Vliegensvlug

Een week geleden was het weer tijd voor Eline en Lukas om terug te gaan naar de BCS. En daar waren ze ook wel weer aan toe. Ze hadden het fijn gehad bij ons in Sibanor, maar hun vrienden en hun leventje ligt toch echt in Senegal. Maar ja, hoe kwamen we daar. Onze auto is immers (erg) kapot. De motor raakt erg snel oververhit en de rit naar Senegal zou die waarschijnlijk niet overleven. Dus we gingen op onderzoek uit hoe we dit moesten oplossen terwijl de monteur koortsachtig probeerde het probleem nog voor die tijd te verhelpen. Zouden we met het openbaar vervoer gaan? Konden we mee met onze collega’s? Dat zou dan betekenen dat ik met Levi hier zou blijven, en Thamar alleen met Eline en Lukas naar Senegal zou gaan. De (slechte) auto van een collega? De niet in Senegal verzekerde auto van een collega? Op al deze vragen was het antwoord: NEE! Er was nog een optie. Vragen aan de collega die net op verlof was gegaan of we voor deze rit zijn auto konden lenen. Deze collega heeft ook kinderen die naar de BCS gingen, dus toen hij ons verhaal hoorde begreep hij goed hoe het allemaal voelde. Hij vond het goed. Na alles gecheckt te hebben haalden we de auto op en maakten we ons klaar voor vertrek. Nou moet u weten dat de auto van onze collega een jaar of 3 oud is, ………. jong is. Dinsdagochtend, 6:45 we zitten startklaar in de auto en gaan op weg. Wat een weelde, wat rijdt de auto heerlijk. Met gemak gaan we 80 over de zandwegen en zelfs 100 tot 110 op de verharde wegen in Senegal. Een geheel nieuwe ervaring voor ons, en dan nog met airco. We voelen ons de koning te rijk. Na 7 uur rijden (dat dan nog wel, maar dat heeft meer met de douane en veerpont te maken) komen we (bijna) uitgerust aan op de BCS. De kinderen pakken uit en “installeren” zich weer op de school, en Tamar en ik kijken elkaar aan en besluiten om nog diezelfde dag terug te rijden naar Sibanor. Dat scheelt weer een overnachting op het budget. Na het afscheid kopen we nog wat drinken voor onderweg en we vliegen weer terug naar Sibanor. De ferry is behoorlijk druk, maar door wat contacten die we hebben en door het NGO nummerbord mogen we als eerste aan boord. En zo zijn we zomaar na 6 uur rijden weer thuis. Het is 21:00. WAUW, en het voelt alsof we alleen nog maar de rit naar de BCS gemaakt hebben. Zo zie je maar weer. Elk nadeel (eigen auto kapot) heb ze voordeel (rijden in een geweldige auto).

Verstopt!

Bijna 2 weken geleden landden opa en oma op het vliegveld van Banjul. Het was heerlijk om de familie weer te kunnen zien en met ze bij te praten. Zij verbleven in een hotel terwijl wij in the guesthouse van WEC verbleven. Maar mede vanwege de gebroken arm van oma besloten we 3 nachten in het hotel te verblijven om lekker dicht bij elkaar te kunnen zijn, en om oma te kunnen helpen als ze hulp nodig zou hebben. Het was een mooi hotel, en we genoten van de kamer en van het ontbijtbuffet, dat voor ons normaal gesproken uit de tapalape (Gambiaans brood) bestaat. Helaas, de dagen gingen te snel voorbij en vrijdagochtend zouden we alweer vertrekken richting Sibanor. Na het laatste uitgebreide ontbijt ging ik fanatiek aan het inpakken terwijl Thamar nog wat laatste boodschappen deed. Rond half een kwam ze terug en dat was precies de tijd dat ik de koffers naar het hoofdgebouw sleepte. Opeens bekroop mij een “angstig” gevoel. “Waar is de sleutel van het appartement van de kinderen?” We hebben de kamers afgezocht, de tassen overhoop gehaald en aan de balie gevraagd of iemand misschien de sleutel was komen brengen. Maar nee, de sleutel was en bleef weg. De sleutel was gewoonweg niet te vinden. Ook navraag aan de kids leverde niets op. Niemand had enig idee waar de hotelsleutel was. Nou, dan maar eerlijk opbiechten aan het hotel wat er mis was……. Juist op dat moment opende Thamar de toilettas (waarom zou je in vredesnaam daar gaan zoeken?). Tadaaaaaaaaaaaaaaaa, daar was de sleutel. Hardop denkend vroeg ik mij af, hoe die daar nou terecht kwam. Toen kwam er vanaf de bank een schaapachtig “Oh ja ik had em verstopt, maar dat was ik vergeten!” Een zucht van opluchting en een lach verder hebben we de sleutel ingeleverd en zijn we naar Sibanor vertrokken.

Moederoverste

We wisten dat mijn (Thamar) ouders ons wilden komen opzoeken,maar het was een tijdje nog niet duidelijk wanneer. Toen zouden ze half januari komen, maar halverwegen december belden ze: het was toch nog lastig een plekje in een hotel te krijgen, konden ze ook 28 december komen? Dus plotseling kwamen ze de volgende week al!!! Helemaal fijn, want Eline en Lukas zijn er zo de hele tijd bij als opa en oma er zijn! Op woensdag middag hebben we ze opgehaald op het vliegveld, helemaal fijn, te gek om elkaar weer te zien! Super! En ook heel snel weer helemaal vertrouwd! Naar het hotel, een van de mooiste hotels hier: Senegambia hotel. Groot, aan het strand, 3 zwembaden, luxe ontbijt, helemaal vakantie dus! Voor hen ook erg fijn, ze hadden wel even een rustperiode nodig na een aantal (heel) drukke maanden. Er kwamen weer heeel veel cadeau's uit de koffers tevoorschijn, waaronder ook een nieuwe laptop om degene die gestolen was te vervangen. Hier is in voorzien door mensen uit ons huisgezin in Doetinchem, iets waar we heel dankbaar voor zijn! Allerlei andere heerlijke, fijne, mooie dingen, van spellen tot T-shirts, van drop tot hagelslag! Super bedankt allemaal!! Wij verblijven zelf in de guesthouse van de WEC. Donderdagmorgen komen we in het hotel aan, en zien een behoorlijk witte (o)ma zitten, met een wondje boven het rechteroog. Ze waren terug gekoemn van het ontbijt en mama was gevallen van een (behoorlijke)opstap vlakbij het appartement. Ze had een flinke klap gekregen op haar buik/ribben en had ws. de klap met haar rechterarm opgevangen. Hier had ze veel pijn aan en we dachten gelijk al dat ie gebroken was. Nadat de dokter was geweest zijn we naar het ziekenhuis gegaan, een door Engelsen gerund ziekenhuis, hier in de buurt. Gelukkig ging het maken van de rontgenfoto vlot en goed. 's middags kwam de dokter terug en kon inderdaad bevestigen dat de arm gebroken was, heel hoog net onder het schoudergewricht. Veel pijn, een blauw oog, de arm heel rustig houden in een mitella. Gelukkig heeft mama wel baat bij de paracetamol en kon ze ook redelijk goed slapen deze nachten. Ondanks dit alles genieten van het samenzijn en hebben we gisteren een fijne oudjaarsavond samen gehad. We blijven nog een tijdje hier, dinsdag gaan wij ook voor een paar nachtjes in het hotel, en vrijdag gaan we dan voor een paar dagen naar Sibanor om papa en mama daar alles te laten zien. We zijn erg dankbaar dat dit allemaal mogelijk is!

kerstdienst

De kerst ligt alweer even achter ons, maar toch nog leuk even te vertellen hoe de kerst verlopen is. Twee van de vrouwen van de kerk deden zaterdagochtend boodschappen (6 uur de gelly-gelly (busje) naar Brikama nemen) ze kwamen om half vijf terug met grote dozen kippenbouten, een 25 kilo zak uien, aardappelen, wortels, couscous en nog allerlei andere dingen. Vanaf half 5 tot 1 uur 's nachts (!) hebben ze groenten gesneden, kip gebraden, uien gestampt, de couscous voor de eerste keer gekookt en saus gemaakt, en dat alles in onze achtertuin op een houtvuur. De volgende ochtend, eerste kerstdag, waren ze er alweer voor 7 uur om de saus verder te maken. Om 10 uur zou de dienst beginnen, we begonnen om 11 uur. Zingen, dansen, nog meer zingen. De kinderen van het koor hadden nieuwe kleding gekregen en waren daar helemaal blij mee. Dit jaar hebben ze een Engels lied gezongen, een lied in Creool en een in Jola, was weer fantastisch! Na de dienst, 13:00, naar onze compound (50 meter verderop) en daar met iedereen wachten tot het eten klaar is. De vrouwen weer hard aan het werk en om 14:30 heerlijk eten: couscous met chicken Yassa, mijn favoriet! De kinderen lekker in de tuin spelen, de jeugd bij elkaar en de volwassenen praatten de hele middag, rond 18:00 gingen de laatsten weg. Het was een gezellige familie-dag, blij dat wij deel mogen uitmaken van deze familie!