WATER, WATER, deel 2

Het was de bedoeling om deel 2 te beginnen met de mededeling om; WATER,WATER met enthousiasme te lezen. Maar als u dat gedaan hebt moet ik u teleurstellen en u vragen om dit weer met de nodige wanhoop te lezen. Ik zal het u uitleggen.
(Omdat we zelf slecht toegang hebben tot internet moet ik een beetje gokken waar ik de vorige keer gebleven was).
De putgravers waren opgeroepen om zo snel mogelijk de put te herstellen, want dit was toch wel een spoedgeval; toubabs (blanken) zonder stromend water. Al snel waren ze er, en in hun geheel dit-is-best-snel tempo hebben ze de ringen nieuw gemaakt en ook de modder uit de put gehaald waardoor onze pomp vrij kwam.
En die pomp dat was de 2e uitdaging. Na eerdere ervaringen durfde ik het wel aan en heb de waterpomp “ontmanteld”. Tot aan het laatste schroefje is ie losgegaan (ik ook, haha). Ik heb de verschillende onderdelen gedroogd, waar nodig geschuurd en goed schoongemaakt. Na een hele dag werk, de volgende dag de pomp weer in elkaar gezet. (Grappig toch hoe dat altijd sneller gaat). Gelukkig hield ik aan het eind geen schroefjes over.
Knop omgezet en warempel de pomp werkte, ……… Vol enthousiasme en jawel toch een beetje trots de pomp weer in de 18 meter diepe put laten zakken. De ronde en vreugdedans zou net worden ingezet toen de pomp besloot er mee te stoppen. Een “tranendans” was het gevolg. Al weken zitten we zonder stromend water. Het is zo vervelend om het waterreservoir van de WC steeds zelf bij te moeten vullen met 20 liter zware containers.
De volgende dag de pomp weggebracht naar een “gespecialiseerd” bedrijf. Die hadden het snel klaar en vol goede moed probeerden we het weer. Met de komst van opa en oma in het vooruitzicht wilden we de pomp nu echt weer graag aan het werk hebben. (Eerst hoopten we de pomp werkend te hebben voordat de kinderen thuis zouden komen, maar dat lukte echt niet).
YES, de pomp deed het, ………. (U voelt em al) voor een paar uurtjes en hield er weer mee op. Tja en de garantie hier in The Gambia gaat meestal tot aan de deur. Soms zelfs maar totdat het artikel over de toonbank is. Ondertussen waren opa en oma gearriveerd en pakte ik het gereedschap weer om al sleutelend aan de pomp erachter te komen dat het “gespecialiseerde” bedrijf de rubberen ringen vergeten had. Nu alleen maar die ringen vinden en dan zou het eindelijk opgelost zijn. AL biddend naar de kliniek gelopen en daar mijn geluk geprobeerd en warempel daar lagen dezelfde. Zou het nu eindelijk "eind goed al goed worden”? ………………………………………… Wordt vervolgd……

WATER, WATER

Als u bovenstaande woorden zonder enig accent hebt gelezen stuur ik u even terug en vraag u dit met enig emotie in uw stem te lezen; WaAaahhaateer, WAAahaaaahhaater.
Al meer dan en week zijn wij verstoken van running water, oftewel stromend water. We klagen niet hoor. Dat niet. Maar het lastige is dat ons hele huis is ingesteld op stromend water. Ja en dat is een bijzonderheid hier. Dat is alleen weggelegd voor de rijken der Sibanor. En wis en waarachtig, geloof het of niet wij horen daar ook bij. Ons met modderblokken gebouwd huis, dat vergeven is van de termieten die zowel blokken als dakbalken opeten en dat in een zodanig ver gevorderd stadium hebben gedaan dat vandaag of morgen het dak wel moet in storten (nou langer dan een half jaar zal het zeker niet zijn). Maar dat huis heeft dus normaal gesproken stromend water uit eigen tuin.
In de tuin is een put gegraven van 20 meter diep. Zo diep ligt het grondwater, daar zit een waterpomp in. Waarschijnlijk zo eentje die in Nederland wordt gebruikt om in vijvertjes mooie klaterwatervallen tevoorschijn te toveren. Het gaat in ieder geval niet heel snel. Dat gaat naar een wateropslag tank van ongeveer 750 liter. Dat is onze eigen watertoren en die geeft genoeg druk voor ons om stromend water te hebben. ’s Ochtends zetten we de pomp aan, en als we het niet vergeten zetten we hem na een aantal uur weer uit. Vergeten we het wel dan hebben de buren geluk en maken ze dankbaar gebruik van de overloop die erop zit en die bij hen uitkomt (Zij hoeven dan niet met hun gele watercontainers naar de dorpspomp). Als zij genoeg hebben en we zijn nog steeds vergeten om de pomp uit te zetten, dan komen zij wel aangerend en roepen met grote ogen dat de pomp nu toch echt uit moet omdat de modderpoel nu wel erg groot wordt in hun tuin.
Veel gedoe, ach het went en bovendien het werkt. Euh, werkte. Want sinds vorige week dus is het over met de pret. Bij het aanzetten van de pomp bleef het stil, erg stil, en bleek de nieuwe pomp het niet meer te doen (Een half jaar geleden heeft een Italiaans team dat in Sibanor op bezoek was de pomp meegesponsord).
Een paar (halve) experts werden opgetrommeld en wisten te melden dat de ringen onderin de pomp gebroken waren en bovenop de pomp waren gevallen. Geen probleem zeiden ze ……... Dat is zo mooi van Afrika, Niets is een probleem. Toch denk ik daar iets anders over. Want we zijn nu bijna 2 weken verder en het probleem dat geen probleem is is nog steeds niet opgelost. Wordt Vervolgd

de busstop

The Gambia is volop in ontwikkeling. Zeker in de hoofdstad regio wordt van alles uit de grond gestampt. Gestampt is misschien een iets te groot woord. Nou in ieder geval u snapt dat er vooruitgang te bespeuren valt.
Maar ook hier in Sibanor en verder land inwaarts is de vooruitgang. Een van die vooruitgangen was dus de aanleg van de verharde weg nu ongeveer 2 jaar geleden. Dat was een sensatie voor het dorp en het werd dan ook met groot gejuich ontvangen.
En de wegwerkers hebben verder gedacht dan alleen maar het aanleggen van de weg. Om de zoveel kilometer, het lijkt vrij willekeurig moet gezegd worden, is er een inham gemaakt zodat verkeer daar veilig kan stoppen. Dat is natuurlijk geweldig bedacht, zeker omdat op de een of andere manier het Gambiaanse verkeer ALTIJD in de bocht pech krijgt en daar ook stande pede tot stilstand komt, of ze staan dwars over de weg, of vol op de verkeerde weghelft. “Gewoon” pech hebben en veilig naar de kant van de weg rijden is er niet bij …..echt niet!
Maar goed die verkeershavens dus, goed idee. Al was het maar voor het openbaar vervoer, de gellie-gellie (nee, niet uitspreken met de hollandse G want die hebben ze niet, meer een zachte K). Ook net voor onze slaapkamer is er één. En warempel er wordt goed gebruik van gemaakt. Niet tot de tevredenheid van Thamar en ondergetekende overigens! “Wat zeg je nu Silvian, ben jij tegen de vooruitgang?” Nee laat het me uitleggen.
De gelie-gellie’s rijden gelukkig niet 24/7 dus na een uurtje of 11 zijn de meeste wel geweest. Hoe gaat dat dan??? Ongeveer zo!! Beeld u zich het even in? Nog wat belangrijke informatie. De huizen hebben geen isolatie, de ramen zijn gemaakt van glasplaatjes en het enige dat zij tegenhouden zijn de insecten, zeker geen geluid.( met als gevolg dat alles dat langskomt door ons huis lijkt te gaan). Het is 6:00, we proberen nog even wat rust te pakken nadat we voor de zoveelste keer door een van de moskeen zijn wakker ge……, mmmmh wat is het goede woord, geworden dan maar. En dan …..
……………………………………………………………………………………….…….. (nog geen gellie-gellie= rust) …….bbbbbrrrroeemmklangklangbbbrrroooeeemm rammelrammel bbbbbrrrroeemmklangklangbbbrrroooeeemm rammelrammel bbbbbrrr roeemmklangklangbbbrrroooeeemm rammelrammel bbbbbrrrroeemmkla ngklangbbbrrroooeeemm rammelrammel bbbbbrrrroeemmkla ngklangbbbrrroooeeemm rammelrammelTUUUUUUUUUUUT TUUUUUUUUUUUT TUUUUUUUUUUUUUT (harde en onnodig lange claxon voor het geval dat er mensen zijn die mee willen en er nog niet zijn, misschien wel aan de andere kant van het dorp joh! He, doe het gewoon nog een keer, ….neeheee gra..) TUUUUUUUUT TUUUUUUUT. bbbbbrrrroeemmklangklangbbbrrroooeeemm rammelrammel BBBBBRRRROEEMMKLANGKLANG BBBRRROOOEEEMM RAMMELRAMMEL (De bus trekt enorm hard op omdat ie anders niet van z’n plek komt) bbbbbrrrroeemmklangklangbbbrrroooeeemm rammelrammel bbbbbrrrroeemmklangklangbbbrrroooeeemm rammelrammel ………… (dit is wel de verkorte weergave. red.)
Eindelijk weer rust ……. …….bbbbbrrrroeemmklangklangbbbrrroooeeemm rammelrammel bbbbbrrrroeemmklangklangbbbrrroooeeemm rammelrammel….. OOOH NEEE.

The Gambia is ....

# Je verwonderen dat er een lichtje aan springt in je nieuwe elektrische koelkast als je de deur opent (nee dat heeft onze gas koelkast niet!)

# Dat de gemiddelde leeftijd van je kat 1,5 jaar is, en dat we al 10 katten hebben gehad.

# De grootste auto heeft voorrang, en dat is niet perse rechts

# De lekkerste watermeloenen eten, en ze kosten ook bijna niets (hele meloen voor 2 euro)

# Mensen die transport zoeken en in de laadruimte van de vrachtwagens meerijden, ….. of gewoon boven op het dak

# Elke ochtend rond 05:15 gewekt worden

# Genieten van de zee en de palmen vanuit een luie stoel

# De Gambia rivier oversteken op een Nederlandse afgekeurde veerboot

# Je afvragen hoe je JAS ook alweer schrijft, …..want die heb je hier echt niet nodig

# Een smeltkroes van culturen en talen, meer dan 20

# DIRECT aan de kant gaan met de auto als de president langs komt. “Doe maar rustig aan hoor” (typisch Nederlands toch) is letterlijk levensgevaarlijk

# Genieten van de prachtig gekleurde vogels die in de tuin komen

# Waar JA net zo goed NEE kan betekenen

# Anders!

Verslag Senegal

VERSLAG; REIS NAAR SENEGAL

KM: 325

REISTIJD HEEN: 8 UUR

REISTIJD TERUG: 7 UUR

GRENSOVERGANG THE GAMBIA: 20 LANGE MINUTEN

GRENSOVERGANG SENEGAL: 20 LANGE MINUTEN

POLITIEPOSTEN: TEVEEL, MEER DAN 10

WACHTTIJD VEERBOOT HEEN: 1:15 UUR

OVERTOCHT : 15 MINUTEN

WACHTTIJD VEERBOOT TERUG: 45 MINUTEN

GEM. SNELHEID (LANGZAAMHEID?): 43 KM PER UUR!

GATEN IN DE WEG: MEER DAN EDAMMER KAAS

AANTAL BIJNA AANRIJDINGEN: TALLOZE, WAARONDER GROTE BUS, TAXIBUSJE, KOE, EZEL

AANRIJDINGEN + RESULTAAT:
- 1 DODE HAAN (DIE KRAAIT NERGENS MEER NAAR)
- 1 LAMME DUIF (ZAG IN DE SPIEGEL ZIJN LAATSTE DUIKELENDE VLUCHT)
- 1 KRASJE OP ACHTERBUMPER DOOR EEN OF ANDERE STUMPER (DIE HAD WAT MEER SCHADE AAN DE OUWE PEUGEOT)

RESULTAAT: GOEDE MAAR INTENSIEVE WEEK SAMEN MET DE KINDEREN!
EN DANKBAAR DAT WE HEELHUIDS THUIS ZIJN!

Cornflakes

Ontbijten heeft soms nogal wat voeten in aarde. 6.32 het alarm gaat en we moeten op staan. Ach ja we waren toch al wakker door de oproep tot gebed om 5.15 We kleden ons aan, lezen uit de bijbel beginnen met gebed en daarna is het tijd voor ontbijt. Mmmmmh wat zal ik vandaag nemen als ontbijt? Brood? Nee dan moet ik vaak wachten tot een uur of 8. Dan wordt het brood bij de winkeltjes gebracht. Cornflakes dan maar? Goed. Wat heb je nodig; Melk, Cornflakes en eventueel suiker. Okay! Met mijn bord loop ik naar de kraan voor water, oh nee, niet doen , dat water kunnen we beter niet drinken. Naar het waterfilter dan maar. Aaaargghh…... Gisteravond vergeten om het waterfilter weer te vullen. Geen water. Dan maar kijken of er water in de koelkast staat……Aaaaarrrggghh vanacht is de gaskoelkast uitgegaan, gas is op. Nou ja, dan maar wat lauw water in mijn bord doen….Dan naar het keukenkastje voor de melkpoeder, want zo maak je dat hier. Melk maak je met melk poeder (om heel eerlijk te zijn kan je ook wel houdbare melk kopen, maar dat is te duur, dus doen we niet). Even proeven, mmmh iets meer poeder. Zo nu de cornflakes, ho ho, wat is dat, och een klein kakkerlakje. Dat lijkt wel het kleine broertje van die grote kakkerlak die gister over de keukenvloer rende. Nou hup, cornflakes erin, en eten nu. Wat wie is daar nu aan de deur. Een van de buurtkinderen, jaja ik kom al. “Nee ik wil geen komkommer kopen om 7:30” Wat? 7:30. Ik kom te laat, ik moet gaan, maar …. Mijn ontbijt dan???? (P.s meestal gaat het wel goed hoor. Dit was een samenraapsel van allerlei situaties die hier zeer regelmatig gebeuren)

Takkewerk

TAKKEWERK Ja laten we het maar noemen wat het is; Takke werk, …….. nou ja, dan is het eerlijk gezegd boomstronken werk. Er lag weer een nieuwe uitdaging op mij te wachten. Als tijdelijke stationleader en (bijna) enige man had ik deze job naar mij toe getrokken. ... Achteraf vraag ik mij af; waarom heb ik dat gedaan, het was een takkewerk. En dan heb ik em nog niet eens zelf uitgevoerd moet je nagaan. Wat was het geval. De kliniek waar we werken staat er al een jaar of 40. Iedereen in het team vond het op ene gegeven moment tijd voor wat vernieuwing. Dat is met groot enthousiasme ingezet met prachtige resultaten. Er staan nieuwe gebouwen, en aan “onze” lecturehall (klaslokaal) wordt momenteel de laatste hand gelegd. Nu kwam een collega met het idee om ook wat aan het groen te doen. Goed idee vonden we allemaal. Voor bij het hek wilden we nieuwe beplanting hebben. Daarvoor moesten 8 oude boomstronken worden uitgegraven en verwijderd. Een collega had al wat geldbedragen bedacht dat de mensen ermee konden verdienen. Voor Gambiaanse begrippen best veel. Op de een of andere manier kwam de uitvoering bij mij terecht, en dat heb ik geweten. Dagenlang werd ik door de mannen gebeld en gevraagd even langs te komen, omdat ze wilden weten of het zo goed was. Ik heb discussies moeten voeren om dat ze eigenlijk wel wat meer geld wilden voor de job. Bovendien spraken ze geen van allen goed Engels en mijn Jola en Creool is ook niet goed. En op zich is dat helemaal niet erg dat ze mij dingen vragen, maar ja ik had nog zooooooveeeel andere zaken die ook mijn aandacht vroegen. Proberen het maintenance team aan te sturen en ervoor te zorgen dat ze de belangrijkste zaken eerst deden. Onenigheden sussen en oplossen tussen de verschillende mensen . En dat gaat anders dan in NL. Kortom, na anderhalve week heb ik de mannen eindelijk uitkunnen betalen. Zij hebben hun werk gedaan, naar behoren. Maar wel als gevolg dat de voorkant van het ziekenhuis eruitziet alsof de Eerste Wereldoorlog nog een keer heeft plaatsgevonden, kraters en hopen zand. Het zou me niet verbazen als Lance Armstrong, oh nee, hoe heette die gozer ook alweer, Neil Armstrong langs zou zweven, denkend dat ie op de maan is. En het ergste is nog, ….. de boomstronken zijn er nog. Ze zijn te groot om ze er gewoon uit te krijgen. In de fik steken lukt niet, is veel te nat en te veel hout bij de wortels. Kabels die we hebben zijn niet sterk genoeg om ze eruit te trekken. En een kraanwagen, tja dat is nog maar de vraag of die hier wel bestaat. Anderhalve week later, veel geld lichter, puinhopen waar je u tegen zegt, en de boomstronken zijn er nog,……. Takkewerk!

Wild Life

Op dit moment genieten we van een goede anderhalve week vakantie. We zitten op een “geheime” locatie.(wel in de comboarea) Lekker even geen collega’s of andere bekenden. Maar gewoon even “wij” als gezin. Dat geheime adres bleek al snel niet zo geheim als we dachten ontdekten we toen we lekker aan het zwemmen waren en er zomaar een collega voor onze neus stond. Nu hadden we hem maanden niet gezien vanwege een verlof, dus dat was niet zo erg. Toch om er zeker van te zijn dat hij ons adres niet zou verklappen, hebben wij hem koud, ……… water aangeboden. (Wat dacht u dan?) Hopen dat het helpt! Er is hier bijna niets dat we nog niet gezien hebben, maar er stond nog steeds “de reptielen farm” op de lijst van te bezoeken zaken. Zo gezegd zo gedaan. Nu moet u weten dat de ANWB hier niet bewegwijzerd heeft en het zoeken naar een specifieke locatie is altijd een avontuur. Maar dit is The Gambia. Smal en recht toe recht aan. Dus na navraag aan een collega, zijn wij gaan rijden met het volste vertrouwen dat we het wel zouden kunnen vinden (Ja, en ook dit voelt u al aankomen). Niet dus. Wij weer bellen, bleek dat we te ver waren gereden. We reden op aanwijzingen van onze collega (Neehhee, die zat niet bij ons in de auto maar die hebben we gebeld) terug en vonden de inrit naar de farm. (Het bleek dat ze precies tegenover die weg een mooi nieuw bord dat reclame maakt voor een hotel hadden neergezet. Tja daar kijkt iedereen naar waardoor je vervolgens het bordje met de reptielenfarm – handgeschreven- mist). Eenmaal aangekomen, kwamen we aan op een terrein waar allemaal betonnen bakken stonden en daarin zaten verscheidene reptielen. Slangen, schorpioenen, krokodillen, schildpadden etc. De toer werd ruimschoots goedgemaakt door een aardige Gambiaanse gids die wist waar ze over praatte en er af en toe zelfs een goede grap tussendoor gooide. Bijna bij elke bak waar we kwamen

riepen wij als gezin; Oooh ja die hebben wij ook in de tuin gezien. En dus trokken wij uiteindelijk de conclusie dat we in Sibanor in onze eigen tuin ook best entree kunnen vragen aan de mensen als ze de achtertuin betreden. Worden we misschien nog rijk ……………………..hahahaha!

HELP, …………… Tuinslang???????????

Een tijdje terug waren twee staffleden van de BCS (De internaatschool waar Eline, Lukas en Levi heen gaan) bij ons op bezoek. Het waren toevallig ook nog Nederlanders, en nog meer toeval; het zijn hele goede vrienden! Peter en Linda zijn normaal gesproken dormparents op een van de dorms op BCS. Maar het was vakantie, twee van hun kinderen waren naar NL. En dus besloten ze te reizen, samen met hun jongste zoon. En zo kwamen ze ook een paar dagen bij ons logeren. Met wat creativiteit wisten we slaapplekken op de veranda te creëren, Een heerlijke koele plek. Wij hadden nog geen vakantie, en dus zaten onze vrienden geregeld in de tuin. Te genieten van de prachtige vogels, of te genieten van een prachtig boek. Linda had een plek onder de mangoboom opgezocht, want die bood goede schaduw. Ik was in huis bezig, en hoorde opeens een schreeuw/roep komen vanuit de tuin. Wij mannen waren natuurlijk gelijk in opperste staat van paraatheid om de redder in nood te spelen. Nou ja dat wil zeggen dat ik eerst niet door had dat het een roep om hulp was. Dus na een verlate start renden we naar de veranda, keken door het gaasraam naar de plek waar Linda zat en zagen haar met de benen hoog opgetrokken op de stoel zitten. En meer naar links zagen we een slang, ……………………….. nee, dit keer dus niet de tuinslang, maar wel degelijk een echte. Stoer als ik ben pakte ik het kapmes en wilde naar buiten rennen om de slang te doden, maar ik bedacht me dat met een relatief kort wapen en blote voeten ik een makkelijke prooi zou zijn. Zeker omdat we erachter waren gekomen door Linda’s beschrijving, dat het om een spitting cobra ging. Ik rende terug in huis, zocht mijn slippers, rende naar buiten, rende weer naar binnen, zocht de sleutel van de schuur, rende weer naar buiten, rende naar de schuur, opende de deur, pakte de slangendoder (Ook wel schoffel genoemd) en rende naar Linda. (P.s daar waar u rennen leest moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat u moet lezen; snelde.) Om vervolgens te ontdekken dat de slang in geen velden of wegen meer te bekennen was, natuurlijk. Geen fijn gevoel, de wetenschap dat er een dodelijke slang rondkruipt. Maar ja, dat zullen er allicht meer zijn, …alleen dat weten we dan niet. Nou ja de rust is weer gekeerd!

NAWEC

Voor WEC, ….. WEC, …. NAWEC Wij Nederlanders hier vinden het wel een leuk grapje. Nou meer een leuke woordspeling dan. De elektriciteitprovider hier heet NAWEC, …. Na WEC. En laten wij nu net voor WEC werken, die overigens niets met elektriciteit te maken heeft. Nou ja, genoeg onzin. Waar het op neer komt is dat wij sinds een goede week de trotse gebruikers zijn van de NAWEC stroom. We hebben gewoon echt elektriciteit. Geen elektriciteit gratis en voor niets opgewekt door de zon. Milieuvriendelijk en wel. En zon is er eigenlijk altijd wel, soms wat minder, maar toch. Neehee, nu hebben we elektriciteit. Echte, van een enorme generator die ergens middenin het land staat en wordt gevoed door liters en liters diesel, walmend en wel, niet altijd werkend, ……mmmmmmmmh. Ja sorry hoor. Als je het zo bekijkt lijkt het een stap terug. Maar dat is het niet. De “gewone” mensen hoeven nu niet een megadure investering te doen (Zonnepanelen, accu’s e.d), het is minder duur om te starten. Op de lange termijn is het natuurlijk wel duurder, maar ja, roken is ook slecht voor de gezondheid op lange termijn (Ik bedoel maar, men denkt; Dat zien we dan wel weer!) Hoe het ook zij. Wij zijn er blij mee want als het 2 dagen langer had geduurd voordat ze waren gekomen dan had ik een investering moeten doen van meer dan 600 euro voor nieuwe accu’s. Ze doen het nog maar een klein beetje, maar dat is nu voldoende nu we NAWEC hebben. Een verharde weg, straatverlichting, een redelijk goede internetverbinding en nu ook nog “echte”elektriciteit. De vooruitgang is niet te stoppen!!!

koor

Twee jaar geleden ben ik met de zondagsschool kinderen een koortje begonnen. Het zijn 16 kinderen, leeftijd tussen 7 en 15 jaar oud. We zingen wat liedjes van het Ugandese kinderkoor Mwangaza, en de kinderen vinden het helemaal leuk om naar de DVD van dat koor te kijken. Het is natuurlijk verre van professioneel, maar de kinderen hebben er plezier in, en daar gaat het ook om! Samen met een van de moeders proberen we steeds nieuwe liedjes te leren, ik de Engelse, zij de liedjes in de lokale taal.Afgelopen twee jaar hebben ze met kerst een nieuwe "outfit" gekregen, gesponsord door de kinderdiensten in onze thuisgemeente! We zijn nu ook bezig met een (kleine) presentatie die we in de kerk willen geven over hetgeen dat de kinderen in het afgelopen half jaar in de zondagsschool hebben geleerd. Ze hebben 4 heel mooie 'banners' geschilderd over alle verhalen uit het Oude Testament en daar gaan ze wat bij vertellen. Daarna hangen we ze op in het schoollokaal.Leuk om zo bezig te zijn met ze!

Verwend

Donderdag konden we eindelijk Lisa weer omhelzen en knuffelen! Helemaal leuk en fijn om elkaar weer te zien! Voor haar was het al gauw weer ‘als vanouds’ ook al moest ze wel even wennen aan de (erg vochtige) hitte. Ze kwam met twee koffers aan waarvan er één helemaal vol zat met cadeautjes voor ons! Super! We wisten al wel dat ze een oproepje had gedaan in de gemeente (zij wist niet dat wij sinds kort het nieuwsbriefje van de zondag ook krijgen) en dat vonden we zo lief van haar! Maar dat er zoveel met haar mee kwam, dat hadden we niet gedacht!! Van maar liefst 20 verschillende mensen kregen we kaarten, allerlei cadeaus, spellen, boeken, lekkers etc. Zelfs twee heel leuke en handige solar-lampjes. Het leek wel Sinterklaas! Naast de cadeautjes deed het ons gewoon heel goed te merken dat de mensen nog steeds zo met ons meeleven en aan ons denken! Lisa is inmiddels weer op haar oude plekje, bij Kaddy én kleine Lisa! Heel leuk om te zien hoe ze zich gelijk weer helemaal thuis voelt! Eline, Lukas en Levi genieten er ook helemaal van dat ze er is, een heel leuke afwisseling in hun lange (10 weken) vakantie!

Levensgevaarlijk

Zelfs de simpelste karweitjes hier in The Gambia zijn niet saai. Ik heb zelfs ontdekt dat huishoudelijke karweitjes levensgevaarlijk kunnen zijn….., nogmaals hier in The Gambia. Dus helaas mannen van Nederland het volgende verhaal zal bij jullie niet opgaan. Een tijdje geleden was ik weer eens in een actieve bui en ik hielp mee met de huishoudelijke karweitjes. Deed de afwas, ruimde de kamer op, en ik raapte hier en daar wat was op (Alhoewel dat laatste was alweer de volgende dag, kun je nagaan hoe hard ik werk). Toen ik bij de badkamer kwam lag daar ook nog een “stuk” wasgoed. Wasgoed wordt hier makkelijk vuil, zeker als de kinderen spelen. Ik wilde het even snel oprapen en in de wasmand gooien, maar bedacht me omdat het zo vies was, om het voorzichtig op te rapen. U weet wel met twee vingers. Toen ik het optilde zag ik onder het wasgoed een vlek op de grond. Zal ik even voelen of dat een moddervlek is, dacht ik nog? Ik kon dat niet goed zien omdat het nog donker was, dus ik knipte eerst maar eens het licht aan. Tot mijn schrik zag ik dat het een schorpioen was!!!!!!!!!!! Op zich schrikken we niet meer zo van schorpioenen, maar wel als ze in de badkamer zijn en ik er bijna in grijp. De schorpioen bewoog zich niet, en ik was in twijfel of ik Thamar wakker zou roepen (Het was nog vroeg)of dat ik zelf snel het kapmes zou pakken. Ik rende voor een ogenblik uit het gezichtsveld van de schorpioen , pakte het mes, rende terug en …… hij was er nog. Met een ferme klap met het kapmes kwam hij aan zijn einde. Nee, het is nooit saai hier in The Gambia, ook niet de huishoudelijke karweitjes. P.s Nee het dier op de foto is geen schorpioen, maar ik wilde de clou van het verhaal niet gelijk weggeven!

Werken

Na ruim 4 lesweken, werken de studenten nu allemaal in de kliniek. Het is nog een heel geplan om ze allemaal op de juiste plek te krijgen, maar het is gelukt. Elke 6 weken verhuizen ze naar een nieuwe plek. Ik (Thamar) heb de afgelopen weken met ze meegewerkt. Zes dagen in de waiting hall gezeten met een van de studenten. Alle patiënten moeten daar gewogen worden en alle volwassenen de bloeddruk gemeten. Mijn oren tuten ervan, maar het was weer een hele belevenis. Mensen komen vragen of we ze niet ‘even’ kunnen helpen, want…. Ze zijn leraar en moeten terug naar school óf… ze zijn student en moeten terug naar school, …ze zijn politieagent, …ze kennen iemand die in de kliniek werkt etc. etc. Dat ‘helpen’ is dan dus dat ze voor mogen gaan, want gemiddeld wachten de meeste mensen toch wel zo’n 2 tot 3 uur voordat ze aan de beurt zijn. En daarna moeten ze nog wachten voor het laboratorium en de apotheek. Al met al moeten mensen er wel een hele dag voor uit trekken om naar de kliniek te gaan.

Forza Italia, grazie

Twee weken lang hebben we als Sibanor team een 7tak Italianen op bezoek. Ze hadden aangeboden om ons te helpen, met wat er maar nodig was. Maar vooral technisch en renovatie…. Eigenlijk moet ik eerst vertellen dat wij als team een jong stel Italianen verwachtten, maar nee hoor. Toen we een foto zagen “schrokken” we met z’n allen. Het waren alle, met 1 uitzondering, oudere mensen. Je weet wel die leeftijd groep die net boven mij zit. Er zaten zelfs opa’s bij. “Nou maar afwachten” was de reactie. Maar vanaf het moment dat we kennis met ze maakten was het geweldig, leuk en fijn. En ze werken bovendien keihard. En da tis leuk om te zien (vooral om te zien, haha) in een cultuur waarin dingen weinig tot geen haast hebben, …. Want het kan immers ook morgen nog of eventueel daarna. Maar niet de Italianen. In 2 dagen hebben ze van alles geverfd, elketrikiteit aangelegd en nog veel meer. De twee dames zouden in een huisje vlak bij ons slapen en de mannen verdeeld over de rest van het team. Maar 1plek wasecht teveel van het goede voor 3 mannen, en dus gingen we schuiven. Met als resultaat dat de dames bij ons in huis slapen. In onze 3- aparte-maar-toch-ook-weer-niet-aparte-slaapkamers-want-er-zijn-geen-deuren-en-maar-een-halve-muur. De 3 mannen verhuisden naar het huisje. Wij hebben nu dus 5 Italianen als buren/loges en het is erg gezellig. Maar juist die dag besloot de waterpomp die het eigenlijk al niet goed deed besloot er helemaal de brui aan tegeven. Aaaaaaarrrrrrrrrggggggggghhhhhhhh, 5 hardwerkende Italianen die je graag in de watten wilt leggen, en geen water, dat gaat echt niet. Wij sleutelen aan de pomp, en een andere pomp, maar nee het wilde echt niet, en we moesten er aangeloven. We hadden de aanschaf van een nieuwe pomp lang uitgesteld, want die zijn hier 500 euro en dat is wat veel voor ons, en ach met een beetje minder water konden wij wel leven. Maar ik ging met een van de Italianen, die overigens bijna alleen Italiaans spraken (difficili) en ein bischen Deutsch, naar de hoofdstad om toch maar een pomp te kopen. En zomaar spontaan zei het team dat ze ons wilden helpen met de aanschaf van de nieuwe waterpomp. Met een bedrag dat echt hielp. En nu? Nu hebben we weer in een paar uurtjes pompen water om de dag mee door te komen. Italie? Die mag van mij Europees Kampioen worden. Hebben wij helemaal geen moeite mee . We hebben hard meegeschreeuwd tegen Spanje! (Wie niet?). Wat is het een geweldig team , euh de Italianen die hier zijn dan,(ook zonder die sponsoring hoor!!!!!!!!!)

Even stilte graag

Veel christenen willen graag de dag beginnen met gebed en bijvoorbeeld wat bijbel lezen. Wij ook. Maar ja, iedereen weet dat de dag je met een sneltreinvaart overvalt als je niet oppast; Opstaan, dan nog even ontbijten en dan lezen, nee wacht eerst nog even opfrissen, dan bijbellezen, ooh nee wacht snel kijken of er al terug gereageerd is op de mail. Okay nu bijbellezen, maar ik kan beter eerst naar de wc gaan, nu dan, ….. wat al zo laat ik moet gaan, ……………………………… En zo gaat dat toch vaak, of niet? Nou wij wilden dat dus anders. We besloten om de wekker om 6.30 te zetten en dan op te staan en gelijk door te lopen naar de woonkamer en te beginnen met de dagopening. Toppie, goed idee! En ja hoor om eerlijk te zijn werkt dat meestal heel goed. Maar ja dat is niet zo leuk om over te bloggen. Leuker is om te vertellen over die andere keren dat het toch niet goed ging. Vanmorgen. 6.30 de wekker gaat en we slepen ons uit bed. Gisteravond net terug gekomen uit Senegal waar we 3 hele dagen (houd me vast zeg) onze kinderen konden meemaken. Het gaat goed met hen alle drie hoor, maar dat terzijde. Na zo’n lange reis ben je wel moe! Maar goed, wij uit bed. Rollend naar de woonkamer, en begonnen met de dagopening. Fijn lekker even die rust. 6.50 laten we bidden, je weet maar nooit…….. EN JA HOOR. NET TIJDENS HET GEBED GAAT DE POORT VAN DE COMPOUND OPEN EN BEGINT ER IEMAND TE ROEPEN, weg rust, THAMAR SILVIAN STUDYFEES, HALLO, HALLO. Heer helpt u mij even rustig te blijven? Op ene vriendelijke maar dringende toon gezegd dat het echt te vroeg is en dat ze om 7.30 welkom is. Zo gaat dat dus, geregeld! En dan de rest van de dag probeer je de drukte van de dag bij te houden terwijl je gestoord wordt door tenminste 10 bezoekers die van alles en nog wat willen. But he, it is nice here!

Hoe bedoelt u, ….. geen diesel!

Het is alweer een paar weken geleden, maar nog steeds verbaast het ons. Het liep weer tegen de midterm break aan en dan moeten we altijd goed plannen wat wanneer te doen. Een van die dingen was dat we naar Combo moesten om in ieder geval wat te tanken. Maar voordat we dat konden doen hoorden we van een collega dat er geen diesel meer in het land was! WAT geen diesel, wel benzine???? Alle tips van al die ervaringsdeskundige autoliefhebbende missionaries kan dus helemaal overboord (wie zich aangesproken voelt, …. Klopt, haha). Want een tip die ik kreeg was dat ik beter een diesel kon kopen omdat dat niet zo gauw op zou zijn als de benzine. Nou dus niet dus! Niet in The Gambia althans. Ik moet toegeven dat hier in The Gambia dingen vaak net even anders gaan. Het lijkt erop dat de toestand in Mali er ook iets mee te maken heeft. Sinds een aantal weken rijden er geregeld een stuk of 10 Malinese trucks naar de hoofdstad regio om daar diesel (?) op te halen. Maar we zaten niet helemaal in zak en as hoor. We hadden toen ook net besloten dat we maar niet met onze auto naar Senegal zouden gaan omdat die toch nog niet helemaal fijn reed, en eerlijk gezegd, na ons vorige avontuur (het afgebroken wiel) moet het vertrouwen weer een beetje terug komen. En na een paar dagen kwam er ook alweer het goede nieuws dat de diesel er weer was. Maar ja dit gewaarschuwde mens telt nu voor 2.

Eerste schoolweek

Het lesgeven is begonnen! Ja, toen jullie met een oranjetompoes voor de buis naar de koningin zaten te kijken hadden wij onze eerste lessen. De studenten waren wel heel erg op tijd (hadden we kennelijk erg duidelijk gemaakt). We zouden om 8:15 beginnen, sommigen waren er al om 7:30! Ze hebben er allemaal veel zin in, zijn erg ijverig. Voor ons is het nog wel erg wennen: hoe snel kun je gaan met de les, wat wordt er wel/niet begrepen? Gelukkig gingen ze in de loop van de week steeds meer vragen stellen, dat helpt ons te weten waar ze ‘staan’. Het was ook erg hectisch deze week, de hele week door moesten we nog dingen afmaken, printen, inbinden etc. Maar goed, we gaan dag voor dag en dan komen we er wel! Donderdag avond hebben we nog de test in elkaar gezet die de studenten vrijdagochtend moesten maken. Ze hebben de test allemaal gehaald, maar niet erg ruim. Het gaf ons ook weer veel informatie hoe ze de dingen oppakken en ook je goede testvragen formuleert! ’s Avonds zijn ze vaak in het klaslokaal te vinden om samen te studeren, het is echt een leuk groepje samen.

het wiel (2)

Deze foto van vorige week woensdag wilden we jullie toch niet onthouden. We hadden de foto met de telefoon gemaakt, maar konden hem met geen mogelijkheid op de computer krijgen. Gelukkig stuurden zus –en zwager-lief net het kabeltje op van de telefoon (die we van hen kregen!) en na veel geprobeer is het toch gelukt! Ja, nu denkt broer-lief natuurlijk: och och, hoe moeilijk kan het zijn, haha. Ja, Timo, was jij hier maar, dan hadden we heel wat minder gedoe met al die apparaten! De auto is overigens alweer gerepareerd. Er komen nog wat andere reparaties aan, maar we krijgen toch langzamerhand weer vertrouwen in de auto. Gelukkig maar, 31 mei gaan we weer voor een paar dagen naar Senegal, zou toch fijn zijn veilig heen en weer te kunnen gaan!

Het wiel

Als dit een blog voor de Jola site zou zijn geweest had dit geklopt, ……….. maar dat is het niet en dus kunt u gerust zijn; niemand heeft iets gebroken. De auto echter wel, en aangezien het wiel van de auto in Jola “been/voet” heet weet u nu wel wie, beter gezegd wat wel iets gebroken heeft. De auto. Dinsdag ochtend waren we vertrokken met de auto naar Senegal, om Eline, Lukas en ook Levi dit keer naar school te brengen voor 5 weken. De auto was net verholpen aan het probleem van oververhitting toen hij daar weer last van kreeg. Gelukkig kon dit op het laatste moment verholpen worden en dus gingen we op pad, met een oog scherp lettend op de “warmtemeter” van de auto. Maar alles ging goed. Na het afscheid zijn wij weer aan de terugreis begonnen en we stopten bij een hotel toen het ongeveer donker was geworden. Na een klamme nacht in een kamer zonder raam begonnen weer te rijden en al snel waren we weer in The Gambia en ook de crossing met de ferry ging voorspoedig. Plots hoorden we een behoorlijk geklapper. Dat was zo luid dat mensen omkeken als we er aan kwamen rijden. We stopten om te kijken waar dit vandaan kwam. Maar natuurlijk was er dan niets te zien of te horen dus we vervolgden onze reis. Met 60 a 70 snelden we over de hobbelige zandwegen toen ineens met een harde klap de linker voorkant van de auto naar de grond dook. Ik haalde meteen mijn voet van het gas en met een langslepend geluid stuurde ik de auto, nog zo’n 200 meter verder naar de kant. Eerste dachten we aan een enorme klapband, maar al gauw bleek dat afgebroken was, het zat nog maar vast met 1 moer. Het ging allemaal te snel om echt geschrokken te zijn. Later besef je wel dat het ook anders had kunnen aflopen. En dan ben je al gauw dankbaar dat we aan de goede kant van Gambia dit “ongeluk” kregen, zodoende kon de carmecanic langskomen en we zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Het enig dat we eraan hebben overgehouden is een hele bruine kleur, omdat ik samen met een hele goede vriend de wacht heb gehouden (ongeveer 4uur) totdat de carmecanic weer terug was van de reparatie. Er was totaal geen schaduw bij de auto, en als ware Jona’s hebben we onder een boompje zo goed en kwaad als het ging geprobeerd in de schaduw te zitten. Uiteindelijk is de auto zover gerepareerd zodat we in ieder geval naar huis konden rijden, en bleek al snel dat het gerammel weer een ander probleem was, En zo blijft de auto ons bezig houden. Dus wordt vast vervolgd. En als klap op de vuurpijl was de (gas)koelkast gaan walmen in onze afwezigheid met een behoorlijk zwarte keuken tot gevolg. Aaaaaaaaaaaarrrrrrggggghhhhh!

De kids vliegen uit!

Niet te geloven, het is zover. Nog maar een paar dagen en ons huis zal leeg zijn. Stilte, kamers vrij, geen gelach of gehuil meer van de kinderen, eindelijk tijd voor ons zelf. Datgene waar je zoveel over leest in de bladen, staat nu toch ook echt te gebeuren in Huize Hamstra. Alleen, …….. onze kinderen zijn nog zo klein, nee echt, ze zijn nog zo jong. Tuurlijk dat beld houd je altijd als je een ouder bent. Je kinderen blijven tenslotte je kinderen. Maar echt, onze kids, ……………..ze zijn nog zo jong, ……………….. 13, 12 en 8. Dat is toch echt jong, toch? Levi heeft besloten dat hij ook graag naar de BCS wil (De internaatschool in Senegal). Hij heeft er “stage” gelopen, en hij vond het leuk. Daar waren wij blij mee omdat we zagen dat Levi zich in Sibanor behoorlijk verveelde. Zo af en toe speelde hij met wat Gambiaanse vrienden (vooral vriendinnetjes!!!), maar het is en blijft toch anders dan met kinderen die uit dezelfde leefwereld komen. Dinsdag dan is het zover. Als de auto het doet (ja hou maar op, vraag niet verder) gaan we weer om 7:00 op pad om de 300 km in 7 a 8 uur af te leggen. En als dat gelukt is dan gaan we leeg terug. Wat zal dat vreemd zijn. De familie zijn we al “kwijt”, gelukkig komen er regelmatig iemand van de familie langs, nu ook nog de kinderen. Die zien we van de 52 weken maar 18!! Nee dat vinden we nog steeds niet makkelijk, maar ja, de kids willen haast niet anders. Bij de vraag of de kinderen het anders zouden willen doen als ze het over zouden kunnen doen, was hun duidelijke antwoord: NEE, het is goed zo! …… Wat zijn we daar dankbaar voor!

Ik zei toch, kleur,…….of niet?

Ja, je maakt wat mee hier, ik denk niet dat er een dag komt dat ik zal zeggen dat het saai was. Twee weken geleden waren we in de hoofdstadregio om de lessen van de studenten uit te laten printen. Het ging om een kleine 2000 pagina’s in totaal. De lessen had ik “opgeleukt” met verschillende fotootjes die ik van internet had geplukt. En hier en daar had ik er nog een kleuraccentje in aangebracht. Het was mooi gelukt. We hadden geen tijd om dat zelf uit te gaan printen, want de dingen duren hier wat langer dan we in Europa gewend zijn, en dus besteedden we het uit. We vroegen de secretaresse van WEC of zei dit kon regelen voor ons. Door de wol geverfd, dat dachten wij tenminste, hadden we de gegevens op een cd rom gezet, en keurig 3 mappen gemaakt, met daarachter het aantal kopieën dat we wilden. Dit moest goed gaan toch? ……. Twee weken gingen voorbij, en we reisden weer naar Kombo (hoofdstadregio) om nog wat laatste zaken te regelen en om de kopieën op te halen. Eenmaal aangekomen bleek dat het nog niet klaar was. Sterker nog, op het moment dat ik er ging kijken, een winkeltje in de buurt, waren ze er nog mee bezig. Hoelang heb je nodig????? En tot overmaat van ramp bleek dus dat het allemaal in zwart wit is geprint. Nu zullen de studenten moeten aankijken tegen een zwart,wit,grijs hart en de schijf van 5 is niet echt smakelijk meer te noemen. Tja we moeten het ermee doen, het heeft geen zin om “verhaal te halen” zoals we misschien in Nl wel zouden doen, dat werkt gewoon niet. Gewoon even diep zuchten, en weer doorgaan. P.s de studenten vinden het vast ook niet erg, uiteindelijk zal het waarschijnlijk blijken dat wij de enige zijn die het stoort.

Hellup brand!

Het is hier momenteel droog, erg droog. De paar spatjes regen die afgelopen week vielen, veel te vroeg voor het jaar, doen daar niets aan af. Voordat het water de grond raakt is het in stoom opgegaan, nou ja bijna dan. In ieder geval het was dus droog. En we waren voor een vergadering uitgenodigd bij de stationsleaders. Terwijl we daar waren werd de lucht ineens heel erg donker, en begon het naar rook te stinken. Nu is het het seizoen dat veel mensen een stuk land verbranden om het “schoon” te maken voor het komende farming seizoen, dus we dachten er eerst niet zoveel van. Maar vanuit het huis konden we zien dat het toch wel een erg groot vuur was. De stationleaders belden met iemand uit het dorp die wist te vertellen dat zij aan de goede kant zaten. Wij deden even wat rekenwerk en begrepen dat hij het had over de plaats van het huis aan een bepaalde kant van de weg, ……………. En ons huis stond dus precies aan de verkeerde kant zo te zeggen. We stapten in de auto, reden naar huis, onder de donkere wolkendeken. Thamar stapte uit bij huis, en ging samen met de kinderen tassen met de meest waardevolle spullen klaarmaken, voor het geval dat we weg zouden moeten. Ik reed samen met een vriend van de kerk naar de brandhaard toe. Op en bepaald moment konden we niet meer dichterbij komen vanwege de rook ontwikkeling en de warmte. (Tenminste, ik vond dat dat niet meer kon terwijl de gelli-gelli – openbaarvervoer- er anders over dacht en in de dikke rook en hitte verdween. En dat ging blijkbaar wel goed). De brand was inderdaad aan 1 kant van de weg, aan “onze” kant. Het waaide heel hard en de vlammen werden opgejaagd tot een paar meter hoog. Gelukkig voor ons zat er nog een zandweg tussen. Daar konden de vlammen niet overheen, ………………… of toch wel. Terwijl we zaten te kijken, sprong het vuur door een harde windvlaag over, en werd het toch wel wat spannender. Gelukkig bleek er nog een zandweg tussen te zitten en waaide de wind in ieder geval niet naar ons huis. Voor de zekerheid hebben we de tassen tot de avond klaar laten staan, maar toen konden we met een gerust hart gaan slapen…… Gelukkig.

Filmpje pakken?

In het paasweekend wilde de kerk een film laten zien op het marktplein(tje). Het zou een film worden over het leven van Jezus in een van de lokale talen (Mandinka). Ze wilden daar nog graag wat technische hulp bij, en toen dachten ze aan mij, ….. wie lacht daar? Samen met nog een collega gingen we aan de slag en verzamelden alles wat er nodig was: Een beamer, een versterker, een dvd speler en een generator. Mijn collega had de stekkers gecheckt, want de apparaten kwamen overal vandaan. Uit Australië, Japan, Gambia. We gooiden alles in de auto en reden naar het pleintje toe. Het was nog net schemerachtig, genoeg om alles te kunnen plaatsen, ….dachten we. Het bleek dat de check niet zo goed was geweest als gedacht. De stekkers pasten niet in de stopcontactdozen. Stress, want er stonden al heel wat kinderen om ons heen te vragen wat wij zouden gaan doen, en bovendien werd het nu toch echt donker. Mijn collega stapte in de auto, reed een paar keer heen en weer met verkeerde en goede stekkers en zeker een uur later konden we dan eindelijk beginnen met het vertonen van de film. We richtten de beamer op een witte muur. Maar het bleek dat de bewaker van dat complex een “strenge” moslim was en hij wilde geen christelijke film op de (buiten)muur geprojecteerd hebben. Tja om de lieve vrede maar te bewaren hebben we toen de beamer ergens anders op gericht! Het werd uiteindelijk een goede avond. Veel mensen kwamen kijken. Het maakt vaak niet uit welke film er draait, het vermaak is dat er een film is. Maar toen bleek dat er ook nog een boodschap in de film zat bleven de mensen de hele tijd kijken. En ook naderhand waren er een aantal mensen die vertelden dat ze wel wisten dat deze film de waarheid sprak over Jezus. Gelukkig duurde de avond niet de 4 uur die mijn collega zei, maar was het maar 2 uur en om 23:00 waren we weer thuis, met goede gesprekken en meer kennis over de verschillen in stekkers!

Mango’s en Cashewnoten!

Het is weer de tijd voor de mango’s en de cashewnoten. Eindelijk. Na een tijd van de watermeloen in December, was er eigenlijk even een tijd niets. Diegene die zijn bananenbomen regelmatig water geeft heeft wel het hele jaar door bananen. Maar nu dus weer volop fruit tijd. Er is ook nog een ander fruit, lekker, maar de naam weet ik niet meer. De jola’s gebruiken die naam van dat (gele) fruit voor het woord geel. Maar goed de mango’s en cashewnoten. Die groeien in grote aantallen in onze tuin. Prachtig om te zien hoe dat groeit. De mango bomen lijken wel een beetje op kerstbomen met allemaal kerstballen eraan. De cashewboom lijkt wel op een appelboom waarbij je als je dichterbij komt ziet dat er een noot onderaan de appel groeit. De mango’s pluk je gewoon van de boom en je kunt ze eten, de cashewnoten die kun je natuurlijk ook gewoonplukken, maar dan moet je de noot van de appel draaien, een heleboel verzamelen, een vuurtje maken om ze te branden, pellen (wat een vies werkje is na het verbranden), en dan kun je lekker eten. De Cashewnoten hebben we nog niet veel van gezien. De grote boom achter in de tuin, uit ons zicht, wordt, zo vermoed ik regelmatig bezocht door ……. Kinderen. En ook de boom die we wel kunnen zien wordt regelmatig “aangevallen” door de kinderen, waarbij de een het netjes vraagt de ander het gewoon probeert te doen. Ze zijn er echt verzot op. Het zijn voor hun echt hoogtepuntjes in het jaar. Veel andere extra, lekkere dingen hebben zij niet. Wij wel, dus we laten ze maar. Terwijl ik aan een koekje knabbel kijk ik uit het keukenraam en zie de kinderen druk bezig met hun “koekjes”. P.s. Maar die mango’s daar moeten ze toch echt van af blijven. Die delen we wel hoor, maar iets meer gecontroleerd. Vergeet ik toch bijna het juweeltje uit de tuin te noemen. Er groeit een heuse ananas in onze tuin. Men had gezegd dat dat de vorige bewoners het ook jaren hebben geprobeerd, maar zonder succes. Well call us lucky, maar ie dut’t.

Levi op BCS

Het is alweer vrijdag, de schoolweek is voorbij. Levi heeft de hele week meegedraaid op BCS. School (in Engels), eten in de eetzaal en slapen in de dorm. Verder meedoen met devotions in de ochtend en avond, spelletjes en jobs (jam -en pindakaaspotten schoonmaken na het avondeten). Hij had er erg naar uitgekeken, en de eerste drie dagen was hij ook helemaal in de gloria. We kregen hem nauwelijks te zien, de hele tijd was hij aan het spelen met zijn vriendjes/ klasgenootjes. Donderdagochtend werd het hem toch allemaal iets teveel, en wilde hij wel naar huis. Maar hij heeft het prima volgehouden. We zullen nu afwachten wat de school ervan vindt en ook nogmaals wat hij zelf vindt. Of hij al in april zal gaan of toch liever in september.

Wij hebben ook ons steentje hier weer bijgedragen, Silv heeft lekker geklust in het nieuwe gebouw, ik heb wat linnen gesorteerd en genaaid en een paar stoelen gelakt. Verder waren we vooral bezig met ons 'eigen' werk, het voorbereiden van de nurse-training, wat lekker opschiet als je niet de hele tijd onderbroken wordt!

Verkiezingen

Vanwege de verkiezingen in Senegal, was er geen mogelijkheid voor SIPS. HET sportgebeuren voor de kinderen van de BCS. Samen met 3 andere scholen wordt en dan sportief gestreden met onderdelen als hardlopen, voetbal en volleybal. Dat was vorig jaar een heel gebeuren in een echt stadion, maar dit jaar dus niet. De verkiezingen van Senegal werden ingeschat als onrustig, vanwege het zich herverkiesbaar stellen van de president die 85 jaar is. Relatief gezien bleef het toch vrij rustig en konden wij in ieder geval veilig door de Senegalese steden rijden om bij Eline en Lukas te komen. Donderdag was er dan een BCS sportdag ter compensatie van de SIPS. Het was een gezellige dag waar menig ouder trots naar de verrichtingen van hun kind keek. Wij dus ook. In de brandende zon werden mooie prestaties neergezet. Het was ongeveer 30 graden. Sportief gezien doen onze kids mee en dat vinden we, natuurlijk, erg leuk. Vooral Lukas vindt het hardlopen leuk en werd daar ook eerste bij, zowel bij de 400 m als de 80 m. STOERE VENT! Voor Eline was het was lastiger. Zij is een langere aftstandsloper en die aftstanden waren er dit jaar niet bij. Toch deed ze het goed. Het was een leuke dag waarbij je op een gegeven moment toch zag dat de mensen het wel goed vonden en er eigenlijk met hun kinderen vandoor wilden om een paar dagen als gezin compleet door te brengen (De break was maar drie hele dagen, plus de sportdag). Nu genieten we van de gedwongen vakantie MET onze kinderen. Fijn, compleet te zijn. MAAR, hebben Eline en Lukas laten doorschemeren, ….. wij vinden de BCS het leukste. Geen homeschooling, geen terug naar NL, nee hoor gewoon de BCS afmaken, tja en dan maar papa en mama missen. Dat nemen ze er op de koop toe bij!

Mid term break

Mid term break Eindelijk was het weer zover. Na bijna 7 weken zouden we de kids weer zien (Eline en Lukas, want Levi is nog steeds bij ons). Er was echter een probleem, en dat was de auto. Die was na 2 maanden nog steeds niet gerepareerd. Er kon alleen in de weekenden aan gewerkt worden, in Combo en dan schiet het niet zo op. Het probleem was dat de auto oververhitte. Dus dat moest gefixed worden. Net voordat we naar Senegal zoud

en af reizen werd ons verteld dat ie gemaakt was, en dat ze de auto zondagmiddag naar Sibanor zouden rijden. De monteur was helemaal blij dat het eindelijk gefixed was. Hij had al eens gezegd dat hij er een head ache van kreeg. Ze dachten dat het aan de motor lag en het ging zelfs zover dat er een andere 2e hands motor in werd gezet, die was niet goed en toen besloten ze maar om de motor zelf weer nieuw op te bouwen. Zo gezegd zo gedaan, en dus was tie weer klaar! MAAR toen ze de auto naar Sibanor reden bleek dat ie weer, of nog steeds oververhitte. AAAAAARrrrrrrrrrrrrrrrrgggGGGGhhhhhhHH. Ik werd er wat verdrietig van. Maar ze hadden samen nog een laatste idee, en dat was gelukkig een kleine ingreep, met goed resultaat. (Had dan uiteindelijk de motor niet vervangen hoeven worden…….?????) Jawel hoor, alles bijelkaar heeft ervor gezorgd dat de auto in ieder geval niet meer oververhit. (Nu de rest van de problemen nog). Maar goed vanwege de “nieuwe” motor kunnen we er de eerste 1000 km niet harder dan 80 mee rijden. Nu is dat al een hele snelheid hier, maar toch wilde ik niet het risico lopen in Senegal stil te komen staan. Kortom we hebben nogmaals de Toyota van onze collega die op verlof is. En, wauw, we vlogen weer! In 6 uurtjes waren we er. En het was een goede tijd die we samen met de kids konden doorbrengen. Zie next chapter!

Saafuul!!

Gisteren was een geweldige dag! Er was een grote ceremonie georganiseerd om het Nieuwe Testament (Kasofoorak Kunkulak) in Jola te presenteren. De mensen van de kerk waren er al weken druk mee, iedereen had een ‘asobi’ laten maken, dat wil zeggen dat mensen van dezelfde groep dezelfde kleding aan hebben. Wij hadden er een van WEC aan. De kinderen van de zondagsschool hadden weer heel leuke Jola- liedjes gezongen en er was veel vreugde, dansen en zingen. Het hele project van de vertaling is geleid door een Koreaanse zendelinge (samen met haar Engelse echtgenoot) en er waren ook een heel aantal Koreaanse sponsors aanwezig. Verschillende kerken uit de Gambia waren present en zelfs de president had een afgevaardigde gestuurd. Ook was de televisie erbij, en dat moest dan ook meerdere malen uitgebreid gezegd worden! Er was natuurlijk een heerlijke lunch bereid, en daarna bleven de Jola vrouwen nog na om te dansen en te zingen! Uiteindelijk bleef ik net iets te lang hangen, en miste de een na laatste bus (gellygelly) die naar Sibanor ging en moest ik twee uur wachten tot de laatsten weggingen (na het afwassen). Levi staat op de foto met een vriendinnetje, Therese.

Studenten en een katje

Na de interviews met de 18 kandidaten hebben samen besloten wie we zullen aannemen. ‘We’ zijn: wij twee, onze dokter en een verpleegkundige/verloskundige (WEC medewerkster) en twee Gambiaanse verpleegkundigen. We hadden de interviews in twee groepen gedaan, dus we vertelden elkaar welke kandidaten we geschikt vonden. Uiteindelijk hadden we er 9 waar we allemaal enthousiast over waren. We zouden er eigenlijk 8 nemen (dit ivm het aantal werkplekken in de kliniek, maar omdat we echt blij waren met deze 9, hebben we er een plaats bij gecreëerd. Van de negen zijn er drie Christen, de rest is Moslim. Er zijn drie dames, en 6 heren. Nog een nieuwtje vanuit ons huis: we kregen van onze overburen een heel klein katje. Zij wilden ‘m wegdoen, en vroegen eerst maar even de blanken of zij ‘m niet wilde. En ja hoor, wij konden het niet weerstaan. Hij had mooie grijs/zwarte streepjes, precies wat Eline al een tijdje graag wilde! Hij (of zij) was nog veel te jong om bij de moeder weg te gaan, maar de buren wilden ‘m niet langer houden. Elke dag voedden we het melk met een spuitje, en nu, na drie weken drinkt ‘t zelf melk uit een bakje en eet ze heel kleine hapjes rijst/kip. Het katje heeft nog geen naam, Eline heeft nu de foto’s gezien en zal een naam verzinnen… Ik denk niet dat we al veel van ons huis hebben laten zien, deze foto’s heb ik laatst even genomen, geeft in ieder geval een indruk van de woonkamer en keuken. We wonen met veel plezier in ons huis!

Druk weekje!

Van maandag tot vrijdag konden mensen zich in de ochtend aanmelden voor de nursetraining. Het was de week ervoor een paar keer omgeroepen op de radio, en veel van de mensen die kwamen om zich aan te melden hadden het via via gehoord. Tenminste… vaak een bepaald deel van de oproep, en hadden dan ook niet alles gehoord van wanneer ze moesten komen en wat ze mee hadden moeten meenemen. De criteria waren dat ze grade 12 examen gedaan moesten hebben en dat ze geslaagd moesten zijn voor hun Engels en wiskunde in grade 9. Hier kun je dus gewoon doorgaan naar de volgende grade, ook als je niet alles hebt gehaald. Wiskunde is sowieso erg moeilijk voor de meesten, het onderwijs systeem voor wiskunde is erg ingewikkeld en vaak lopen kinderen in grade 4 al ‘achter’. Maar goed, ik heb een aantal mensen weg moeten sturen omdat ze dus niet de juiste papieren hadden, anderen hadden de meest uiteenlopende smoesjes waarom ze hun originele papieren niet bij zich hadden. Het was een heel leerzame week voor mij, ik ken nu zo’n beetje elk diploma die hier in Gambia wordt uitgegeven. Afgelopen zaterdag was het entree-examen in de lokale school hier in Sibanor. Ook al hebben ze een diploma, we willen graag weten wat hun level is in Engels en wiskunde, zodat we weten of ze het niveau van de cursus hebben. Van de 50 mensen die het examen hebben gemaakt zijn er 21 die geslaagd zijn. Van deze hebben we er 18 uitgenodigd om te komen voor een interview. Het zijn veelal jongens (maar 4 meiden!) en 4 van de 18 zijn christen, de rest is moslim. We kunnen er maar 8 uitkiezen, we zijn benieuwd met wat voor een klas we uiteindelijk zullen doorgaan!

Licht in de duisternis

Haha, nee hoor, geen “Heilig” stukje hier, maar gewoon letterlijk in dit geval! Want het is niet te geloven maar sinds twee dagen hebben we lantaarnpalen. Dat wil zeggen; die hebben we al langer, maar sinds twee dagen dus WERKEN ZE. We hebben gewoonweg, niet te geloven, echt waar, ga effe zitten, ……………………………… straatverlichting! In eerste instantie had niemand het in de gaten, maar toen het schemerig werd, ging het nieuws als een lopend vuurtje rond en binnen de kortste keren, stond een groot deel van ons dorp (inclusief wijzelf!!!!) vol verwondering, als kleine kinderen die voor het eerst een auto zien ….ofzo, te kijken naar de werkende straatlantaarns. Overal stonden groepen mensen opgewonden te praten, tot s avonds laat, toen het dus nog steeds licht was. De verlichting is niet echt op de weg gericht maar dat mag absoluut de pret niet drukken, en dat doet het ook niet. Laat ons gewoon zo blij als een kind zijn met onze straatverlichting! Op naar de volgende stap! …. Een zwembad, misschien een idee?

Vliegensvlug

Een week geleden was het weer tijd voor Eline en Lukas om terug te gaan naar de BCS. En daar waren ze ook wel weer aan toe. Ze hadden het fijn gehad bij ons in Sibanor, maar hun vrienden en hun leventje ligt toch echt in Senegal. Maar ja, hoe kwamen we daar. Onze auto is immers (erg) kapot. De motor raakt erg snel oververhit en de rit naar Senegal zou die waarschijnlijk niet overleven. Dus we gingen op onderzoek uit hoe we dit moesten oplossen terwijl de monteur koortsachtig probeerde het probleem nog voor die tijd te verhelpen. Zouden we met het openbaar vervoer gaan? Konden we mee met onze collega’s? Dat zou dan betekenen dat ik met Levi hier zou blijven, en Thamar alleen met Eline en Lukas naar Senegal zou gaan. De (slechte) auto van een collega? De niet in Senegal verzekerde auto van een collega? Op al deze vragen was het antwoord: NEE! Er was nog een optie. Vragen aan de collega die net op verlof was gegaan of we voor deze rit zijn auto konden lenen. Deze collega heeft ook kinderen die naar de BCS gingen, dus toen hij ons verhaal hoorde begreep hij goed hoe het allemaal voelde. Hij vond het goed. Na alles gecheckt te hebben haalden we de auto op en maakten we ons klaar voor vertrek. Nou moet u weten dat de auto van onze collega een jaar of 3 oud is, ………. jong is. Dinsdagochtend, 6:45 we zitten startklaar in de auto en gaan op weg. Wat een weelde, wat rijdt de auto heerlijk. Met gemak gaan we 80 over de zandwegen en zelfs 100 tot 110 op de verharde wegen in Senegal. Een geheel nieuwe ervaring voor ons, en dan nog met airco. We voelen ons de koning te rijk. Na 7 uur rijden (dat dan nog wel, maar dat heeft meer met de douane en veerpont te maken) komen we (bijna) uitgerust aan op de BCS. De kinderen pakken uit en “installeren” zich weer op de school, en Tamar en ik kijken elkaar aan en besluiten om nog diezelfde dag terug te rijden naar Sibanor. Dat scheelt weer een overnachting op het budget. Na het afscheid kopen we nog wat drinken voor onderweg en we vliegen weer terug naar Sibanor. De ferry is behoorlijk druk, maar door wat contacten die we hebben en door het NGO nummerbord mogen we als eerste aan boord. En zo zijn we zomaar na 6 uur rijden weer thuis. Het is 21:00. WAUW, en het voelt alsof we alleen nog maar de rit naar de BCS gemaakt hebben. Zo zie je maar weer. Elk nadeel (eigen auto kapot) heb ze voordeel (rijden in een geweldige auto).

Verstopt!

Bijna 2 weken geleden landden opa en oma op het vliegveld van Banjul. Het was heerlijk om de familie weer te kunnen zien en met ze bij te praten. Zij verbleven in een hotel terwijl wij in the guesthouse van WEC verbleven. Maar mede vanwege de gebroken arm van oma besloten we 3 nachten in het hotel te verblijven om lekker dicht bij elkaar te kunnen zijn, en om oma te kunnen helpen als ze hulp nodig zou hebben. Het was een mooi hotel, en we genoten van de kamer en van het ontbijtbuffet, dat voor ons normaal gesproken uit de tapalape (Gambiaans brood) bestaat. Helaas, de dagen gingen te snel voorbij en vrijdagochtend zouden we alweer vertrekken richting Sibanor. Na het laatste uitgebreide ontbijt ging ik fanatiek aan het inpakken terwijl Thamar nog wat laatste boodschappen deed. Rond half een kwam ze terug en dat was precies de tijd dat ik de koffers naar het hoofdgebouw sleepte. Opeens bekroop mij een “angstig” gevoel. “Waar is de sleutel van het appartement van de kinderen?” We hebben de kamers afgezocht, de tassen overhoop gehaald en aan de balie gevraagd of iemand misschien de sleutel was komen brengen. Maar nee, de sleutel was en bleef weg. De sleutel was gewoonweg niet te vinden. Ook navraag aan de kids leverde niets op. Niemand had enig idee waar de hotelsleutel was. Nou, dan maar eerlijk opbiechten aan het hotel wat er mis was……. Juist op dat moment opende Thamar de toilettas (waarom zou je in vredesnaam daar gaan zoeken?). Tadaaaaaaaaaaaaaaaa, daar was de sleutel. Hardop denkend vroeg ik mij af, hoe die daar nou terecht kwam. Toen kwam er vanaf de bank een schaapachtig “Oh ja ik had em verstopt, maar dat was ik vergeten!” Een zucht van opluchting en een lach verder hebben we de sleutel ingeleverd en zijn we naar Sibanor vertrokken.

Moederoverste

We wisten dat mijn (Thamar) ouders ons wilden komen opzoeken,maar het was een tijdje nog niet duidelijk wanneer. Toen zouden ze half januari komen, maar halverwegen december belden ze: het was toch nog lastig een plekje in een hotel te krijgen, konden ze ook 28 december komen? Dus plotseling kwamen ze de volgende week al!!! Helemaal fijn, want Eline en Lukas zijn er zo de hele tijd bij als opa en oma er zijn! Op woensdag middag hebben we ze opgehaald op het vliegveld, helemaal fijn, te gek om elkaar weer te zien! Super! En ook heel snel weer helemaal vertrouwd! Naar het hotel, een van de mooiste hotels hier: Senegambia hotel. Groot, aan het strand, 3 zwembaden, luxe ontbijt, helemaal vakantie dus! Voor hen ook erg fijn, ze hadden wel even een rustperiode nodig na een aantal (heel) drukke maanden. Er kwamen weer heeel veel cadeau's uit de koffers tevoorschijn, waaronder ook een nieuwe laptop om degene die gestolen was te vervangen. Hier is in voorzien door mensen uit ons huisgezin in Doetinchem, iets waar we heel dankbaar voor zijn! Allerlei andere heerlijke, fijne, mooie dingen, van spellen tot T-shirts, van drop tot hagelslag! Super bedankt allemaal!! Wij verblijven zelf in de guesthouse van de WEC. Donderdagmorgen komen we in het hotel aan, en zien een behoorlijk witte (o)ma zitten, met een wondje boven het rechteroog. Ze waren terug gekoemn van het ontbijt en mama was gevallen van een (behoorlijke)opstap vlakbij het appartement. Ze had een flinke klap gekregen op haar buik/ribben en had ws. de klap met haar rechterarm opgevangen. Hier had ze veel pijn aan en we dachten gelijk al dat ie gebroken was. Nadat de dokter was geweest zijn we naar het ziekenhuis gegaan, een door Engelsen gerund ziekenhuis, hier in de buurt. Gelukkig ging het maken van de rontgenfoto vlot en goed. 's middags kwam de dokter terug en kon inderdaad bevestigen dat de arm gebroken was, heel hoog net onder het schoudergewricht. Veel pijn, een blauw oog, de arm heel rustig houden in een mitella. Gelukkig heeft mama wel baat bij de paracetamol en kon ze ook redelijk goed slapen deze nachten. Ondanks dit alles genieten van het samenzijn en hebben we gisteren een fijne oudjaarsavond samen gehad. We blijven nog een tijdje hier, dinsdag gaan wij ook voor een paar nachtjes in het hotel, en vrijdag gaan we dan voor een paar dagen naar Sibanor om papa en mama daar alles te laten zien. We zijn erg dankbaar dat dit allemaal mogelijk is!

kerstdienst

De kerst ligt alweer even achter ons, maar toch nog leuk even te vertellen hoe de kerst verlopen is. Twee van de vrouwen van de kerk deden zaterdagochtend boodschappen (6 uur de gelly-gelly (busje) naar Brikama nemen) ze kwamen om half vijf terug met grote dozen kippenbouten, een 25 kilo zak uien, aardappelen, wortels, couscous en nog allerlei andere dingen. Vanaf half 5 tot 1 uur 's nachts (!) hebben ze groenten gesneden, kip gebraden, uien gestampt, de couscous voor de eerste keer gekookt en saus gemaakt, en dat alles in onze achtertuin op een houtvuur. De volgende ochtend, eerste kerstdag, waren ze er alweer voor 7 uur om de saus verder te maken. Om 10 uur zou de dienst beginnen, we begonnen om 11 uur. Zingen, dansen, nog meer zingen. De kinderen van het koor hadden nieuwe kleding gekregen en waren daar helemaal blij mee. Dit jaar hebben ze een Engels lied gezongen, een lied in Creool en een in Jola, was weer fantastisch! Na de dienst, 13:00, naar onze compound (50 meter verderop) en daar met iedereen wachten tot het eten klaar is. De vrouwen weer hard aan het werk en om 14:30 heerlijk eten: couscous met chicken Yassa, mijn favoriet! De kinderen lekker in de tuin spelen, de jeugd bij elkaar en de volwassenen praatten de hele middag, rond 18:00 gingen de laatsten weg. Het was een gezellige familie-dag, blij dat wij deel mogen uitmaken van deze familie!