen. Dus ik op zoek naar een kleine schroef, en dun stukje ijzerdraad. Maar dat was er allemaal niet en dus toen maar op zoek gegaan naar een stukje draad, …. Ik voelde mij net Mc Gyver (Dit voor de oudere lezers onder u), want ik gebruikte een stukje touw dat het wattenzakje bijelkaar hield. Haha, mij heb je niet zomaar hoor.

De dag ging verder en we gaven onze aandacht weer aan de kinderen. Ze wilden graag zwemmen dus gingen we met ze mee. Het water was heerlijk. Er werd geduwd en getrokken, en opeens had ik een vertroebeld beeld. Ja hoor het glas was eruit gevallen, ………………. In het zwembad. Aaaaaaaaaarrgghhh.
Hoe in hemelsnaam vind je een glas passend in een ziekenhuisbrilletje (kent u die nog) in een zwembad met duizenden liters water.
Alle kinderen werden het zwembad uitgebonjourd en alleen de beste zwemmers gingen op een lijn in het begin van het zwembad staan. Rustig doken ze onder water om vervolgens een paar meter later weer boven te komen. NIETS, …. En later? NIETS, …..en weer NIETS. We wilden het net opgeven toen de kleinste (niet de jongste) triomfantelijk boven kwam MET het glas in z’n handen. Een klein wonder hoor!!
Na hem uitgebreid bedankt te hebben, ging ik gauw verder met de volgende taak; mijn collega helpen de BBQ aan te steken. Dat ging moeilijk, blazen en blazen en langzamerhand begon het dan toch te smeulen. Ik boog voorover om nog een laatste keer goed te blazen, en PLOP daar ging mijn glas weer, …… in de BBQ. Aaaaaaarrrrrrrrrgggggghhhhhh. Gelukkig viel ie in het koude gedeelte en kon ik em er gauw uitpakken.
Mijn collega stond naast mij en zei kun je niet beter een stukje ijzerdraad nemen.”Jaahaa zei ik maar dat is hier gewoonweg niet te vinden” zei ik tegen hem.
“En dit dan” zei hij terwijl hij een stuk ijzerdraad omhoog hield. …. “Euh ” …. Stamelde ik, … “perfect”.

WAT WIL JE NOG MEER?

De term is net begonnen, we komen er net in, maar toch kunnen we niet voorkomen dat onze gedachten ook naar Nederland gaan. We moeten wel bezig met de “toekomst”. Dus dat hebben we gedaan en eerlijk gezegd vind ik dat best leuk alhoewel het soms ook wel aanvliegt als je ziet wat voor een (elektronische) papierwinkel je moet invullen om ook maar iets voor elkaar te krijgen.
Maar met een berg geduld kom je heel ver.
Zo zijn we bezig geweest met de scholing voor de kinderen. Heen en weer gemail, met de school maar ook met onze lieve vrienden (jaahaa, dat gaat over jullie Marieke, haha) en mede dankzij hun zijn de kinderen aangenomen op de school in Emmeloord. …………Ik bedoel niet dat onze kinderen nergens aangenomen zouden worden omdat het zulke moeilijke kids zijn en dat we nu door Marieke haar hulp het wel voor elkaar hebben gekregen, ik bedoel, … nou ja, u begrijpt toch wat ik bedoel, … toch.
Nou ja, da’s in ieder geval super. Een ander ding waar wij mee bezig zijn geweest is woonruimte. En alweer met hulp van lieve vrienden (en ja hoor het gaat weer over Marieke en Frits) lijkt het er sterk op dat we een prachtig huis kunnen gaan huren voor in ieder geval 2 jaar. Super, alhoewel er bij deze hulp ook eigen belang mee speelde bij Marieke en Frits. Zij wilden maar wat graag dat, lieve leuke en aardige mensen die wij zijn, dicht bij hen in de buurt kwamen wonen  .
Maar ja wat is een huis zonder meubels zult u zeggen. Nou daar hebben de ouders van Thamar (rijkelijk) voor gezorgd. Echt geweldig.
School, huis met meubels, mmmmh vervoer zegt u? Voor gezorgd hoor! Uit een heel erg onverwachte hoek werd er een prachtige auto aangeboden. Niet onverwacht wat personen betreft, want deze mensen zijn zo (Thankx Mariette en Jobim) maar het onverwachte zit em in de plaats, ….. Kraggenburg of all places. Dat had u, en ik ook niet verwacht, …. Ik bedoel; hebben ze daar überhaupt wel auto’s of verharde wegen, moet je daar niet met een 4x4 heen (die hebben we net verkocht)
Super toch, ook een auto is geregeld.
Wat we gaan doen als we in Nederland terug zijn? Ook dat is al duidelijk. Afgelopen vrijdag zijn we, samen met onze collega die al in Nederland op het kantoor werkt, geaccepteerd als directeur van WEC Nederland. Een heel nieuwe taak, waar we veel zin in hebben. Rond April volgend jaar hopen we in die nieuwe functie te beginnen.
U ziet het, we worden goed verzorgd door de Heer, we komen niets te kort. We blijven wel bezig om ons voor te bereiden, maar er is al in geweldig veel voorzien en daar zijn we heel dankbaar voor.

Silvian en Thamar

Term 3, dag 1

Nou de eerste dag zit erop. En dat hebben we geweten. Het begon allemaal rustig; Om 9:00 hadden we een vergadering die werd gevolgd door een gebeds wandeling over de compound. Een mooie gewoonte die we aan elk begin van een nieuwe term doen.
Toen terug naar de dorm om de laatste zaken op orde te maken, en dan maar wachten op de komst van de jongens.
Druppelsgewijs kwamen ze binnen. De een vloog ons om de nek de ander leek wat meer afwezig bijbinnenkomst en weer een ander kwam bijna niet eens binnen maar was al gelijk buiten aan het spelen.
Maar met elke jongen koomen ook de ouders mee en daar maken we ook een praatje mee, tegelijkertijd komen andere ouders binnen van andere kinderen omdat Thamar de school verpleegkundige is. In de tussentijd vonden de jongens elkaar en renden en schreeuwden om ons heen, terwijl ouders die klaar waren bij ons met elkaar in gesprek gingen maar wat HARDER moesten praten omdat naast de herrie van de jongens ook nog muziek aanstond. Kortom er was wat je noemt een kakafonie aan geluiden. (Toch grappig he? Je leert dat woord op school en denkt gelijk, … welke PIEP gebruikt er nu ooit zo’n woord? Haha, nu ben ik dus zelf zo’n PIEP die dat woord gebruikt. (Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik gewoon een zin zocht waarin ik dat woord kon gebruiken, maar dat hoeft u niet te weten.)
Nu is het 21:15, de jongens liggen op bed (officiële bedtijd is 20:00) en wij liggen op apengapen.
Dag 1 is voorbij. Het begin van het einde (Term 3 is de laatste term) is begonnen. Having fun but also counting down. Holland here we come.

Vakantieschema

Kort geleden schreef ik een stukje over een dag uit het leven van de Hamstra’s op de BCS. En de meesten van u zagen het drukke schema wel.
Hieronder nog een schema, ……. Het vakantieschema
8:00- 9:00 wakker worden, en bijbel lezen
9:00 9:30 ontbijten
9:30 - 12:30 niets doen, film kijken, zwemmen, niets doen, lezen
12:30 -13:00 lunch
13:00 – 18:00 niets doen, film kijken, zwemmen, niets doen, lezen
18:00 – 19:00 avondeten
19:00 -23:00 niets doen, film kijken, spelletjes, niets doen, lezen

Ook een druk schema hoor . We genieten zo enorm van dit niet drukke schema, vooral in de wetenschap dat in een paar dagen tijd “alles” weer begint.
Maar dan is het ook aftellen geblazen. Minder dan 3 maanden voordat we een nieuw avontuur aangaan, … in Nederland. We hebben er zin in.

Eagle Dorm

Onze dorm bestaat uit een grote woonruimte, 2 slaapkamervleugels en een appartement waar wij zelf wonen. “Onze” negen jongens in de leeftijd van 9-12 jaar, komen uit Zuid Korea, Brazilië en Nigeria, hun ouders werken voornamelijk in Senegal, The Gambia en Guinee Bissau.
De jongens zien hun ouders gemiddeld na elke 6 weken, en al die tijd zijn wij hun “vervangende” ouders en samen met de 2 dormhelpers ( Daniel uit Groot Brittannië en Ye Eun uit Zuid Korea) zijn we een groot gezin. En dat is een hele uitdaging; ze moeten op tijd opstaan, op tijd naar school of kerk, op gezette tijden kunnen ze computeren, de kamers moeten (een beetje) netjes blijven, helpen met huiswerk, etc. Met dit alles moet je niet vergeten dat ze dus uit allerlei verschillende landen en heel verschillende families wonen.

Een globaal overzicht van het leven op BCS:
6:20 Opstaan, bijbel lezen
6:45 wekken en jongens motiveren zich klaar te maken voor ontbijt, eerste wasmachine lading aanzetten (totaal 3 per dag)
7:25 Met z’n allen naar de dininghall om te ontbijten samen met de andere 2 dorms
7:45 Jongens helpen schooltas klaar te maken, kamer op te ruimen etc.
8:00 dagopening met de groep door dormhelper -of parent
8:25 school :Les geven, les voorbereiden of dormvergadering, nieuwsrapportje voor de ouders maken
12:25 – 14:20 Lunch en siesta: leiding geven aan tafel, siesta overzien en helpen huiswerk te maken, lessen voorbereiden
14:25 School: les geven, voorbereiden of vergadering
16:30 Kids in de dorm, overzicht houden. Ze mogen wat ‘snoepen’ van wat hun ouders voor lekkers hebben meegegeven. Om half zes moeten ze allemaal douchen. In die tijd ook nog tijd zien te maken voor onze eigen kinderen.
18:15 – 19:25 Avondeten en spelen overzien.
19:30 dagafsluiting door dormhelper -of parent.
20:00 – 20:30 Naar bed brengen.
Omdat wij de jongste kinderen hebben, zijn onze avonden wat langer. ’s Avonds hebben we tijd om dingen nog weer voor te bereiden of af te maken. Elke zaterdagavond organiseren we (het dorm team) een ‘late night’, een leuke activiteit voor de kinderen. Ook de rest van het weekend proberen we leuke dingen met de jongens te doen. Om de week moeten we of de kerkdienst organiseren of het eten koken op zondag, samen met onze ‘kring’. We eten alle maaltijden in de eetzaal, met zo’n 100 mensen. In het weekend hebben we ook een aantal maaltijden in de dorm.